Loading...

Κατηγορίες

Πέμπτη 26 Αύγ 2021
Ψηφιακός ανθρωπισμός: Ψευδοδόγμα στη θέα του Τίποτα
Κλίκ για μεγέθυνση







Του Πέτρου Σατραζάνη

΄΄Nothing is more real than nothing.’’  S. Beckett

 

    Θα περίμενε κανείς όλη αυτή η εξεγερμένη μομφή στον κατεστημένο κόσμο της αδικίας να διαβαστεί  εξονυχιστικά.

    Να μελετηθεί αυτό που έφτασε να γίνει διακύβευμα μιας εποχής και που τώρα υφίσταται ως πληρεξούσιο μιας παράδοσης ‘’αγάπης-μίσους’’

      Είναι αυτό που χωρίζοντας τον κόσμο επανενώνοντάς τον σταδιακά σε ηθικόπληκτες ατομικότητες τις ωθεί -σήμερα στην ψηφιακή εποχή- να δοκιμάσουν την εμπειρία του να ζεις με λιγότερη σκέψη και περισσότερη πράξη, απροβλημάτιστη και τεχνικοποιημένη.

      Δοσμένη καταφατικά ως πρώτη ύλη σκέψης, η πολικότητα της αξίας ‘’καλός-κακός’’ κυριαρχεί ή καλύτερα κατ’ εξακολούθηση παρίσταται ως κυρίαρχη.

   Πολλές και διάφορες…ανοιχτές συζητήσεις, νοικοκυρεμένες σε έναν ρυθμό επικαιρότητας υπερβολικό ωστόσο αδιάφορο για τα ζητήματα του σύγχρονου καιρού.

    Τα ίδια τα ζητήματα του καιρού, εξαρτημένα από την εποχή και τη συγκυρία λησμονημένα μέσα σε αυτές άλλοτε παίρνουν προβάδισμα κι άλλοτε αποσιωπώνται. Για αυτά άλλωστε ‘’μιλάει’’  στην απόλυτη σιωπή η ίδια η ζωή.

      Τα ζητήματα του (κάθε) καιρού και της (κάθε) εποχής δεν υπακούν σε ένα κάποιο λογικά αιτιακό σχήμα.
 Διεμβολίζονται από την απαίτηση του κάθε επίκαιρου συμβάντος να προπορεύεται.

     Τα ίδια, αφού συλλαμβάνονται αφενός (και μερικώς ) τεχνο-ιστορικά μετατίθενται στις  επόμενες γενιές ως τα ανείπωτα που δεν έχουν ακόμη λεχθεί και τα άσκεφτα που δεν έχουν καν συλλογισθεί.

     Αναζητείται δια της αισθήσεως η παρουσία  μιας ριζικής σκέψης όχι μόνο ως μια κριτική των θεωρημάτων που κυριαρχούν αλλά κυρίως σαν αντι-οντολογία με χιούμορ και ελαφρά ειρωνεία που θα μπορούσε να κάνει την υποψία δημιουργικό σύμμαχο και όχι να την καθιστά εριστική καχυποψία.

Εάν ξαφνικά το ζήτημα είναι (ξανά) ο άνθρωπος, τότε ένας ανθρωπισμός συμβατός με την ουσία της καλοσύνης των δυνατών προς τους αδυνάτους , των πλουσίων προς τους φτωχούς δεν είναι τίποτα άλλο από μια μεταμφιεσμένη ελεημοσύνη, μια απάνθρωπη πίστωση  χαράς ένα αντίβαρο ξεθυμασμένης καλής πίστης.

         Επειδή όπως φαίνεται το ζήτημα μοιάζει να είναι διαρκώς ο άνθρωπος, ένας υπερτροφικός υπερανθρωπισμός τονώνεται μέσα στον κορεσμό του. Όσο περισσότερο στηλιτεύεται το προβληματικό κομμάτι του ‘’παλαιού ‘’ κόσμου τόσο εντονότερα ενσωματώνεται αυτούσιο στον ‘’καινούργιο’’.

    Μοιάζουν όλα να έχουν περιέλθει στο φως- ένα φως ανακριτικό, εργαστηριακό κάπως γκρίζο  όπου είναι πλέον κατάφορο ψέμα το να μην ομολογήσουμε οτι δεν τα βλέπουμε. 

         Εικοστός,  ο αιώνας της αναμονής. Αυτά που όλοι περίμεναν, έναν Θεό για να τους σώσει κι έναν παράδεισο για να κατοικήσει το ζωτικό τους ψεύδος δεν έχουν πάψει ως κεντρικά ζητήματα να ενισχύουν τη διερεύνηση μιας προοπτικής ανάκτησης του ίδιου μας του εαυτού .

       Η πεζότητα των καθημερινών ειδήσεων. Η παρουσία τους στην ημερήσια διάταξη. Η αναζητήσεις του σύγχρονου ανθρώπου. Η εμμονή σε έναν χαρακτήρα ενοχικά αθώο με ασφάλεια και ασάφεια διφορούμενο προς τη φαυλότητα.

      Για να αποδοθεί στην ατομικότητα η δέουσα προσοχή και επιμέλεια θα χρειαστεί μια ριζική αναζήτηση να λάβει χώρα. Που θα αφορά κυρίως στη θέληση όλων να αφιερωθούν στους άλλους.  

     Υπάρχει κάτι πέραν του αλτρουιστικού σε αυτήν την ανάγνωση: Οι ίδιες δυναμικές που γεννούν πολέμους διαχειρίζονται και την ειρήνη.

    Απέχουμε πολύ από το πανανθρώπινο δόγμα, καθώς η ενότητα και η σύγκρουση δεμένη η μια με την άλλη δεν αποκαλύπτουν ποτέ ποια προηγείται ποιας.

   Ανεικονική ως επί το πλείστον η λατρεία των σημερινών δογμάτων, ωστόσο ακόμη λατρεία  κι ακόμη προς μια εικόνα (ή καλύτερα, εικονικότητα).

      Έτσι δεν φαίνεται τίποτα το παν-ανθρώπινο να προκαλεί τα δόγματα εφόσον κι η τάση-ας τη λέμε εμπρόθετη αφέλεια- να αναλυθούμε υπό όρους ψυχολογίας, ιστορίας, κοινωνιολογίας,  λογοτεχνίας, αναλυτικής ή συστηματικής φιλοσοφίας (κοινώς σε κανάλια συγκεκριμένου  βάθους και φλύαρης σχολαστικότητας) μας αποσπά από την μεγάλη σύνδεσή μας με την ριζικότερη ουσία που δεν είναι η ουσία του ανθρώπου, αλλά του Κ/κόσμου.

πηγη: https://www.anoixtoparathyro.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου