Ο ασφαλέστερος τρόπος για να καταλάβεις πόσο πίσω έχει μείνει ο τόπος σου σε σύγκριση με τη λοιπή Ευρώπη, την κανονική, είναι να απομακρυνθείς για λίγο και να κοιτάξεις την αντανάκλασή της στο καθρεφτάκι. Είμαι από τους τυχερούς που ταξιδεύουν πολύ, αλλά και που πλέον μπορούν να ζήσουν προσωρινά αλλού: στην «Ελλάδα του Βορρά», δηλαδή στη Δανία.

Το ξεχάσατε κιόλας ότι εθνικός στόχος της ρακένδυτης ψωροκώσταινας είναι να γίνει η «Δανία του Νότου»; Λες και υπάρχει τρόπος να μιλήσεις στους Δανούς για Παΐσιους και για Σεφερλήδες. χωρίς να σε πετάξουν στη παγωμένη Βαλτική θάλασσα για να ξελαμπικάρεις.

Η τελευταία επίσκεψή μου κράτησε 11 μέρες και ολοκληρώθηκε μόλις χθες. Η σημαντικότερη διαφορά της Δανίας με την Ελλάδα, εν έτει 2022, έγκειται όχι στους μισθούς και στα ποσοστά της ανεργίας, όχι στην αντιμετώπιση της πανδημίας και στα ποσοστά του εμβολιασμού, όχι στο κοινωνικό κράτος και στα ποσοστά του αλφαβητισμού, αλλά σε κάτι που δεν φαίνεται εύκολα με το γυμνό μάτι.

Στην ευημερία των επιχειρήσεων που εμπορεύονται «είδη πολυτελείας» ή «περιττά». Αυτών που στην Ελλάδα έχουν προ ετών πνεύσει τα λοίσθια.

Η Κοπεγχάγη δεν ζει απλά, αναπνέει κιόλας. Το ίδιο και οι μικρότερες πόλεις της Δανίας. Αναπνέει επειδή οι κάτοικοί της έχουν ακόμη την πολυτέλεια να αναζητούν το «ευ ζην».

Στις γκαλερί, όπου αγοράζουν ή απλά θαυμάζουν πίνακες. Στα έθνικ εστιατόρια, που δεν είναι καφενεία βιοπαλαιστών μεταναστών, αλλά πολύχρωμοι ναοί εκλεκτής γαστρονομίας. Στις εξειδικευμένες μπουτίκ, οι οποίες απευθύνονται στο κοινό που αναζητεί κάτι διαφορετικό. Στα κομψά καταστήματα διακόσμησης που εμπορεύονται αντικείμενα όχι χρηστικά, αλλά εξωραϊστικά. Στα ταχυφαγεία που χρησιμοποιούν αποκλειστικά βιολογικά προϊόντα και που υποστηρίζουν την υγιεινή διατροφή. Στα στούντιο της γιόγκα και των πιλάτες, στα γυμναστήρια και στους χώρους άθλησης.

Στην ποιότητα ζωής, που αρχίζει στο πορτοφόλι αλλά δεν τελειώνει σε αυτό. Στην ηρεμία και στην ξενοιασιά. Στο βίο που δεν είναι αβίωτος, αλλά πηγή ευχαρίστησης και απόλαυσης.

Μετά από λίγες μέρες παραμονής στη Δανία, συνειδητοποίησα ότι κόντευα να ξεχάσω το βλέμμα του μίσους και τις χειρονομίες του εκνευρισμού. Τον θόρυβο των αυτοκινήτων, τις βρισιές, τα κορναρίσματα. Οι Δανοί δεν έχουν ατελείωτο καλοκαίρι, αυτό όμως δεν τους εμποδίζει να πηγαίνουν στη δουλειά με το ποδήλατο, χειμώνα και καλοκαίρι. Πίνουν πολλή μπίρα, αλλά τρώνε και σωστά.

Τους απασχολούν περισσότερο όχι η βιοπάλη, αλλά τα λεγόμενα «προβλήματα του πρώτου κόσμου»: ο περιορισμός της γραφειοκρατίας, η πλήρης μηχανογράφηση της δημόσιας ζωής, το τέλος των χαρτονομισμάτων και των κερμάτων. Τα προγράμματα για τους ηλικιωμένους και για τα αδέσποτα. Τους απινιδωτές στις γειτονιές για τον επόμενο Έρικσεν, που θα καταρρεύσει μακριά από τις κάμερες.

Εάν πέσει η γενικά δημοφιλής κυβέρνηση της Μέτε Φρέντρικσεν, θα πέσει επειδή ο μέσος Δανός την κατηγορεί για τη βιαστική και απερίσκεπτη θανάτωση των μινκ, που σφαγιάστηκαν όταν θεωρήθηκαν φορείς του μεταλλαγμένου κορονοϊού. Αυτό είναι το μείζον που της καταλογίζουν οι περισσότεροι ψηφοφόροι.

Και, ναι, δεν είναι μύθος η Δανία έχει νικήσει την πανδημία. Όχι στο μιλητό, αλλά στην αληθινή ζωή. Όλα ανεξαιρέτως τα μέτρα για τον κορονοϊό έχουν καταργηθεί εδώ και 2-3 μήνες. Σε μιάμιση εβδομάδα παραμονής στην Κοπεγχάγη, είδα μόνο μία μάσκα, αυτή που φόρεσα εγώ για την προστασία των άλλων, όταν συναχώθηκα.

Στριμώχτηκα στο τρένο, στα μπαρ, στο γήπεδο, στα σούπερ μάρκετ, σε ουρές. Σαρδελοποιήθηκα στο μετρό την ώρα που το «Πάρκεν» άδειαζε από 40 χιλιάδες κόσμο. Τίποτε. Όλα κομπλέ. Σαν να μην υπήρξε ποτέ Covid-19. Σαν να μπήκε η χώρα στη χρονομηχανή και να  επέστρεψε σούμπιτη στο 2019.

Την ύπαρξη της πανδημίας την ανακαλύπτεις μόνο από τα κοινόχρηστα μπουκαλάκια με το αντισηπτικό, που υπάρχουν στους σταθμούς και στα περισσότερα μαγαζιά. Η Δανία πέτυχε την ανοσία της αγέλης χάρη στο υψηλό ποσοστό εμβολιασμού και στην ατομική υπευθυνότητα, ενώ διαθέτει τα νοσοκομεία για να περιθάλψει (δωρεάν) όσους αρρωστήσουν, χωρίς ράντζα και χωρίς κρατικοδίαιτη αισχροκέρδεια.

Σύντομα θα κλείσει και τα ειδικά κέντρα όπου γίνονται τα τεστ στους ντόπιους πολίτες και στους ξένους επισκέπτες. Η κρατική οδηγία είναι να διεξάγεται τεστ μόνο για εκείνους που έχουν σοβαρά συμπτώματα, οπότε τα σημεία ελέγχου βαράνε Δανέζες μύγες. Και ας είναι εντελώς τζάμπα, με απλή ταυτοποίηση στοιχείων. Ή και χωρίς.

Για πρώτη φορά, μάλιστα, δεν φορούσε κανείς μάσκα ούτε στο αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης ούτε στο αεροπλάνο της σκανδιναβικής SAS που με έφερε πίσω στο τσιφλίκι του Μητσοτάκη, του Άδωνη, του Σεφερλή, της Πουτινομαχίας και της Πισπιρίγκου. Όταν το σιδερένιο πουλί προσγειώθηκε στην Ελλάδα, ο τόνος της ανακοίνωσης προς τους επιβάτες ήταν σχεδόν σαρκαστικός: «Απ’ ό,τι φαίνεται, στο αεροδρόμιο της Αθήνας παραμένει υποχρεωτική η χρήση της μάσκας, οπότε θα σας προμηθεύσουμε εμείς, εάν δεν έχετε».

Αυτό το υποδόρια σχετλιαστικό “apparently”, της Σουηδέζας αεροσυνοδού, πόνεσε πολύ. Ακούστηκε σαν: «Καλώς ορίσατε στη χώρα του τρίτου κόσμου, όπου κάνουν ακόμη κουμάντο οι παπάδες και οι αγράμματοι, με αποτέλεσμα να μείνει ουραγός στους δείκτες αντιμετώπισης της πανδημίας».

Και πού να τους άνοιγα κουβέντα για τον εξανδραποδισμό των Ελλήνων λοιμωξιολόγων και για τα κανάλια που δύο χρόνια τώρα χτυπάνε το ντέφι των ψεκασμένων…  

πηγη: https://www.efsyn.gr