Πέσαμε στα… debate και στις λοιπές εκλογικές… αντιποιήσεις (ποινική έννοια!). Ξεχάστηκαν. Με ξεμυάλισε ξαφνική (για τον φετινό Μάιο!) πρωινή λιακάδα. Τράβηξα κατά Φάληρο… Γκουγκλάρισα στο λεωφορείο ειδήσεις.

Είδα «Φεστιβάλ Καβάφη» στη Νέα Υόρκη, από το Ιδρυμα Ωνάση (διαχειριστής του αρχείου Καβάφη): 160 χρόνια γέννησης/90 θανάτου του πιο παγκόσμιου από τους νεότερους Ελληνες ποιητές (γεννήθηκε και πέθανε 29 Απριλίου).

Είδα την πιο ιστορική στη λογοτεχνία μας «πειραγμένη» προστακτική: «Επέστρεφε», από όπου ο σημερινός τίτλος: «… όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη». Παραθέτω:

Μονοτονία. Την μια μονότονην ημέραν άλλη/
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν/
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι —/
οι όμοιες στιγμές μάς βρίσκουνε και μας αφήνουν./
Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα./
Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·/
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα./
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.

Θυμήσου, σώμα… Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,/
όχι μονάχα τα κρεβάτια όπου πλάγιασες,/
αλλά κι εκείνες τες επιθυμίες που για σένα/
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,/
κι ετρέμανε μες στην φωνή — και κάποιο/
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε./
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,/
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες/
εκείνες σαν να δόθηκες — πώς γυάλιζαν,/
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κοίταζαν·/
πώς έτρεμαν μες στην φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.

πηγη: https://www.efsyn.gr