Άρθρο που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Patterns of Prejudice 19 σε δυο μέρη.
Ο Ehud
Sprinzak (1940-2002) ήταν επίτιμος καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ και συγγραφέας και ήταν ειδικός σε θέματα πολιτικής βίας και της ισραηλινής ακροδεξιάς.
Δημοσιεύθηκε την 20 Μαΐου, 2021
Μετάφραση Δημήτρης Πλαστήρας

 

Ι. Καταγωγή και Εξέλιξη

Εισαγωγή

Οι περισσότεροι Ισραηλινοί ένοιωσαν έκπληξη και δέος όταν έμαθαν στις 24 Ιουλίου 1984 πως το Καχ, το δεξιό πολιτικό κόμμα του Ραβίνου Meir Kahane, είχε κερδίσει μια θέση στη Κνεσσέτ. Με σχεδόν 26000 ψήφους, ο Kahane είχε πετύχει το σκοπό του να μπει στο ισραηλινό κοινοβούλιο. Αυτό του έδωσε ένα δημόσιο βήμα και κοινοβουλευτική ασυλία από την αστυνομική «παρενόχληση». Λίγο μετά την εκλογή του, ο Kahane έκανε σαφές πως δεν είχε σκοπό να γίνει ένας τυπικός κοινοβουλευτικός. Αφοσιωμένος στο αρχικό του σχέδιο να διώξει τους Άραβες από τη Γη του Ισραήλ, ο Kahane είπε πως μια κυβέρνηση συνεργασίας ανίκανη να συντηρήσει την ακεραιότητα του εβραϊκού έθνους δεν θα είχε την κοινοβουλευτική του στήριξη, ούτε και θα εγκατέλειπε τις προσχεδιασμένες παράνομες συγκρούσεις του με Άραβες στα δικά τους χωριά.

Μια μέρα μετά την εκλογή, ο Kahane και οι υποστηρικτές του έκαναν πορεία νίκης στο Δυτικό τείχος στην παλιά Ιερουσαλήμ. Περνώντας εσκεμμένα από τον αραβικό τομέα της παλιάς πόλης, οι ενθουσιασμένοι οπαδοί του Kahane έσπαγαν κατά μήκος της αγοράς, αναποδογυρίζοντας πάγκους με λαχανικά, χτυπώντας περαστικούς, υψώνοντας στον αέρα τις σφιγμένες γροθιές τους και λέγοντας στους τρομοκρατημένους Άραβες πως το τέλος της παραμονής τους στη Γη του Ισραήλ ήταν κοντά.

Καθώς κανένα τέτοιο ακραίο κόμμα δεν είχε κερδίσει ποτέ πριν την αντιπροσώπευση του στη Κνεσσέτ, υπήρχε δημόσια ανησυχία. Η δημόσια αγωνία ενισχύθηκε όταν έγινε γνωστό πως η στήριξη προς τον Kahane μεταξύ των νέων ήταν αναλογικά πολύ μεγαλύτερη από ότι στον γενικότερο πληθυσμό. Ο Kahane εξασφάλισε περισσότερο από 2,5% των ψήφων του στρατού και περιοδικές δημοσκοπήσεις σε σχολεία και yeshivot (Γιεσίβα, ΣτΜ: τύπος θρησκευτικού σχολείου) έδειξαν μεγάλη αποδοχή των απόψεων του. Αυτό δημιούργησε την αίσθηση πως ο Kahane δεν αποτελούσε μόνο πρόβλημα, αλλά πως είχε γεννηθεί ένα νέο φαινόμενο, ένα «καχανικό σύνδρομο»: μια αυθεντική κοινωνική και πολιτισμική ανάγκη να διατηρηθεί μια ανοιχτά αντιαραβική στάση συνδυασμένη με την απειλή του χουλιγκανισμού των δρόμων.

Ο σκοπός αυτού του άρθρου είναι να παρουσιάσει το προφίλ του Καχ και του ηγέτη του, του Ραβίνου Meir Kahane. Η βασική θέση είναι πως το Καχ είναι ημιφασιστικό κίνημα, το πρώτο του είδους του στην ιστορία του Ισραήλ, και πως έχει αποκτήσει αυτό το χαρακτήρα στη διάρκεια μιας μακράς πορείας πολιτικοποίησης. Από ένα μειοψηφικό κίνημα αυτοάμυνας στις Ηνωμένες Πολιτείες, έχει εξελιχθεί σε ένα επιθετικό και ρατσιστικό κίνημα στο Ισραήλ, ισχυριζόμενο πως μιλά στο όνομα της πλειοψηφίας.

Αμερικάνικες Ρίζες

Οι ρίζες του Καχ φτάνουν πίσω στο 1968, όταν ο Meir Kahane, ένας άγνωστος νεαρός ραβίνος από τη Νέα Υόρκη, μαζί με μια ομάδα Ορθόδοξων Εβραίων, δημιούργησαν την Εβραϊκή Οργάνωση Άμυνας (Jewish Defense League, JDL) ως ένα αυτοχρισμένο, κίνημα επιτήρησης με στόχο την υπεράσπιση των εβραϊκών γειτονιών της Νέας Υόρκης. Ασχολούνταν με τα ιδιαίτερα εστιασμένα ζητήματα της «εγκληματικότητας στους δρόμους», τον «μαύρο αντισημιτισμό», την «άχρηστη προοδευτική διοίκηση της πόλης» και την «μεταμόρφωση των γειτονιών».

Ο Kahane βοηθήθηκε ιδιαίτερα από τους επίσημους θεσμούς της αμερικάνικης εβραϊκής κοινότητας. Αργότερα, όλοι τους διέκοψαν πλήρως τις σχέσεις τους από τις μεθόδους αυτοδικίας της JDL, κάνοντάς το όμως, έπεσαν στην παγίδα του Kahane. Τα νεαρά μέλη της JDL, όπως πολλοί νέοι Αμερικάνοι της εποχής, είχαν ανάγκη να εξεγερθούν εναντίον του κατεστημένου. Δεν ήταν μόνο οι Μαύροι που ήταν ο στόχος τους, αλλά και το εβραϊκό «κατεστημένο» επίσης. Ο Kahane, γνωρίζοντας πολύ καλά το εβραϊκό πολιτιστικό περιβάλλον, ήξερε όλες τις ευαίσθητες χορδές της εβραϊκής αγωνίας της εποχής. Μιλούσε για τον έκδηλο και τον κρυφό αντισημιτισμό, και ξύπνησε τις καταπιεσμένες αναμνήσεις του Ολοκαυτώματος. Έχοντας επιλέξει το εβραϊκό κατεστημένο ως βασικό του στόχο, υπενθύμισε στο κοινό του την αδράνεια των Αμερικανοεβραίων ηγετών για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το «Ποτέ Ξανά» έγινε το θελκτικό σύνθημα του κινήματος.

Το 1969, το θέμα των Σοβιετικών Εβραίων έγινε σημαντικό ζήτημα για την JDL. Οι Ρώσσοι διπλωμάτες δέχονταν επίθεση και διαδηλώσεις πραγματοποιούνταν διαρκώς μπροστά και μέσα στα γραφεία ρωσικών υπηρεσιών. Για τους ενθουσιώδεις οπαδούς του, ο Kahane, βέβαιος για την σπουδαιότητα και την επιρροή του, κήρυξε ένα νέο ευαγγέλιο αυτομεταμόρφωσης: «Ο Αμερικάνος Εβραίος από τώρα και στο εξής θα γίνει ένα νέο πρόσωπο, περήφανο για τις ρίζες του, ικανός να υπερασπιστεί τον εαυτό του και πλήρως αφοσιωμένο στο σκοπό των αδελφών του σε όλο το κόσμο». Ένα εβραϊκό οικουμενιστικό μήνυμα αμοιβαίας υπευθυνότητας μορφοποιήθηκε και δημοσιοποιήθηκε, και μαζί του ήρθε η δράση. Αν και οι περισσότερες δραστηριότητες της JDL μέχρι και το 1969 περιλάμβαναν συμβολική  βία επιτρεπτή από το νόμο, η Οργάνωση σύντομα ενεπλάκη σε πραγματική βία και παράνομες πράξεις. Μετά την επίθεση σε έναν αντισημιτικό ραδιοφωνικό σταθμό, τα μέλη της JDL άρχισαν να φυλακίζονται. Τον Ιανουάριο του 1970, διέκοψαν ένα κονσέρτο της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Μόσχας στο Μπρούκλυν, και τον Ιούνιο σχεδόν τριάντα μέλη συνελήφθησαν όταν εισέβαλλαν στην σοβιετική εμπορική εταιρία Amtorg. Ακολούθησαν πολλές βίαιες αντιρωσικές δραστηριότητες.

Η Έναρξη της Δραστηριότητας στο Ισραήλ

Στις 12 Σεπτεμβρίου 1971, ο Meir Kahane έφτασε στο Ισραήλ και ανακοίνωσε πως είχε έρθει για να μείνει. Η αιτία για τον ερχομό του δεν έχει ακόμα ξεκαθαρίσει. Αυτός και οι οπαδοί του λένε πάντα πως αυτή ήταν ένα λογικό και αναγκαίο βήμα για την υλοποίηση της εθνικιστικής του ιδεολογίας. Πράγματι ως το 1971 ο Kahane είχε δημοσιεύσει το Ποτέ Ξανά, ένα βιβλίο στο οποίο μιλούσε για ένα μελλοντικό Ολοκαύτωμα για τους Εβραίους της Διασποράς από την μια, και μια μελλοντική λύτρωση στο Ισραήλ από την άλλη. Άλλες όμως, λιγότερο θετικές ερμηνείες υποστηρίζουν πως ο Kahane  ως το 1971 είχε φτάσει σε αδιέξοδο: στο πνεύμα της ομαλοποίησης η αμερικάνικη κυβέρνηση  ήταν αποφασισμένη να χαλιναγωγήσει την ακραία αντισοβιετική δραστηριότητα και το FBI ξεκαθάρισε στον Kahane πως είχε αρκετά στοιχεία  για να τον στείλει στη φυλακή. Μόλις πριν την αποχώρηση του από τις ΗΠΑ, έλαβε ποινή πενταετούς φυλάκισης με πενταετή αναστολή. Ανέτοιμος να αντιμετωπίσει την ακόλουθη παρακμή του κινήματος του, αποφάσισε να εγκαταλείψει τους ακόλουθούς του και να μεταναστεύσει στο Ισραήλ φαινομενικά για ιδεολογικούς λόγους. Με την άφιξη του στο Ισραήλ, όπου δέχτηκε το ζεστό καλωσόρισμα των μέσων, ο Kahane δήλωσε πως δεν είχε σκοπό να ασχοληθεί με την εθνική πολιτική σκηνή ή να κατέβει υποψήφιος για την Κνεσσέτ αλλά να αφοσιωθεί μόνο στην εκπαίδευση. Ήθελε να ιδρύσει την δική του kirya (ένα εκπαιδευτικό κέντρο) και επίσης ενδιαφέρονταν για την ίδρυση ενός κιμπούτζ. Μελλοντικά μέλη της JDL θα έρχονταν στο Ισραήλ για μαθήματα ηγεσίας και η Ιερουσαλήμ θα γίνονταν το διεθνές κέντρο της JDL. Ο Kahane επίσης είπε πως επιθυμούσε να αντικαταστήσει το «διεθνιστικό» προσανατολισμό των νεαρών Ισραηλινών με ένα υγιή εθνικισμό.

Ο Meir Kahane δεν ήταν, ωστόσο, προορισμένος να ακολουθήσει μια καριέρα στην εκπαίδευση. Αντίθετα, σύντομα το ισραηλινό κοινό διαπίστωσε πως η JDL, μια εξτρεμιστική αμερικάνικη ομάδα που τις δραστηριότητες της αρχικά έμαθε από το τύπο, ήταν τώρα πλήρως λειτουργική στην Ιερουσαλήμ. Περιτριγυρισμένος από Αμερικάνους οπαδούς που τον είχαν ακολουθήσει στο Ισραήλ, και από μια μικρότερη ομάδα Ρώσων εμιγκρέδων, ο Kahane βγήκε στους δρόμους. Επιπλέον των διαδηλώσεων κατά της Σοβιετικής Ένωσης, ο Kahane εκμεταλλεύτηκε δυο νέα ζητήματα: την χριστιανική ιεραποστολική δραστηριότητα στο Ισραήλ και την Μαύρη Αμερικάνικη σέκτα που είχε εγκατασταθεί στη Ντιμόνα. Αν και οι εβραίοι απορρίπτουν την χριστιανική ιεραποστολή επί της αρχής, και την θεωρούν έκφραση θρησκευτικής επιθετικότητας, δεν είχε προκληθεί κάποιο σοβαρό πρόβλημα πάνω στο θέμα αυτό. Ωστόσο, υποκινούμενος κυρίως από την θέληση του για δημοσιότητα, ο Kahane ήταν αποφασισμένος να διώξει την ιεραποστολή από τη χώρα – και να το κάνει με ηχηρό τρόπο. Με ένα παρόμοιο τρόπο, ο Kahane αι οι οπαδοί του διαδήλωναν έντονα εναντίον της μικρής μαύρης σέκτας που είχε εγκατασταθεί στην πόλη υποδοχής της Ντιμόνα στις αρχές της δεκαετίας του 1970 και που ισχυρίζονταν πως ήταν αυθεντικά εβραϊκή, αν και ξεκάθαρα δεν ήταν. Μικρή και ιδιαίτερα απομονωμένη, είχε περάσει απαρατήρητη μέχρι που ο Kahane έστρεψε την προσοχή πάνω της για να κάνει πρωτοσέλιδα.

Λιγότερο από ένα χρόνο μετά την άφιξη του στο Ισραήλ, ο Kahane είχε εστιάσει σε αυτό που στη συνέχεια έγινε ο βασικός του στόχος- τους Άραβες. Θα πρέπει να αναφερθεί πως ο Kahane προπαγάνδιζε εναντίον των αραβικών αντιπροσωπειών στις Ηνωμένες Πολιτείες και εναντίον των υποστηρικτών της τρομοκρατίας της PLO πολύ πριν τον ερχομό του στο Ισραήλ. Ήταν αναμενόμενο έτσι πως, μόλις έρθει στο Ισραήλ, ο Kahane θα ασχολούνταν ενεργά ξανά με το ζήτημα αυτό. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ωστόσο, το αραβικό ζήτημα θεωρούνταν κρατικό θέμα. Πολλοί λίγοι Εβραίοι είχαν εγκατασταθεί στην Ιουδαία και τη Σαμάρια, και το στρατιωτικό καθεστώς υπό τον υπουργό άμυνας mOishe Dayan κρατούσε τις κατεχόμενες περιοχές υπό αυστηρό έλεγχο. Ο Meir Kahane, ένας πρακτικά άγνωστος ραβίνος που δεν είχε υπηρετήσει ποτέ στο στρατό, δεν μπορούσε να μιλά με οποιαδήποτε εγκυρότητα πάνω στο αραβικό ζήτημα, και, πράγματι, ο Kahane αρχικά δεν ξεκίνησε κάποια προβοκατόρικη δράση πάνω στο ζήτημα αυτό. Μοιάζει να είναι μόνο η διαίσθηση του Kahane, το 1972, πως το αραβικό πρόβλημα ήταν το ζήτημα που θα τον κρατούσε ζωντανό πολιτικά που τον ανάγκασε να στρέψει οριστικά το βλέμμα του εκεί.

Τον Αύγουστο του 1972, φυλλάδια της JDL ρίχτηκαν σε όλη τη Χεβρώνα. Οι έκπληκτοι Άραβες κάτοικοι έμαθαν πως ο Meir Kahane καλούσε τον δήμαρχο τους, Muhamad Ali Jaabari, σε μια δημόσια δίκη παρωδία για το ρόλο του στη σφαγή του 1929 στην οποία η αρχαία εβραϊκή κοινότητα καταστράφηκε και περισσότερα από εξήντα μέλη της σκοτώθηκαν. Οι στρατιωτικές αρχές είχαν πλήρη επίγνωση του ζητήματος αυτού, δεδομένου πως το Ισραήλ παρακολουθούνταν στενά για την μεταχείριση των κατοίκων των κατεχόμενων περιοχών. Παρά τις αυστηρές διαταγές να αποτρέψουν αυτή την προκλητική επίσκεψη, που διανεμήθηκαν σε όλες τις στρατιωτικές μονάδες της περιοχής,, στις 27 Αυγούστου, ακριβώς στην ανακοινωμένη ώρα της δημόσιας δίκης, ο Kahane, συνοδευόμενος από δύο οπαδούς του, εμφανίστηκε μπροστά από το γραφείο του δημάρχου στη Χεβρώνα. Ο Kahane εμποδίστηκε και στάλθηκε πίσω στην Ιερουσαλήμ, αλλά τα ωστικά κύματα που δημιούργησε στη πόλη με την επίσκεψη του έγιναν ιδιαίτερα αισθητά. Φυσικά, καμιά δημόσια δίκη παρωδία δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ στη Χεβρώνα ή σε οποιαδήποτε άλλη από τις πολυάριθμες αραβικές πόλεις και χωριά  που επισκέφτηκε ο Kahane μέσα στα χρόνια. Πάντοτε υπήρχαν αστυνομικές ή στρατιωτικές μονάδες σε επιφυλακή για να τον σταματήσουν από το να προκαλέσει σύγκρουση με το ντόπιο πληθυσμό. Αλλά από την Χεβρώνα, η φήμη του Kahane για αυθεντία στην πρόκληση και στο κυνήγι του πρωτοσέλιδου είναι άξια κερδισμένη. Αναγνωρίζοντας πλήρως το μεγάλο αντίκτυπο αυτών των τακτικών στον αραβικό πληθυσμό της Ιουδαίας και της Σαμάριας, καθώς και στους Ισραηλινούς Άραβες, ο Kahane αποδείχτηκε ευρηματικός και με επινοητικός. Το μήνυμα ήταν πάντα το ίδιο: «οι Άραβες δεν ανήκουν εδώ· πρέπει να φύγουν». Με το πνεύμα αυτό, το 1972 ο Kahane ξεκίνησε μια οργανωμένη επιχείρηση για να παροτρύνει τους Άραβες να μεταναστεύσουν. Υποσχόμενος πλήρη αποζημίωση για την περιουσία τους, ανέπτυξε τη θέση του πως μόνο η μαζική εκκένωση των Αράβων θα λύσει τα προβλήματα του Ισραήλ: όπως ακριβώς δυο άτομα δεν μπορούν να κάθονται στην ίδια καρέκλα, έτσι είναι αδύνατο για δύο έθνη, ισραηλινό και παλαιστινιακό, να συνυπάρξουν στη Γη του Ισραήλ.

Ενώ ειδικεύονταν στην συμβολική δράση, ο Kahane δεν απέφευγε την ανάμειξη του στο σχεδιασμό πράξεων βίας κατά των Αράβων. Το 1972, μετά την τρομοκρατική σφαγή των Ισραηλινών αθλητών στους Ολυμπιακούς αγώνες του Μονάχου, ο Kahane ξεκίνησε μια άδοξη προσπάθεια να σαμποτάρει το Λιβυκό προξενείο στη Ρώμη. Για το σκοπό αυτό, εξασφάλισε την συνεργασία του Amichai Paglin, πρώην εκτελεστικού ηγέτη του Ιργκούν στη περίοδο του Βρετανικού Προτεκτοράτου. Η όλη επιχείρηση αποκαλύφθηκε στο αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν όταν ένα μικρό κουτί γεμάτο όπλα και εκρηκτικά ανακαλύφθηκε. Αν και δεν τον συνέλαβαν για την υπόθεση, ο Kahane, από τότε και έπειτα, ήταν πολύ προσεκτικός να μην εμπλέκεται άμεσα ο ίδιος σε τρομοκρατικές δραστηριότητες, στηρίζοντας λεκτικά ωστόσο τις πράξεις εβραϊκής βίας και τρομοκρατίας που διαπράττονταν κατά των Αράβων. Κάποια μέλη του Καχ κατέληγαν ωστόσο περιστασιακά στη φυλακή. Ο ίδιος ο Kahane πέρασε έξι μήνες εκεί το 1980 μετά την έκδοση έκτακτου διοικητικού διατάγματος εναντίον του. Οι λεπτομέρειες της κατηγορίας δεν αποκαλύφθηκαν ποτέ πλήρως για λόγους κρατικής ασφάλειας, αλλά η κυρίαρχη φήμη ήταν πως μια πολύ προκλητική πράξη σαμποτάζ σχεδιάζονταν για το Ναό του Όρους από τον Kahane και ένα στενό συνεργάτη του τον Baruch Green.

Πριν το Πόλεμο του Γιομ Κιππούρ τον Οκτώβριο του 1973, καμιά πολιτική οντότητα πλήρως αφιερωμένη στον εθνικιστικό σκοπό στο βαθμό της άμεσης δράσης δεν υπήρχε στο Ισραήλ, έτσι ο Kahane πείστηκε πως, με τα εθνικιστικά του διαπιστευτήρια, θα μπορούσε να εκλεχθεί στη Κνεσσέτ, παρά την προηγούμενη άρνηση του να κατέβει ως υποψήφιος. Μετά από μια πολύ προσεκτική εκλογική καμπάνια, γενναιόδωρα χρηματοδοτημένη, ο Kahane κέρδισε 12811 ψήφους, μόλις μερικές εκατοντάδες από τον αριθμό που απαιτούνταν για την εξασφάλιση μιας θέσης στη Κνεσσέτ.

Η Νέα Πολιτική Στρατηγική

Το 1974, η ισραηλινή πολιτική πέρασε μια σημαντική αλλαγή, με σημαντικές επιπτώσεις για τη θέση του Kahane. Μετά το Πόλεμο του Γιομ Κιππούρ και τον ακόλουθο πολιτικό σεισμό στο Ισραήλ, το Gush Emunim (το Μπλοκ των Πιστών), ένα δραστήριο και με βαθιές ρίζες παλλιγενετικό κίνημα, έγινε πολύ ενεργό. Το Gush Emunin είχε όλα έλλειπαν από το Καχ και τον Kahane: ήταν μια ολοκληρωμένη πολιτισμική και κοινωνική οντότητα· είχε μια ικανή, αν και σεμνή, συλλογική ηγεσία, όπως και αποτελεσματική βάση. Ήταν θρησκευτικό κίνημα, ωστόσο με την πλήρη στήριξη των ραβινικών αρχών – αντίθετα από το Καχ – καθώς και ιδιαίτερα ισραηλινό σε χαρακτήρα. αντίθετα από τη μάλλον περιθωριακή φύση των οπαδών του Kahane, προσέλκυε χιλιάδες οπαδών και εκατοντάδες εποίκους  και πιθανούς εποίκους, που άρχισαν να δημιουργούν οικισμούς στην Ιουδαία και τη Σαμάρια, με ή χωρίς την άδεια της κυβέρνησης.

Μπροστά στην εμφάνιση του Gush Emunim και των υψηλού κύρους και ιδιαίτερα δημοσιοποιημένων δραστηριοτήτων του, ο Meir Kahane έπρεπε να επαναξιολογήσει την πολιτική του στρατηγική. Δεν μπορούσε να ενταχθεί στο Gush Emunim, καθώς από φύση ενδιαφέρονταν μόνο στο να πρωταγωνιστεί, ούτε όμως μπορούσε να επιλέξει να εγκαταλείψει τη πολιτική. Η απόφαση του ήταν αντίθετα να μείνει πολιτικά δραστήριος, τα δεξιά όμως του Gush Emunim. Τώρα που το έργο του εποικισμού της Ιουδαίας και της Σαμάρειας το διαχειρίζονταν το Gush, η στρατηγική του ήταν να δημιουργήσει αφόρητες συνθήκες για τους Άραβες για να προκαλέσει την αποχώρηση τους. ενώ το Gush Emunim ποτέ δεν σκέφτηκε κάποια αραβική εκκένωση των κατεχόμενων περιοχών ως αναπόφευκτη συνέπεια των εποικιστικών δραστηριοτήτων του, το Καχ το έκανε. Ο ρόλος του ήταν τώρα να υποσκάψει την διακηρυγμένη πρόθεση των εποίκων του Gush να συνυπάρξουν με τους Άραβες με το να υποδαυλίζει τοπικές συγκρούσεις εθνικού χαρακτήρα. Ο Kahane στη συνέχεια μετακόμισε στη Κιριάτ Άρμπα – το εβραϊκό προάστιο της Χεβρώνας – και, με μια βίαιη ομάδα οπαδών, άρχισε να κάνει πρωτοσέλιδα μέσα από επιθετική προβοκάτσια.

Η Συμφωνία του Καμπ Ντέιβιντ προκάλεσε μια ακόμη εξέλιξη στην στρατηγική του Kahane. Ο Menachem Begin, που θαύμαζε για χρόνια ως το διάδοχο του Vladimir Jabotinsky, τώρα έγινε «προδότης». Κατά συνέπεια, τα χρόνια 1979-81 γνώρισαν πολλές παράνομες δράσεις στην Ιουδαία και στη Σαμάρια και στην Ιερουσαλήμ. Η πιο διάσημες από αυτές έλαβαν χώρα τον Απρίλιο του 1982 στη Γιαμίτ, που θα επιστρέφονταν στην Αίγυπτο. Οι οπαδοί του Kahane που πήραν μέρος στη «Κίνηση εναντίον της Υποχώρησης από το Σινά», που είχε έντονη την απόχρωση του Gush Emunim, οχυρώθηκαν σε ένα υπόγειο καταφύγιο και δήλωσαν μπροστά στα μέσα όλου του κόσμου πως σκόπευαν να αυτοκτονήσουν. Ο Kahane στη συνέχεια ενορχήστρωσε μια αριστοτεχνική επιχείρηση όπου η ισραηλινή κυβέρνηση τον έφερε άρον άρον από τη Νέα Υόρκη για να πείσει τους οπαδούς του να μην αυτοκτονήσουν. Οι διαπραγματεύσεις, που καλύφθηκαν πλήρως τηλεοπτικά, τελείωσαν το δράμα ειρηνικά. Όταν κάποια μέλη της ίδιας ομάδας αργότερα συμμετείχαν σε ένα περιστατικό με πυροβολισμούς που αφορούσε ένα αραβικό λεωφορείο στην Σαμάρια, ο Kahane τους στήριξε πλήρως και η υπεράσπιση τους χρηματοδοτήθηκε από το Καχ. Ένας νεαρός στρατιώτης που, δίχως σχέση με το Καχ, πυροδότησε μια ρουκέτα εναντίον ενός αραβικού λεωφορείου σε μια γειτονιά της Ιερουσαλήμ έγινε επίτιμο μέλος της Οργάνωσης.

Είναι δύσκολο να διαπιστωθεί πότε και πως το Καχ και ο Meir Kahane έγιναν πολιτικά σεβαστό στο βαθμό που εξασφάλισε 25907 ψήφους στις γενικές εκλογές του Ισραήλ το 1984. Το 1977, και ξανά το 1981, ο Kahane είχε θέσει υποψηφιότητα για τη Κνεσσέτ. Σε εκείνες τις εκλογές πήρε μόλις 4392 (0,2%) και 5128 (0,3%) ψήφους αντίστοιχα. Εκείνη τη περίοδο, κανείς δεν πίστευε πως μπορούσε να κερδίσει μια έδρα στη Κνεσσέτ. Αυτό που φαίνεται πως συνέβη είναι πως ο Kahane ωφελήθηκε από την αυξανόμενη πόλωση της ισραηλινής κοινωνίας σε εθνικές, κοινωνικές και πολιτικές γραμμές. Πολλοί καθιερωμένοι και σεβαστοί πολιτικοί άρχισαν να χρησιμοποιούν μια καχανικού τύπου γλώσσα. Αν και κανείς άλλος δεν έλεγε ανοιχτά για τον εκτοπισμό όλων των Ισραηλινών Αράβων, δηλώσεις έγιναν από κάποιους  που θα μπορούσαν να θεωρηθούν πως υποστήριζαν τέτοιες δράσεις. Ο απομονωμένος Kahane τώρα έμοιαζε για κάποιους στη δεξιά ως ο μόνος άνθρωπος που πίστευε πάντοτε ειλικρινά σε αυτές τις θέσεις. Το γεγονός πως ήταν ο πλέον θορυβώδης πάνω στο ζήτημα αυτό, και απόλυτα ακλόνητα, ενίσχυσε ακόμη περισσότερο την δημοφιλία του. Οι κοινωνικο-οικονομικές πιέσεις και η σημαντική ανάπτυξη ενός αντιαραβικού συναισθήματος  σε φτωχές γειτονιές  και οικισμούς εποίκων επίσης έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εκλογική του νίκη το 1984. Μια προσεκτική ανάγνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων δείχνει ξεκάθαρα πως κέρδισε μια πανεθνική στήριξη.

ΙΙ. Ιδεολογία και Πολιτική

Ιδεολογία

Αντίθετα από τους ηγέτες του Gush Emunim, με τους οποίους συχνά συγκρίνεται, ο Meir Kahane είναι ιδιαίτερα ιδεολόγος. Από την ίδρυση της JDL, ο Kahane, ο πρώην βοηθός αρχισυντάκτη της Brooklyn Jewish Press, έγραφε ασταμάτητα. Τα δώδεκα βιβλία του και τα μακροσκελή φυλλάδια του δείχνουν πως είχε πάντοτε επίγνωση πως δίχως μια επίσημη ιδεολογία και ως άγνωστος ραβίνος, δεν θα μπορούσε να συγκέντρωση υποστηρικτές, πόρους ή να προσελκύσει την προσοχή των μέσων. Ενώ είναι πραγματικότητα πως κανένα από τα δοκίμια του  είναι είτε πρωτότυπα σε περιεχόμενο ή αναλυτικά σε έκταση, το σύνολό τους δείχνει ένα σαφές σύστημα πολιτικών δογμάτων. Το σύστημα αυτό χαρακτηρίζεται από βασικές υποθέσεις, συνήθως αντλημένες από επιλεκτικές ερμηνείες θρησκευτικών αρχών, δευτερογενών υποθέσεων, συνήθως ενός γενικού πολιτικού χαρακτήρα, και από λειτουργικά συμπεράσματα. Η Αναθεωρητική επιρροή του Jabotinsky είναι πολύ έντονη, και στο παρελθόν ο Kahane ήταν επίσης έτοιμος να παραδεχτεί την επιρροή της εθνικιστικής σκέψης του Δρ Israel Eldad, ενός πολύ γνωστού ακροδεξιού εξτρεμιστή. Η εστίαση στα γραπτά του Kahane έχουν μετατοπιστεί ιδιαίτερα με τη πάροδο των χρόνων, αλλά η τυπική του άποψη έχει μείνει πάντοτε η ίδια.

Η Μοναδικότητα και η Ιδιαιτερότητα του Εβραϊκού Λαού

Το θεμελιώδες αξίωμα του Kahane είναι θρησκευτικό και ιδιαίτερα συγκεκριμένο σε χαρακτήρα και ισοδυναμεί με μια επαναλαμβανόμενη επιμονή πως ο εβραϊκός λαός είναι ιδιαίτερος, μοναδικός και άγιος. Κανένας άλλος λαός ή έθνος δεν το έχει φτάσει στο παρελθόν ή θα μπορούσε να το κάνει στο μέλλον. Ο λόγος είναι κατάφορα ξεκάθαρος – αυτός είναι ο μόνος λαός που επιλέχθηκε από το Θεό:

«Ο εβραϊκός λαός είναι μοναδικός, ξεχωριστός και διακριτός λαός, θεϊκά επιλεγμένος στο Σινά, ένα θρησκευτικό έθνος, που υπερβαίνει την ανοησία και το κίνδυνο του ρηχού κοσμικού εθνικισμού. Που απλά χωρίζει χωρίς να αναπτύσσει. Είναι ένας εκλεκτός λαός, ένα έθνος ιερέων και άγιων ανθρώπων, των οποίων ο εθνικισμός και η θρησκεία είναι ταυτόσημα και αδιαχώριστα. Η εκλεκτότητα του δεν είναι φυλετικό ή εθνικό ζήτημα, αλλά βασίζεται στην επιλεγμένη αποστολή, δηλαδή είναι ένας λαός που το έχει δοθεί ένας ιερός νόμος, η Τορά και ένα αμετάβλητο πεπρωμένο να ζήσει και να τηρήσει την Τορά ώστε να λειτουργήσει ως φως μεταξύ των εθνών. Η τήρηση του mitzvot είναι ο μοναδικός λόγος για την εκλεκτότητα και την ύπαρξη των Εβραίων…. Όλα όσα συνέβησαν, συμβαίνουν και θα συμβούν εκτυλίσσονται με βάση ένα θεϊκό σχέδιο στο κέντρο του οποίου βρίσκεται ο εβραϊκός λαός».

Το νόημα αυτού θεμελιώδους αξιώματος είναι πως ο εβραϊκός λαός έχει στη κατοχή του ένα πλήρες σύστημα κανονιστικής συμπεριφοράς που είναι αποκλειστικά δικό του. Κανένας σεβασμός δεν θα έπρεπε να αποδίδεται στην ηθική ή συμπεριφορικούς κανόνες άλλων φιλοσοφιών ή εθνών. Υιοθετώντας αυτή τη θέση ο Kahane εμφανώς αρνείται την ύπαρξη οποιουδήποτε κανονιστικού πλαισίου που να είναι οικουμενικά δεσμευτικό. Ο οικουμενισμός, όποια και αν είναι η αξία του, δεν αφορά τον Εβραϊκό Λαό. Και καθώς ο Παντοδύναμος Θεός του Ισραήλ είναι δίπλα από το λαό το, το εβραϊκό έθνος όχι μόνο έχει το ηθικό δικαίωμα να ακολουθήσει το δικό του μονοπάτι, αλλά το μονοπάτι αυτό οδηγεί στην επιτυχία.

Το βασικό αξίωμα της θρησκευτικής μοναδικότητας μπορεί, από μόνο του, μπορεί να δεχτεί την επίθεσή μιας ανθρωπιστικής, οικουμενικής οπτικής, αλλά είναι κοινή από ένα ευρύτερο ορθόδοξο κοινό., και δεν είναι το βασικό χαρακτηριστικό της επιρροής της ιδεολογίας του Kahane. Αυτό μπορεί να φανεί περισσότερο στην ιδιαίτερη αλλαγή που ο Kahane φέρνει στην παραδοσιακή κοσμοαντίληψη, και η προσοχή που φέρνει σε συγκεκριμένες πτυχές της παράδοσης, και στα πολύ λειτουργικά συμπεράσματα που αντλεί μόνο αυτός από τις πηγές ως απάντηση της ιδιαίτερης ανάγνωσης των σύγχρονων ζητημάτων. . έτσι, θεωρεί δεδομένο πως ο κόσμος  είναι εχθρικός στον Εβραίο και ο «Ησαύ (ο Άραβας) μισεί ιδιαίτερα τον Ιακώβ (τον Εβραίο)». Ο εβραϊκός λαός θα πρέπει κατά συνέπεια να ασχολείται ο ίδιος αποκλειστικά με τη δική του λύτρωση και δεν υπάρχει νόημα, κατά την άποψη του, να είσαι καλός με τους Εθνικούς ή να προσπαθείς να τους πείσεις για το δίκιο των εβραίων. Μεταξύ τους, οι εβραίοι πρέπει να είναι ενωμένοι, βοηθώντας πάντα ο ένας τον άλλο. Ο κόσμος που δημιούργησε το Άουσβιτς δεν είναι πλέον άξιος εμπιστοσύνης και οι Εβραίοι πρέπει να σιγουρευτούν πως το Άουσβιτς δεν πρέπει «ποτέ ξανά» να υπάρξει.

Η Ιερότητα της Γης του Ισραήλ και της Εδαφικής της Ακεραιότητας

Το δεύτερο θεμελιώδες αξίωμα της ιδεολογίας του Kahane είναι η επιμονή πάνω στην ιερότητα της Γης του Ισραήλ. Καθώς δεν χρειάζεται να τονιστεί πως κάθε Ορθόδοξος εβραίος το πιστεύει αυτό, αυτό που κάνει τον Kahane να ξεχωρίζει είναι τα λειτουργικά συμπεράσματα που εξάγει από αυτή τη θέση, η οποία ισοδυναμεί σε μια από τις πιο ακραίες εκφράσεις της θέσης του Ευρύτερου Ισραήλ που βασίζεται στην μη αποχώρηση από οποιαδήποτε περιοχή και στην εδαφική ακεραιότητα του κράτους του Ισραήλ. Σύμφωνα με αυτόν, το κράτος του Ισραήλ έχει κάθε δικαίωμα στη Γη του Ισραήλ και σε κυριαρχία στο σύνολό της, όπως υπόσχεται η Βίβλος. Η κυβέρνηση του Ισραήλ πρέπει έτσι να εξασφαλίσει πως αυτή η κυριαρχία θα επεκταθεί άμεσα και πως ούτε μια σκέψη για παράδοση πρέπει να επιτραπεί: «Υπάρχει μόνο μια γη – η Γη του Ισραήλ – και ούτε μια σπιθαμή δεν είναι δική μας και ούτε μια σπιθαμή δεν θα παραδοθεί». Σύμφωνα με την τελευταία του ερμηνεία, το 1967 ο Θεός έδειξε την μεγάλη του δύναμη με το να δώσει από ψηλά τη νίκη στο Πόλεμο των Έξι Ημερών. Κατά συνέπεια είναι έγκλημα πρώτου βαθμού να μην συμμορφωθούν με το θέλημα του. Οι εβραίοι σύμφωνα με τον Kahane, πρέπει να είναι έτοιμοι να πεθάνουν παρά να παραδώσουν τη Γη. Yehareg velo yaavor (Πέθανε αλλά μη παραβιάσεις) είναι ο κανόνας που θα πρέπει να ορίζει την περίπτωση των «απελευθερωμένων περιοχών». Η θέση του Kahane στο εδαφικό ζήτημα πρέπει να γίνει έτσι κατανοητό πως περιλαμβάνει ένα ισχυρό θρησκευτικό στοιχείο και μια βίαιη επιμονή στην εδαφική ακεραιότητα. Πράγματι, επιμένει ακόμη πως το εθνικό συμφέρον του Ισραήλ επιβάλουν πως ακόμη και οι κατεχόμενες περιοχές που δεν περιλαμβάνονται στην βιβλική υπόσχεση δεν μπορούν να επιστραφούν στον εχθρό. Μόνο υπό τις αυστηρές προϋποθέσεις  που μπορεί να υπονοούν δίχως όρους παράδοση, αναγνώριση της θρησκευτικής ανωτερότητας του Ιουδαϊσμού και αμετάκλητη επιθυμία για ειρήνη είναι επιτρεπτή η διαπραγμάτευση για περιοχές. Αυτό δίχως αμφιβολία τον βάζει μεταξύ των πιο ακραίων της σχολής του Ευρύτερου Ισραήλ.

Μεσσιανική Λύτρωση

Για πολλά χρόνια, το μήνυμα του Meir Kahane ήταν πολύ πιο πολιτικό από ότι θρησκευτικό και δεν περιλάμβανε μεσσιανική φιλοσοφία ή χιλιαστικά όνειρα. Από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών όμως, άλλα θρησκευτικά κινήματα στο Ισραήλ – κυρίως το Gush Emunim – τόνιζε ιδιαίτερα το μεσσιανικό κάλεσμα. Στη δεκαετία του 1970, ο λόγος γύρω από την λύτρωση έγινε συχνός σε αυτή τη γενιά. Στο πλαίσιο αυτό, ένα θρησκευτικό, εδαφο-μαξιμαλιστικό δόγμα δεν μπορούσε να θεωρηθεί πλήρες αν δεν συμπεριλάμβανε μεσσιανικό στοιχείο, και ο Kahane το εισήγαγε στην ιδεολογία του. Σύμφωνα με την παρούσα  άποψη του, η λύτρωση είναι κοντά. Το 1980 υποστήριζε πως μια ολοκληρωτική εθνική λύτρωση θα είχε ήδη συμβεί αν η κυβέρνηση του Ισραήλ θα αναλάμβανε αυτό που έπρεπε να κάνει πολύ καιρό πριν: δηλαδή, να προσαρτήσει τις κατεχόμενες περιοχές, να διώξει την «ξένη λατρεία» από το Όρος του Ναού, και να αποβάλλει όλους τους «εχθρούς των Εβραίων» από το κράτος του Ισραήλ. «Αν είχε δράσει δίχως να ανησυχεί για την αντίδραση των Εθνικών, δίχως φόβο για το τι μπορεί να πουν ή να κάνουν, ο Μεσσίας θα είχε έρθει από την ανοιχτή πύλη και θα μας έφερνε τη λύτρωση». Το μόνο ερώτημα που μένει είναι αν η λύτρωση θα έλθει ηθελημένα και ομαλά ή θα επιβληθεί πάνω στους Εβραίους. Αν οι Εβραίοι δεν είναι αρκούντως συνετοί για να κατανοήσουν τα θρησκευτικά και εθνικά τους καθήκοντα, η λύτρωση θα επιβληθεί πάνω τους μέσα από μεγάλο πόνο. Είναι πάνω στο λαό του Ισραήλ να αποφασίσει προς τα που θα στραφούν.

Δημοκρατία και το Κράτος Δικαίου

Το ζήτημα της δημοκρατίας και το κράτος δικαίου έχει γίνει κεντρικό θέμα στη διδασκαλία και ειδικά στο κήρυγμα του Ραβί Kahane. Για πολλά χρόνια αυτό δεν ίσχυε. Στις ΗΠΑ, ο Kahane δεν είχε τίποτα να πει εναντίον της δημοκρατίας και κυρίως εστίασε σε ένα μοναδικό ζήτημα: την εβραϊκή αυτοάμυνα εναντίον της εθνικής εχθρικότητας και το χουλιγκανισμό στο δρόμο. Κατά τα χρόνια στο Ισραήλ, ωστόσο, ο Kahane συχνά κατηγορήθηκε ως αντιδημοκρατικός και αναγκάστηκε να πάρει μια ξεκάθαρη θέση πάνω στο ζήτημα της δημοκρατίας, κάτι που έκανε πιο ανοιχτά στο βιβλίο του Chok Vaseder Be-Israel (Νόμος και Τάξη στο Ισραήλ). Η θέση του Kahane πάνω στο ζήτημα είναι πως η δημοκρατία ως αξία είναι ξένη, Εθνική ιδέα. Υπό συγκεκριμένες συνθήκες, μπορεί να είναι χρήσιμος πολιτικός συμβιβασμός για τους Εβραίους, αλλά στο πλαίσιο αυτό πρέπει να υποταχθεί στους νόμους της Τορά. Αν η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση υπακούει στους θρησκευτικούς νόμους και την ερμηνεία των Ορθόδοξων αρχών, τότε είναι αποδεκτή, αλλά αν δεν είναι. Όλοι οι νόμοι της και οι πολιτικές της είναι απαράδεκτες.

Ενώ ήδη σε ιδεολογική σύγκρουση με την ισραηλινή δημοκρατία, θα έπρεπε να τονιστεί πως ο Kahane δεν είχε ακόμη αναπτύξει μια φιλοσοφία απόλυτης απονομιμοποίησης του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος του Ισραήλ, το οποίο ενοχλεί τον Kahane μόνο με τις αυστηρές, εσφαλμένες πολιτικές. Αυτό είναι, ωστόσο, ένα στοιχείο στη διδασκαλία του που δεν είναι μόνο κριτική απέναντι στη πολιτική αλλά επίσης και στη δομή και την ουσία: εξαιτίας της στάσης του σχετικά με τους Άραβες, ο Kahane είναι έντονα επικριτικός για την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του Ισραήλ. Θεωρεί αυτό το έγγραφο, το οποίο το 1948 υπόσχονταν ίσα δικαιώματα  σε όλους τους κατοίκους του κράτους, ανεξάρτητα εθνικής και φυλετικής καταγωγής, πως περιέχει μια αντίφαση στη λογική του, επειδή είναι αδύνατο να ιδρύσει ένα κράτος στη Γη του Ισραήλ που θα είναι εβραϊκό από την μια και κλασική δημοκρατία από την άλλη. Αν το κράτος του Ισραήλ παρέμενε δημοκρατικό, μακροπρόθεσμα θα χάσει την εβραϊκή του φύση. Καθώς οι Άραβες έχουν υπέρ τους τον δημογραφικό παράγοντα, η απώλεια της εβραϊκής πλειοψηφίας είναι απλά θέμα χρόνου. Το κράτος του Ισραήλ, καταλήγει ο Kahane, μπορεί να είναι ή δημοκρατικό ή εβραϊκό· και καθώς πρόκειται να είναι εβραϊκό, όσο συντομότερο οι Άραβες αποκλειστούν από το δημοκρατικό σύστημα, τόσο το καλύτερο.

Οι Άραβες

Η Weltanschauung (κοσμοθεωρία) του Kahane θυμίζει τον «καταστροφικό Σιωνισμό» των τελών του 19ου αιώνα, με έντονη έμφαση στην «αναίρεση της Διασποράς».

Οι Άραβες είναι, όλοι μαζί, η συλλογική οντότητα που, για τον Kahane, απειλεί την εβραϊκή ύπαρξη· και οι Ισραηλινοί Άραβες (δεν υπάρχει παλαιστινιακό έθνος για τον Kahane) είναι μια ιδιαίτερα εκρηκτική ωρολογιακή βόμβα. Οι Άραβες διεκδικούν την ίδια γη όπως και οι Εβραίοι, αρνούνται να αναγνωρίσουν τις βιβλικές εντολές του Θεού και ποτέ δεν θα είναι πρόθυμοι να συμβιβαστούν για λιγότερο από το όλο. Αυτό τους βάζει στην ίδια θέση με τον αυτόχθονα πληθυσμό της Καναάν την εποχή της ισραηλίτικης κατάκτησης, και όλοι οι βιβλικοί κανόνες και νόμοι που υιοθετήθηκαν από τον Ιησού του Ναυή εναντίον των Καναανιτών είναι επίκαιροι σήμερα. Ο Ιησούς του Ναυή, μας υπενθυμίζει ο Kahane, έστειλε στους Καναανίτες τρεις επιστολές προσφέροντας τους τρεις εναλλακτικές: εγκαταλείψτε τη γη, πολεμήστε για αυτή και υποστείτε τις συνέπειες ή παραδοθείτε ειρηνικά στους Εβραίους και αποκτήστε την θέση των πιστών «οικείων ξένων». Κάθε μεμονωμένος Άραβας είναι έτσι ευπρόσδεκτος να μείνει αρκεί να αποδέχεται πλήρως την εβραϊκή κυριαρχία, καθώς και το δικαίωμα πάνω στο οποίο βασίστηκε. Εφαρμόζοντας τους νόμους της Halakha (γραπτή και προφορική παράδοση) σύμφωνα με την θεώρηση του, ο Kahane υποστηρίζει πως ακόμη και στη περίπτωση πλήρους υποταγής, πλήρη δικαιώματα πολίτη δεν θα δοθούν στους «ξένους». Μόνο «ξένοι» που θα υπακούν τις επτά εντολές των «υιών του Νώε», θα πληρώνουν ειδικούς φόρους και θα υπόκεινται σε ειδικούς εργατικούς κανονισμούς μπορούν να παραμείνουν. Ακολουθώντας τους «νόμους του βασιλείου» του Μαϊμωνίδη, οι «ξένοι» πρέπει συνεχώς να «περιφρονούνται και να μισούνται».

Στο πιο πρόσφατο βιβλίο του, They Must Go, με διαφορά η πιο ριζοσπαστική διατριβή που εκπόνησε ο Kahane ποτέ, είναι ακόμη πιο ακραίος σχετικά με τη μοίρα των Αράβων. Φοβούμενος την προδοτική φύση ακόμη και των καλύτερων μεταξύ τους, υποστηρίζει πως η άδεια παραμονής τους πρέπει να περιοριστεί σε ένα έτος μόνο. Κάθε χρόνο θα πρέπει να υποβάλουν εκ νέου τα διαπιστευτήρια τους για εξέταση. Ένας επιπλέον περιορισμός που τονίζεται στο βιβλίο είναι πως κανένας «ξένος» δεν θα επιτρέπεται να ζει στην Ιερουσαλήμ, και πως ο συνολικός τους αριθμός θα αποφασίζεται σύμφωνα με τις ανάγκες ασφαλείας του κράτους.

Υπό προσεκτική παρατήρηση, είναι μετά βίας αμφισβητήσιμο πως η ιδεολογία του Καχ, όπως εκφράζεται από τον Meir Kahane, εκπροσωπεί με διαφορά την πιο ακραία εκδοχή της σημερινής ακροδεξιάς στο Ισραήλ. Είναι αποκλειστικό και εθνικιστικό σε βαθμό ρατσισμού. Ο Kahane που ξεκίνησε ω οπαδός της ιδεολογίας του Jabotinsky, δεν τον ακολουθεί καθόλου τελικά.

Το Καχ ως Ημιφασιστικό Φαινόμενο

Αν και μια επίσημη παρουσίαση του υπόβαθρου και της ιδεολογίας του Καχ και του αρχηγού του είναι χρήσιμη για την αναγνώριση της θέσης του στον ιδεολογικό χάρτη του Ισραήλ, μόνο μια προσεκτική ματιά του πραγματικού modus operandi του Καχ, της εικονογραφίας του και του συμβολισμού του, καθώς και κάποιων κρυφών ρευμάτων στην ιστορία του, μπορούν να το εντοπίσουν με ακρίβεια σε ένα γενικό συγκριτικό πολιτικό χάρτη. Έχοντας εξετάσει αυτές τις πτυχές του φαινομένου Καχ, θα φανεί πως, από ριζοσπαστικό κίνημα μειονοτικής αυτοάμυνας, δίχως αναλυτική πολιτική ιδεολογία, έχει σταδιακά εξελιχθεί σε μια ριζοσπαστική δεξιά οντότητα, με πολλές ομοιότητες με τα ιστορικά φασιστικά κινήματα. Το Καχ σήμερα είναι ημιφασιστικό κίνημα.

Νομιμοποίηση της Βίας

Την εποχή της αμερικάνικης JDL, ο Kahane τόνιζε την σημασία της βίας. Ένας από τους πυλώνες της ιδεολογίας δράσης της JDL ήταν η ιδέα του «εβραϊκού σιδήρου». Ο Kahane, είναι αλήθεια, δεν επινόησε ούτε την ιδέα ούτε τη μεταφορά: την υιοθέτησε από την ιδεολογία του Vladimir Jabotinsky. Η έκφραση «εβραϊκό σίδερο», σύμφωνα με τον Jabotinsky, σήμαινε πως στη Διασπορά ή υπό ξένη κυριαρχία. Οι Εβραίοι δεν θα προσκυνούσαν τους καταπιεστές τους αλλά θα απαιτούνταν να απαντήσουν με ίδιο τρόπο και με φυσική βία, αν είναι αναγκαίο. Σήμαινε επίσης πως το κυρίαρχο εβραϊκό κράτος έπρεπε να έχει ισχυρό στρατό, ικανό να το υπερασπιστεί απέναντι σε όλες τις απειλές. O Kahane ήταν εντυπωσιασμένος από την ιδέα του «σιδήρου» και την χρήση φυσικής βίας για αυτοάμυνα που ξεχώριζε τις οργανώσεις τις JDL στην Αμερική: τις ομάδες Chaya και τις ομάδες Μελέτης. Chaya στα εβραϊκά σημαίνει ζώο, και οι ομάδες Chaya ήταν υπεύθυνες για τη χρήση βίας εναντίον των εχθρών της Οργάνωσης. Στο Ισραήλ, δεν υπήρχε χώρος για μεγαλύτερη έκφραση του «εβραϊκού σιδήρου»: από το 1948 που η χώρα ήταν ανεξάρτητη και η ιδέα του Jabotinsky είχε υλοποιηθεί με τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ. Ο Meir Kahane δεν ήταν ικανοποιημένος. Αν και δεν δημιούργησε ομάδες Chaya στο Ισραήλ, υποστήριζε πως αν το κράτος ήταν ανίκανο ή ανέτοιμο να αντιδράσει στα ίσια εναντίον όσων θα έχυναν έστω «μια σταγόνα εβραϊκού αίματος», τότε ήταν το καθήκον μεμονωμένων Ισραηλινών να το κάνουν. Σταδιακά και δίχως να αναπτύξει μια πλήρη ιδεολογία βίας, ο Kahane ανέλαβε να νομιμοποιήσει την αντιαραβική τρομοκρατία, ένα μήνυμα που αφομοίωσαν πλήρως και εφάρμοσαν οι ακόλουθοι του.

Το 1974 επινόηση την ιδέα του TNT (το εβραϊκό ακρωνύμιο για Terror Neged Terror, δηλαδή εβραϊκής τρομοκρατίας εναντίον της αραβικής τρομοκρατίας). Στην Εβραϊκή Ιδέα, πρότεινε την δημιουργία «μιας παγκόσμιας εβραϊκής αντιτρομοκρατικής ομάδας» και πως «Αυτή η ομάδα θα οργανώνεται και θα υποστηρίζεται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως οι τρομοκράτες ενισχύονται από τις αραβικές κυβερνήσεις. Με απόλυτα σοβαρή έκφραση, η κυβέρνηση του Ισραήλ πρέπει να αρνείται κάθε σύνδεση με την ομάδα, ακόμη και αν επιτρέπει τις ίδιες βάσεις εκπαίδευσης όπως τα αραβικά κράτη επιτρέπουν στους τρομοκράτες». Καθώς η κυβέρνηση του Ισραήλ δεν ήταν δεκτική σχετικά με την ιδέα, οι οπαδοί του Kahane, και άλλα άτομα που επηρεάστηκαν από την ιδέα, άρχισαν σύντομα να δρουν αυτόνομα. Από φόβο για την ισραηλινή αστυνομία και τις πολύ αποτελεσματικές υπηρεσίες πληροφοριών, δεν προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια πραγματική τρομοκρατική οργάνωση, αλλά συμμετείχαν  σε περιστασιακές αντιαραβικές θηριωδίες. Αυτές πραγματοποιούνταν συνήθως έπειτα από αραβικές τρομοκρατικές επιθέσεις, αλλά ως το 1980 δεν χρειάζονταν πια ένα τέτοιο πρόσχημα. Ο Craig Leitner, οπαδός του Kahane, περιέγραψε μια τυπική δράση:

«Μια μέρα προς τα τέλη του Ιουλίου του 1984, συμφώνησα με τον Mike Gozovsky και τον Yehuda Richter να δράσουμε εναντίον των Αράβων. Φύγαμε από το Κιριάτ Άρμπα με νοικιασμένο αυτοκίνητο, κατευθυνθήκαμε προς την Ιερουσαλήμ… Εκείνη τη νύχτα περίπου στις 23:00, πήγαμε στην περιοχή του Νεβε Γιακόβ . ο Yehuda οδηγούσε. Γύρω στα μεσάνυχτα, είδαμε ένα Άραβα γύρω στα είκοσι να περπατά κατά μήκος του δρόμου. Είπα ‘ας σταματήσουμε’. Βγήκα έξω και χτύπησα τον Άραβα με τη γροθιά μου στον ώμο. Το κλώτσησα επίσης. Το έσκασε μέσα στη νύχτα. Συνεχίσαμε για τη Χεβρώνα και αποφασίστηκε – δεν θυμάμαι από ποιόν – να κάψουμε αραβικά αυτοκίνητα. Στη Χεβρώνα, ο Yehuda σταμάτησε το αυτοκίνητο. Ο Mike πήρε τη βενζίνη και την έριξε σε κάμποσα αυτοκίνητα, ίσως τρία. Μετά το κάψιμο των αυτοκινήτων από το Yehuda, φύγαμε,  δεν μείναμε να δούμε τι θα γίνει. Ήταν σκυλιά τριγύρω και φοβόμουν πως θα ξυπνούσαν τους γείτονες ή ίσως μας δάγκωναν καθ μπορεί να κολλούσαμε λύσσα».

Όταν τον ρώτησαν για την άποψη του για τις δραστηριότητες του Leitner και των φίλων του, ο Kahane εξέφρασε την πλήρη του στήριξη. Είπε πως λυπόνταν που έπρεπε να περάσουν χρόνια στη φυλακή και πρόσθεσε πως, στα μάτια του, ήταν Μακκαβαίοι. Αργότερα, ο Kahane έβαλε τον Yehuda Richter, το βασικό ύποπτο στη δράση, ως νούμερο δύο στη λίστα του για τη Κνεσσέτ. Ο Richter ήταν γνωστός επίσης ως ο διοικητής της ομάδας «αυτοκτονίας» στο καταφύγιο στο Γιαμίτ.

Ξενοφοβική Θέση και Ρατσιστικός Συμβολισμός

Το αντιαραβικό σχέδιο του Kahane αναλύθηκε ήδη. Ακόμη και ως πολιτική θέση, είναι βαθιά ριζοσπαστική και εξαιρετική με ισραηλινούς όρους και κανένας άλλος δεν έχει επινοήσει μια τόσο ακραία πρόταση για μαζικό εκτοπισμό Αράβων. Μια προσεχτική εξέταση των δημοφιλών εκδόσεων του Kahane και ομιλιών ωστόσο, αποκαλύπτει ένα βαθύτερο επίπεδο επιθετικότητας και μίσους. Δείχνει πως , όπως πολλά κινήματα της ριζοσπαστικής αριστεράς στις Ηνωμένες Πολιτείες ή στην Ευρώπη, το Καχ επιδεικνύει μια ισχυρή ξενοφοβική στάση, με έντονη ρατσιστική χροιά. Η ρατσιστική προπαγάνδα του Καχ ακολουθεί στενά άλλα γνωστά μοτίβα ρατσισμού στο μίγμα συμπλέγματος ανωτερότητας, σεξουαλικής αγωνίας και συγκεκριμένων στοιχείων ενός συμπλέγματος κατωτερότητας. Παρουσιασμένη με το τρόπο άλλων χυδαίων ρατσιστικών ιδεολογιών, οι Άραβες εμφανίζονται την ίδια στιγμή ως κατώτεροι και ανώτεροι. Είναι κατώτεροι με την έννοια που είναι όλα τα Εθνικά έθνη, δηλαδή δεν είναι ο εκλεκτός λαός του Αβραάμ. Είναι ανώτεροι επειδή η ίδια τους η παρουσία στις Εβραϊκές γειτονιές  αποτελεί μεγάλο κίνδυνο. Συλλογικά αποτελούν μια θέση πολιτικής απειλής πρώτου βαθμού. «Κανένας συμβιβασμός δεν θα μας φέρει ειρήνη με τους Άραβες…. Η ‘Χεβρωνοποίηση’ είναι αυτό που μπορούμε να περιμένουμε από αυτούς…. Είναι τρέλα να επιστρέψουμε οτιδήποτε σε ένα εχθρό που είναι ορκισμένος να μας καταστρέψει και θα το κάνει αν του επιτρέψουμε την παραμικρή ευκαιρία».

Οι Άραβες δεν είναι μόνο συλλογικά επικίνδυνοι· και ατομικά επίσης έχουν αναπτύξει μεθόδους για να σπιλώσουν την καθαρότητα του έθνους. Βγαίνουν με Εβραίες κοπέλες, κοιμούνται μαζί τους και θέλουν ακόμη και να τις παντρευτούν. Τα φυλλάδια του Kahane πάνω στα ζητήματα αυτά είναι ωμά, χοντροκομμένα και ιδιαίτερα προσβλητικά. Το 1979, τα μέλη του Καχ συζητούσαν τη δημιουργία «εβραϊκών φρουρών τιμής». Το έργο τους θα ήταν να εντοπίζουν Εβραίες που έβγαιναν με Άραβες και να τις προειδοποιούν για τις συνέπειες και να τις εκφοβίζουν. Στο ίδιο πνεύμα, ο Kahane πρότεινε την δημιουργία νόμων σχετικά με τις σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ Αράβων και Εβραίων. Πρότεινε πως και οι δυο πλευρές , αν είναι ένοχες, να στέλνονται για πέντε χρόνια στη φυλακή. Δεν αποτελεί έκπληξη που ο Renato Yahak, που εκπροσωπούσε το κράτος εναντίον του Kahane στο δικαστήριο το 1981, ανέφερε πως ο αρχηγός του Καχ επαναλάμβανε τους νόμους της Νυρεμβέργης  των Ναζί. Όταν τον ρωτάνε, ο Kahane επιμένει πάντοτε πως δεν είναι ρατσιστής, αλλά αντίθετα αντιάραβας Εβραίος εθνικιστής, που καθοδηγείται από τη Halakha. Η ερμηνεία του όμως πάνω στη Halakha είναι ωστόσο ρατσιστική. Κανένας άλλος Ορθόδοξος Εβραίος πριν τον Kahane δεν προσέγγισε το πρόβλημα με αυτό το τρόπο.

Προπαγάνδα και Εκστρατείες Λάσπης

Ένα τυπικό γνώρισμα των φασιστικών και ημιφασιστικών κινημάτων είναι η γρήγορη μετατόπιση τους από ιδεολογία σε προπαγάνδα και από προπαγάνδα σε εκστρατεία λάσπης. Αυτές οι τακτικές χρησιμοποιούνται για την αποτελεσματικότητα τους και το Καχ ακολουθεί αυτό το μοτίβο. Κάποιος μπορεί να ανακαλύψει βαθιά δοκίμια από τον Kahane στα οποία προσπαθεί σοβαρά να συνδέσει την ιδεολογία του με τις Ιερές Γραφές και διακεκριμένη ραβινική ανάλυση αλλά και χυδαία φυλλάδια των οποίων τα περιεχόμενα αποτελούν εγκληματική πρόκληση. Ο Kahane είχε πάντα επίγνωση των αποξενωμένων, απόκληρων, φτωχών και θυμωμένων που θα έλκονταν από τον εξτρεμισμό του. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές εκείνης του 1980, άρχισε να απευθύνεται στους Σεφραδίτες Εβραίους, λέγοντας πως όχι μόνο η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα για τους Άραβες, αλλά εσκεμμένα έκανε διακρίσεις κατά των Σεφραδιτών. Σύμφωνα με αυτή τη γραμμή, η κυβέρνηση του Ασκενάζι δεν είχε κάνει ποτέ αρκετά πράγματα για τους Σεφραδίτες μετανάστες και τώρα προσπαθούσε να τους καταστρέψει οικονομικά με το να δαπανά κρατικό χρήμα για να στηρίξει τους Άραβες σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης. Αν δεν επιδοτούνταν συνεχώς οι Άραβες , οι Εβραίοι θα ζούσαν με ευημερία – ειδικά οι Εβραίοι από τα πιο αδύναμα στρώματα του πληθυσμού. Οι Άραβες, που δεν υπηρετούν στο στρατό και δεν πληρώνουν επαρκείς φόρους, σύμφωνα με τον Kahane, απολαμβάνουν τα ίδια προνόμια από το κράτος όπως οι Εβραίοι.

Ο Kahane ξέρει το ακροατήριο του. Οι Σεφραδίτες Εβραίοι έχουν πράγματι υποφέρει στο παρελθόν από πολιτισμικές διακρίσεις και κάποιοι έχουν αναπτύξει γνήσια αντιεσκεναζική στάση. Ο Kahane όμως εκφράζει το συναίσθημα τους με τρόπο που κανείς δεν το έκανε ως τώρα. Τώρα λέγεται πως υπάρχει «μια συνωμοσία του ασκεναζικού κατεστημένου να βοηθήσει τους Άραβες αντί των Σεφραδιτών Εβραίων». Η κυβέρνηση των Ασκενάζι δεν πιστεύει σε αξίες όπως ο πατερναλισμός και η αγνότητα, και έχει βαλθεί να τις καταστρέψει. Επιτρέπει Άραβες στην εβραϊκή κοινωνία και κάνει δυνατό σε Άραβες νέους να ξελογιάσουν φτωχά κορίτσια των Σεφραδιτών Εβραίων. Παίζοντας με τις ευαισθησίες κάποιων μεταξύ του ακροατηρίου τους, ο Kahane πηγαίνει σε πόλεις μεταναστών και φτωχές γειτονιές  λκαι διηγείται εξωφρενικές ιστορίες. Τους υπενθυμίζει πως στις αρχικές τους πατρίδες, όπως στο Μαρόκο, την Τυνησία και την Αλγερία , καμιά κόρη τους δεν έβγανε με Άραβες. Τώρα όμως, στο ανεξάρτητο Ισραήλ, το όνειρο γενιών βασανισμένων εβραίων, το κάνουν – έτσι υποστηρίζει.

Ανάπτυξη Προσωπολατρίας

Όταν η JDL, δημιουργήθηκε στην Αμερική, ήταν ένα συλλογικό εγχείρημα με πολλούς Εβραίους της Νέας Υόρκης να συνεργάζονται για να ιδρύσουν το κίνημα υπό την έμπνευση του Meir Kahane. Το 1969 και το 1970, ενώ ήταν ήδη ξεκάθαρο πως ο Kahane ήταν ο ιδεολόγος, η εικόνα στις ειδήσεις και ο ηγέτης, ήταν ωστόσο υπόλογος ακόμη στα υπόλοιπα μέλη της JDL. Στο Ισραήλ αυτό άλλαξε. Η JDL εκεί ήταν το δικό του προϊόν. Άτομα με κάποια θεωρητική και πρακτική σημασία, όπως ο Yoel Lerner και ο Yossi Dayan, εντάχθηκαν στο παρελθόν, αλλά ο Kahane δεν τους επέτρεψε ποτέ να αποφασίσουν οτιδήποτε. Και έτσι σταδιακά, δίχως θεωρητική επιμονή πάνω στην «αρχή του αρχηγού», ο Kahane έγινε ο μοναδικός ιδεολόγος, ο μοναδικός που έπαιρνε αποφάσεις, ο βασικός εκπρόσωπος και ο ταμίας. Κάνει όλες τις δηλώσεις, όπως και λαμβάνει τις πολιτικές αποφάσεις. Το 1981, ο Yossi Dayan, ο Γενικός Διευθυντής της κυβέρνησης, έγραψε σε μια μπροσούρα παρουσίασης της JDL:

«Είναι το Καχ κίνημα ενός προσώπου;

Το Καχ δεν είναι κίνημα ενός προσώπου. Ο Ραβί Kahane είναι ο επικεφαλής του κινήματος και ο ιδεολόγος του. Στο πλευρό του βρίσκεται μια πολύ ικανή και αξιόπιστη ομάδα που είναι πλήρως αφοσιωμένη στην ολκλήρωση του δύσκουλου έργου υπό δύσκολες συνθήκες. Ωστόσο, αυτό που διακρίνει το Καχ από άλλα πολιτικά κινήματα  είναι η πλήρη του ετοιμότητα για την ιδέα και την αρχή. Με το τρόπο αυτό έχει δημιουργηθεί ένα κίνημα που εργάζεται σαν ένα «μοναδικό άτομο». Το κίνημα του Καχ είναι ένα μονολιθικό σώμα στο οποίο δεν είναι δυνατές διαιρέσεις και αποσχίσεις. Όλοι μας συμφωνούμε πως ο Ραβί Kahane εκφράζει την αυθεντική εβραϊκή ιδέα και όλοι συμφωνούν απόλυτα για την πραγματικότητα στη χώρα και το τρόπο για να επιλύσουν τα δύσκολα προβλήματα».

Κάποιους μήνες αργότερα, ο κος Dayan αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Καχ, μετά από μια διαφωνία με τον Kahane. Σήμερα, ιδιαίτερα μετά από την εκλογική του επιτυχία, ο Kahane λατρεύεται μέσα στο κίνημα. Τίποτα δεν γίνεται δίχως την σύμφωνη γνώμη του. Τίποτα δε λέγεται στο όνομα του Καχ δίχως να αναφέρεται το όνομα του Meir Kahane.

Όλα τα στοιχεία που αναλύονται εδώ αθροίζουν στη πραγματικότητα πως το Καχ σήμερα δεν είναι ακόμη ένα κόμμα της ισραηλινής ακροδεξιάς. Είναι μια ημιφασιστική οντότητα σε σκέψη και πράξη.

Μελλοντικές Τάσεις

Δεν υπάρχει αμφιβολία ια το επίτευγμα του Καχ στις εκλογές του 1984. Ο Kahane κατάφερε να κερδίσει την εκλογική στήριξη 26000 πολιτών και μια θέση στη Κνεσσέτ. Δημοσκοπήσεις από την ημέρα των εκλογών δείχνουν αυξανόμενη στήριξη για το Καχ. Πρόσφατες εκτιμήσεις δίνουν στο Καχ 9% αν οι εκλογές γίνονταν τώρα. Τον Ιούνιο του 1985, το Ινστιτούτο Βαν Λήρ στην Ιερουσαλήμ δημοσίευσε  μια δημοσκόπηση που έγινε μεταξύ Ισραηλινών μαθητών λυκείου 15-18 ετών που βρήκε πως 42% υποστήριζαν τις απόψεις του Kahane, ενώ το 11,3% ανέφερε πως θα τον ψήφιζαν αν γίνονταν εκλογές τότε. Με δεδομένες τις παρούσες τάσεις, είναι απίθανο πως το φαινόμενο του Καχ θα εξαφανιστεί  από την κοινοβουλευτική σκηνή του Ισραήλ. Πρέπει να τονιστούν όχι μόνο οι πολιτισμικές και ιδεολογικές τάσεις, που είναι σημαντικές από μόνες τους, αλλά και οι πολιτικές και οικονομικές. Ο Kahane στηρίζεται ιδιαίτερα από την μεγέθυνση της εσωτερικής αραβικής τρομοκρατίας, καθώς και από την στήριξη της ιδεολογίας της PLO από τους Ισραηλινούς Άραβες. Όσο περισσότερη υποστήριξη στήριξη εκφράζεται, τόσο περισσότερο οι άνθρωποι θα στρέφονται στην καταστροφική ερμηνεία του Kahane. Η παρούσα οικονομική κρίση του Ισραήλ επίσης δουλεύει υπέρ του ηγέτη του Καχ. Πολλοί από τους υποστηρικτές του προέρχονται από περιοχές υψηλής ανεργίας. Επιπλέον στον αντιαραβικό σοβινισμό τους, που τροφοδοτείται από τον Kahane για χρόνια, η παρούσα αβεβαιότητα και μεγάλη αγωνία για τον αραβικό ανταγωνισμό παίζουν σημαντικό ρόλο στην γέννηση της συμπάθειας προς το Καχ.

Ενώ οι παρούσες τάσεις μοιάζουν να στηρίζουν την πρόγνωση μια ιδιαίτερη αύξηση στην υποστήριξη προς το Καχ, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε τα αδύνατα σημεία στη θέση του κινήματος. Τρία από αυτά ξεχωρίζουν: η απομόνωση του Kahane, η νομική ευαλωτότητα του Καχ και η παρουσία του Gush Emunim.

Παρά την επιτυχία του, το Καχ ήταν και παραμένει, παράσταση για ένα ρόλο. Ο Kahane δεν καλλιέργησε ή θέλησε ποτέ μια δεύτερη γενιά ηγεσίας. Αν ο Kahane έφευγε από τη σκηνή μέσω ασθένειας είναι πολύ πιθανό το κίνημα να πάψει να υπάρχει. Φαίνεται πως ελάχιστοι κοινωνικοί δεσμοί ή κοινοί σκοποί συνδέουν τους διάφορους διαφορετικούς και αποξενωμένους υποστηρικτές του Kahane. Η χαλαρή δομή των τοπικών παραρτημάτων μπορεί πολύ εύκολα να διαλυθεί. Καθώς δεν εμπλέκονται μεγάλα χρηματικά ποσά, το Καχ δίχως τον Kahane μάλλον θα εξαφανιστεί. Όχι μόνο ο Kahane είναι απομονωμένος, αλλά σήμερα επίσης είναι και στο στόχαστρο της κυβέρνησης, της Κνεσσέτ, και των υπηρεσιών του νόμου. Αν και η ιδεολογία του και οι προθέσεις του ήταν γνωστές πολύ πριν τις εκλογές του 1984, είναι μόνο μετά την εκλογική του νίκη που εμφανίστηκε μια γενικότερη κοινή άποψη σχετικά με την ανάγκη να εμποδιστεί μέσω νομοθεσίας. Η Επιτροπή Εσωτερικών Υποθέσεων της Κνεσσέτ ήδη περιόρισε  την κοινοβουλευτική ασυλία του Kahane και μια τροπολογία στον Βασικό Νόμο της Κνεσσέτ εισάχθηκε πρόσφατα που απαγορεύει σε ένα κόμμα που εκτρέφει το ρατσισμό μεταξύ των σκοπών και των δραστηριοτήτων του από το να συμμετέχει στις εκλογές για την Κνεσσέτ. Είναι πολύ πιθανό πως κάποια από αυτή τη νομοθεσία θα είναι αποτελεσματική και αν ναι, μεγάλο μέρος της μοναδικότητας και γοητείας του Kahane μπορεί να χαθεί. Ένας περιορισμένος Kahane, δίχως επαφή με τους Άραβες και απομονωμένος από τα μέσα, είναι βέβαιο πως θα έχει μειωμένη επίδραση.

Όχι μικρότερος μελλοντικός κίνδυνος για το πολιτικό μέλλον του Καχ είναι η ενισχυόμενη θέση του Gush Emunin και των υποστηρικτών του μεταξύ των σημερινών πολιτικών κομμάτων του Τεχίγια, του Μοράσα, του Εθνικού Θρησκευτικού Κόμματος και ακόμη και του Λικούντ. Μέχρι το 1984, το ακραίο θρησκευτικό και εθνικιστικό στρατόπεδο δεν θεωρούσε πως ο Kahane αποτελούσε πρόκληση. Καμιά προσπάθεια δεν έγινε για να ελαχιστοποιηθεί η επιρροή του στα γιεσίβα, τους οικισμούς και τα υπόλοιπα οχυρά αυτού του στρατοπέδου. Πλέον αυτό δεν ισχύει. Η εκλογική δύναμη στο Ισραήλ μεταφράζεται σε εξουσία και χρήματα και υπάρχει μικρή προθυμία να τα μοιραστούν με τον Kahane. Αναλογιζόμενοι την οικονομική και οργανωτική αδυναμία του Καχ και τις αυξανόμενες εξωτερικές πιέσεις, θα πρέπει να παλέψει πολύ σκληρά για να επιβιώσει πολιτικά.

Τέλος, το φαινόμενο του Καχ θα πρέπει επίσης να ιδωθεί σε ένα ιστορικό και συγκριτικό πλαίσιο. Πολλές Δυτικές δημοκρατίες σήμερα βιώνουν περιστασιακά κύματα ημιφασιστικής δραστηριότητας. Στις περισσότερες περιπτώσεις τα κινήματα αυτά είναι παροδικά φαινόμενα. Η κατάσταση τους εξαρτάται σοβαρά από τις μεταλλασσόμενες συνθήκες όπως εθνικές διαθέσεις και οικονομικές κρίσεις. Το Καχ μοιάζει να ταιριάζει σε αυτό το μοτίβο και μοιάζει λογικό να θεωρούμε πως, μακροπρόθεσμα, θα χάσει μεγάλο μέρος της γοητείας και της πολιτικής του δύναμης.


Παράρτημα

Ο Kahane δεν συμμετείχε στις εκλογές του 1987 καθώς το Καχ απαγορεύτηκε να συμμετέχει στις εκλογές εξαιτίας της ρατσιστικής του φύσης.
Ο ίδιος συνέχισε να ταξιδεύει μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Ισραήλ και να δίνει διαλέξεις σε μέλη κυρίως της Ορθόδοξης εβραϊκής κοινότητας.
Τον Νοέμβριο του 1990 δολοφονήθηκε στη διάρκεια μιας τέτοιας διάλεξης στο Μπρούκλυν από τον El Sayyid Nosair, γεννημένο στην Αίγυπτο Αμερικάνο πολίτη.
Το Καχ μετά το θάνατο του Meir Kahane διασπάστηκε στο Καχανε Τσάι και το Καχ, το πρώτο με έδρα στην Δυτική Όχθη και το δεύτερο στην Κίριατ Άρμπα. Και στα δυο απαγορεύτηκε η συμμετοχή στις εκλογές του 1992, ως διάδοχοι του αρχικού Καχ.
Μετά την στήριξη τους στην επίθεση με χειροβομβίδες στην κρεαταγορά της Παλιάς Ιερουσαλήμ το 1992 και τα δύο κόμματα βρέθηκαν στο στόχαστρο των αρχών και απαγορεύτηκαν το 1994 με βάση τον αντιτρομοκρατικό νόμο του 1948 μετά τις δηλώσεις στήριξης προς τον Baruch Goldstein (παλιό μέλος του Καχ και της JDL) και την επίθεση του στο Σπήλαιο των Πατριαρχών που άφησε 29 Παλαιστίνιους νεκρούς, ενώ υπάρχουν κάποιες ενδείξεις για σχέση του Yigal Amir, που δολοφόνησε τον Yitzak Rabin, πρωθυπουργό του Ισραήλ, το 1995 με το Καχ και το Καχανε Τσάι.
Σήμερα ο καχανισμός βρίσκει έκφραση σε διάφορα μικρά ακροδεξιά κόμματα του Ισραήλ με μεγαλύτερη ή μικρότερη εκλογική επιτυχία καθώς και στο ρατσιστικό κίνημα Λεχάβα, αλλά και την JDL που συνεχίζει την ύπαρξη της.
Το ίδιο το Καχ παραμένει στη λίστα των τρομοκρατικών οργανώσεων των Ηνωμένων Πολιτειών. (Δημήτρης Πλαστήρας)
πηγη:https://geniusloci2017.wordpress.com