Ένας εργαζόμενος σε πλοίο της γραμμής, μας είπε πρόσφατα πως ενώ πληρώνει ο εργοδότης τις υπερωρίες στους εργαζόμενους, τους υποχρεώνει στο τέλος του χρόνου να επιστρέψουν το ποσό στην πλοιοκτήτρια εταιρεία, με τρόπο ώστε να μην μπορεί να καταγραφεί. Δεν είναι ο μόνος που μιλάει ανώνυμα υπό τον φόβο της απόλυσης. «Το θέμα είναι ότι για αυτά τα ποσά εμείς φορολογούμαστε, φαίνονται σαν να τα έχουμε λάβει, επομένως ανεβαίνει εικονικά το ετήσιο εισόδημά μας και στερούμαστε επιδόματα αναγκαία» προσθέτει.

Από το περιβάλλον μου και τις συνεντεύξεις εργαζομένων διαφόρων κλάδων που κάνω στο καθημερινό ρεπορτάζ, οι ιστορίες εκμετάλλευσης  εργαζομένων και καταπάτησης των άλλοτε κατοχυρωμένων εργασιακών δικαιωμάτων δεν έχουν τέλος. Από τους δυναμικούς ντελιβεράδες, ως τους εργαζόμενους στον τουρισμό που διαβιούν στριμωγμένοι σε κοντέϊνερ τους καλοκαιρινούς μήνες χωρίς ρεπό. Από τους υπαλλήλους μεγάλων εταιρειών τους οποίους η εντατικοποίηση έχει μετατρέψει σε ρομπότ έως τους εργαζόμενους στον τύπο που δέχονται μειώσεις μισθών υπό τον φόβο της απόλυσης.

Από τις καθαρίστριες έως τους εργαζόμενους στις πολυεθνικές, που συγκροτούν ολόκληρους στρατούς νεο-σκλάβων, όπως σχολίασα σε προηγούμενο άρθρο μου με αφορμή την εξαιρετική ταινία τη βασισμένη  στο αίμα που έχουν χύσει εργαζόμενοι στις αποθήκες διαδικτυακών αγορών. Ταινία που δείχνει πως ο σύγχρονος καπιταλισμός δεν εξαντλεί απλά τους εργαζομένους, τους σκοτώνει.

Στα καθ’ημάς, τα αποτελέσματα του εργατοκτόνου νομοσχεδίου Χατζηδάκη που διαφημίστηκε ως εγγύηση ανάπτυξης, έχουν ήδη φανεί. Ακόμα πιο αποδυναμωμένα σωματεία, ωράρια λάστιχο, ανύπαρκτες συλλογικές συμβάσεις, φακέλωμα σωματείων, απολύσεις χωρίς αιτιολόγηση, απολύσεις «ενοχλητικών» συνδικαλιστών, μια Διοικητική Αρχή στη θέση του σώματος Επιθεώρησης Εργασίας. Ένα νομοσχέδιο κομμένο και ραμμένο στα συμφέροντα των αφεντικών και δη, των μεγαλο-εργοδοτών. Θα μπορούσα να γράφω ώρες, για τους εκπαιδευτικούς που έχουν μετατραπεί σε μηχανές διεκπαιρέωσης εν ονόματι μιας δήθεν αξιολόγησης, για τους οδηγούς επαγγελματικών οχημάτων το ωράριο των οποίων ξεπερνάει κατά πολύ το επιτρεπόμενο και κλείνουν τα μάτια τους στο τιμόνι, για τους χιλιάδες ανασφάλιστους εργαζομένους.

Στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη, το μήνυμα της εργατικής Πρωτομαγιάς είναι κάτι παραπάνω από επίκαιρο και αναγκαίο. Η διάχυτη μελαγχολία μας εξαιτίας μιας ήττας που δεν την φανταζόμασταν πριν την οικονομική κρίση, πρέπει να βρει έστω χαραμάδα στο φως. Να αντλήσουμε ελπίδα από τις νίκες των τροφοδιανομέων και των εργαζομένων στον χώρο του πολιτισμού. Να διεκδικήσουμε την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων με ταυτόχρονη έμπρακτη αλληλεγγύη στους κλάδους που πλήττονται περισσότερο από την εργοδοτική αυθαιρεσία.

Δεν ξέρω αν «Όλες οι γραμμές μας στραβωθήκαν κι αποτύχαν» όπως τραγουδούσε ο Σαββόπουλος στα «Τραπεζάκια έξω», νιώθω όμως  ότι το αίτημα βρίσκεται στο ίδιο τραγούδι

«Μέσα απ΄τη ζέστα του σφαγείου και με στεφάνια δροσερά

να ανταμωθούμε μια τρελή πρωτομαγιά

όλα είναι τόσο τρομαγμένα μα τ’αγαπάω ο φτωχός

δως μου τα λόγια επιτέλους να μην είμαι μοναχός».