Του Διογένη Λόππα
Θεωρώ ότι ως σύγχρονη κοινωνία, τουλάχιστον στη δύση, έχουμε φτάσει σε ένα μνημειώδες επίπεδο ατομικών ελευθεριών. Σήμερα μπορούμε άφοβα να κάνουμε πράγματα που πριν μόλις τριάντα ή σαράντα χρόνια θα θεωρούνταν κυριολεκτικά ιεροσυλία. Παράδειγμα, μπορούμε να σκάσουμε φιλάκι δημοσίως στον σύντροφό μας του ιδίου φύλου χωρίς να μας ξεφωνίσει η γειτονιά, να φάμε ψητό σκύλο σουβλάκι (έστω, στη Σαϊγκόν) χωρίς να σκανδαλίσουμε κανέναν, να γίνουμε επίσημα βουδιστές χωρίς να απολυθούμε από τη δουλειά μας, ακόμα και να δημοσιεύσουμε λίβελους ενάντια στην κυβέρνηση και προσωπικά στον πρωθυπουργό, χωρίς να κινδυνεύουμε με δικαστικές διώξεις. Καθώς βέβαια η ελίτ μας είναι πάντα ένα βήμα μπροστά (για αυτό άλλωστε ονομάζεται »ελίτ») από εδώ και στο εξής μπορούμε και να χέζουμε ελεύθερα όπου και όποιον επιθυμούμε.
Μπορεί ο κατά τα άλλα συμπαθής »εθνικός ευεργέτης» να παρείχε γραπτές εξηγήσεις (σχεδόν) μεταμέλειας και να έκανε λόγο για συρραφές, ωστόσο η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στο ρινγκ των social media, μάλλον δεν αγόρασε τη μεταξωτή απολογία. Και είναι λογικό να μην την αγοράσει, καθώς μπορεί κάποιος να ισχυριστεί διάφορα περί μονταζιέρας όταν απομονώνεται μια φράση του, αλλά τι μπορεί να ισχυριστεί όταν έχει παραθέσει ένα μανιφέστο πεντακοσίων λέξεων που μπορεί ο καθένας να θαυμάσει στο youtybe; Φαίνεται ότι η αγωνία των επικοινωνιολόγων της εν λόγω επιχειρηματικής αυτοκρατορίας είναι να μη διαταραχθούν οι αγαστές σχέσεις με την τωρινή κυβέρνηση και βέβαια μην τυχόν υποψιαστούν οι αφελείς δεξιοί ότι κατά οποιονδήποτε τρόπο έχει αρθεί η εμπιστοσύνη της ελίτ προς τον προωθυπουργό της καρδιάς μας.
Κάπως υπερβολική όλη αυτή η ανακατωσούρα, δε νομίζετε; Έτσι και αλλιώς το όλο ζήτημα είναι σα να μην υπήρξε, από τη στιγμή που κανένα σοβαρό καθεστωτικό μέσο δεν ασχολήθηκε μαζί του. Τόσο ο καραγκιοζισμός του »σημαντικότερου υπουργού της Ευρώπης», όσο και το μανιφέστο Λασκαρίδη αλλά και η μετέπειτα προσπάθεια παραγραφής της πραγματικότητας είναι σα να μην έγιναν ποτέ και θυμίζουν αντίστοιχες πρακτικές του αειθαλούς μητσοτακισμού.
Για να θυμηθούμε μερικά παραδείγματα, όταν το Documento δημοσιεύει στοιχεία για την αδιαφανή χρηματοδότηση της πρωθυπουργικής μπίζνας (διά μέσου της συζύγου), που συμπτωματικά μάλιστα προέρχεται από την ίδια εφοπλιστική οικογένεια, η κυβέρνηση όχι μόνο δε δίνει εξηγήσεις, αλλά ούτε καν σχολιάζει, καθώς είναι γνωστό ότι »ο Βαξεβάνης είναι ένας κοινός συκοφάντης» και η φυλλάδα που εκδίδει »είναι όργανο προπαγάνδας του ΣΥΡΙΖΑ».
Όταν η ελληνική δικαιοσύνη προσπαθεί να αποφανθεί (παρεμπιπτόντως, τι γίνεται κυρ εισαγγελέα με αυτό το συμβούλιο;) εάν ο αξιότιμος κ. Λοβέρδος δωροδοκήθηκε κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του (νομίμως) ή παράλληλα με την εκτέλεση των καθηκόντων του (παρανόμως), δεν υπάρχει ούτε σκάνδαλο, ούτε δωροδοκία, ούτε καν ζήτημα ηθικής, αφού είναι γνωστό ότι δεν υφίσταται σκάνδαλο Novartis, αλλά σκευωρία Novartis και μάλιστα με τη βούλα του κοινοβουλίου.
Συνεπώς εγώ προσωπικά είμαι ευγνώμων προς τους εθνικούς μας ευεργέτες και κυρίαρχους εκπροσώπους της ελίτ, αφού τουλάχιστον καταδέχθηκαν να (προσπαθήσουν έστω να) απαντήσουν με ευπρέπεια στον ήχο και στην εικόνα που απολαύσαμε όλοι εμείς οι πληβείοι από τη δημοσίευση του επίμαχου ντοκιμαντέρ των »ανεκδιήγητων» Πορτογάλων και μάλιστα όχι έπειτα από καταιγισμό ρεπορτάζ των μεγάλων ΜΜΕ φίλιων ή μη, όπως θα γινόταν στον πρώτο κόσμο, αλλά έπειτα από ασήμαντες αναφορές στον άθλιο σκοτεινό κόσμο του διαδικτύου. Αν επίσης αναλογιστεί κανείς την έκτοτε εκκωφαντική αφωνία του υπουργού μας της ναυτιλίας (με την ευκαιρία, να το χαιρόμαστε το καμάρι μας) και την κυβίστηση της κυβέρνησης αλλά και προσωπικά του (χεσμένου) πρωθυπουργού, που δια της σιωπής τους προφανώς αποδέχονται με παρρησία την κρίση της ελίτ, τότε η πράξη του εθνικού μας εφοπλιστή αποκτά αληθινά χαρακτηριστικά γενναιότητας.
Μπορεί η κυνική ομολογία του Ah, Panos να ενόχλησε τους Έλληνες και ενδεχομένως να τσαλάκωσε την εικόνα που προσπαθούσε να χτίσει ο επιχειρηματίας, όμως επί της ουσίας δεν είναι άξια λόγου, εκτός ίσως από το χέσιμο, το οποίο σαν λέξη είναι μάλλον απρεπής, ιδιαίτερα όταν απευθύνεται σε πρωθυπουργό (οποιασδήποτε χώρας), καθώς, καλώς ή κακώς, ένας πρωθυπουργός εκπροσωπεί δια της θέσης του ολόκληρο το έθνος. Κατά τα άλλα όλα όσα ειπώθηκαν από τα άγια χείλη ήταν καταφανώς αποδεκτά και απεικονίζουν μια σκληρή πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα με καρχαρίες και μικρά ψαράκια στην οποία όλοι μας δυστυχώς έχουμε συναινέσει δια των επιλογών μας και δια της ψήφου μας. Μια νέα there is no alternative (TINA) που θα παράγει εις το διηνεκές Πάνους από τη μια και Λόππες από την άλλη (που θα υπηρετούν αδιαμαρτύρητα και χαμηλώς αμειβόμενοι τους Πάνους). Μέχρι λοιπόν να αλλάξει κάτι παγκοσμίως, π.χ. με την πρόταση Biden για παγκόσμιο ποσοστό φορολόγησης του πλούτου -δηλαδή για το τέλος των φορολογικών παραδείσων-, θα συνεχίσουμε να προσφέρουμε τις υπηρεσίας μας με χαμόγελο.
Θα ήταν δε πολύ παιδαγωγικό να μπορούσαμε και εμείς με τη σειρά μας να ανταποδώσουμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο την προσβολή προς το πρόσωπο του πρωθυπουργού μας, αλλά δυστυχώς αυτό είναι πρακτικά μη πραγματοποιήσιμο. Ο λόγος; Ο τίτλος του παρόντος πονήματος.
πηγη: https://www.anoixtoparathyro.gr