Διαβάζω τη συνέντευξη του Νικ Μπόστρομ (γνωστό το βιβλίο του: Υπερνοημοσύνη, Μονοπάτια, Κίνδυνοι, Στρατηγικές) στην Καθημερινή (22.02.2022). Η απόφανση ότι «Η μετάβαση σε έναν κόσμο που θα κυριαρχείται από τη μηχανική νοημοσύνη, κάτι το οποίο θα δούμε στον αιώνα που ζούμε, θα μεταμορφώσει τα πάντα.», είναι κοινότοπη. Το ίδιο και η θέση του ότι πρέπει να αποτρέψουμε το καταστροφικό σενάριο να στρέψουμε τις νέες Τεχνολογίες(για την ακρίβεια τα «ψηφιακά μυαλά») οι μεν εναντίον των δε. Αλλά όταν συνειδητοποίησα ποιοι είναι οι μεν και ποιοι οι δε, φρικίασα. Από εδώ τα "μεγάλα αφεντικά" και από εκεί οι εργαζόμενοι. Οι πρώτοι ετοιμάζουν για τους δεύτερους, τους "άλλους", μια νέα οντολογική συνθήκη, η οποία θα συνοψίζεται στο "μετρό-δουλειά-μισό μυαλό". Ήδη αναπτύσσεται το... κίνημα του διανθρωπισμού (transhumanism), που προβάλει την ανάγκη της τεχνολογικής αναβάθμισης των ανθρώπων(για την ακρίβεια των εργαζομένων). Ο κόσμος προετοιμάζεται για μια τέτοια εφιαλτική εξέλιξη.

Στην Apple TV προβάλλεται η σειρά “Severance”, σύμφωνα με την οποία μερικοί υπάλληλοι της Lumon Industries υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση που χωρίζει τη μνήμη τους στη μέση. Στη δουλειά, δεν θυμούνται την ιδιωτική τους ζωή, και στο σπίτι δεν θυμούνται τα της δουλειάς! Τοποθετείται στους εργαζόμενους ένα εγκεφαλικό εμφύτευμα που αποσυνδέει τη μνήμη τους, δημιουργώντας ένα «εγώ» της εργασίας που ξεχνάει όλη την προσωπική του ιστορία όταν παίρνει το ασανσέρ για να εργαστεί στο υπόγειο της Lumon, και έναν ιδιωτικό «εγώ» που λειτουργεί στο σπίτι και δεν έχει ιδέα για τις εργασίες που εκτελούνται από τις 9 το πρωί έως τις 5 το απόγευμα.

«Η Αμερική των μεγάλων αφεντικών – η οποία αποτυπώνεται στην πανίσχυρη Lumon Industries – βρήκε έναν τρόπο να μεταμορφώσει τους υπαλλήλους της σε ασήμαντα και ανεγκέφαλα χάμστερ», συνοψίζει η The Boston Globe.

«Τελικά, ο οικιακός εαυτός παραμένει ένα ον σε μέγεθος ανθρώπου, ενώ ο εργαζόμενος εαυτός δεν είναι παρά ένα ρομποτικό πλάσμα που εκτελεί σκοτεινές και μονότονες εργασίες όλη μέρα πίσω από την οθόνη του υπολογιστή του.”

Ο κόσμος των παιδιών μας, ένας κόσμος με λοβοτομημένη μνήμη. Τι φρίκη! Τι ακραία δυστοπία!

πηγη: http://artinews.gr