Βαθιά εμφιλοχωρούσες παιδικές μνήμες ξύπνησε το ρεπορτάζ («Παραχώρηση» με το αζημίωτο... 13.500 τον μήνα! ) του καλού συναδέλφου Στέργιου Ζιαμπάκα, που θα μπορούσε κάλλιστα να τιτλοφορείται: «Αποπλάνηση στις γραμμές του ΟΣΕ». Ουκ ολίγοι εκ πατρός και μητρός στενοί μου συγγενείς κατοικούσαν το πάλαι στους Αγίους Αναργύρους Αττικής, καθόσον παρεπιδημεί ανέκαθεν στην περιοχή πολυάριθμος και ακμάζουσα απεραθίτικη παροικία. Θειάδες, μπαρμπάδες κι ένα τσούρμο εξάδελφοι μας υποδέχονταν τις Κυριακές από σπίτι σε σπίτι, αμιλλώμενοι, ενίοτε όχι και τόσο ευγενικά, για το ποιος θα μας πρωτοταΐσει.
Οχλαγωγία λυτρωτική και εκκωφαντική εγκαρδιότητα επικρατούσαν σ’ εκείνα τα αλησμόνητα οικογενειακά τραπεζώματα – ξερογλειφόμαστε μέρες πριν για το θεϊκό παστίτσιο της θείας Σμαράγδας, το οποίο γευόμαστε μολαταύτα με την ψυχή στο στόμα, όχι μόνο επειδή ικανή μερίς του ανδρικού πληθυσμού βιαζόμασταν να οδεύσουμε ακροποδητί στη γειτονική Νέα Φιλαδέλφεια. Ακόμα κι όταν η ΑΕΚ έπαιζε εκτός έδρας, οι καλύτερες μπουκιές κάθονταν στον λαιμό εξαιτίας των ξαφνικών συριγμών κάποιου τρένου που κάθε τρεις και λίγο διέσχιζε τον συνοικισμό δαιμονιωδώς.
Δυσκολευόμουν να εξοικειωθώ με την κοσμοχαλασιά παρά την πάροδο των ετών, πολλώ δε μάλλον αντικρίζοντας την ταραχή που προξενούσε η ανοίκεια ηχορρύπανση στα πρόσωπα των μονίμων κατοίκων. Περνούσαν, βλέπεις, από πυκνοδομημένους τόπους οι αμαξοστοιχίες και προειδοποιούσαν διαρκώς τους διαβάτες προς αποφυγήν ατυχημάτων. Τα καλοκαίρια που κοιμόμαστε σε αυλές και βεράντες ξεχώριζα ολοκάθαρα στη μεταμεσονύχτια ραστώνη το σφύριγμα των τρένων αργά το βράδυ και νωρίς το πρωί. Υπολόγιζα πως ο θόρυβος προέρχεται δίχως άλλο απ’ τους Αγίους. «Για ν’ ακούγεται καμπάνα στο Γαλάτσι, φαντάσου τι τραβούν τα ξαδέλφια μου» σκεφτόμουν. Ασε την ταλαιπωρία τους, καθώς όφειλαν να περπατούν ώρα στο συρματόπλεγμα παράλληλα με τις ράγες ώς τη διάβαση, για να επισκεφθούν φίλους που ’μεναν μόλις εκατό μέτρα απόσταση. Τα δρομολόγια του ΟΣΕ προκαλούσαν πολλαπλές οχλήσεις στους πολίτες των Αγίων Αναργύρων επί δεκαετίες, κόβοντας τον δήμο στη μέση με αφόρητη επιβάρυνση του κυκλοφοριακού και της συνακόλουθης δολοφονικής εκπομπής καυσαερίων. Μόνο τυχαίο δεν είναι πως στην ευρύτερη περιοχή στεγάζονται οι κατά κεφαλήν περισσότεροι νευρολόγοι του Λεκανοπεδίου, κουράροντας χρόνιες παθήσεις σχετιζόμενες με τα ντεσιμπέλ.
Ιεραρχούσαν ως κορυφαίο διεκδικητικό πρόταγμα οι εκάστοτε δημοτικές διοικήσεις την απόδοση στην τοπική κοινωνία της έκτασης των 62 στρεμμάτων που καταλάμβαναν οι γραμμές στην καρδιά της πόλης, όταν θα έπαυε οριστικά η διέλευση των συρμών. Και ιδού· ήγγικεν η χαρμόσυνος στιγμή. Το περασμένο Σάββατο ο «γαλάζιος» δήμαρχος Σταύρος Τσίρμπας, συνεπικουρούμενος από το Μαξίμου, οργάνωσε επινίκια φιέστα για να πανηγυρίσει τις επίμαχες υπογραφές με τη ΓΑΙΑ-ΟΣΕ εν χορδαίς και οργάνω. Παρίστατο ασφαλώς ο αρχιμαέστρος Κυριάκος Μητσοτάκης, όστις εξύμνησε την επί των ημερών του δικαίωση των κατοίκων με την παραχώρηση της πολυπόθητης γης. Χαμηλώνοντας τα φώτα, ωστόσο, σύσσωμη η δημοτική αντιπολίτευση αποκάλυψε πως ουδεμία παραχώρηση συνομολογήθηκε. Αντιθέτως, ο χώρος νοικιάστηκε για τριάντα χρόνια με ετήσιο μίσθωμα 162.000 €, που θα προσαυξηθεί κατά 7% το 2027 και έπεται συνέχεια. Επιπροσθέτως ο δήμος απεμπολεί κάθε δικαίωμα μελλοντικής διεκδίκησης. Πρόκειται τουτέστιν για εξόφθαλμη παραπλάνηση, καραμπινάτη εξαπάτηση, που παρουσιάστηκε ως ικανοποίηση παγίου αιτήματος των πολιτών. Εκεί που τους χρωστούσαν δηλαδή, τους παίρνουν και το βόδι. Διά μίαν εισέτι φορά ο πρωθυπουργός και το επιτελικό κράτος του θριαμβεύουν με την αρωγή των φίλιων ΜΜΕ, εμφανίζοντας το μαύρο-άσπρο.
πηγη: https://www.efsyn.gr