Είναι γεγονός, ολοφάνερα πλέον, πως οι πανδημίες βολεύουν τις κυβερνήσεις. Οι αποσαθρωμένες από φόβο και αμηχανία και ανέχεια κοινωνίες διευκολύνουν τους κυβερνώντες να νομοθετήσουν όπως αυτοί θέλουν, χωρίς να προβάλλεται κάποια σημαντική αντίσταση από την αντιπολίτευση αλλά και από τις ίδιες τις κοινωνίες [διαδηλώσεις, απεργίες ή όποια άλλα μορφή αγώνα].
Επίσης γεγονός είναι ότι αποδείχτηκε ψευδαίσθηση ή ουτοπία η ελεύθερη αγορά και παράλληλα εντελώς απαραίτητη η σθεναρή και παρεμβατική παρουσία του κράτους, ειδικά σε ό,τι αφορά το δημόσιο σύστημα υγείας, αλλά και η οικονομική ενίσχυση των ασθενέστερων στρωμάτων και των ανέργων που πολλαπλασιάστηκαν τους άσχημους τούτους καιρούς της πανδημίας.
Μακάρι να γίνουν ζυμώσεις και οι κοινωνίες να στοχαστούν πάνω σε αυτά τα ζητήματα. Δυστυχώς κάτι τέτοιο φαίνεται μακρινό, μια και νωρίτερα, όταν δηλαδή άρχισε η οικονομική κρίση, δόθηκε αυτή η ευκαιρία στις κοινωνίες - αντί για τη συνοχή επήλθε η αποδιάρθρωσή τους. Λέγαμε τότε, τέλος της πρώτης δεκαετίας τούτου του αιώνα, ότι η κακή κοινή μοίρα θα ένωνε τουλάχιστον μικρομεσαίους και φτωχούς - αντ' αυτού επικράτησαν η ανασφάλεια και ο φόβος [πώς θα σώσει ο καθείς το τομαράκι του]. Απομακρύνθηκε και η έννοια της πολιτικής, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη διεκδίκηση δικαιωμάτων και άλλων ελευθεριών.
Ο φόβος και η ανασφάλεια εξακολουθούν να επικρατούν με μεγαλύτερη μάλιστα ένταση και ταχύτητα και μεταδοτικότητα [δεν μεταδίδεται έτσι άσπλαχνα μόνο ο ιός...]. Βούτυρο βέβαια αυτή η κατάσταση στο ψωμί των κυβερνώντων, την οποία και εκμεταλλεύτηκαν άγρια, ανενδοίαστα, με κυνισμό και αυταρχισμό, με ασυδοσία και καταστολή. Γελάνε τα μουστάκια των ακροδεξιών «στελεχών» τούτης της κυβέρνησης, που δεν είναι και λίγα.
Εχουν μπροστά τους πεδίο ελεύθερο να ικανοποιήσουν τις στρεβλές κι επικίνδυνες για τη δημοκρατία «ιδέες» τους. Το πεδίο αυτό γίνεται μεγαλύτερο, μια και προηγήθηκε η κυβέρνηση της χώρας από ένα κομμάτι της Αριστεράς το οποίο δεν κατάφερε εν τούτοις να πείσει την ελληνική κοινωνία ότι είναι εναλλακτική λύση, ενάντια στην ασυδοσία και τον αυταρχισμό των δεξιών και φιλελεύθερων κυβερνήσεων. Ποιος ο ορίζοντας; Ποιο το μέλλον τούτης της χώρας; Θολός ο ορίζονται και άγνωστο το μέλλον - προς το είναι ζοφερό γέρνει μάλλον.
Ζούμε μια άθλια κατάσταση εξαίρεσης, που λύνει τα χέρια στις φιλελεύθερες κυβερνήσεις, χωρίς μάλιστα να είναι υποχρεωμένες να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν. Χρειάζεται άρα μια αναδιάταξη των δυνάμεων της Αριστεράς και εν γένει της αντιπολίτευσης, εάν βέβαια ενδιαφέρονται για το μέλλον της χώρας, ανάγκη πάσα, παρά τις τωρινές διαψεύσεις και το δυσοίωνο μέλλον, για έναν επαναστοχασμό και μια επανεκκίνηση της πολιτικής «από τα κάτω». Η κοινωνία δεν φαίνεται να αντέχει ακόμη μία κρίση, αφού έχει χάσει τη συνοχή της, την ισορροπία της αλλά και οποιαδήποτε ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Να εξορίσει την κατάσταση εξαίρεσης - αυτό [και τους νυν κυβερνώντες οπωσδήποτε - εξυπακούεται κάτι τέτοιο].
πηγη: https://www.efsyn.gr