Η επικράτηση της Ακροδεξιάς στις εκλογές στην Ιταλία και η νίκη των «Αδερφών της Ιταλίας» με ηγέτιδα την θαυμάστρια του Μουσολίνι, την Τζώρτζα Μελόνι, έχουν προκαλέσει μεγάλη ανησυχία στην Ευρώπη. Τόσο για τις αιτίες που οδήγησαν την κάποτε αριστερή Ιταλία στην αγκαλιά της Ακροδεξιάς, όσο και για αυτή την ίδια την ακροδεξιά απειλή, σε μια Ευρώπη που δοκιμάζεται από πολλαπλές κρίσεις, μεταξύ των οποίων και ο πόλεμος στην Ουκρανία.

Η Ελλάδα που έχει εισέλθει ήδη σε μια μακρά, όπως φαίνεται, προεκλογική περιόδο, έχει κάθε λόγο να ανησυχεί.

Τι θα συμβεί αν η νίκη της Μελόνι στη γειτονική Ιταλία επηρεάσει το εκλογικό αποτέλεσμα και στη χώρα μας;

Θα ενισχυθούν τα πέραν της ΝΔ ακροδεξιά κόμματα, με δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον της Δημοκρατίας;

Η απάντηση σε αυτές τις ανησυχίες είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει να φοβηθεί τίποτε από την άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ιταλία.

Όχι γιατί η Ακροδεξιά δεν συνιστά απειλή για την ελληνική Δημοκρατία.

Αλλά γιατί ο βρεγμένος δεν φοβάται τη βροχή.

Αφού η κυβέρνηση Μητσοτάκη που κυβερνά εδώ και 3,5 σχεδόν χρόνια, έχει ήδη ενσωματώσει στους κόλπους της ένα σημαντικό κομμάτι της Ακροδεξιάς και κυβερνά μαζί του.

Με τρεις κορυφαίους υπουργούς με ενεργό ακροδεξιό παρελθόν, τους Άδωνι Γεωργιάδη, Μάκη Βορίδη και Θανάση Πλεύρη στα κρίσιμα για τη συγκυρία υπουργεία Ανάπτυξης, Εσωτερικών και Υγείας, είναι φανερό ότι η Ακροδεξιά στη χώρα μας βρίσκεται στην κυβέρνηση και ήδη ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την ασκούμενη πολιτική.

Τι έχει να φοβηθεί η Ελλάδα από μια Μελόνι που κάποτε υμνούσε τον Μουσολίνι, όταν ο σημερινός υπουργός στο κρίσιμο για τη Δημοκρατία και τους θεσμούς υπουργείο των Εσωτερικών Μάκης Βορίδης, έχει διατελέσει γραμματέας της Νεολαίας του δικτάτορα της χούντας των συνταγματαρχών Παπαδόπουλου;

Έχοντας μάλιστα διαδεχθεί στη θέση αυτή το Μιχαλολιάκο της Χρυσής Αυγής;

Τι έχουμε να φοβηθούμε περισσότερο, όταν υπάρχουν φωτογραφίες που δείχνουν τον ίδιο τον σημερινό υπουργό Εσωτερικών να κρατά… τσεκούρι σε διαδηλώσεις σαν νεολαίος;

Τι έχει η Ελλάδα να φοβηθεί περισσότερο, όταν ο εφευρέτης της πιο αντιδημοκρατικής, πιο ολοκληρωτικής και πιο ακροδεξιάς ιδέας που έχει ακουστεί ποτέ, της ιδέας «των αλλαγών στο κράτος και τους θεσμούς προκειμένου να μην ξανάρθει η Αριστερά στην εξουσία, γιατί έχει εσφαλμένες ιδέες», κατέχει εδώ και καιρό τη θέση του υπουργού Εσωτερικών;

Μια θέση στην οποία μπορεί να εφαρμόσει στην πράξη τις ακροδεξιές έως φασιστικές ιδέες του αποκλεισμού από την πολιτική ζωή κοινοβουλευτικών κομμάτων με ευρεία εκλογική απήχηση, επειδή ο ίδιος δε συμφωνεί με τις ιδέες και την πολιτική τους;

Και τι έχει να φοβηθεί η Ελλάδα περισσότερο, όταν η διεθνής κοινότητα βοά για τη φίμωση του τύπου και τον στραγγαλισμό της ελευθεροτυπίας που έχει κάνει πράξη στη χώρα για να επικρατήσει πολιτικά η κυβέρνηση Μητσοτάκη;

Τι πιο ακροδεξιό έχουμε να φοβηθούμε δηλαδή, από την κατρακύλα μας στην 108η θέση στον κόσμο όσον αφορά στον έλεγχο των ΜΜΕ;

Τι πιο ακροδεξιό μπορεί να μας συμβεί από τη συγκάλυψη σκανδάλων διαφθοράς, όπως της Novartis, αναγνωρισμένων διεθνώς ακόμη και από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές τους;

Τι πιο ακροδεξιό να φοβηθούμε από το ελληνικό Watergate, στο οποίο πολιτικά υπεύθυνος για την ΕΥΠ που παρακολουθεί παράνομα τους πολιτικούς αντιπάλους της ΝΔ, είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός;

Και τι πιο ακροδεξιό μπορεί να μας συμβεί από την επίσημη γραμμή συγκάλυψης του σκανδάλου των υποκλοπών, με επίκληση του απορρήτου στην Επιτροπή Διαφάνειας της Βουλής;

Τι πιο ακροδεξιό, δηλαδή, από την ελληνική εκδοχή της Omerta που εφαρμόζει η κυβέρνηση Μητσοτάκη;

Και τι πιο ακροδεξιό συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη, από την ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας και την αστυνομοκρατία στα πανεπιστήμια, με σκοπό τη φίμωση της διαφορετικής άποψης και τη βίαιη καταστολή των πολιτικών αντιδράσεων του φοιτητικού και πανεπιστημιακού κινήματος;

Σε ποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, της Ουγγαρίας και της Πολωνίας με τις ακροδεξιές κυβερνήσεις συμπεριλαμβανομένων, συνέβη βίαιη διάλυση με δακρυγόνα ειρηνικής συναυλίας που παρακολουθούσαν 5.000 νέες και νέοι εντός του μεγαλύτερου πανεπιστημίου της χώρας;

Τι να φοβηθεί, με δυο λόγια, η Ελλάδα περισσότερο, όταν ο διεθνής τύπος χαρακτηρίζει σε πρωτοσέλιδα την κυβέρνηση Μητσοτάκη ολοκληρωτική, που επιστρέφει τη χώρα σε σκοτεινές εποχές δικτατορίας;

Τι να φοβηθούμε περισσότερο, όταν στην Ευρώπη αναγνωρίζουν τον Έλληνα πρωθυπουργό, από κοινού με τον Ούγγρο και τον Πολωνό, σαν τους τρεις εχθρούς της ελευθεροτυπίας;

Τι να φοβηθούμε περισσότερο από την ακροδεξιά κυβέρνηση Μητσοτάκη που συστηματικά υπονομεύει το Κράτος Δικαίου και είναι υπεύθυνη για τη σοβαρότερη δημοκρατική εκτροπή μετά τη δικτατορία;

Τι να φοβηθούμε τελικά περισσότερο, όταν εδώ και 3,5 χρόνια μας κυβερνά η ίδια η Ακροδεξιά;

Αν η Μελόνι, εκμεταλλευόμενη την ετυμολογία του ονόματός της, φωτογραφήθηκε με δυο πεπόνια στα στήθη τη μέρα των εκλογών, προχωρώντας, σαν γνήσια ακροδεξιά, χάριν της επικοινωνίας σε σεξιστικούς υπαινιγμούς, στην Ελλάδα ο πρωθυπουργός κυβερνά τη χώρα κρατώντας δυο… καρπούζια στην ίδια μασχάλη.

Ένα κεντροδεξιό, για να προσελκύσει ψηφοφόρους από το Κέντρο και ένα ακροδεξιό, με το οποίο ουσιαστικά κυβερνά.

Δεν ξέρουμε ακόμη τι παθαίνει όποιος ή όποια πολιτεύεται με δυο πεπόνια. Πιθανόν να το μάθουμε σύντομα.

Εκείνο που είναι βέβαιο πάντως, είναι ότι αυτός που κυβερνά με δυο καρπούζια στη μασχάλη, στο τέλος χάνει τουλάχιστον το ένα.

Κι εμείς δεν έχουμε τίποτε να φοβηθούμε αν, ενόψει της νίκης της Μελόνι στην Ιταλία, οι προοδευτικοί ψηφοφόροι που είναι εγκλωβισμένοι στη ΝΔ αντιδράσουν με την ακροδεξιά στροφή της κυβέρνησης Μητσοτάκη και την εγκαταλείψουν οριστικά.

πηγη: https://tvxs.gr