Ο Δίας αφού βοήθησε τον Έκτορα και τους Τρώες να πλησιάσουν στα ελληνικά πλοία τους άφησε να μάχονται χωρίς τη δική του βοήθεια. ‘Έστρεψε το βλέμμα του σ` άλλους λαούς που τον πίστευαν και τον λάτρευαν. Γύρισε τα μάτια του τα φωτοβόλα προς τους ιπποτρόφους Θράκες, προς τους δίκαιους Άβιους και προς τους γενναίους Μύσιους. Η σκέψη του και το βλέμμα του έφυγαν από τους Τρώες και τους Αχαιούς και το ίδιο έκαναν όλοι οι Ολύμπιοι υπακούοντας τον. Όλοι οι θεοί εκτός από έναν, τον γεωσείστη, αδελφό του Δία και κυρίαρχο των υδάτων Ποσειδώνα που επέβλεπε τα πάντα από μια κορφή της Σαμοθράκης με τα πολλά δάση. Είχε πλήρη επίγνωση των γεγονότων στην Τροία και στο πολεμικό μέτωπο.

Ένιωσε πόνο στην καρδιά, μέσα στα φυλλοκάρδια, που χάνουνε οι Αχαιοί και οπισθοχωρούνε και όπου να `ναι ο Έκτορας τα πλοία να τους κάψει. Θύμωσε με τον αδελφό τον Δία τον Κρονίδη που άφησε τους Έλληνες στο έλεος των Τρώων. Με θεϊκή ταχύτητα, γρήγορη σαν τη σκέψη, ο Ποσειδώνας έφτασε σε μια στιγμή στην Τροία κι είχε θυμό ασίγαστο για τον μεγάλο Δία. Στ` ανάκτορο του έφτασε στης θάλασσας τα βάθη όπου λαμπρό κι ολόχρυσο δεσπόζει των υδάτων. Έζεψε το αμάξι του, το άρμα το χρυσό του και τ` άλογα τα θεϊκά με τα χαλκά τα πόδια και με τις χαίτες τις χρυσές που πέφτανε σαν άστρα. Κι ο ίδιος φόρεσε στολή γεμάτη με χρυσάφια και πήδηξε στο άρμα του και τ` άλογα προστάζει στα κύματα να τρέξουνε στην Τροία να τον πάνε. Χαρήκαν σαν μικρά παιδιά τα όμορφα δελφίνια και δίπλα του πηδούσανε ολόχαρα κι εκείνα που είχανε την μέγιστη τιμή να συνοδεύουν τον βασιλιά των θαλασσών και όλων των υδάτων. Ό άξονα του άρματος, που τους τροχούς ενώνει, ολόστεγνος παρέμενε σε όλο το ταξίδι μέχρι που φτάσανε γοργά στην όμορφη την Τροία εκεί π` αραξοβόλησε των Αχαιών ο στόλος. Σ` ένα σπήλαιο κρυφό στης θάλασσας τα βάθη ανάμεσα στην Τένεδο και στην βραχώδη Ίμβρο, εκεί το άρμα άφησε ο μέγας Ποσειδώνας. Έλυσε τα πανέμορφα τα θεϊκά τα άτια και αμβροσία άφησε για να καλοχορτάσουν αφού τα πόδια έδεσε μ` ολόχρυσες κορδέλες. Έπειτα πήγε βιαστικά στων Αχαιών το κάστρο. Οι Τρώες ασυγκράτητοι έσφιγγαν τον κλοιό τους με αρχηγό τον Έκτορα τον μέγα Πριαμίδη σκοτώνανε τους Έλληνες και όλο προχωρούσαν στα πλοία να σιμώσουνε και να τα κάψουν όλα. Έπειτα να τελείωναν με όλους τους εχθρούς τους, να λήξει πια ο πόλεμος π` άρχισαν οι Ατρείδες. Ο Ποσειδώνας ο τρανός, ο αδελφός του Δία, πήρε του Κάλχα τη μορφή κι όλους τους εμψυχώνει τους Τρώες ν` αποκρούσουνε και πίσω να τους διώξουν. Μίλησε με φωνή θεού που όλοι την ακούνε και στράφηκε στους Αίαντες και με θυμό τους είπε:

« Αίαντες μην` αφήσετε τα πλοία σας να κάψει ο Πριαμίδης Έκτορας γιατί το πρέπον τώρα δεν είναι η άτακτη φυγή αλλά το μέγα χρέος: Αντρεία κι ασυγκράτητη ορμή να έχετε όλοι και να μη φοβηθεί κανείς του Έκτορα το θάρρος που πήδηξε και πέρασε χαντάκια και μπεντένια κι όλο και φτάνει γρήγορα τα πλοία μας να κάψει.

Ν`, 50. Κρατάτε άμυνα γερή , τους Τρώες μη φοβάστε. Μην τους αφήσετε ποτέ τα πλοία σας να κάψουν». Αυτά τους είπε ο Ποσειδών και με το σκήπτρο δίνει περίσσιο θάρρος και ορμή σε όλους τους Ατρείδες.(1).

Ο μέγας κοσμοσείστης της γης ο κοσμοκράτορας, σαν είπε αυτά τα λόγια, τους δίνει δύναμη πολλή και θεϊκή βοήθεια, ορμή ακατανίκητη με το μεγάλο σκήπτρο που έχει δύναμη πολλή και μαγικά δουλεύει. Αμέσως κάνει ανάλαφρο σαν πούπουλο το σώμα για να μπορούν σαν τα πουλιά να στέκουν στον αέρα.

Ο Ποσειδών, σαν γεράκι γοργοφτέρουγο που εφορμά από την κορφή που κάθεται και επιτίθεται σ` ένα άλλο πουλί ή ζώο, έτσι απομακρύνθηκε από τους Αχαιούς. Ο Αίας ο ταχύτατος , ο γιος του Οιλέα, τον διαισθάνθηκε πρώτος κι αμέσως μίλησε γι αυτό στον Αίαντα τον άλλο, τον μέγα Σαλαμίνιο, το γιο του Τελαμώνα: «Σύντροφε συνονόματε με τη μορφή του Κάλχα μας μίλησε ένας θεός , ο μέγας Ποσειδώνας. Εκείνο που μας ζήτησε είναι τιμή μεγάλη γιατί εμάς ξεδιάλεξε απ` όλους τους ανδρείους στα πλοία να παλέψουμε να μην τα κάψει ο Έκτωρ. Ήταν ο ίδιος ο θεός αυτός που μας μιλούσε κι όχι ο μάντης Κάλχαντας που όλα τα προβλέπει και των θεών τη βούληση αληθινά κατέχει. Το ένιωσα πολύ καλά πως ήταν ο Κρονίδης ο μέγας άρχων Ποσειδών ο αδελφός του Δία. Ένιωσα μες στο σώμα μου τη θεϊκή τη χάρη».

Ο άλλος Αίας ο τρανός ο γιος του Τελαμώνα απάντησε στον φίλο του αμέσως και του είπε: « Κι εγώ το ίδιο ένιωσα ανίκητε μου φίλε και το κοντάρι που κρατώ θέλει να μου ξεφύγει στόχο να βρει του Έκτορα του λιονταριού το στήθος. Το θάρρος μου ξεχείλισε, κανένα δε φοβάται και θέλω τούτη τη στιγμή τον Έκτορα τον θείο να τον ξαπλώσω ανάσκελα χωρίς ψυχή στο σώμα».

Οι Έλληνες ξεκουραζόταν για λίγο κοντά στα καράβια τους και πολλοί είχαν δάκρυα στα μάτια. Απελπισία τους είχε κυριεύσει που έβλεπαν τους Τρώες να τα έχουν καταφέρει. Είχαν περάσει την βαθιά τάφρο και τα ψηλά τείχη των Αχαιών και όλο και πλησίαζαν στα πλοία για να τα κάψουν δίνοντας ένα τραγικό τέλος για τους Αχαιούς.

Ο Ποσειδώνας άρχισε να δίνει κουράγιο και να εμψυχώνει τους Έλληνες. Άρχισε με τον Τεύκρο και τον Λήιτο και έπειτα με τους Πηνέλαο, Θόα, Μηριόνη, Δήπυρο, και Αντίλοχο.

Σε όλους ασταμάτητα φώναζε ο Ποσειδώνας:

« Ντροπή Αργίτες φοβεροί . Να μην λιποψυχάτε γιατί θα έρθει ο Έκτορας τα πλοία σας να κάψει και έπειτα σαν πρόβατα όλους θε να σας σφάξει.

Ν`, 100. Ποτέ μου δε σκεφτόμουνα πως θα `φταναν οι Τρώες εδώ κοντά στα πλοία σας κι όλα να τα χαλάσουν. Τι είδους θαύμα έγινε από δειλοί οι Τρώες τώρα να φτάνουνε εδώ κι όλους να μας φοβίζουν. Σαν ελαφίνες έμοιαζαν που τρέχαν να γλυτώσουν από τσακάλια δυνατά. λύκους αγριεμένους και λιόπαρδες ανίκητες που θήραμα ζητάνε. Πολλά δεινά μας έφεραν σ` αυτή τη μαύρη ώρα και πάνω απ` όλα ο τσακωμός του αρχηγού Ατρείδη με τον γενναίο ισόθεο τον μέγα Αχιλλέα. Πρέπει να διορθώσουμε τ` ολέθρια μας λάθη και πάλι μες στον πόλεμο να μπούμε σαν θηρία που δεν φοβούνται τίποτε και θέλουν μόνο νίκες. Καθόλου δεν θα με νοιαζε αν ο δειλός ο άντρας αφήσει τα πολεμικά και τρέξει να γλυτώσει. Όμως εσείς γενναίοι μου είσαστε αντρειωμένοι και η φωτιά του πόλεμου σας τρέφει, σας αρέσει. Όλο και δυνατότεροι γινόσαστε στις μάχες. Άντε ξυπνήστε άντρες μου, ποιοι είστε να σκεφτείτε. Ο Έκτωρ τα κατάφερε και σίμωσε στα πλοία περνώντας απ` τον χάνδακα και το ψηλό το κάστρο. Έσπασε και τις πύλες μας και διάλυσε τους σύρτες και την αμπάρα τη τρανή την έσπασε κι εκείνη».

Οι Αίαντες ταχύτατα με προσοχή μεγάλη οργάνωναν τις φάλαγγες τ` ανίκητου στρατού τους. Ήτανε τόσο τέλεια αυτή η διάταξη τους που την αποθαυμάσανε η Αθηνά κι ο Άρης ,αυτοί οι δυο τρανοί θεοί, παιδιά του μέγα Δία, που από μάχες κάτεχαν καλύτερα απ` όλους.

Αυτοί ήταν η εμπροσθοφυλακή των Ελλήνων που χτυπιόταν σώμα με σώμα με τους Τρώες του Έκτορα. Άντρας με άντρα, κοντάρι με κοντάρι, ασπίδα με ασπίδα, κράνος με κράνος, χαίτη με χαίτη.(2). Η ορμή του Έκτορα ήταν ασίγαστη. Σαν μεγάλος βράχος που αποκολλήθηκε από μια κορυφή και παίρνει την κατηφοριά και δε τον σταματά κανένα εμπόδιο μέχρι να σβήσει η φόρα του μπροστά σ` ένα τεράστιο άλλο βράχο. Αυτός ο τεράστιος βράχος που ανέκοψε την φόρα του Έκτορα και των Τρώων ήταν ο ανίκητος στρατός των Αιάντων. Οι δυο ορμητικοί στρατοί στάθηκαν απέναντι, σώμα με σώμα, παλεύοντας με τα σπαθιά αφού η απόσταση ήταν τόσο μικρή που δεν επέτρεπε χρήση κονταριών. Η αποφασιστικότητα των Ελλήνων ανάγκασαν τον Έκτορα να οπισθοχωρήσει. Τότε με δυνατή φωνή μίλησε εις τους Τρώες.

Ν`, 150. « Τρώες και σύμμαχοι καλοί Δάρδανοι και Λυκιώτες οι Αίαντες πυργώσανε ανθρώπινο μπεντένι μα δεν θ` αργήσουμε πολύ κι αυτό να το διαβούμε. Τ` ανίκητο κοντάρι μου θα τους τρυπήσει όλους και μην ξεχνάτε πως εμάς ο Δίας μας στηρίζει».

Οι Τρώες αναθάρρησαν με όλα όσα ακούσαν κι ο Έκτορας ατρόμητος άρχισε να βαδίζει προς τη μεριά των Αχαιών χωρίς κανένα φόβο πίσω απ` την ασπίδα του την χιλιοπλουμισμένη. Με δόρυ τον σημάδεψε ο κρητικός Μηριόνης μα την ασπίδα πέτυχε χωρίς να την περάσει. Το δόρυ έσπασε στα δυο και ο κρητικός θυμώνει που έσπασε το δόρυ του και γλύτωσε ο Έκτωρ. Αμέσως πήγε στη σκηνή να πάρει άλλο δόρυ. Ο Τεύκρος ο περίφημος τον Ίμβριο σκοτώνει που ήταν γιος του Μέντορος και της Μηδεσικάστης που ήταν κόρη βασιλιά, του Πρίαμου της Τροίας. Τον Ίμβριο ο Πρίαμος τον είχε σαν παιδί του, μα τώρα κείτεται νεκρός από τον μέγα Τεύκρο που με κοντάρι αιχμηρό του πήρε τη ζωή του κτυπώντας το ριζαύτι του πάνω στην κεφαλή του κι έπεσε κάτω εις τη γη με βρόντο του θανάτου που κάνανε τα όπλα του κι οι ντυμασιές του όλες. Σαν φλαμουριά κατέπεσε, που κόβει ξυλοκόπος, έτσι στο χώμα έπεσε ο Ίμβριος ο ήρως. Αμέσως το κοντάρι του απέσπασε ο Τεύκρος απ` του νεκρού την κεφαλή χωρίς να χάσει χρόνο άρχισε να του αφαιρεί τα όπλα και τα ρούχα. Όμως τον αντιλήφθηκε ο Έκτορας ο θείος και το λαμπρό κοντάρι του πέταξε αμέσως αλλά ο Τεύκρος στη στιγμή στρέφει και αποφεύγει του Έκτορα την κονταριά. Ο Έκτωρ τότε με θυμό τη λόγχη του καρφώνει στο γιο του Ακτορίωνος π` Αντίμαχο καλούσαν. Πέφτει νεκρός με πάταγο στο ματωμένο χώμα κι ο Έκτορας σε μια στιγμή του πήρε τ` άρματα του και τις σπουδαίες φορεσιές τις λαμπροστολισμένες. Όμως την ίδια ώρα αυτή π` ο μέγας Πριαμίδης το κράνος πήρε του νεκρού, με δόρυ τον σκοπεύει ο Αίας Σαλαμίνιος ο γιος του Τελαμώνα.

Όμως δεν τον τραυμάτισε γιατί σταμάτησε το κοντάρι του Αίαντα στην ατρύπητη ασπίδα του Έκτορα. Ήταν τόσο δυνατό το κτύπημα που ο Πριαμίδης πετάχτηκε πίσω. Ο Μενεσθεύς κι ο Στιχίος, αρχηγοί των Αθηναίων, πήραν το άψυχο σώμα του Αντιμάχου και το μετέφεραν στο στρατόπεδο των Αχαιών. Το ίδιο έκαμαν κι οι δυο Αίαντες με το σώμα του Ίμβριου που το κρατούσαν Ν`,200ψηλά όπως τα λιοντάρια κρατούν ψηλά το θήραμα τους πάνω από την πυκνή βλάστηση. Καθώς του `παίρναν τ` άρματα και την ενδυμασία ο Αίας ο γιος του Οιλέα εκδικούμενος το φόνο του Αντιμάχου, έκοψε το κεφάλι του νεκρού Ίμβριου και αστραπιαία το εκσφενδόνισε σαν σφαίρα πέρα στο πλήθος μπροστά στα πόδια του Έκτορα.

Ο Ποσειδών ενθάρρυνε τους Έλληνες εκεί κοντά στα πλοία τους και τους προέτρεπε να τσακίσουν τους Τρώες και να σπείρουν τον όλεθρο σ` αυτούς χολωμένος πολύ για το φόνο του αγαπημένου του απογόνου. Ο κρητικός Ιδομενέας μετέφερε έναν τραυματία από ακόντιο στο γόνατο. Τον πήγε στους ιατρούς και έσπευσε να επιστρέψει με μεγάλη προθυμία στη μάχη.Ο Ποσειδών με την θωριά και τη φωνή του θεϊκού Θόαντα Ανδραιμονίδη, βασιλιά των Αιτωλών, είπε στον Ιδομενέα: « Ιδομενέα άξιε την κρητικών κεφάλι που πήγαν και που πέταξαν τα λόγια Ν`, 220. τα μεγάλα; των Αχαιών οι απειλές για τους γενναίους Τρώες;»

(1). Ιλιάς, ραψωδία Ν`, 50-61.

Ἦ καὶ σκηπανίῳ γαιήοχος ἐννοσίγαιος
ἀμφοτέρω κεκόπων πλῆσεν μένεος κρατεροῖο,
γυῖα δ' ἔθηκεν ἐλαφρὰ πόδας καὶ χεῖρας ὕπερθεν.

Ο μέγας κοσμοσείστης της γης ο κοσμοκράτορας, σαν είπε αυτά τα λόγια, τους δίνει δύναμη πολλή και θεϊκή βοήθεια, ορμή ακατανίκητη με το μεγάλο σκήπτρο που έχει δύναμη πολλή και μαγικά δουλεύει. Αμέσως κάνει ανάλαφρο σαν πούπουλο το σώμα για να μπορούν σαν τα πουλιά να στέκουν στον αέρα.

(2). Ιλιάς, ραψωδία Ν`, 130-133.

..φράξαντες δόρυ δουρί, σάκος σάκεϊ προθελύμνῳ·
ἀσπὶς ἄρ' ἀσπίδ' ἔρειδε, κόρυς κόρυν, ἀνέρα δ' ἀνήρ·
ψαῦον δ' ἱππόκομοι κόρυθες λαμπροῖσι φάλοισι
νευόντων, ὡς πυκνοὶ ἐφέστασαν ἀλλήλοισιν·

.. φράκτης από ασπίδες και κοντάρια,· κράνος με κράνος, ασπίδα με ασπίδα και άνδρας μ' άνδρα· περικεφαλαία με περικεφαλαία, χαίτη με χαίτη.

1*. Αρχιτέκτων. Ιστορικός Αρχιτεκτονικής. Ιστορικός Τέχνης.

2*. Στο Ρηνάκι μου που γιορτάζει σήμερα 5-5-2023.

πηγη: https://www.efsyn.gr