Οι μέρες μεγάλωναν. Η άνοιξη ήταν μπροστά. Παρά το κρύο, ειδικά τα πρωινά, μικρές αχτίδες ελπίδας, σαν τον ήλιο που τρυπώνει μέσα από τα σύννεφα παρά τη βροχή, έσκαγαν πού και πού. Ηταν και Κυριακή…
Πρώτη φορά μετά από καιρό ξύπνησε με την καμπάνα της εκκλησίας στη γειτονιά. Της φάνηκε ότι είχε να την ακούσει χρόνια. Αντί να χουζουρέψει λίγο ακόμα, αποφάσισε να κάνει μια βόλτα, τώρα που κανείς δεν είναι έξω, που όλοι ακόμη μισοκοιμούνται ή πίνουν τον καφέ παρέα με τις εφημερίδες του Σαββατοκύριακου.
Ντύθηκε πρόχειρα, και έφυγε. Ετσι, για μια ωρίτσα.
Περιπλανήθηκε στους ήσυχους δρόμους μυρίζοντας τον αέρα, ένα μίγμα υγρασίας και λουλουδιών και σκόνης κίτρινης. Βάδιζε αργά, απολαμβάνοντας το μυστήριο της φύσης. Δέντρα και φυτά είχαν φουσκώσει. Σε λίγο θα γέμιζε άνθη ο τόπος. Ακόμη και αυτή η μαραγκιασμένη βερικοκιά στη γλάστρα της, που δέκα τόσα χρόνια δεν έλεγε να πάρει τα πάνω της -δυο ισχνά κλαράκια είχε για κορμό- έβγαζε φρέσκα φύλλα.
Συνήθως δεν την ενδιέφεραν πολύ οι Κυριακές. Από παιδί τις συνέδεε με τη Δευτέρα: μέρα σχολείου, μέρα δουλειάς… Αλλά πια, επειδή οι μέρες ανάπαυσης ήταν λίγες, είχε αρχίσει να τις εκτιμά. Και μερικές φορές να αναπολεί εκείνες τις Κυριακές που ήταν γεμάτες ραδιόφωνο και παιχνίδι ή βόλτες. Αυτό ήταν οι Κυριακές: παλιό λαϊκό τραγούδι με φωνές που διασώζονταν σε δισκάκια παλιά, μεταγραμμένα αρχικά σε κασέτες και cd και μετά, ίσως, σε σκληρούς δίσκους, σε μουσικές πλατφόρμες ή σε φορητές συσκευές μικρότερες από σπιρτόκουτο.
Οι Κυριακές της άνοιξης είχαν και κάτι άλλο. Σε παρακινούσαν να ανοίξεις τα παράθυρα, να βγεις στο μπαλκόνι, να πιεις εκεί στο πόδι έναν καφέ και να ονειρευτείς καλοκαιρινές μέρες χωρίς πολλή ζέστη, όταν κάθεσαι φορώντας κάτι ελαφρύ και απολαμβάνεις έναν καφέ κι ένα βιβλίο. Ή κάνεις σχέδια για μια απόδραση κάπου ωραία -ίσως σε έναν τόπο που κάποτε έζησες την ευτυχία και θέλεις να την ξαναζήσεις ή, έστω, να την αναπολήσεις. Υστερα το φως του ήλιου λίγα περιθώρια για μελό ή νοσταλγία αφήνει. Ρίχνει φως στο μέλλον -το κοντινό ή το πιο μακρινό. Είναι αυτό το θαύμα του φωτός και της θερμότητας. Σαν χάδι τρυφερό στην πλάτη, μια διαβεβαίωση ότι, δεν μπορεί, κάτι από όλα θα πάει καλά. Ή ότι δεν γίνεται όλα να πάνε στραβά. Πως κάτι ωραίο κρύβεται κάπου μπροστά.
Είναι λίγο σαν το «Πάρε τον γνωστό τον δρόμο»*, ένα παλιό μπολέρο, ένα τραγούδι που «μύριζε» όπως αυτές οι υποσχέσεις του πρωινού της Κυριακής. Ενα ερωτικό κάλεσμα μιας άλλης εποχής που μιλούσε για μυστικές συναντήσεις και σκοτεινούς δρόμους με μόνο φως αυτό των αστεριών.
Βέβαια, όταν πια η ώρα περάσει, όταν έρθει το απόγευμα, όσο γλυκό και αν είναι, δεν την αποφεύγεις εύκολα τη μελαγχολία, ίσως γιατί ξυπνάει η παιδική μνήμη της ξενοιασιάς που τελειώνει. Ή μπορεί γιατί κάπως νιώθεις ότι μεγαλώνεις. Τότε άλλα τραγούδια είναι πιο ταιριαστά. Οπως εκείνο του νέου κύματος με τον Λάκη Παππά για την Κυριακή που πάει**, μαζί με τη χαρά. Τότε ξυπνάει ο φόβος για το αύριο, γι’ αυτό που μπορεί να μην ξανάρθει -αλλά και πάλι ποιος ξέρει...
Στην περίπτωσή της αυτά τα τραγούδια ήταν μέρος της μουσικής της παιδείας: μαζί με τα ρεμπέτικα και τα λαϊκά, το νέο κύμα θυμόταν να παίζει στα κυριακάτικα ραδιόφωνα, στο αυτοκίνητο στον δρόμο για την εκδρομή, στις μαυρόασπρες ταινίες τα μεσημέρια. Ηταν ό,τι την προστάτεψε από τον κυνισμό όταν όλα πήγαιναν λάθος. Μια ασπίδα στις μικρές στιγμές, στις ζωές των πολλών, των όχι «επώνυμων και σημαντικών», σαν τη δική της.
Κι εκείνο το γεμάτο χρώματα κι αρώματα πρωινό τής το θύμισε. Κι έτσι επιτάχυνε το βήμα και η βόλτα έγινε πιο μεγάλη.
*Βασίλης Αρχιτεκτονίδης - Γρηγόρης Στάθης, πρώτη εκτέλεση Μαρία Βασιλοπούλου.
**«Πάει κι αυτή η Κυριακή», Λάκης Παππάς - Γιάννης Αργύρης.
archkatsoura@yahoo.gr
πηγη: https://www.efsyn.gr