Θα έχετε ακούσει την παροιμιακή φράση «γύρω γύρω όλοι, στη μέση ο Μανόλης». Είναι κατάλοιπο μιας τελετουργικής παράδοσης –έτσι λέγεται–, κατά την οποία τοποθετείται το σημαντικό πρόσωπο που παρίσταται, στο Πάσχα των Εβραίων, στο κέντρο ενός κύκλου συμμετεχόντων που αναπέμπουν θρησκευτικούς ύμνους. Αυτό συνέβη και με τον Χριστό. Ωστόσο, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο αίνος λίγο απέχει από τη σταύρωση.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Οι άνθρωποι, ζαλισμένοι από τον αφροδισιακό αίνο του θριάμβου, βαθμιαία παγιδεύονται σε όσα δοξαστικά οι κόλακες, που μπορεί να είναι μέλη του κύκλου, υπερθεματίζουν. Χάνεται η αίσθηση του μέτρου, που είναι ένας χρυσός κανόνας. Κι αυτό συχνά έχει αφετηρία τον ασφυκτικό κλοιό όσων σχηματίζουν τον κύκλο. Που γίνεται αδιαπέραστος τοίχος, μην επιτρέποντας στο φως και τα λόγια των καθημερινών ανθρώπων να φτάσουν στο κέντρο. Το «ωσαννά» δεν χρειάζεται και πολλή προσπάθεια για να μεταβληθεί σε κραυγή μίσους και εχθροπραξίας. Να γίνει «σταύρωσον αυτόν».
Τι δουλειά όμως έχει ο Μανόλης με τον Τιτανικό; Με επισκέφτηκαν το πρωί της Δευτέρας, καθώς έκανα πλοήγηση στα τηλεοπτικά κανάλια και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Από τη μια μεριά, ο αδιαμφισβήτητος νικητής εισέπραττε λόγια εμβαπτισμένα στην υπερβολή. Από έναν νικητή όλοι προσβλέπουν σε κάτι, έστω και σε κάποια ψιχία που μπορεί να τους προσφέρει η επανεκλεγείσα πολιτική παράταξη. Χαμόγελα, δικαιολογημένα, υποκλίσεις καρυκευμένες με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τους ηττημένους, λεκτικό φλερτάρισμα που προσδοκάται ότι μπορεί να γίνει μια χρυσοφόρα επένδυση. Είναι οι ίδιοι που θα γυρίσουν την πλάτη σφυρίζοντας αδιάφορα και αναζητώντας άλλο Μανόλη.
Από την άλλη, ο ηττημένος. Μπλαβιασμένος. Ηδη όσοι τον αναγόρευαν σε χαρισματικό ετοιμάζονται να του στήσουν ικρίωμα. Ετσι είναι οι άνθρωποι. Τα αισθήματα και οι σχέσεις είναι σαν εποχική ενδυμασία που τοποθετείται στην ντουλάπα με τα παλιομοδίτικα.
Πολύ περισσότερο, οι άνθρωποι δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι μια τροπαιοφόρα νίκη μπορεί να συνοδεύεται από οσμή συλλογικής ήττας. Και όχι μόνο για τους αριθμητικά ηττημένους. Οι Μανόληδες που απολάμβαναν τη θαλπωρή των πολυτελών σαλονιών του Τιτανικού το κατάλαβαν αυτό πολύ αργά. Οταν ο Τιτανικός βούλιαζε μαζί με τα πολυτελή λοφία τους και την αλαζονική δυσανεξία γι’ αυτούς που σέρβιραν το οινόπνευμα για την καταπολέμηση της ανίας τους.
Οι Μανόληδες του Τιτανικού φούσκωναν σαν διάνοι για τα όσα απολάμβαναν. Για τη νίκη τους. Αυτοθαυμάζονταν για το βαπόρι της ευτυχίας. Που μπορούσε να τους χαρίσει την αιωνιότητα. Χρειάστηκε ένα παγόβουνο για να τους καταπιούν τα κύματα του Ατλαντικού. Παρέα με τους σερβιτόρους τους.
Αν μπορούσαμε να κλείσουμε τις τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα, τα τηλέφωνα. Να απομονώσουμε κάθε ήχο. Θα ακούγαμε τον αχό της συλλογικής μας ήττας.
πηγή: https://www.efsyn.gr