Ο συρμός ήρθε. Κόσμος βγήκε και κόσμος μπήκε στο τρένο. Μαζί τους και η κυρία με το σκυλάκι, που την ακολουθούσε χωρίς καν να χρειαστεί να τραβήξει το λουρί. Σαν να ήξερε τι έκανε και πώς να συμπεριφερθεί. Εμεινε όρθια, αν και υπήρχαν άδεια καθίσματα.

Επιβάτες χαμογέλασαν στην όμορφη εικόνα. Μια κοπέλα χάιδεψε τον σκύλο στο κεφάλι, που ανταποκρίθηκε με ένα κούνημα της ουράς, και άλλοι δεν έδωσαν καν σημασία. Μόνο ένας αντέδρασε.

Νέος άνδρας, γύρω στα 30 με 35. Καλοβαλμένος, γυμνασμένος, περιποιημένος. Κοίταξε μια τη γυναίκα και μια τον σκύλο με ένα βλέμμα που πρόδιδε απέχθεια και αποστροφή, εύκολα θα έλεγε κάποιος και μίσος. Εκανε μια να της μιλήσει, καταλάβαινες ότι ήθελε να κάνει φασαρία, αλλά δεν το έκανε. Μόνο με μια κίνηση που έδειχνε ότι ήθελε να τον δει, ήθελε να καταλάβει όλα αυτά τα αρνητικά προς αυτήν και τον σκύλο αισθήματά του, έφυγε από τη θέση του και κοιτάζοντάς την άγρια άλλαξε κουπέ.

Εκείνη απλώς χαμογέλασε, κάπως πικρά, κάπως αμήχανα. Χάιδεψε με τρυφερότητα το ζώο, που στεκόταν εκεί δίπλα της, σχεδόν ακουμπώντας τη γάμπα της και κουνούσε την ουρά του. Είχε δει στη διπλανή τετράδα ένα παιδάκι, που τον κοίταζε και χαμογελούσε. Ετσι όπως κάνουν τα παιδιά όταν βλέπουν ζώα, ή τα ζώα όταν βλέπουν παιδιά, αναγνωρίζοντας τη δική τους αγνότητα σε ένα άλλο πλάσμα.

Οι περισσότεροι συνεπιβάτες δεν είχαν καταλάβει τίποτα. Ούτε που πήραν είδηση την κίνηση του ενοχλημένου άνδρα, ούτε φυσικά τη γυναίκα, πολύ περισσότερο την αντίδραση του ζώου που κουνούσε την ουρά του. Θα συνέχιζαν τη διαδρομή τους, αγνοώντας μια πράξη παθητικής βιαιότητας και την προστατευτική αντίδραση μιας κηδεμόνα στο προστατευόμενο μέλος της οικογένειάς της.

Ετσι γίνεται συνήθως με τους ανθρώπους. Με τους πολλούς ανθρώπους. Δεν κοιτάζουν γύρω τους, ή όταν κοιτάζουν δεν βλέπουν τις μικρές πράξεις άφατης βίας που εκτυλίσσονται πλάι τους, συνήθως γιατί δεν πιστεύουν ότι τους αφορούν. Και σιγά σιγά συνηθίζουν σ’ αυτές. Στη χωρίς λόγια αντίδραση μίσους απέναντι σε κάποιον αθώο, όπως ένα ζώο, στη λεκτική επίθεση μετά στον αδύναμο, στο σκληρό «πείραγμα» στον «διαφορετικό», που φταίει ακριβώς γιατί είναι «διαφορετικός» από τη νόρμα, στη χρήση σωματικής βίας τελικά.

Κι έτσι πορεύεται η κοινωνία, που μετά «πέφτει από τα σύννεφα» όταν συμβεί ένα έγκλημα, ενώ δεν έχει κάνει τίποτα για να το αποτρέψει, για να το προλάβει. Και μετά τρέχει να επιβάλει «αυστηρές ποινές» ως μέσο αποτροπής. Η πιο συχνή αντίδραση, η πιο επικίνδυνη σκέψη, είναι ότι υπάρχουν θύτες γιατί υπάρχουν θύματα. Αλλά κανείς δεν αναρωτιέται πώς «φτιάχνονται» τα θύματα, ποια συνθήκη τα γεννά. Μπορεί η κοινωνία, οι πολίτες, να απαντήσουν σε αυτά τα ερωτήματα:

Ποιος φταίει για την ακραία φτώχεια ενός σημαντικού ποσοστού ανθρώπων ακόμη και στη σύγχρονη Ελλάδα -και Ευρώπη- της «ανάπτυξης»; Ακόμη περισσότερο για τη φτώχεια ολόκληρων λαών;

Ποιος ευθύνεται για την ενδοοικογενειακή βία και την καταπάτηση των δικαιωμάτων παιδιών και γυναικών; Για την εκμετάλλευσή τους, οικονομική, σεξουαλική ή άλλη;

Για την εκμετάλλευση εργαζομένων από τους εργοδότες τους στο όνομα της κερδοφορίας και της ανάπτυξης μιας εταιρείας; Και μάλιστα υπό την έμμεση απειλή της αντικατάστασής τους από άλλους, πιο πρόθυμους.

Για την επιβολή του ισχυρού πάνω στον ανίσχυρο σε κάθε έκφανση της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής; Για το επιχείρημα μιας σχετικής πλειοψηφίας, όπως αυτή προκύπτει από ένα εκλογικό αποτέλεσμα, ότι «αυτή την εντολή πήραμε», συνεπώς «δεν θα σας ρωτήσουμε κιόλας» κι ας αλλοιώνουμε ακόμη και το Σύνταγμα της χώρας διά της τεθλασμένης.

Απαντήσεις υπάρχουν. Αλλά ποιος επιτέλους θα τις δώσει;

από:  https://www.efsyn.gr