Και, δεύτερον, γιατί στέλνοντας οπλικά συστήματα στην Ουκρανία εξασθενίζουμε, σε περιόδους όξυνσης, δικές μας αμυντικές θέσεις. Όσο για τα προσδοκώμενα οφέλη, που υποτίθεται ότι θα έχουμε συρόμενοι πίσω από τις αμερικανικές επιδιώξεις, βλέπουμε πόσο ανύπαρκτα είναι, από την απολύτως ουδέτερη και χαμηλών τόνων στάση που κρατούν οι ΗΠΑ απέναντι στις προκλήσεις Ερντογάν.

Το πρόβλημα όμως είναι ακόμα σοβαρότερο. Γιατί, την ίδια στιγμή που η Ελλάδα δίνει οπλικά συστήματα εν κρυπτώ, για να παραστήσει το καλό παιδί των αμερικανικών σχεδίων στην Ευρώπη, δίνει πεισματικές μάχες για τα συμφέροντα των Ελλήνων εφοπλιστών, οι οποίοι μεταφέρουν το μεγαλύτερο μέρος του εξαγόμενου ρωσικού πετρελαίου. Και, για να υπερασπιστεί την απίθανη κερδοφορία τους, σε καιρό πολέμου, μπλοκάρει το ευρωπαϊκό εμπάργκο στα ρωσικά καύσιμα, επιδοτώντας, πρακτικά, τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.

Δεν πρόκειται λοιπόν για κάποια γραμμή στην εξωτερική πολιτική, μ ε την οποία θα μπορούσε κανείς να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει. Πρόκειται για μια κυβέρνηση έρμαιο των συμφερόντων κάθε είδους. Που, ακριβώς για να εξυπηρετήσει κάθε είδους απαιτήσεις -με το αζημίωτο προφανώς-, δεν διστάζει να βάλει τη χώρα σε περιπέτειες.

πηγη: https://left.gr