Να πραγματικά μια τρίτη, σύντομη αλλά περιεκτική και τσουχτερή, αυστηρή ματιά από τον αναγνώστη Στ.Σ. (στοιχεία του στην «Εφ.Συν.»):
«Ενα ερώτημα πλανάται, μεταξύ των άλλων: Γιατί κατά την ειδεχθή τηλεοπτική παρουσίαση οι κυβερνοσωτήρες σηκώθηκαν όρθιοι και χειροκροτούσαν; Για να δώσουν τα εύσημα προς τους επικεφαλής τους, γιατί χαρήκανε με τον ζόφο του “Αζόφ”, γιατί ερέθιζαν τα μέγιστα τους Ρώσους ή με τίποτ' άλλο; Το παραλήρημα της εικόνας είναι ταυτόσημο με τον χαρακτήρα της προπαγάνδας τους, που κορυφώνεται με τον έσχατο θεατρινισμό, εξ ου και η συμπάθεια προς τον Ζελένσκι. Και η Αριστερά, αντί να τους παρωδεί και να τους εκθέτει διαρκώς, κατατρύχεται με την “πολιτική ορθότητα”, καθώς πασχίζει να τους αντιμετωπίσει κριτικά και δομημένα. Μήπως, όμως έτσι, κινδυνεύει να κοστολογηθεί και στην ίδια η άμετρη πολιτική γελοιότητα των άλλων;»
Δεν θα διαφωνήσω με τον προβληματισμό του, για την Αριστερά κυρίως. Σε ό,τι αφορά το ερώτημά του: οι κυβερνητικοί είναι εύκολοι, συγχρονισμένοι και φασαριόζοι χειροκροτητές, ειδικά όταν μιλάει κάποιος δικός τους και ας εκστομίζει του κόσμου τις ανοησίες -ξέρουν να «τιμούν» τους ευεργέτες τους, τους ομοίους ιδεολογικά, ας είναι και Αμερικανοί ή Ευρωπαίοι ή όποιοι τέλος πάντων είναι σύμμαχοι στον αγώνα τους κατά των μεσαίων και μικρομεσαίων τάξεων, όλων εκείνων που με τον τρόπο τους τους βοηθάνε να ασκήσουν την εξουσία τους.
Είναι αλήθεια ότι η Αριστερά έχει γοητευθεί από τα μαγνάδια της εξουσίας, αλλά και έχει επαναπαυθεί στη δόξα του παρελθόντος, στους πραγματικά σκληρούς αγώνες των αγωνιστών της. Καμιά διαθήκη, λέει ο ποιητής Ρενέ Σαρ, δεν εγγυάται την κληρονομιά μας και όπως τονίζει σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις της η Χάνα Αρεντ: «Το μοναδικό πράγμα που μπορεί να μας βοηθήσει είναι ο αναστοχασμός. Ας μην ξεχνάμε ότι η σκέψη δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά κριτική σκέψη. Δηλαδή συνεπάγεται πάντα μια επιθετική στάση, αφού υποσκάπτει το σύνολο των άκαμπτων κανόνων, των γενικών πεποιθήσεων κ.λπ. [...] Με άλλα λόγια δεν υπάρχουν επικίνδυνες σκέψεις διότι πολύ απλά η σκέψη καθαυτή αποτελεί επικίνδυνο εγχείρημα» (Χάνα Αρεντ, «Τρεις συζητήσεις», Εκδόσεις Μάγμα, όπου και άλλα σπουδαία -από εκεί και το απόφθεγμα του Γάλλου ποιητή).
Γνωρίζει ασφαλώς ο προβληματισμένος αναγνώστης ότι μέσα στους κόλπους της Αριστεράς γίνονται έντονες διεργασίες, που συγκρούονται κατά κανόνα. Αν καταλήξουν να φτιάξουν κάτι αρεστό στον λαό ίσως καταφέρουν να εκδιώξουν τούτο το ακροδεξιό συνονθύλευμα -αλλά όπου γίνονται συγκρούσεις η σκέψη υποχωρεί σε δεύτερο ή τρίτο ή και τέταρτο ακόμη επίπεδο προτεραιότητας. Θεωρώ απίθανο [ίσως ακούγεται μεγαλόφωνο και αυθαίρετο αυτό] να κοστολογηθεί στην Αριστερά «η άμετρη πολιτική γελοιότητα των άλλων» [των δεξιών και των πολύ δεξιών]. Ακούω την Αρεντ, που κάνει λόγο για αναστοχασμό. Υπάρχει όμως ακόμη η σκέψη, η διάθεση τουλάχιστον για σκέψη [και άρα δράση, λαϊκή, εννοείται];
Ο αναγνώστης με δυο λόγια τα είπε όλα για τους δεξιούς: παραλήρημα εικόνας, προπαγάνδα, θεατρινισμός.
πηγη: https://www.efsyn.gr