Καὶ εἶδον ὅτι ἤνοιξε τὸ ἀρνίον μίαν ἐκ τῶν ἑπτὰ σφραγίδων· καὶ ἤκουσα ἑνὸς ἐκ τῶν τεσσάρων ζῴων λέγοντος, ὡς φωνὴ βροντῆς· Ἔρχου. Kαὶ εἶδον, καὶ ἰδοὺ ἵππος λευκός, καὶ ὁ καθήμενος ἐπ’ αὐτὸν ἔχων τόξον· καὶ ἐδόθη αὐτῷ στέφανος, καὶ ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ.
Καὶ ὅτε ἤνοιξε τὴν σφραγῖδα τὴν δευτέραν, ἤκουσα τοῦ δευτέρου ζῴου λέγοντος· Ἔρχου. Kαὶ ἐξῆλθεν ἄλλος ἵππος πυρρός, καὶ τῷ καθημένῳ ἐπ’ αὐτὸν ἐδόθη αὐτῷ λαβεῖν τὴν εἰρήνην ἐκ τῆς γῆς καὶ ἵνα ἀλλήλους σφάξωσι, καὶ ἐδόθη αὐτῷ μάχαιρα μεγάλη.
(Αποκάλυψη, 6:1-4)
«Αχ, δεν ξέρετε εσείς τί θα πει πόλεμος και πείνα, ευχή και κατάρα να μην τα γνωρίσετε», μάς έλεγαν θυμόσοφα οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας κουνώντας το κεφάλι και εμείς ανέμελοι σηκώναμε τους ώμους; Μα τί μας έλεγαν αυτοί; Όποιος πεινάει ανοίγει το ψυγείο και τρώει και των φρονίμων τα παιδιά -που πάντα τα φθονούσαμε- μαγειρεύουν πριν πεινάσουν. Πόλεμος; Ποιός πόλεμος! Κάποτε γίνονταν πόλεμοι, το μαθαίναμε και στο μάθημα της ιστορίας. Τώρα δεν συμφέρει κανέναν ο πόλεμος, διότι τα κέρδη και το εμπόριο κλπ κλπ. Έτσι έλεγαν οι «σοφοί» και το υποστήριζαν με πάθος. Αρκεί να κάθεσαι φρόνιμα και να κοιτάς τη δουλειά σου. Τρεις γενιές μεγάλωσαν έτσι, σπούδασαν τα παιδιά τους, ταξίδεψαν στις ευρώπες, έχτισαν σπίτια, έκαναν δουλειές.
«Τὸ γὰρ ἄπραγμον οὐ σῴζεται μὴ μετὰ τοῦ δραστηρίου τεταγμένον, οὐδὲ ἐν ἀρχούσῃ πόλει ξυμφέρει, ἀλλ᾽ ἐν ὑπηκόῳ, ἀσφαλῶς δουλεύειν». (Θουκυδίδης, Ἱστορίαι 2.61.1-2.63.) Με άλλα λόγια, ή θα είστε ελεύθεροι ή θα είστε ήσυχοι. Η ασφάλεια της δουλείας, το «ἀσφαλῶς δουλεύειν» ήταν για τρεις γενιές το Άγιο Δισκοπότηρο, το Γκράαλ για την υλική ευημερία, την κοινωνική άνοδο και την ειρήνη, καθώς άκουγαν από παντού ότι οι Σύμμαχοι ήταν ισχυροί μα δίκαιοι, τιμωρούσαν τους άτακτους και αντάμοιβαν καλά τους πιστούς υπηρέτες τους. Αυτό το μάθαιναν στο σχολείο από την πρώτη δημοτικού μαζί με κάτι κολοκοτρώνηδες και παλαιολόγους, σημαιάκια και παρελάσεις. Παραδόξως όταν πτώχευσε η χώρα και άρχισαν οι μεγάλοι στεναγμοί μπροστά στο ταμείο του σουπερμάρκετ του βενζινάδικου και του γκισέ της εφορίας, τότε έγινε ακόμα πιο περιζήτητη η ασφάλεια του δούλου. Μεγάλη τύχη να είναι κάποιος δούλος σου λένε, γιατί ξέρετε ακούγεται και κάτι χειρότερο, να μην μας θέλουν ούτε για δούλους…
Ελευθερία ή ησυχία. Πολυτέλειες. Η θουκυδίδειος διάζευξη κάποια στιγμή καταρρέει, όπως οι αιώνιοι πάγοι του Αρκτικού κύκλου. Ούτε ελευθερία, ούτε ησυχία πια. H ευχή της γιαγιάς δεν έπιασε. Όπως όλα δείχνουν και Πείνα θα γνωρίσουμε και πόλεμο. Ο Γ´ Παγκόσμιος Πόλεμος άρχισε ανεπίσημα. Οι ιστορικοί του μέλλοντος ας προσδιορίσουν την επίσημη ημερομηνία έναρξης. Προφήτης του ολέθρου ο κοντούλης «πρόεδρος» της Ουκρανίας, ο απόλυτος ροκ σταρ των διεθνών ΜΜΕ, που με τη βοήθεια της τεχνολογίας μιλά στα κοινοβούλια των κρατών από κάποιο μπούνκερ σε άγνωστη τοποθεσία. Το ολόγραμμά του έχει εισβάλλει στα σπίτια μας και μας απειλεί ακόμα και με ολοκαύτωμα αν δεν… Η Ρωσία εισβάλλει στην ανατολική Ουκρανία, η Πολωνία λιγουρεύεται το Καλίνινγκραντ (γιατί όχι και τα δυτικά ουκρανικά εδάφη), το ΝΑΤΟ μεταφέρει στρατεύματα και ναυτικές δυνάμεις στην Αλεξανδρούπολη και στις ανατολικές χώρες, ξαφνικά μαθαίνουμε ότι η Ρωσία και Ιαπωνία δεν υπέγραψαν ποτέ συνθήκη ειρήνης για κάτι νησιά στον Ειρηνικό, οι Αζέροι επιτίθενται στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, η Κίνα δηλώνει «ανεμπόδιστη» να ενωθεί με την Ταϊβάν. Η καμπάνα χτυπά και στη γειτονιά μας: Αν εκβιαστεί το Κόσσοβο να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ η Σερβία θα απαντήσει.
Όλοι οι βρυκόλακες του παρελθόντος βγήκαν μονομιάς από τους τάφους τους, οι Ναζί, οι σοβιετικοί, οι ναυτικές δυνάμεις του 19ου αιώνα, οι αυστρουγγαρίες και οι πρωσσίες, οι εθνικισμοί και οι μεγαλοϊδεατισμοί των παλιών αυτοκρατοριών. Όλα αυτά που θεωρούνταν «ξεπερασμένα» για πάντα μέσα από την καλλιέργεια για την ακρίβεια, την επιβολή με τη φωτιά και το σίδερο της περιβόητης διακρατικής «ευρωπαϊκής ταυτότητας» -αντίστοιχης της σοβιετικής ταυτότητας- δηλαδή άλυτα εθνικά και γλωσσικά ζητήματα, ιστορικές μνήμες και ψευδαισθήσεις, προαιώνιες αντιπαλότητες και ψυχικές συγγένειες, αναδύονται μετά από 70 χρόνια από το ευρωπαϊκό τέλμα, για να οδηγήσουν τη γηραιά ήπειρο ξανά στην άβυσσο με όχημα την εξουσιαστική παράνοια και καύσιμη ύλη, όπως πάντα, τους πληθυσμούς. Θέλουμε να το ξεχνάμε, αλλά οι ανθρωποσφαγές είναι κάτι το πολύ συνηθισμένο ιστορικά στον ευρωπαϊκό χώρο.
Μπορεί ο Μπόρχες να σημείωνε πως η εθνική ταυτότητα είναι μια ψευδής κατασκευή, που επιβάλλεται με τη βία στη θέση μιας άλλης εθνικής ταυτότητας, που και αυτή ήταν εξ ίσου ψευδής. Ψευδείς και οι δύο με αυστηρά ιστορικούς όρους μεν, αλλά που παράγουν παράλληλες πραγματικότητες, που συγκρούονται υπόκωφα πάνω στα χνάρια παμπάλαιων διαιρέσεων. Μπορεί οι λεγόμενοι νεοέλληνες επί παραδείγματι να τρέμουν μήπως βρεθούν εκτός της «μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας», αλλά στο βάθος δεν θα ξεχάσουν ποτέ ότι η χώρα τους κατακτήθηκε και λεηλατήθηκε πάμπολλες φορές από τις δυτικές Μεγάλες Δυνάμεις (από την εποχή των Σταυροφοριών) και την Οθωμανική Πύλη, ότι τα πρώτα κόμματα στην Ελλάδα ήταν το Αγγλικό, το Γαλλικό και το Ρωσικό και ότι στο πρωτόκολλο του Λονδίνου δεν υπήρχε ούτε μία ελληνική υπογραφή.
Ομοίως δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι ο Ουκρανικός λιμός, που επέβαλε ο Στάλιν, κόστισε τη ζωή σε μερικά εκατομμύρια ουκρανούς, που αν και ζούσαν στον μεγαλύτερο σιτοβολώνα του κόσμου, δεν μπορούσαν να εξασφαλίσουν ένα σπυρί σιτάρι για τα παιδιά τους. Ομοίως και τα είκοσι εκατομμύρια σφαγιασθέντων ρώσων από τα ναζιστικά στρατεύματα. Τον τρόμο των φινλανδών, των κατοίκων της χωρών της βαλτικής και των πολωνών μπροστά στη ρώσικη αρκούδα, που πριν 70 μόλις χρόνια κατακτούσε τις πόλεις και τα χωριά, που ζούσαν.
Ώστε έχουμε πάλι πόλεμο… Πού ξεφύτρωσαν ξαφνικά όλοι αυτοί πολεμοχαρείς άνθρωποι, πότε πρόλαβαν και μυήθηκαν στα μυστικά του απέραντου Ουκρανικού κάμπου, ήξεραν και από πριν πόσο αίμα στάζει το «slava ukraini»», που τελειώνουν τα πύρινα κείμενά τους στα σόσιαλ μήντια; Πότε πρόλαβαν να μισήσουν, όχι τον Πούτιν, αλλά κάθε τί που προέρχεται από τη Ρωσία, τη μεγάλη ρώσικη λογοτεχνία, τη μεγάλη ποίηση, την τέχνη και τις επιστήμες; Κάτι σχεδόν συμπαθητικές φιλελεύθερες θείτσες, μετριοπαθείς και με καλούς τρόπους ως τώρα, που δεν παρασύροντα δήθεν από συναισθηματισμούς και αναζητούν την αιτία πίσω από κάθε τι, γκαρίζουν σαν χρυσαυγίτες ζητούν και άλλες κυρώσεις και άλλα πογκρόμ. Εμείς κάναμε λάθος, άγρια θηρία ήσαν πάντα. Ανήσυχοι οι δυτικοί αναλυτές για την «αναποτελεσματικότητα» του ρωσικού στρατού, αυτοί που ισοπέδωσαν επί τρεις μήνες μια χώρα προτού παρελάσουν νικητές και τροπαιούχοι. (Ανήσυχος και ο embedded αντιεξουσιαστής τους που έχει ακριβώς τις ίδιες αγωνίες).
Αλλά όπως έγραψε ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, «Οι ύαινες πιστεύουν στα πτώματα. Αποτελεί ματαιοπονία να τους μιλάμε για τη ζωή».
πηγη: https://anarchypress.wordpress.com