Αν υπάρχει μία λέξη που ταιριάζει γάντι στην πολιτική της Ν.Δ. στη δημόσια Παιδεία είναι η «διάλυση». Η πανδημία λειτούργησε επικουρικά στους διακηρυγμένους στόχους της Ν. Κεραμέως και του Κ. Μητσοτάκη. Να διαλύσουν το Δημόσιο και να καταργήσουν την «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς» στα πανεπιστήμια.
Η Κεραμέως έπιασε το νήμα από τη Διαμαντοπούλου -χαρωποί πασόκοι καμαρώνουν στα κανάλια γι’ αυτό- και, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας, δεν λέει να το αφήσει. Απολαμβάνει την πλήρη στήριξη του πρωθυπουργού, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που κανένα σενάριο ανασχηματισμού δεν την έχει αγγίξει.
Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου ήταν η πρώτη ένδειξη για το τι θα ακολουθούσε. Η δεύτερη φάση του σχεδίου είναι η πανεπιστημιακή αστυνομία. Η εμμονή της κυβέρνησης σ’ αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από μια νομοθετημένη βαρβαρότητα.
Θα δημιουργήσει μόνιμες εστίες έντασης για κοντόφθαλμα πολιτικά οφέλη: αλλαγή ατζέντας από την ακρίβεια, συσπείρωση των ψήφων των συντηρητικών και της Ακροδεξιάς. Κεντρικός στρατηγικός στόχος όμως είναι ο απόλυτος έλεγχος της Ανώτατης Εκπαίδευσης με την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος αυταρχισμού.
Μέρος του ίδιου σχεδίου είναι άλλωστε και η επίθεση στο αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων και η κατάργηση των φοιτητικών παρατάξεων. Τι χρειάζονται οι παρατάξεις όταν ο νικητής θα είναι προαποφασισμένος και, κυρίως, ο διάλογος, ο πολιτικός, ο φιλοσοφικός, ο ιδεολογικός, οι ανησυχίες, η έκφραση των φοιτητών εξοβελισμένα από τα ΑΕΙ;
Το «σχέδιο τρόμου» εφαρμόζεται υπό την κάλυψη ενός εύηχου προσχήματος (γιατί ακόμα και τα πιο σκληρά καθεστώτα χρειάζονται ένα τέτοιο) «σχέδιο βιβλιοθήκη». Ωστόσο, ακόμα και η ΕΛ.ΑΣ. παραδέχθηκε ότι δεν είναι τίποτα άλλο από ένας Δούρειος Ίππος για τη νομιμοποίηση της πανεπιστημιακής αστυνομίας.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δημιουργεί ρήγματα στην κοινωνία γιατί τρέφεται πολιτικά από αυτά. Εφευρίσκουν εσωτερικούς εχθρούς. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι τα παιδιά μας, το μέλλον της χώρας. Το μόνο για το οποίο μπορούμε να αισιοδοξούμε και να περηφανευόμαστε ως κοινωνία.
Είναι ανήκουστο να πέφτουν αιμόφυρτα στο προαύλιο της σχολής τους. Και δεν νοείται ως κυβερνητική απάντηση το σκορ ενός ματς: 1 τραυματίας φοιτητής και 1 αστυνομικός. Ούτε φυσικά αξίζουν σοβαρού σχολιασμού τα κλισέ περί «μεμονωμένου περιστατικού».
Η αύρα έξω από το ΑΠΘ και η κλιμάκωση της έντασης αποδεικνύουν ότι το προεκλογικό σίριαλ «νόμος-τάξη-ανομία» βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Το δίλημμα όμως δεν είναι ο ακροδεξιός λαϊκισμός του Μητσοτάκη «με τις βαριοπούλες ή με τη βιβλιοθήκη», αλλά με την αστυνομική βαρβαρότητα ή με τον διάλογο.
πηγη: https://www.avgi.gr