Στην αρχαία Ρώμη ο Κάτων τελείωνε κάθε δημόσια ομιλία του με τη φράση «η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί» (Carthago delenda est).
To τελευταίο δίμηνο σχεδόν τον αντιγράφει ο Μπάιντεν, o οποίος τόσο πριν όσο και μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία επαναλαμβάνει σταθερά και πανομοιότυπα ότι σε καμία περίπτωση οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να στείλουν στρατιωτικές δυνάμεις στην Ουκρανία.
Ολα δείχνουν ότι μια σιωπηρή Γιάλτα έχει διαμορφωθεί ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις:
● Η Ρωσία, με εξαίρεση τις τρεις Βαλτικές Χώρες που είναι μέλη του ΝΑΤΟ, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει στο σύνολο της πρώην ΕΣΣΔ από την Ανατολική Ευρώπη μέχρι τον Καύκασο και την Κεντρική Ασία.
● Οι ΗΠΑ από τη μεριά τους ενισχύουν την ηγεμονική πρωτοκαθεδρία τους στο ΝΑΤΟ, καθώς κατά προτεραιότητα θα αναπτυχθούν στην Ανατολική Ευρώπη ισχυρές συμβατικές δυνάμεις αλλά και πυρηνικά όπλα.
Μετά την ολοκλήρωση τις επόμενες μέρες της κατάκτησης της Ουκρανίας και τη σιωπηρή κατάληψη της Λευκορωσίας που προηγήθηκε οι περισσότερες χώρες που εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ μετά το 1997 -Πολωνία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Ρουμανία- θα βλέπουν πίσω από τα ανατολικά τους σύνορα τον ρωσικό στρατό. Σε αυτή τη νέα Γιάλτα, που δεν υιοθετεί επισήμως μέχρι στιγμής ούτε η Ουάσινγκτον ούτε και η Μόσχα, αλλά προκύπτει από τα συμφραζόμενα των Μπάιντεν και Πούτιν, υπάρχει μια σοβαρή προσημείωση, ένας βαρύνων αστερίσκος.
Πού σταματά και πού οριοθετείται η ανοχή των ΗΠΑ στην αυταρχική παλινόρθωση της ηγεμονικής κυριαρχίας της Μόσχας στην πρώην ΕΣΣΔ;
Μπορεί ο Λευκός Οίκος να είναι ειλικρινής στη διαβεβαίωση ότι δεν πρόκειται να αποσταλούν στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, αλλά τίποτε δεν εγγυάται για το τι θα αποφασίσει για την επόμενη μέρα.
Ποιος σήμερα μπορεί να αποκλείσει ότι οι αρμόδιοι μηχανισμοί και υπηρεσίες στις ΗΠΑ έχουν επεξεργαστεί σενάρια πολέμου φθοράς κατά της ρωσικής κατοχής στην Ουκρανία με ανταρτοπόλεμο αλλά και με τρομοκρατικές ενέργειες σε όλη τη χώρα, όπως είχε συμβεί μετά την αιματηρή καταστολή στην Τσετσενία; Ο πειρασμός να γίνει η Ουκρανία το Αφγανιστάν της Ευρώπης για τη Ρωσία είναι μεγάλος και πολύ ελκυστικός για κάποιους θερμοκέφαλους στην Ουάσινγκτον. Στην περίπτωση αυτή της καταπάτησης της κόκκινης γραμμής που χάραξε ο Πούτιν, είναι βέβαιο ότι η ρωσική πλευρά θα ανταποδώσει.
Θα ανταποδώσει σε ένα πεδίο εξαιρετικά επικίνδυνο, τη Βαλτική, όπου μπορεί να ανοίξει πολλά μέτωπα ταυτόχρονα.
Πρώτον, να αντιταχθεί στην -πολύ πιθανή πλέον μετά την εισβολή στην Ουκρανία- ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ.
Δεύτερον, να απαιτήσει την ισότιμη μεταχείριση των ρωσικών μειονοτήτων στην Εσθονία και τη Λετονία, που αποτελούν το 20% με 25% του πληθυσμού των δύο χωρών, η πλειοψηφία των οποίων δεν μπορεί να αποκτήσει την υπηκοότητα και ζουν εδώ και τριάντα χρόνια με άδεια παραμονής.
Τρίτον, να καταστήσει τον ρωσικό θύλακα του Καλίνινγκραντ, που βρίσκεται μεταξύ Πολωνίας και Λιθουανίας, κέντρο συγκέντρωσης συμβατικών και πυρηνικών δυνάμεων που να έχουν δεδομένο προβάδισμα ισχύος από την όποια υπερενισχυμένη ΝΑΤΟϊκή παρουσία στην περιοχή.
Τα παραπάνω δεν θα ήταν δυνατά αν η Ευρώπη δεν είχε παγώσει την εμβάθυνση της ενοποίησης μετά την έναρξη της κρίσης στην ευρωζώνη το 2010 με ιστορική ευθύνη της Γερμανίας, που ήθελε πλήρη ελευθερία κινήσεων σε εθνικό επίπεδο και α λα καρτ συμμετοχή σε κοινές ευρωπαϊκές πολιτικές.
πηγη: https://www.efsyn.gr