Μια φορά κι έναν καιρό ήταν δυο Ανθρωποι, η Μαριάνθη και ο Κώστας. Τέσσερα πληγωμένα πόδια, τρία σωτήρια χέρια, τέσσερα διερευνητικά μάτια, δύο ευγενικές καρδιές. Και τέσσερις τσέπες αδειανές. Ουρά δεν είχαν. Την είχαν χάσει κι αυτοί όπως κι εμείς τα άλλα ανθρωπάκια, στην εξελικτική πορεία. Ομως οι δυο τους έψαχναν κι έβρισκαν ουρές. Πεινασμένες, άρρωστες, κακοποιημένες, εγκαταλειμμένες, τραυματισμένες. Είχαν καταλάβει ότι είναι ζωτικό μέλος του σώματος η ουρά. Καταλάβαιναν τη σημασία της απώλειάς της στο ανθρώπινο είδος. Ηξεραν πώς ορθώνεται και φουντώνει ενστικτωδώς όταν υπάρχει κίνδυνος. Πώς μαζεύεται στα σκέλια όταν επικρατεί ο φόβος. Και άλλα μαγευτικά: πώς αναδεύεται νωχελικά, πώς καμαρώνει περήφανα, πώς ταλαντεύεται αμήχανα σε μια διερευνητική πρώτη επαφή, πώς πάλλεται από άδολη χαρά για έναν ανόητο κόκκο άμμου ονόματι homo sapiens που δεν έχει καν φροντίσει να διατηρήσει τη δική του ουρά. Για έναν κολοβό.
Κι επειδή ήταν Ανθρωποι κι όχι ανθρωπάκια σαν κι εμάς τους υπόλοιπους έψαχναν κι έσωζαν ουρές και γίνονταν οι Ρομπέν των Ουρών – και οι Κομάντος των Ουρών αν χρειαζόταν, με όποιους κινδύνους και συνέπειες.
Η Μαριάνθη και ο Κώστας ήταν οι υπερήρωες του παραμυθιού μας. Δεν είναι εύκολο να συντηρείς ουρές. Η ορθωμένη ουρά θέλει πολλή δύναμη. Η τσακισμένη θέλει πολλή στοργή. Πάλεψαν να μοιραστούν μαζί μας τη σοφία τους για τις ουρές. Τους έφτιαξαν τα πιο ειλικρινή βιογραφικά («Σκυλίτσα εξαιρετικού χαρακτήρα. Υπήρξε η δίκαιη αρχηγός της αγέλης της...» και της καρδιάς μας), τους έδωσαν τα πιο ταιριαστά ονόματα (Μπραντ Πιτ, Σπίθας, Πίτερ, Λορίν Μπακόλ, Σπούκι, Μπιάνκα...). Μας χάρισαν ουρές –πάντα με την επιφύλαξη αν τις αξίζαμε. Τις αποχωρίστηκαν διστακτικά και με συγκίνηση. Μας επισκέφθηκαν ξανά μετά από καιρό και η ουρά μας ξεκόλλησε από μας και κόλλησε πάλι σε εκείνους –η ευγνωμοσύνη είναι ένα από τα πολλά μαθήματα που προσφέρουν οι ουρές...
Τους υπερήρωές μας τους τσάκισε η φωτιά, τη Δευτέρα το μεσημέρι. Τους έκαψε μαζί με τις ουρές που φρόντιζαν. Και η ουρά που μας είχαν χαρίσει σαν να ένιωσε τον πόνο τους κι έσπασε. Κι ωστόσο, «ευτυχώς δεν θρηνήσαμε θύματα». Οταν κυριαρχεί το παραμύθιασμα, δεν υπάρχει ούτε παραμύθι ούτε παραμυθία. Οταν κυριαρχούν οι ψευτοήρωες, είναι δύσκολοι οι καιροί για υπερήρωες. Κι έζησαν αυτοί κακά κι εμείς χειρότερα.
πηγή: https://www.efsyn.gr