Eντρέπομαι να το ομολογήσω, μα θα το είπω – τι να κάνω: είμαι αναγκασμένος να γράψω αυτή την επιστολή ως σύζυγος της συζύγου μου και όχι ως πρωθυπουργός της χώρας μου. Διότι αν δεν την γράψω, θα με ξεγράψει – η σύζυγος· διά την χώραν δεν έχω φόβον: όσα και αν της κάμω, τόσον περισσότερον αναδεικνύομαι εις τους οφθαλμούς των ψηφοφόρων.
Ενώ η σύζυγος, όσα δεν της κάμω, πολλαπλασιάζονται τοιουτοτρόπως ώστε να μην δύναμαι να ανατρέψω εντός της την άθλια επ’ εμού γνώμην αυτήν. Αν με ξεγράψει η εν λόγω συζυγέσσα, τι θ’ απογίνω; Που για να γυρίσει (ήτο περίοδος σκοτεινή εντός μου σαν είχαμε διαχωριστεί επειδή ήμην απλώς ένας υιός και μάλιστα κάπως ξεχαρβαλωμένος, καθότι η αδελφή μου είχε αναλάβει όλα τα προνόμια από τους γονείς μας!), για να επιστρέψει εις την οικείαν μας, το λοιπόν, συνασπίστηκα μετά του ανθρώπου που έριξε τον πατέρα μου από την εξουσία, ώστε να αποδυναμώσω πολιτικά την εξ αίματος αδελφή μου, και κάπως έτσι έγινα πρωθυπουργός και της έχω δώκει όλα τα χαρτοφυλάκια και επλήρωσα και ολόκληρη αεροπορική εταιρεία, τυπικώς διά την ενίσχυσιν αυτής εν περιόδω κορονοϊού, με χρήματα του Δημοσίου φυσικά, ώστε να δώκει και αυτή με την σειρά της την μοιρασιά εις την σύζυγόν μου, ώστε εκείνη να ξαναράψη τις στολές των αεροσυνοδών, σε βαθύ μπλε, όπερ και εγένετο, και από τον περασμένον Οκτώβριον, αι αεροσυνοδοί του Αιγαίου των ουρανών δικές της στολές φοράνε, του Διός και της Ντιόν!
Μέχρι και εφοπλιστή, πρώην (μάλλον) στενότατο φίλον της εδέχτηκα να είπη πως με έχει αφοδευμένο και έκαμα ουδέν! Εσιώπησα μονάχα και ας ερεζιλεύθην εις γνωστούς και αγνώστους.
Διά να είπω την αλήθειαν, πέρασαν είκοσι επτά έτη με όλους τους μήνας αυτών, από τον γάμον μας. Ωστόσο τα δεκατέσσερα από δαύτα με είχε αφοδευμένον και η ίδια. Κοινώς με παράτησε ωσάν κούτσουρο πετσοκομμένο. Δεν θα είπω πως δεν μου τα έλεγε η μήτηρ μου, που μήτε εις τους οφθαλμούς της να την ιδεί επιθυμούσε, μήτε το όνομά της να είπη θέλησε ποτέ. Η νέα είχε περίεργο όνομα και σκουντούφλαγε την γλώσσαν της η μήτηρ – ο Θεός να την συγχωρέσει.
«Μόνο λούσα και πλουμίδια θέλει, γιε μου», ενθυμούμαι να μου λέγει συνεχώς και αδιαλείπτως διά την σύζυγόν μου. Η δε καλή σχέση που διατηρούσε η τελευταία με τον πατέρα μου, επίσης πρωθυπουργόν, διόλου υποβοηθητική ήτο της απαισιωτάτης καταστάσεως: «Αυτή θα σε βάλει απέναντι στην οικογένειά σου να σταθείς! Να μου το θυμηθείς κι από τον τάφο θα μ’ ακούς να σου λέγω “Εγώ σ’ τα έλεγα!”». Οπερ και εγένετο και την ακούω σχεδόν καθ’ εκάστην και αργίαν, όσα λιβάνια κι αν της ανάψω μπας και βάλει γλώσσα μέσα...
Η αλήθεια είναι πως όλα τα παραπάνω τα εύρισκα σωστά. Δεν ημπορώ καν να είπω προς δικαιολογίαν ότι με ετύφλωσε πάθος φλογερόν, καθότι ρομαντικός ουδεπόποτε ήμην, μήτε και παθιάρης. Την ερωτεύθην αρχικώς, φοιτητές ήμεθα εις μέγαν ανωτάτην σχολήν στα εξωτερικά, μα έκτοτε το μόνο που ωνειρευόμην ήτο την μακαρίαν εκείνη κατάστασιν εις την οποία ευρισκόμουν πριν ερωτευθώ – ακριβώς γι’ αυτό και την ενυμφεύθην!
Διά να την απολαύσω, να την βαρεθώ κι έπειτα να τρώγω, να κοιμούμαι, να διαβαίνω εις τους κήπους όταν ο λύκος δεν είναι εδώ και να παίζω πρέφα και κολτσίναν εις την λέσχην. Τώρα, όμως, είν’ αργά, αγάπη μου γλυκιά... Εκείνη έχει αναλάβει την διακυβέρνησιν της χώρας μου και πλέον διατελώ υπηρέτης της. Ακόμη και τώρα, που τόσοι νεκροί κρέμονται από τον λαιμό μου, είμαι υποχρεωμένος να την υπερασπιστώ δημόσια εξαιτίας επιστολών που στέλνει εις μεγαλομεγάλους. Μήτε ακούει μήτε υπακούει... Δεν σας ομιλώ, ως εκ τούτου, ως πρωθυπουργός, αλλά ως ένας ταλαίπωρος σύζυγος δεξιάς συζύγου που βλέπει τον βίον του να εκτείνεται έμπροσθέν του ως μακράν παράταξιν τελματική... Ικετεύω σας διά την κατανόησίν σας όπως μην βάλλετε εκ νέου εναντίον της συζύγου μου. Αι αντοχές μου, βλέπετε, είναι ήδη αμελητέες. Μην με χολοσκάτε άλλο κι εσείς!06.04.24 11:00
από: https://www.efsyn.gr