To πόσο μας άλλαξε η πανδημία, τόσο σε σκέψεις όσο και σε πράξεις, το πόσο μας έλειψαν άνθρωποι και καταστάσεις, που ενδεχομένως πριν από τον Μάρτιο του 2020 να απαξιώναμε ακόμα και με μια μικρή υποψία ειρωνείας και να αρνούμασταν με περισσή ευκολία, το συνειδητοποίησα για τα καλά πρόσφατα. Και το συναίσθημα αυτό εδραιώθηκε στην ψυχή μου μέσα από ένα πανηγύρι (εμποροπανήγυρη συγκεκριμένα) που για δυο μέρες έγινε στη γειτονιά μου. Τα προηγούμενα χρόνια, όσο και αν απολάμβανα αυτό το πολύχρωμο, πολύβουο, ανθρώπινο ποτάμι που για δυο μέρες και νύχτες πλημμύριζε την οδό Φιλολάου, παρά ταύτα δεν έλειπε η ενόχλησή μου και η γκρίνια μου εν συνεχεία. Από τον θόρυβο των γεννητριών (έντονος είναι η αλήθεια) που χρησιμοποιούν οι μικροπωλητές για να έχουν φως οι πάγκοι τους, από τους κλειστούς δρόμους, από τη διακοπή συγκοινωνίας, από τα πολλά σκουπίδια, από τα αυτοσχέδια νυχτερινά μικρά γλέντια και από πολλά άλλα.

Φέτος όχι μόνο δεν με ενόχλησε απολύτως τίποτα, όχι μόνο δεν αγανάκτησα, δεν γκρίνιαξα, δεν παραπονέθηκα, αντίθετα αργά το βράδυ μιας Δευτέρας, αν και είχε ψύχρα, «θυσίασα» ακόμα και τις «Μέλισσες», προκειμένου να απολαύσω από τη βεράντα μου το στήσιμο των πάγκων. Οταν, δε, ξεκίνησαν τη λειτουργία τους οι γεννήτριες, μια χαρά πρωτόγνωρη με πλημμύρισε. Και την άλλη ημέρα, την επίσημη δηλαδή της έναρξης του πανηγυριού, όταν κατέβηκα από την πολυκατοικία και ο κάθετος μικρός δρόμος ήταν κλειστός από τα φορτηγά των μικροπωλητών, ένα «αχ, τι ωραία» μου ξέφυγε αυθόρμητα. ΝΑΙ λοιπόν στο μαλλί της γριάς, στις κραυγές «5 ευρώ οι κάλτσες», στη μυρωδιά των φρεσκοψημένων λουκουμάδων και των ποπ κορν. Γιατί όλα αυτά είναι ζωή, υγεία, χαρά. ΟΧΙ στη νεκρική σιωπή του δρόμου που μας «πλήγωσε» στις καραντίνες, στο σκοτάδι, στη στέρηση, στην αγωνία, στην απουσία. Δηλώνω πλέον λάτρης των πανηγυριών.
πηγη: https://www.efsyn.gr