Απόσπασμα από το κείμενο L’Empire Knouto-Germanique et la Révolution Sociale, σε νέα διορθωμένη μετάφραση από το The Libertarian Labyrinth.

Μετάφραση Δημήτρης Πλαστήρας

Δημοσιεύθηκε την 23 Οκτωβρίου, 2021



Το έργο αυτό, όπως όλα τα κείμενα που έχω δημοσιεύσει ως τώρα, που δεν είναι πολλά, έχουν γεννηθεί μέσα από γεγονότα. Είναι η φυσική συνέχεια των «Επιστολών Προς Ένα Γάλλο» (Σεπτέμβριος 1870), στις οποίες είχα την απλή, θλιβερή τιμή να προβλέψω τις τρομερές δυστυχίες που ταλανίζουν σήμερα την Γαλλία, και, μαζί της, ολόκληρο το πολιτισμένο κόσμο· δυστυχίες για τις οποίες ήταν και ακόμη και τώρα παραμένει μια μόνο θεραπεία: Η Κοινωνική Επανάσταση.
Το καθήκον που έχω επιβάλλει στον εαυτό μου δεν είναι εύκολο, το γνωρίζω, και θα μπορούσα να κατηγορηθώ για αλαζονεία, αν έχω σ’ αυτό το καθήκον την παραμικρή προσωπική φιλοδοξία. Όμως, μπορώ να βεβαιώσω τον αναγνώστη, πως αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν είμαι ακαδημαϊκός, ούτε φιλόσοφος, ούτε καν επαγγελματίας συγγραφέας. Έχω γράψει πολύ λίγο στη ζωή μου και το έχω κάνει μόνο, τρόπος του λέγειν, όταν η ζωή μου εξαρτιόνταν από αυτό, και μόνο όταν μια παθιασμένη θέληση με ανάγκασε να νικήσω την ενστικτώδη αποστροφή μου προς κάθε δημόσια προσωπική επίδειξη.
Έτσι ποιος είμαι και με ωθεί να δημοσιεύσω τώρα αυτό το έργο; Είμαι ένας παθιασμένος κυνηγός της αλήθειας και εξίσου φανατικός εχθρός κάθε καταστροφικής φαντασίωσης τις οποίας το κόμμα της τάξης – που ο επίσημος, προνομιούχος και ιδιοτελής αντιπρόσωπος κάθε θρησκευτικής, μεταφυσικής, πολιτικής, νομικής, οικονομικής και κοινωνικής εξαχρείωσης, σημερινής και χθεσινής, ακόμα δηλώνει πως είναι χρήσιμο σήμερα για να θαμπώσει και να υποδουλώσει το κόσμο. Είμαι φανατικός εραστής της ελευθερίας, όχι αυτής της απόλυτα τυπικής ελευθερίας που αποδίδεται, καθορίζεται και ρυθμίζεται από το Κράτος – ένα αιώνιο ψέμα, που στην πραγματικότητα ποτέ δεν αντιπροσωπεύει τίποτα άλλο παρά το προνόμιο λίγων που βασίζεται στην σκλαβιά όλων – την θεωρώ το μόνο περιβάλλον στη καρδιά του οποίου μπορείς να αναπτυχθείς και να εξελιχθείς· όχι εκείνη η ατομιστική, εγωιστική, τοπική, μίζερη και φανταστική ελευθερία που διακηρύσσει η σχολή του J.J. Rousseau, και από όλες οι σχολές του αστικού φιλελευθερισμού, που θεωρεί το δικαίωμα του συνόλου, που αντιπροσωπεύεται από το Κράτος, ως το όριο του δικαιώματος όλων, που αναπόφευκτα, οδηγεί στην ελαχιστοποίηση του δικαιώματος όλων στο μηδέν. Όχι εννοώ την μόνη ελευθερία που είναι πραγματικά αντάξια του ονόματος, την ελευθερία που συνίσταται από την πλήρη ανάπτυξη όλων των φυσικών, πνευματικών και ηθικών δυνάμεων που βρίσκονται σε λανθάνουσα κατάσταση μέσα στο καθένα· η ελευθερία που δεν αναγνωρίζει κανένα άλλο περιορισμό πέρα από εκείνους που μας ορίζουν οι νόμοι της φύσης μας· που είναι έμφυτοι μέσα μας, εγγενείς, αποτελώντας την ίδια τη βάση του ολόκληρου του είναι μας, τόσο φυσικά όσο και πνευματικά και ηθικά· έτσι αντί να τους θεωρήσουμε ως περιορισμό, πρέπει να τους θεωρήσουμε τις πραγματικές συνθήκες και ουσιαστικό λόγο για την ελευθερία μας.
Εννοώ εκείνη την ελευθερία του καθένα που, κάθε άλλο από το να τερματίζει την ελευθερία των άλλων, σα να ήταν όριο, βρίσκει εδώ, αντίθετα, την επιβεβαίωση και την απεριόριστη επέκταση της· την απεριόριστη ελευθερία του καθένα μέσα από την ελευθερία του συνόλου, ελευθερία μέσω αλληλεγγύης, ελευθερία μέσω ισότητας· την ελευθερία που θριαμβεύει πάνω στην βάρβαρη δύναμη και την αρχή της εξουσίας, που ποτέ δεν ήταν παρά η ιδανική έκφραση αυτής της δύναμης· εκείνη την ελευθερία που, αφού έχει ανατρέψει όλα τα είδωλα, ουράνια και επίγεια, θα ιδρύσει και θα οργανώσει ένα νέο κόσμο, πάνω στα ερείπια όλων των Εκκλησιών και όλων των Κρατών.
Είμαι πεπεισμένος υποστηρικτής της κοινωνικής και οικονομικής Ισότητας, επειδή γνωρίζω πως έξω από αυτή την ισότητα, η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η ανθρώπινη ευπρέπεια, η ηθική και η ευημερία των ατόμων, όπως και η ευημερία των λαών, δεν είναι παρά ψέματα. Όμως όντας ακόμη υποστηρικτής της ελευθερίας, αυτής της πρώτης συνθήκης της ανθρωπότητας, πιστεύω πως η ισότητα πρέπει να καθιερωθεί στο κόσμο με την αυθόρμητη οργάνωση της εργασίας και της συλλογικής ιδιοκτησίας, των παραγωγικών συνεταιρισμών ελεύθερα οργανωμένων και ομοσπονδοποιημένων στις κοινότητες, και από την εξίσου αυθόρμητη ομοσπονδοποίηση των κοινοτήτων, αλλά όχι από την ανώτατη, πατερναλιστική δράση του Κράτους.
Αυτό είναι το βασικό σημείο που χωρίζει τους επαναστάτες σοσιαλιστές ή κοινοτιστές από τους αυταρχικούς κομμουνιστές, υποστηρικτές της απόλυτης πρωτοβουλίας του Κράτους. Ο στόχος τους είναι κοινός· και οι δυο πλευρές επιθυμούν εξίσου την δημιουργία μιας νέας κοινωνικής τάξης, που να βασίζεται απόλυτα στην οργάνωση της συλλογικής εργασίας, που αναπόφευκτα επιβάλλεται στο καθένα και σε όλους από την ίδια την πίεση των πραγμάτων, με συνθήκες οικονομικά ίδιες για όλους, και με την συλλογική οικειοποίηση των μέσων παραγωγής. Μόνο οι κομμουνιστές φαντάζονται πως μπορούν να φτάσουν εκεί μέσω της ανάπτυξης και της οργάνωσης της πολιτικής εξουσίας των εργατικών τάξεων, και ιδιαίτερα του προλεταριάτου στις πόλεις, με τη βοήθεια του αστικού ριζοσπαστισμού, ενώ οι επαναστάτες σοσιαλιστές, εχθροί κάθε κράματος και κάθε ύποπτης συμμαχίας, πιστεύουν, αντίθετα, πως μπορούν να το πετύχουν αυτό μόνο μέσω της ανάπτυξης και οργάνωσης, όχι της πολιτικής εξουσίας, αλλά της κοινωνικής, και κατά συνέπεια της μη πολιτικής εξουσίας των εργατικών μαζών, και στις πόλεις και στην ύπαιθρο περιλαμβανομένων όλων των ανθρώπων με καλές προθέσεις στις ανώτερες τάξεις που, απομακρυνόμενοι από το παρελθόν τους, ειλικρινά επιθυμούν να ενωθούν μαζί τους και να αποδεχτούν πλήρως το πρόγραμμα τους.
Από αυτό προκύπτουν δυο διαφορετικές μέθοδοι. Οι Κομμουνιστές πιστεύουν πως είναι αναγκαίο να οργανώσουν την δύναμη των εργατών για να πάρουν την πολιτική εξουσία των Κρατών. Οι επαναστάτες σοσιαλιστές την οργανώνουν με σκοπό την καταστροφή ή, αν προτιμάτε έναν ευγενικότερο όρο, την εξολόθρευση των Κρατών. Οι Κομμουνιστές είναι υποστηρικτές της αρχής και της εφαρμογής της αυθεντίας· οι επαναστάτες σοσιαλιστές εμπιστεύονται μόνο την ελευθερία. Και οι δύο πιστεύουν εξίσου στην επιστήμη, η οποία πρέπει να σκοτώσει την προκατάληψη και να αντικαταστήσει την πίστη, οι πρώτοι θα ήθελαν να το επιβάλλουν, ενώ οι δεύτεροι μοχθούν για να την διαδώσουν, έτσι ώστε ομάδες ανθρώπων, πεπεισμένες, να οργανωθούν και να ομοσπονδοποιηθούν αυθόρμητα, ελεύθερα, από κάτω προς τα πάνω, με την δική τους πρωτοβουλία και σύμφωνα με τα πραγματικά τους συμφέροντα, αλλά ποτέ σύμφωνα με ένα σχέδιο που δημιουργείται εκ των προτέρων και επιβάλλεται στις απαίδευτες μάζες από λίγους ανώτερους διανοούμενους.
Οι σοσιαλιστές επαναστάτες πιστεύουν πως υπάρχει πολύ μεγαλύτερος πρακτικός λόγος και εξυπνάδα στις έμφυτες και τις πραγματικές ανάγκες των λαϊκών μαζών από ότι στην βαθιά ευφυία όλων αυτών των δοκτόρων και μεντόρων της ανθρωπότητας, που, έχοντας προσπαθήσει τόσο συχνά και αποτύχει να την κάνουν ευτυχισμένη, ακόμη αξιώνουν να προσθέσουν τις προσπάθειες τους. οι επαναστάτες σοσιαλιστές, αντίθετα, πιστεύουν πως η ανθρωπότητα έχει αφεθεί στο να κυβερνιέται για τόσο πολύ, πάρα πολύ, και πως η πηγή των δυστυχιών της δεν εντοπίζονται σε αυτή ή σε εκείνη τη μορφή διακυβέρνησης, αλλά στην αρχή, στο πολύ απλό γεγονός πως υπάρχει κυβέρνηση.
Αυτό αποτελεί τέλος την αντίθεση, ήδη ιστορική, που υπάρχει μεταξύ του επιστημονικού κομμουνισμού που αναπτύχθηκε από τη γερμανική σχολή και έγινε δεκτή από πλευράς των αυταρχικών και των Άγγλων σοσιαλιστών από την μια, και του προυντονισμού, απόλυτα αναπτυγμένου και έχοντας φτάσει στους στόχους του, προτιμώμενος, από την άλλη, από το προλεταριάτο των λατινικών χωρών. Ο επαναστατικός σοσιαλισμός απλά δοκίμασε μια πρώτη εντυπωσιακή, πρακτική επίδειξη στην Παρισινή Κομμούνα.
πηγη: https://geniusloci2017.wordpress.com