Ο καιρός μια πάει και μια έρχεται. Εκεί που τον πιάνεις, εκεί και τον χάνεις. Τέτοιο ξεκίνημα Μάη –πρώτες μέρες με βροχή κι ανάμεσα ένας ήλιος της πλάκας– δεν θυμάμαι άλλη φορά. Θυμάμαι μόνο, προ ετών αμνημονεύτων, ανάβασή μου με υπεραστικό λεωφορείο από Γιάννινα, Μέτσοβο, με προορισμό την Καλαμπάκα και το Καστράκι, στα Μετέωρα. Τόποι ομορφιάς απίστευτης. Πέντε επιβάτες όλοι κι όλοι και ο εισπράκτορας/συνοδηγός να καθαρίζει μήλο και να σε κερνάει! Ηταν ακόμα τότε η Ελλάδα της οικειότητας. Μετά, σιγά σιγά, έγινε της… απομάκρυνσης. Τραβήξαμε ο καθένας τις γραμμές του και βάλαμε τις ζωές μας σε κάδρο.

Ητανε να επισκεφτώ, πρώτη φορά, το σόι της πεθεράς μου· κάτι μπαρμπάδες και κάτι ξαδέλφια της γυναίκας μου. Ωραίοι άνθρωποι. Περασμένοι κι αυτοί από τις εμφύλιες συμπληγάδες! Στο Μέτσοβο το είχε στρώσει Πρωτομαγιά. Ηταν και η μεγάλη μάζωξη, το αντάμωμα των Βλάχων· τότε το έμαθα, δεκαετία του ’80, ότι την Πρωτομαγιά ανταμώνουν και το γλεντάνε στο Μέτσοβο. Τους έβλεπα από το παράθυρο του λεωφορείου με τις παραδοσιακές φορεσιές τους, τα καλπάκια, τις κάπες, τα τσαρούχια, τις (ωραίες!) γκλίτσες και τα τσιγκελωτά μουστάκια και τους καμάρωνα. Γυναίκες δεν πήρε το μάτι μου, δεν θυμάμαι. Υποθέτω, θα τις έκλεισε μέσα ο καιρός.

Θα έμενα αν δεν χιόνιζε. Κατέβηκα. Ρώτησα σε κάποιο μαγαζί. «Α, μπα! Με τέτοιο καιρό, θα αναβληθεί… Καλύτερα ξαναμπές στο λεωφορείο και συνέχισε…». Στην περίφημη Κατάρα (λειτουργούσε τότε και ήταν πανέμορφη μεν ως τοπίο, μοναδική, αλλά κυκλοφοριακώς φωτιά και λάβρα…) δούλευαν εκχιονιστικά! Στον κάμπο πια, μισή ώρα μετά, είχε λιακάδα!

Αλλά τούτο το φετινό, το συνεχόμενο, δεν μου θυμίζει κάποιο αντίστοιχο, όσα χρόνια κι αν στείλω πίσω το μυαλό μου. Τουλάχιστον στην Αθήνα… Μάιος με τόσες βροχές και επί μέρες!.. Ας ελπίσουμε να μην τα μουσκέψει και στις 21…

πηγη: https://www.efsyn.gr