Ο Λαμπράκης ζει. Οχι μόνο για τη Δηµοκρατική Κίνηση Νέων «Γρηγόρης Λαµπράκης», που ιδρύθηκε αμέσως μετά τη δολοφονική επίθεση εναντίον του (σαν μεθαύριο, το 1963). Ο Λαμπράκης ζει και θα ζει για πάντα. Σύμβολο και πηγή ζωής για όλες τις επόμενες γενιές. Διαψεύδοντας τις προσβλητικές εκτιμήσεις κάποιων πως «οι σημερινοί νέοι, τρεις σκασίλες έχουν για τη δολοφονία Λαμπράκη».
Εχουν γραφτεί πολλά γι’ αυτή την πολυσήμαντη σελίδα της Ιστορίας μας. Εμείς, η γενιά των Λαμπράκηδων, όσοι ζούμε ακόμη, θα μιλήσουμε σήμερα, με λίγα λόγια, για τη θυσία του Γρηγόρη Λαμπράκη που σημάδεψε για πάντα τις ζωές μας και έγραψε τη νέα πορεία της νεοελληνικής Ιστορίας. Εμείς να τα θυμηθούμε και οι νεότεροι να μην τα ξεχάσουν ποτέ.
Στις 21 Απριλίου 1963, η ΕΕΔΥΕ (Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη) οργάνωσε πορεία Ειρήνης: Μαραθώνας-Αθήνα. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης ήταν πρώτος στην πορεία αμέτρητων χιλιάδων ελληνικού λαού, κρατώντας ένα μικρό πανό με το σύμβολο της ειρήνης. Στο τέλος, τον συνέλαβαν. Στις 22 Μαΐου, ο Γρηγόρης Λαμπράκης μίλησε για την ειρήνη, σε εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη. Αμέσως μετά, κάτω στον δρόμο, στο κέντρο της πόλης, οι ακροδεξιοί Κοτζαμάνης και Εμμανουηλίδης, πάνω σε τρίκυκλο, τον τραυμάτισαν σοβαρά. Πέθανε 27 Μαΐου 1963, 51 ετών.
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης ήξερε πως υπήρχε σχέδιο δολοφονίας του. Το αποδεικνύουν όσα είπε στη συγκέντρωση, λίγο πριν δεχτεί το δολοφονικό χτύπημα: «Προσοχή, προσοχή. Εδώ βουλευτής Λαμπράκης. Ως εκπρόσωπος του Εθνους και του Λαού, καταγγέλλω ότι υπάρχει σχέδιο δολοφονίας μου και καλώ τον υπουργό Βορείου Ελλάδος, τον νομάρχη, τον εισαγγελέα, τον στρατηγό Χωροφυλακής Μήτσου, τον διευθυντή της Αστυνομίας και τον διοικητή Ασφαλείας να προστατεύσουν τη συγκέντρωση και τη ζωή μου».
Οχι μόνο δεν τον προστάτεψαν, αλλά ήταν όλοι οι «επίσημοι» εκεί, στον τόπο του εγκλήματος.
Επειτα από τρία χρόνια, 30 Δεκεμβρίου 1966, έγινε η δίκη για τη δολοφονία. Καταδικάστηκαν μόνον 6 από τους 31 συλληφθέντες. Η δικτατορία του 1967 έστειλε τους κατηγορούμενους σπίτι τους, τους συνηγόρους της πολιτικής αγωγής εξορία και τον ανακριτή, Χρήστο Σαρτζετάκη, φυλακή (ο τελευταίος, το 1985, εκλέχτηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας).
Καθήκον της νέας γενιάς είναι να βρει αυτό το «δάσος» που παραμένει θαμμένο σε κάποια γνωστά-άγνωστα, μεγάλα ντουλάπια. Για να γνωρίσει το λυσσαλέο πόλεμο των εμπόρων του πολέμου εναντίον των απανταχού ηρώων που αγωνίζονται για το άπιαστο όνειρο μιας Παγκόσμιας Ειρήνης.
Στις 28 Μαΐου 1963, ο Γρηγόρης Λαμπράκης αναπαύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών, με 500.000 κόσμου, που κλαίγοντας, ακολουθούσαν το φέρετρό του. Εκεί τον αποχαιρέτησε και ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος. Κι εμείς όλοι μαζί του.
"Επεσε ο μέγας δρυς στη γης, σε μέγα αγώνα/ -πουλιά και φύλλα στάθηκαν στον ουρανό,/ η Ελλάδα τον εκράτησε στα δυο της γόνα,/ στο βαθυπόρφυρο του Μάη εσπερινό./ Κι ενώ από τους πόρους της, η οργή της αίμα ιδρώνει,/ τινάζεται όλη ανάμεσα στον άγιο λαό/ κι ολόρθη τον υψώνει, μεσιανό καδρόνι,/ ψηλά, στο θόλο, στης Ειρήνης το ναό".
πηγη: https://www.efsyn.gr