Loading...

Κατηγορίες

Παρασκευή 17 Μάρ 2023
Η τελευταία άνοιξη
Κλίκ για μεγέθυνση















17.03.2023, 16:00
 
 

Εδώ και αρκετή ώρα η ματιά μου έχει σταθεί στο μικρό ανθογυάλι. Μερικές λυγερές μαργαρίτες κάνουν παρέα στους πρώτους άλικους λαλέδες. Ανάμεσα στο πορφυρό και στο κατάλευκο χρώμα ένα ξεβαμμένο μοβ ζουμπούλι. Η άνοιξη σε πορεία διαδοχής πάνω στον κύκλο του χρόνου. Το μάραμα κάποιων λουλουδιών διαδέχεται το μπουμπούκιασμα κάποιων άλλων. Την ίδια μεταβολή παρατηρούμε στον εαυτό μας και στους γύρω μας. Τα παιδιά μας μεγαλώνουν, αυτονομούνται, ωριμάζουν. Παίρνουν τη δική τους θέση στην κοινωνία, στη ζωή. Και αυτά με τη σειρά τους φέρνουν νέα ζωή, νέα μέλη στις οικογένειες. Αντίκρυ, στην άλλη άκρη του μίτου, οι γονείς μας. Το βάρος των χρόνων έχει πέσει αμετάκλητα στο σώμα και στο πνεύμα. Δεν μπορείς να το αλλάξεις, κάποια άνοιξη, κάποιο φθινόπωρο θα είναι το τελευταίο. Τώρα ζούμε το σήμερα, ώς εκεί μπορούμε, όσο περισσότερο γίνεται.

Κι έρχεται το κλάσμα του χρόνου, η στιγμή που ακινητεί η ζωή. Μετεωρίζεται, της δίνουν μια και γράφεται το τέλος, σαν σε κινηματογραφική ταινία με κακό τέλος. Στη ζωή όμως δεν μπορείς να αλλάξεις τα γεγονότα, τη μαυρίλα που έπεσε στη χώρα. Εστω κι αν βρισκόμαστε μίλια μακριά κι ας μας είναι άγνωστοι οι νεκροί της τραγωδίας. Είναι σαν τον παλιό κινηματογράφο, τότε που κλαίγαμε για το κακό που βρήκε την κοπέλα και το παλικάρι, τους πρωταγωνιστές. Κι ας ξέραμε ότι οι ηθοποιοί είναι καλά και θα τους ξαναδούμε σε άλλη ταινία. Τότε συμπάσχαμε από τη φόρτιση της ιστορίας. Σήμερα μπαίνουμε στη θέση των μανάδων, των πατεράδων, των αδερφών, των συμφοιτητών, των φίλων. Το γιατί σκίζει τα σωθικά μας. Το άδικο επικάθεται σαν πέτρα βαριά στο στήθος μας. Στεκόμαστε με απλανές βλέμμα, σαν κάποιος να τράβηξε τον ορίζοντα και το χώμα κάτω απ' τα πόδια μας.

Γιατί τούτη η άνοιξη ήταν η τελευταία για τους νεκρούς των Τεμπών. Δεν πρόφτασαν να κόψουν αγριολούλουδα, να βγουν στις εξοχές, να αφήσουν πίσω τον χειμώνα. Κι οι πιότεροι ήταν νέοι, με τον χρόνο να είναι μπροστά τους. Τώρα είχαν ανοίξει τα χέρια τους να αδράξουν την αδρόσιστη ζωή. Εμειναν με το απλωμένο χέρι.

Η θυσία των επιβατών του τρένου, στα Τέμπη, μπορεί να καλυτερέψει τη συγκοινωνία των σιδηροδρόμων, ξεστόμισαν κάποιοι δημοσιογράφοι. Γιατί αυτή η ύβρις; Ποιος τους έχρισε μάντεις με «Ιφιγένειες» τους νεκρούς του κόσμου; Χρέος μας να τους αποστομώσουμε, σε δρόμους και πλατείες, στα σχολειά και στη δουλειά. Να υψώσουμε φωνές μέχρι να πάψουν τα θρασίμια να μιλούν και να ρυπαίνουν τις ζωές μας, μέχρι να πληρώσουν οι αίτιοι.

* Συγγραφέας, διδάκτορας Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας

πηγη: https://www.efsyn.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου