EDITORIAL

Για ποια λιτότητα μιλάμε; Για την λιτότητα που κράτησε τις ευρωπαϊκές οικονομίες πίσω για μία ολόκληρη δεκαετία; Για την λιτότητα που κατέστρεψε την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας και χαμήλωσε ασύγκριτα τον πήχη των προσδοκιών και των οραμάτων της νεολαίας;




Δημήτρης Ραπίδης
02.02.2023


Η πανδημία του κορονοϊού και η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία άνοιξαν τις δημοσιονομικές στρόφιγγες της ΕΕ και Ευρωζώνης, με τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να δαπανούν πάνω από 530 δισ. ευρώ για την καταπολέμηση των επιπτώσεων στα παραπάνω δύο κρίσιμα ζητήματα. Τώρα η Κομισιόν και το ΔΝΤ μιλούν για την ανάγκη να κλείσουν οι στρόφιγγες, υιοθετώντας όπου χρειάζεται πολιτικές λιτότητας για να επιστρέψουν πίσω στο κράτος τα ιλιγγιώδη ποσά.

Η Κομισιόν και το ΔΝΤ κάνουν μία επιδέξια «ντρίπλα», καθώς επιχειρούν να αποκρύψουν το γεγονός ότι τα ποσά που δαπανήθηκαν είτε δεν κάλυψαν τις μεγάλες ανάγκες της ευρωπαϊκής κοινωνίας και της αγοράς, είτε δεν κατευθύνθηκαν εκεί που έπρεπε, εκεί που υπήρχε μεγαλύτερη ανάγκη. Με την υιοθέτηση πολιτικών λιτότητας μπορεί σε βάθος 2-3 χρόνων οι κυβερνήσεις να μαζέψουν μεγάλο τμήμα των ποσών που δαπανήθηκαν, ωστόσο θα αφήσουν πίσω τους ακόμη πιο φτωχές και ταλαιπωρημένες κοινωνίες, ακόμα μεγαλύτερη κοινωνική ένταση, ακόμη περισσότερη δυστυχία στους πολίτες, «στεγνώνοντας» παράλληλα την αγορά. Ο πληθωρισμός παραμένει εδώ και σχεδόν ένα χρόνο σε υψηλότατα επίπεδα, με την ακρίβεια και την αποδυνάμωση της καταναλωτικής δύναμης να πλήττει συνολικά τις οικονομίες και να εγκλωβίζει εκατομμύρια πολίτες.

Για ποια λιτότητα λοιπόν μιλάμε; Για την λιτότητα που κράτησε τις ευρωπαϊκές οικονομίες πίσω για μία ολόκληρη δεκαετία; Για την λιτότητα που κατέστρεψε την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας και χαμήλωσε ασύγκριτα τον πήχη των προσδοκιών και των οραμάτων της νεολαίας; Γι’αυτή την λιτότητα μιλάμε;

Πολλά εκατομμύρια Ευρωπαίων πολιτών εξακολουθούν να αγωνιούν για το πώς θα πληρώσουν τους λογαριασμούς τους, βιώνοντας παράλληλα συνθήκες εργασιακής φτώχειας. Ωστόσο, οι ηγέτες της Ευρωζώνης, όπως ο Όλαφ Σολτς, ο Εμανουέλ Μακρόν και η ακροδεξιά Τζόρτζια Μελόνι μεταξύ άλλων, αντιμετωπίζουν «πιέσεις» από τους υπευθύνους χάραξης οικονομικής πολιτικής να περιορίσουν τις παροχές. Από ποιους όμως εκλέγονται τα παραπάνω πρόσωπα, όπως και όλοι οι πολιτικοί; Από τους πολίτες εκλέγονται και σε αυτούς οφείλουν να λογοδοτούν, όχι στα εκάστοτε οικονομικά συμφέροντα και σε πόλους εξουσίας που δεν λογοδοτούν σε κανέναν και δεν ελέγχονται από κανέναν.

Αν κάτι χρειάζονται οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, αυτό είναι αναδιανομή του πλούτου, όχι λιτότητα και περιορισμό των δημοσιονομικών δαπανών. Αναδιανομή πλούτου χρειάζονται, γενναία και συμπεριληπτική, για να αγγίξει όσο το δυνατόν περισσότερους πολίτες, τη νεολαία, τους αδύναμους, τους κοινωνικά αποκλεισμένους και όσους θέλουν και μπορούν να αποτελέσουν την παραγωγική βάση για την επόμενη μέρα στην ΕΕ, σε κάθε κράτος-μέλος.

Πηγή: www.rosa.gr