Αν θέλουμε να είμαστε απολύτως ευθυγραμμισμένοι και πιστοί με τις διακηρύξεις μας σχετικά με την ατομική ελευθερία, ο καθένας έχει δικαίωμα να διαχειριστεί το σώμα τους όπως θέλει.




Κατερίνα Μπουγδάνη
05.06.2021


Ας αρχίσουμε από το αξίωμα ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι άσχημος. Όχι από κάποιο βαθύ, αλτρουιστικό αίσθημα, αλλά γιατί η ατέλεια είναι συνυφασμένη με την ύπαρξη. Κανένα δημιούργημα της φύσης, κανένα ζώο, κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν είναι τέλειο. Τα σημάδια της ατέλειάς μας είναι και τα διακριτικά μας. Η ομοιομορφία, η ακρίβεια και η έλλειψη ψέγους είναι φύσικες και ανιαρές. Εκτός αν είσαι άγαλμα.

Τα αγάλματα, ειδικά στην τελειοποιημένη μορφή τους, επιτελούσαν αυτήν ακριβώς τη λειτουργία: να θυμίζουν στους ανθρώπους την ατέλειά και τη φθαρτή τους φύση, ώστε να ξεχωρίζουν από το θείο και το αιώνιο, να γίνονται αντικείμενα λατρείας και θαυμασμού. Είδωλα, αντικατοπτρισμοί ενός άλλου κόσμου, ιδεατού, σκιές απτές και αντιληπτές μόνο μέσα από την αναπαράσταση.

Ιστορικά, βέβαια, και οι άνθρωποι υπάκουσαν στην ανάγκη τους για ειδωλοποίηση. Από τα αγάλματα των επιφανών αντρών, τα πορτρέτα των βασιλιάδων και των μεγιστάνων μέχρι τις selfie, η αναπαράσταση ακολουθεί πάντα την οδό της εξιδανείκευσης, ποτέ τον ρεαλισμό. Έχετε δει ποτέ καναν μυταρά σε κάποιον πίνακα ζωγραφικής; Ακόμα και ο Ναπολέων, αναβάτης ή πεζός, ποζάρει αγέρωχος, παρά το χαριτωμένο του ανάστημα.

Αφήνοντας απέξω από την κουβέντα ότι τα πρότυπα ομορφιάς αλλάζουν όχι μόνο ανά τους αιώνες, αλλά ακόμα και μέσα σε λίγες δεκαετίες ή και χρόνια, όλες οι προσπάθειές μας για απαθανάτιση προσκρούουν στον ύφαλο του ψέγους και βρίσκουν τρόπο να τον ξεπεράσουν. Δεν είναι κάτι καινούργιο αυτό. Η παράβλεψη και η διόρθωση του ‘’λάθους’’ της φύσης στην αποτύπωση ήταν πάντα ζητούμενο για τους ανθρώπους. Ακόμα και η εικόνα μας στον καθρέφτη είναι παραπλανητική, γι’ αυτό και κανείς δε γνωρίζει πώς μοιάζει ‘’πραγματικά’’, αν υπάρχει πραγματική εικόνα μέσα στην πολλαπλότητα των ειδώλων.

Καινούργια είναι μόνο η φρενίτιδα της γενιάς μας στην προσπάθεια να ικανοποιήσουμε αυτή την ανάγκη. Το είδωλο ανάγεται σε νο. 1 προτεραιότητα και δισεκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως επιδίδονται σε έναν λυσσαλέο πόλεμο απέναντι στον εαυτό τους, για να εξαλείψουν με κάθε τρόπο και κάθε τίμημα τα σημάδια της προσωπικής ομορφιάς και μοναδικότητάς τους. Με εργαλεία που απευθύνονται σε κάθε τάξη, κάθε φύλο, κάθε ηλικία, κάθε κουλτούρα. Προς θεού, πάνω από όλα συμπεριληπτικότητα και σεβασμός στην ιδιαιτερότητα. Ακόμα και στην προσπάθεια να γίνουμε όλοι ίδιοι.

Με τον ‘’εκδημοκρατισμό’’ της αγοράς, ειδικά από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου κι έπειτα, τα κατώτερα στρώματα μπήκαν κι αυτά στον χορό της προσωπικής φροντίδας και ικανοποίησης. Σε έναν κόσμο που τα πάντα μπορούν να εξελιχθούν σε αντικείμενο οικονομικής εκμετάλλευσης, η ανάγκη μας για τελειότητα έχει αποδειχθεί σωστό χρυσωρυχείο. Mε πάνω από μισό εκατομμύριο τρις τζίρο και δείκτη ανάπτυξης που αναμένεται στο 4,75 μέχρι το 2025, η βιομηχανία ‘’ομορφιάς’’, μέσα από μια τεράστια γκάμα προιόντων και υπηρεσιών, από λαστιχάκια για τα μαλλιά μέχρι πανάκριβες αισθητικές επεμβάσεις, δεν ασχολείται πλέον με το να κάνει τους ανθρώπους πιο όμορφους και επιθυμητούς, αλλά να τους ξαναμοντάρει, να τους αλλάξει δομικά, να τους μετατρέψει σε Άλλους.


Για να είμαστε ξεκάθαροι: δεν υπάρχει καμία ηθική μομφή απέναντι στην ανάγκη των ανθρώπων για αλλαγή. Αν θέλουμε να είμαστε απολύτως ευθυγραμμισμένοι και πιστοί με τις διακηρύξεις μας σχετικά με την ατομική ελευθερία, ο καθένας έχει δικαίωμα να διαχειριστεί το σώμα τους όπως θέλει. Το κακό ξεκινά όταν η αισθητική ως επιστήμη και κλάδος αρχίζει να δημιουργεί περισσότερα προβλήματα απ’ όσα καλείται να λύσει. Όταν οδηγεί τους ανθρώπους σε ψυχικές διαταραχές, σε σωματικά επώδυνες και επικίνδυνες πρακτικές, σε πράξεις αυτοεξευτελισμού, σε οικονομική δυσπραγία, σε παράλογες συμπεριφορές στην προσπάθειά τους να γίνουν αυτό το προκαθορισμένο Άλλο, να κυνηγήσουν πρότυπα εμφάνισης χωρίς την ικανότητα αισθητικού και ηθικού φιλτραρίσματος. Όταν καταδικάζει τη μοναδικότητα δημιουργώντας έναν κόσμο ανθρώπων φωτοτυπιών, με πανομοιότυπα ρούχα, μαλλιά, μακιγιάζ, πρόσωπα, σώματα και φερσίματα. Σε μια εποχή που έχουμε κάνει τη διαφορετικότητα ευαγγέλιο, ακόμα και ο Διαφορετικός οφείλει να ανταποκρίνεται σε μια συγκεκριμένη εικόνα προκειμένου να του ανήκει η διαφορετικότητά του. Χάος.

Και η αλλοίωση προχωρά πολύ πιο πέρα από την εικόνα. Είναι όλη αυτή η λύσσα απέναντι στο ψεγάδι που συχνά μας κάνει πολύ μοχθηρούς. Είμαστε πλέον τόσο πεπεισμένοι ότι η τέλεια εικόνα είναι ένας νόμος απαράβατος, που τιμωρούμε πολύ σκληρά τους παραβάτες. Δημιουργούμε ζώνες αποκλεισμού που εξαπλώνονται από τον ιδιωτικό στον δημόσιο χώρο, εξαπολύουμε εκστρατείες αισθητικής καθαρότητας και εντέλει φτάνουμε να γίνουμε κακοποιητικοί απέναντι σε όσους δεν ανταποκρίνονται στους απαράβατους αισθητικούς κανόνες. Μια βιομηχανία ομορφιάς που δημιουργεί τρομακτικά άσχημους άνθρώπους. Επικίνδυνα και εφιαλτικά οξύμωρο.

Οι άνθρωποι αγαπιούνται με τις χάρες και τα στραβά τους. Η γοητεία μας προκύπτει από τις ιδιαιτερότητές μας και είναι αυτές που καθορίζουν τελικά και την καλή και την κακή πλευρά μας. Αγγελικά πλασμένοι άνθρωποι δεν φτιάχνουν κατ’ ανάγκη έναν αγγελικά πλασμένο κόσμο. Η ποικιλομορφιά είναι η βασική αρχή της Δημιουργίας. Και στην ουσία αυτό που μας ενώνει σαν είδος, το μοναδικό κοινό μας χαρακτηριστικό πέρα από την θνητότητά μας, είναι αυτή ετερογένεια. Είμαστε όλοι διαφορετικοί, όλοι ίδιοι, όλοι όμορφοι.
Πηγή: www.rosa.gr