Άρθρο που δημοσιεύτηκε στο blog των εκδόσεων Verso Books. O Morgan Jones είναι αρθρογράφος και συγγραφέας.

Μετάφραση Δημήτρης Πλαστήρας

Σε ένα σημείου του The Secret History της Donna Tartt, ο πρωταγωνιστής μας, ένας σνομπ Καλιφορνέζος σε αναζήτηση ποιότητας και κουλτούρας σε ένα απομονωμένο, ελίτ κολέγιο της ανατολικής όχθης, μιλά για τα συναισθήματα που του γεννιούνται όταν μελετά αρχαία ελληνικά μέχρι αργά τη νύχτα. Βγαίνοντας από την ονειροπόληση, λέει πως αυτό βλέπει, στιγμιαία, το κόσμο με τα «μάτια του 5^ου αιώνα», ένα κόσμο «ανησυχητικά νωθρό και ξένο, σα να μην ήταν το σπίτι τους». Σκεφτόμουν αυτή τη φράση πάρα πολύ καθώς έκατσα να κάνω τα email και την διαχείριση που αποτελούν τόσο μεγάλο κομμάτι της σύγχρονης ζωής και ακούγοντας ένρινους Αμερικάνους κρυπτοφασίστες να σκοντάφτουν πάνω στις λέξεις του Julius Evola, ηχογραφώντας τους εαυτούς τους για να ανεβάσουν τις φωνές τους στο YouTube όπου μπορώ να τους ακούσω.  Δεν θα μας άρεσε σε όλους να δούμε το κόσμο με μάτια του πέμπτου αιώνα; Να έχουμε τελετές που να με δένουν στην αιωνιότητα, σε ανοίγματα βαθύτερα και αλήθειες μεγαλύτερα από τους εαυτούς μας, και μη χρειάζεται να παίρνουμε τα μέσα μεταφοράς και να περιμένουμε πράγματα να φορτώσουν και να αισθανόμαστε πως είμαστε μικρά αποκομμένα θραύσματα;

Αν υπάρχει κάποιο λόγιο κίνημα που να κρατά ένα τέτοιο επίτευγμα κοντά στη καρδιά του, είναι ο Περεννιαλισμός (Παραδοσιοκρατία), μια κάποτε άγνωστη σχολή της σκέψης του 20^ου αιώνα μεταξύ των βασικών στοχαστών της οποίας είναι ο όλο και πιο δημοφιλής Evola. Γεννημένος στην Ιταλία το 1898, ανατράφηκε καθολικός – ένα σύστημα πίστης που απέρριψε νωρίς στη ζωή του – και αργότερα πολέμησε ως νεαρός άνδρας στον 1^ο ΠΠ. Μετά το τέλος του πολέμου, αναμίχθηκε προσωρινά με το ιταλικό νεωτεριστικό καλλιτεχνικό κίνημα, το Φουτουρισμό, και στη συνέχεια, αφού ανέπτυξε φιλία με τον Tristan Tzara, με τον Ντανταϊσμό – με κάποιους να υποθέτουν πως σε αυτή τη περίοδο ενασχόλησης του με το Φουτουρισμό, ενώ κινούνταν στους κοινωνικούς κύκλους  γύρω από τον de facto ηγέτη του κινήματος Filippo Tommaso Marinetti, συνάντησε για πρώτη φορά τον Benito Mussolini. Το ενδιαφέρον του Evola ωστόσο για την τέχνη ξεθώριασε γρήγορα και μέχρι την ηλικία των 24 είχε σταματήσει εντελώς τη ζωγραφική. Στα τέλη της δεκαετίας του 1920 στράφηκε στη γραφή, δημιουργώντας τη φιλοσοφία, ένα μίγμα από πολιτική και αποκρυφισμό, που θα αποτελούσε το έργο της ζωής του.

Τα βασικά ζητήματα των γραπτών του Evola είναι ο ανταγωνισμός του προς τη σύγχρονη εποχή και η αναζήτηση του υπερβατικού. Ενώ ένα από τα πρώιμα έργα του, Παγανιστικός Ιμπεριαλισμός, που εκδόθηκε το 1928, υποστήριζε την επιστροφή στο πνεύμα της αρχαίας Ρώμης, ενσωμάτωσε επίσης στοιχεία από μια ευρεία ποικιλία πνευματικών παραδόσεων στη σκέψη του, με ιδιαίτερη εστίαση στο ινδουιστικό κείμενο της Μπαγκαβάτ Γκίτα. Το βιβλίο του Revolt Against the Modern WorldΙ (Εξέγερση Εναντίον του Σύγχρονου Κόσμου), το 1934 έχει υπότιτλο «Πολιτική, Θρησκεία και Κοινωνική Τάξη στη Κάλι Γιούγκα», με την Κάλι Γιούγκα (Σκοτεινή Εποχή) να είναι η εποχή της Κάλι, την εκδικητική δαιμονική θεότητα, και την τελευταία από τις τέσσερις εποχές στον ινδουιστικό κοσμολογικό κύκλο που χαρακτηρίζεται από βίαιη, υλιστική σύγκρουση. Για τον Evola, μια τέτοια εποχή ήταν ο σύγχρονος κόσμος.

Γενικά το θεωρούμενο ως αριστούργημα του Evola η Εξέγερση Εναντίον του Σύγχρονου Κόσμου, εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1934, και είναι ένα βιβλίο που προσφέρει το καθαρότερο απόσταγμα της ιδεολογίας του. Μέσα από μύθους και θρύλους εξίσου με, αν όχι περισσότερο από, την ιστορία, ο Evola υποστηρίζει πως μπορούμε να αισθανθούμε πως να διαμορφώσουμε την κοινωνία. Το όραμα του είναι έντονα ιεραρχικό – τόσο οριστική που να είναι αναμφισβήτητη από εκείνους μέσα της – και υποστηρίζει πως σε μια κοινωνία που να είναι έτσι ταγμένη κάθε πράξη και σχέση θα φορτώνονταν με νόημα, με ρόλους τόσο σταθερούς που στην ουσία αγιοποιούνται. Ζώντας σε αυτό το παραδοσιοκρατικό κόσμο του νοήματος θα επιτρέπει πρόσβαση σε νέα πεδία ύπαρξης και ανήκειν, και γκρέμισμα των γεφυρών της αποστασιοποίησης και αποξένωσης που υπάρχει μεταξύ μας και του αρχαίου παρελθόντος.

Αν το ενδιαφέρον για τον Evola μεγαλώνει σήμερα, αυτό δίχως αμφιβολία προέρχεται από την πιστευτή άρνηση των σχέσεων του με το φασισμό. Αν και σίγουρα ήταν φιλικός προς την ακροδεξιά του μεσοπολέμου (η αγάπη του για την ιεραρχία και οι ιδέες του σχετικά με τις πολεμικές κάστες τον οδήγησαν στο θαυμασμό για τα γερμανικά SS), δεν ήταν ανοιχτά Ναζί, ούτε ήταν απροκάλυπτος υποστηρικτής του MussolinI∙ οι φασιστικές κυβερνήσεις των δεκαετιών του 1930 και του 1940, πίστευε, πως ήταν ανεπαρκώς αντί-μοντέρνες, ανεπαρκώς αντί-χριστιανικές και δίχως αφοσίωση σε μια αριστοκρατική ιεραρχία. Παρόλα αυτά δεν ήταν ούτε ηθικά αντίθετος τους. Ο Evola ήταν, όπως όριζε τον εαυτό του, ένας «υπερφασίστας», πιστεύοντας ουσιαστικά πως τα φασιστικά καθεστώτα δεν ήταν αρκετά ακραία, πως ήταν πολύ αριστερά. . ούτε είχε κάποια αντίρρηση στον αντισημιτισμό, φτάνοντας ακόμη μέχρι να γράψει μια συμπληρωματική εισαγωγή σε μια έκδοση των Πρωτοκόλλων των Σοφών της Σιών το 1937, ένα βιβλίο που έλεγε πως δεν μπορεί ούτε να «αγνοηθεί ούτε να απορριφθεί». Θεωρούσε πως οι Ιταλοί ήταν κατώτερος λαός, λιγότερο κατάλληλοι για να ενσαρκώσουν τα φασιστικά ιδανικά. Το 1941, σε αντίδραση προς μια διάλεξη που έδωσε στην Αυστρία όπου είπε πως η Ιταλία θα έπρεπε να ενωθεί με την «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους», το διαβατήριο του ανακλήθηκε. Στην περίπτωση εκείνη ο Mussolini επενέβη για χάρη του, αλλά η σχέση του Evola με τον Ιταλό φασίστα ηγέτη ήταν περίπλοκη, παρότι κάθε άλλο παρά απόμακρη, και του αρνήθηκαν την είσοδο στο Φασιστικό Κόμμα το 1939, εν μέρει λόγω της ανοιχτής του κριτικής προς το καθεστώς.

Το 1945 ο Evola τραυματίστηκε σε αεροπορική επιδρομή στη Βιέννη και θα περνούσε την υπόλοιπη ζωή του σε αναπηρικό καροτσάκι, με το μεγαλύτερο μέρος της περιορισμένος σε ένα μικρό διαμέρισμα στη Ρώμη, πληρωμένο από τους ιδεολογικούς θαυμαστές του. Ωστόσο παρά την απομόνωση του, ήταν σεβαστός στους ιταλικούς νεοφασιστικούς κύκλους. Προς το τέλος της ζωής του δημοσίευε σε ποικίλα φασιστικά έντυπα, και πολλοί που συμμετείχαν στις τάσεις αυτές έκαναν προσκυνήματα στη Ρώμη για να τον συναντήσουν. Το 1951, δικάστηκε για την προώθηση Φασισμού και θα κατέθετε πως είναι απλά «ιδεολογικός συνεργός» στις προσπάθειες για την αποκατάσταση του Φασιστικού Κόμματος στην Ιταλία, και συμμετείχε απλά σε «απόλυτα πνευματικό και δογματικό επίπεδο». Τελικά κρίθηκε αθώος.

O Evola έζησε μέχρι το 1974, και το τελευταίο του σημαντικό βιβλίο ήταν το Ride the Tiger που εκδόθηκε το 1961. Η «τίγρης» του τίτλου είναι η φιλελεύθερη νεωτερικότητα, και το βιβλίο προτείνει μια απομάκρυνση από τη πολιτική ζωή (παρουσιασμένη ως η αναλυόμενη έννοια της «απολιτείας») και η πρακτική της διατήρησης του πνεύματος της παράδοσης μέσα στον εαυτό κάποιου ώστε να ζήσει δίπλα από τη τίγρη δίχως να διαφθαρεί από αυτή. Είναι κάτι παρόμοιο με το Benedict Option του Rod Dreher αλλά για παγανιστές παραδοσιοκράτες, ενθαρρύνοντας μια αποχώρηση από την δημόσια ζωή και από την προώθηση τις απόψεις κάποιου ως πολιτικούς ή κοινωνικούς στόχους ώστε να προστατευτούν καλύτερα και να συντηρηθούν μέχρι να έρθει μια τέτοια εποχή όπου οι συνθήκες θα γίνουν πιο ευνοϊκές.

Κατά κάποιο τρόπο, αυτό είναι που έκανε ο εβολαϊσμός στο ύστερο κομμάτι του 20^ου αιώνα και τα πρώτα χρόνια του 21^ου: εξαφανίστηκε σε γενικές γραμμές, για να διαβάζεται μόνο από μέλη της ακροδεξιάς που επιθυμούσαν  να παρουσιαστούν ως περισσότερο εξελιγμένοι πολιτικά και πνευματικά από τους σκίνχεντ μπράβους του δρόμου. Όμως, το 2015, ο γνωστός Σουηδός νεοναζί Daniel Friberg – ένα τέτοιο πνευματικά φιλόδοξο μέλος της ακροδεξιάς – καλούσε σε μια ανάρτηση που έγραψε σε blog, με εβολαϊκούς όρους, να «πνίξει την τίγρη» η ακροδεξιά, υποστηρίζοντας πως η φιλελεύθερη νεωτερικότητα είχε αποδυναμωθεί επαρκώς, και σέρνονταν υπό το βάρος της ίδιας της παρακμής της και αντιφάσεων της, και πως είχε έρθει η εποχή να αφιππεύσουν και να αναλάβουν δράση. Αυτοί οι ψίθυροι σύντομα δυνάμωσαν, και ως τη δεκαετία του 2010, στα άκρα μιας αναδυόμενης ριζοσπαστικής δεξιάς, η επίδραση του Evola ήταν όλο και πιο έντονη.

Όπως λέει ο Αμερικάνος συγγραφέας Benjamin Teitelbaum στο βιβλίο του War For Eternity, ήταν κάπου στον Ιούλιο του 2014 που ο Steve Bannon μίλησε πρώτη φορά δημόσια για το έργο του Evola και την σχέση του με την παραδοσιοκρατία. Δυο χρόνια αργότερα, ο Bannon θα καθοδηγούσε την πετυχημένη εκστρατεία του Donald Trump για την αμερικάνικη προεδρία. Μερικούς μήνες αργότερα θα βρίσκονταν στο Λευκό Οίκο. Για το βιβλίο του Teitelbaum, που κυρίως εστιάζει στον Bannon και στον Alexander Dugin, τον Ρώσο παραδοσιοκράτη με σχέσεις με τον Putin, ο Bannon παραχώρησε μια σειρά από συνεντεύξεις όπου μίλησε για τις παραδοσιοκρατικές του επιρροές, που όπως λέει ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή μαζί του κατά τη θητεία του στο ναυτικό, ένα τελετουργικό και βαθιά ιεραρχικό περιβάλλον. Από τότε, ο Evola απέκτησε κάτι πιο κοντά σε ευρεία αποδοχή, και όχι μόνο στο Λευκό Οίκο. Στην Ουγγαρία, το ακροδεξιό κόμμα Jobbik τον αναφέρει στην ιστοσελίδα του ως προτεινόμενο ανάγνωσμα· όπως έκανε και η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα. Στο Instagram, ο Joe Rogan μιλά για την Κάλι Γιούγκα, ενώ στο Twitter ο συγγραφέας «Raw Egg Nationalist» στον οποίο έδωσε βήμα ο Tucker Carlson, μιλά για τον Evola.

Ο Evola συχνά αναφέρεται μαζί με τον Oswald Spengler, το Γερμανό φιλόσοφο που έγινε ακαδημαϊκά διαβόητος σε όλη την Ευρώπη κατά το Μεσοπόλεμο. Και αυτός και ο Evola συμπεριλαμβάνονται στη μικρή ομάδα της οποίας το έργο ο ιστορικός Mark Sedgwick αποκαλεί «υποχρεωτικό ανάγνωσμα για τον σημερινό διανοούμενο ακροδεξιό». Το πιο γνωστό έργο του Spengler, Η Παρακμή της Δύσης, εκδόθηκε σε δυο μέρη το 1918 και το 1922· βιβλίο που ο Evola θα μετέφραζε στα ιταλικά στη δεκαετία του 1950. Το βιβλίο προτείνει τη θεωρία των πολιτισμών ως οργανισμών, και κυρίως, ως κυκλικών, κυριαρχούμενων από επαναλαμβανόμενα στάδια ανόδου, κορύφωσης και παρακμής. Και ο Evola αποδέχονταν κυκλικές θεωρήσεις της ιστορίας, εμπνευσμένος από τους χρονικούς κύκλους του Ινδουισμού και από το έργο του Γάλλου παραδοσιοκράτη Rene Guenon, την σύγχρονη και σημαντική επιρροή του. Αντιλήψεις σχετικά με την κυκλική – αντί της γραμμικής – φύσης της ιστορίας είναι διαδεδομένες στην συντηρητική λόγια βιβλιογραφία· δείτε το The Fourth Turning των William Strauss και Neil Howe (από το οποίο παίρνει το τίτλο του το έργο Heroes of the Fourth Turning), ή ακόμη το Decadent Society του Ross Douthat. Ωστόσο, τρέφουν και πιο ακραία ρεύματα, και είναι οι ιδέες του Evola σχετικά με την ιστορία που αποτελούν ίσως την πιο επικίνδυνη κληρονομιά του, ως ένας από τους στοχαστές στους οποίους στηρίζεται ο ακροδεξιός επιταχυντισμός.

Αυτού του είδους η θεώρηση της ιστορίας είναι κοινή με τον επιταχυντισμό – όρος που συνήθως συνδέεται κυρίως με τον θεωρητικό του πολιτισμού Nick Land, αλλά και κυρίαρχο στα κείμενα του νέο-αντιδραστικού μπλόγκερ Curtis Yarvin και άλλων στο ακροδεξιό περιβάλλον – που υποστηρίζει πως η σημερινή εποχή είναι σε διαδικασία παρακμής, καταρρέοντας υπό το βάρος των ίδιων των λαθών και αντιφάσεων της. Στις συνθήκες αυτές, υποστηρίζουν, είναι δυνατό, μέσα από συγκεκριμένες δράσεις, να επιταχύνουν τον ερχομό της επόμενης εποχής. Οι αντιφάσεις αυτές, για εκείνους που ακολουθούν τον Evola, συνήθως αφορούν πράγματα όπως η εγκυρότητα της δημοκρατίας ή την άποψη πως δεν υπάρχει φυλετική ιεραρχία στην νοημοσύνη. Ο ακτιβιστικός επιταχυντισμός, συχνά βασιζόμενος ανοιχτά στον Evola, είναι διάχυτος στη σκέψη νεοναζιστικών ομάδων όπως η Atomwaffen Division στην Αμερική και άλλες στο δίκτυο Iron March και αλλού, που προωθούν (και διαπράττουν) την πολιτική βία ως μέσο για τον ερχομό της κατάρρευσης της σύγχρονης φιλελεύθερης κοινωνίας.

Αν ένα κομμάτι του σύγχρονου ενδιαφέροντος για τον Evola είναι η αληθοφανής απόσταση του από ιστορικές φασιστικές θηριωδίες, και ένα άλλο είναι η παράξενη και σε συγκεκριμένα μάτια ουτοπική φύση του κόσμου που περιγράφει, το ενδιαφέρον για αυτόν βρίσκεται εξίσου και στην αφάνεια του. Είναι, σύμφωνα με τα λόγια του πρώην διευθυντή του ακροδεξιού εκδοτικού Arktos (του αγγλόφωνου εκδότη του Evola), «περισσότερο παραπομπή παρά μελετημένος» – το να διαβάζεις Evola αντί ας πούμε Nietszche ή και ακόμη Carl Schmitt (με τον οποίο αλληλογραφούσε σε κάποιο βαθμό ο Evola) είναι για την ακροδεξιά πολιτική θεωρία ανάλογο της διακήρυξης «δεν είμαι σαν τα άλλα κορίτσια».  Ο Evola, είναι επίσης, ελλείψει καταλληλότερης λέξης, ιδιαίτερα εύχρηστος· έγραψε πολλά, και το έργο του έχει ευρείες εφαρμογές. Είτε είσαι νεαρός ρεπουμπλικάνος και αναζητάς ένα εσωτερικό πνευματικό δόγμα, υπερασπιστής αγαλμάτων στο Twitter που αναζητάς θεωρητικό υπόβαθρο για τις αναρτήσεις σου σχετικά με την αρχαία σοφία και την σύγχρονη παρακμή, ή ένας άνδρας βυθισμένος στο οικοσύστημα των ακροδεξιών μέσων που σχεδιάζεις να σκοτώσεις 5 άτομα στο Ντένβερ του Κολοράντο, υπάρχει κάτι για σένα να αξιοποιήσεις από το έργο του.

Από τα σύγχρονα κείμενα που έχουν επηρεαστεί πιο ξεκάθαρα από τον Evola, ένα είναι το Bronze Age Mindset, το πολιτικό μανιφέστο του ανώνυμου συγγραφέα Bronze Age Pervert, και είναι βιβλίο που έχει σημαντική επιρροή στη αμερικάνικη δεξιά νεολαία (όπως αναφέρει ο Αμερικάνος συντηρητικός συγγραφέας Nate Hochman: «κάθε νεαρό στέλεχος της κυβέρνησης Trump διαβάζει το Bronze Age Mindset»). Το στοιχείο για το περιεχόμενο του βιβλίου: εστιάζει στην υποτιθέμενα χαμένη σύνδεση με το αρχαίο και το ουσιαστικό, το πυρήνα της ανθρώπινης δυναμικής, που προκλήθηκε από τους «υπανθρώπους» της προοδευτικής νεωτερικότητας. Ωστόσο δεν είναι μόνο στις γενικές ιδέες περί «επιστροφής» που οι εβολαϊκες επιρροές του Bronze Age Pervert γίνονται φανερές· οι απόψεις του για την βιολογία και την εξέλιξη επίσης βρίσκονται κοντά σε εκείνες που εκφράζει ο Evola στο Eros and The Mysteries of Love: The Metaphysics of Sex (1958), όπου υποστήριζε πως η το να εξηγηθεί η ανθρώπινη σεξουαλικότητα με βιολογικούς ή αναπαραγωγικούς όρους, αντί με τελετουργικούς ή υπερβατικούς όρους, είναι κομμάτι της ευρύτερης προσπάθειας της αποκοπής μας από τα υψηλότερα τμήματα του εαυτού μας. Ως τέτοιος, ο Bronze Age Pervert απορρίπτει την ιδέα της εξέλιξης. «Η βιολογία», γράφει, «προσφέρει ελάχιστες ευκαιρίες για τον τρόπο σκέψης που διαπερνά το μυστήριο της φύσης»· «ο δαρβινισμός είναι το προϊόν της υποσκέψης. Στο τέλος δεν θα σου δείξει το δρόμο έξω από τη φυλακή των εποχών».

Το Bronze Age Mindset είναι εντυπωσιακά ρατσιστικό και αντισημιτικό· ο Evola πίστευε πως ο Hitler ενδιαφέρονταν πολύ για τη δημοκρατία. Δεν πρόκειται για ανθρώπους που η επιρροή τους είναι οτιδήποτε άλλο πέρα από καρκινογόνος. Ωστόσο, θα είμαστε αμελείς αν δεν προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τι περιγράφουν, και αυτό που ισχυρίζονται ότι προσφέρουν τα κείμενα τους, είναι από μόνο του ουτοπικό, παρουσιάζοντας την ιδέα ενός διαφορετικού και ολοκληρωμένου κόσμου. Ο Teitelbaum αναφέρει έναν ορισμό της παραδοσιοκρατίας ως «παιχνίδια ρόλων για ρατσιστές», αλλά αυτό μοιάζει κάπως άστοχο· είναι πιο κοντά σε ένα αισθητικό φασισμό (ΣτΜ: A24 fascism) – βαθιά πράσινο και ιεροποιημένο νόημα ανακατεμένο με τελετουργία σε τεράστια διαστήματα χρόνου που το ένα καταρρέει πάνω στο άλλο. Στις πρώτες σελίδες του βιβλίου ο Bronze Age Pervert περιγράφει τον αρχαίο φιλόσοφο Εμπεδοκλή, που έπεσε σε ένα ηφαίστειο πιστεύοντας πως θα γίνει θεός. «Αυτό που ήταν η Αίτνα για τον Εμπεδοκλή – υπάρχει κάτι παρόμοιο για εσάς; Υπάρχει καν κάτι παρόμοιο πλέον;».

Είναι ένας ασυνήθιστα ρομαντικός τρόπος για να λες πως θα ήθελες να υπάρχουν λιγότεροι Εβραίοι και μαύροι. Σίγουρα είναι πιο συναρπαστικός από πιο τυπικά ρεύματα του χριστιανικού εθνικισμού. Η πολιτική δεξιά συχνά θεωρείται πως αντιπροσωπεύει την επιθυμία για το στάτους κβο, ή την επαναφορά κάποιας εξαφανισμένης παράδοσης. Σε μεγάλο βαθμό αυτό είναι που ισχύει· ο συντηρητισμός αφορά την συντήρηση, όχι κάποια έντονη απόκλιση. Τα τελευταία χρόνια ο Mark Fisher έχει γίνει μάλλον ο βασικότερος θεωρητικός στην αριστερά που περιγράφει την ανάγκη για απόδραση από την καπιταλιστική αδράνεια και να φανταστούμε ένα ριζικά διαφορετικό κόσμο. Είναι ανόητο, ωστόσο, να υποθέσουμε πως αυτή είναι μια επιθυμία που περιορίζεται στην πολιτική αριστερά. Όπως γράφει ο Mathew Rose στη μελέτη του πάνω στους αντιφιλελεύθερους ακροδεξιούς στοχαστές, A World after Liberals, το ενδιαφέρον στους θεωρητικούς που αναλύει βρίσκεται στο γεγονός «πως πολύ συχνά μας αρνούνται, και πολύ συχνά αρνούμαστε σε άλλους, την ελευθερία να έχουν ριζικά διαφορετικές απόψεις πάνω στο τι σημαίνει να είσαι ανθρώπινο ον», και πως αυτοί οι στοχαστές προσφέρουν μια τέτοια ακριβώς ελευθερία. Η γραφή του Evola σίγουρα περιέχει μια εικόνα ενός ριζικά διαφορετικού κόσμου, που ανεξάρτητα πόσο αποκρουστικός μπορεί να είναι και γοητευτικός και δελεαστικός, ειδικά αν κάθεσαι κάπου σε ένα δωμάτιο, και αισθάνεσαι αποκομμένος.
Δημοσιεύθηκε την 16 Ιανουαρίου, 2023
πηγη: https://geniusloci2017.wordpress.com