Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος

Ούτε αυτή τη φορά ο Βενιζέλος βλέπει το προφανές: οι περιστάσεις του προσφέρουν τον τελευταίο ρόλο που μπορεί πλέον να παίξει στη Δημοκρατική Παράταξη.

Η καλή πλευρά του περιλαμβάνει τον ταλαντούχο δημόσιο άνδρα. Η κακή έχει τον πολιτικό που χάνει διαρκώς τις ευκαιρίες.

Με τον μαγικό λόγο του μπορεί να μετακινήσει αντικείμενα. Αλλά δεν αντιλαμβάνεται την πιο κρίσιμη παράμετρο της συγκυρίας, για τον ίδιο.

Στη Μεταπολίτευση ο Βαγγέλης Βενιζέλος έμεινε έξω από το ρεύμα της γενιάς του, εκδηλώνοντας «αντι-Παπανδρεϊσμό» και λατρεία σε «καθώς πρέπει», αλλά απερχόμενους πολιτικούς.

Η όψιμη εμπλοκή με το ΠΑΣΟΚ, υπερασπιζόμενος τον Ανδρέα Παπανδρέου στο «βρόμικο ‘89», τον κατέστησε δελφίνο του Σημίτη.

Αλλά το 2004, άφησε τον Γ. Παπανδρέου να παραβιάζει κάθε έννοια «εκλογής», παραλαμβάνοντας το ΠΑΣΟΚ μέσα σε ένα διαμέρισμα στο Κολωνάκι.

Το βράδυ των εκλογών του 2007, διέκοψε το πένθος των οπαδών του Κινήματος, με την αλαζονική εμφάνιση στο Ζάππειο – και χαντακώθηκε.

Όταν ο Παπανδρέου οδήγησε τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο -και δεν ήθελε την κυβέρνηση ούτε ο Σαμαράς- ο Βενιζέλος αποφάσισε να «μην τοκίσει τα προσόντα του», σε μια τράπεζα που μόνο ο ίδιος γνώριζε και έγινε υπουργός και αντιπρόεδρός του.

Κράτησε το ρόλο με δυο επόμενους Πρωθυπουργούς.

Αλλά, όταν πήρε το ΠΑΣΟΚ, το διέλυσε: το έκανε ουρά της ακροδεξιάς Σαμαρά-Άδωνι- Βορίδη, εχθρό της Αριστεράς και δεν διέγραψε τον Παπανδρέου, πριν το διασπάσει.

Για εκείνη την περίοδο έγραψε βιβλίο, αλλά όσοι λιγότεροι το διαβάσουν, τόσο καλύτερο για τον ίδιο.

Έκτοτε μένει άεργος κοινοβουλευτικά: κανείς δεν τον θέλει στο κόμμα του και δικό του αδυνατεί να ιδρύσει.

Ο πληρέστερος πολιτικός της γενιάς του, βρίσκεται μονίμως εκτός του ρόλου του. Εκτός από αυτόν που κανονίζει μόνος του με την Ιστορία.

Ωστόσο, ο Θεός της πολιτικής του έστειλε -ως «μάνα»- το σκάνδαλο των υποκλοπών, στην αποκάλυψη της συγκάλυψης του οποίου μετέχει ως συνταγματολόγος.

Εισπράττοντας, καθ’ υπόδειξη Γεραπετρίτη – την ειρωνεία Μητσοτάκη: «δεν είσαι παντογνώστης».

Ούτε αυτή τη φορά ο Βενιζέλος βλέπει το προφανές: οι περιστάσεις του προσφέρουν τον τελευταίο ρόλο που μπορεί πλέον να παίξει στη Δημοκρατική Παράταξη:

-Να ξεπεζέψει και να συμβάλει, όσο μπορεί, σε προοδευτική κυβέρνηση. ΣΥΡΙΖΑ- ΠΑΣΟΚ εννοείται.

Αν, όπως λέει, ο Ανδρουλάκης «πολιτικά αναγνωρίζει και σέβεται τον ευρύτερο ρόλο μου στα δημόσια πράγματα», να τον πείσει -ως μέντοράς του- ότι καταστρέφεται κάνοντας τα δικά του λάθη με τη Δεξιά.

Να εξηγήσει πως όταν του συστήνει ότι για λόγους «εθνικής και θεσμικής ευθύνης» δεν πρέπει «να αφήσει τον τόπο ακυβέρνητο» – εννοεί τη σύμπραξη των δημοκρατικών δυνάμεων.

Η τελευταία ευκαιρία να συγχωρεθούν τα αυτοκαταστροφικά λάθη του στο ΠΑΣΟΚ και να γίνει χρήσιμος στη Δημοκρατική Παράταξη και στην προοδευτική κυβέρνηση.

Αλλιώς θα τον νικήσει – πάλι ο Γ. Παπανδρέου…

ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR