«Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, δικαιωμένων και υποχρεωμένων στην διά παντός μέσου αντίσταση κατά οιουδήποτε επιχειρούντος τη βιαία κατάλυση αυτού» (Αρθρο 120, τελευταία παράγραφος)
Κάθε φορά που η πρωτόγονη βία και η επίσης πρωτόγονη πλεονεξία οδηγεί παράφορα (και παράλογα) μία ομάδα ανθρώπων, όπως οι επιχειρηματίες στις παραλίες σε όλη την επικράτεια, για να επιβληθούν στους άλλους, στόχος είναι πάντα η Ελευθερία ως ιδέα και τρόπος ζωής και η Δημοκρατία που είναι το πολιτικό σχήμα της Ελευθερίας.
Ομως, παρά τα καίρια πλήγματα που κάμπτουν και πλήττουν τους θεσμούς της Δημοκρατίας, όπως π.χ. το κράτος Δικαίου, αυτή (η Δημοκρατία) ξαναβρίσκει τις δυνάμεις της και επιστρέφει σαν άνεμος ευλογίας πάνω στους ανθρώπους. Το φαινόμενο αυτό συμβαίνει τώρα με τις κινητοποιήσεις για την αποτροπή των καταλήψεων που είναι διαχρονικά και παράνομες και κατάφωρα αντισυνταγματικές.
Οι προκλητικές καταλήψεις, κατά κανόνα αυθαίρετες, είναι συνέπεια της παντελούς έλλειψης ελέγχου, ήτοι από την κρατική διοίκηση, από την τοπική αυτοδιοίκηση, από την αστυνομία και, το χειρότερο, από τη Δικαιοσύνη (οι κατά τόπους Εισαγγελείς, ούτε έβλεπαν, ούτε άκουγαν, ούτε διάβαζαν, ίσως να παρακολουθούσαν τα συστημικά ΜΜΕ, τα οποία επιδίδονται και στο θέμα αυτό με ζήλο στην ύπνωση).
Οταν ο έλεγχος καταργηθεί, παύει και η εξάσκηση και η σκέψη οδηγείται σιγά – σιγά σε μούδιασμα και σε απονάρκωση. Και αλίμονο αν οι άνθρωποι χάσουν τη συνήθεια να σκέφτονται.
Αυτό που συμβαίνει στις παραλίες είναι προφανής συμμετοχή των πολιτών στον έλεγχο επί της όποιας εξουσίας, η οποία όταν είναι ανεξέλεγκτη, έχει την τάση να παραφρονεί.
Η αυτενέργεια των πολιτών καταδεικνύει, έστω και μικρά βήματα, ότι η ελευθερία τους δεν βρίσκεται σε λήθαργο.
Δεν είναι δηλαδή στην κατάσταση που περιγράφει ο Τοκβίλ στα 1835: «Σε μία τέτοια απεξοικείωση –προς τον έλεγχο– όταν βρεθούν οι άνθρωποι, όταν ξεμάθουν πια να διευθύνουν τον εαυτό τους, πώς θα είναι ικανοί να εκλέξουν με επιτυχία αυτούς που θα τους κυβερνήσουν;».
Οπως οι άρχοντες και οι ισχυροί οικονομικά έχουν την τάση να αυξάνουν την εξουσία και τον πλούτο τους, άλλο τόσο και οι αρχόμενοι, όσο τουλάχιστον διατηρούν την ικανότητα αυτενέργειας, έχουν αντίστοιχη τάση να ελέγχουν. Γι’ αυτό και πρέπει να συνεχίσουν παντού όπου έχει θάλασσα, αλλά και πεζοδρόμια και πλατείες. Αυτός ο αγώνας για να τελεσφορήσει πρέπει να έχει διάρκεια.
Και να γνωρίζουν ότι ο έλεγχος δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εκδήλωση της Ελευθερίας τους, η οποία δεν ησυχάζει αν δεν ικανοποιηθεί.
Υπενθυμίζω ότι με αφορμή την τραγωδία και τη διάπραξη κατά συρροήν κακουργημάτων στα Τέμπη, υπήρξε ενστικτώδης παλλαïκή αντίδραση στις μεγάλες πόλεις της χώρας και οι ασκούντες την εξουσία θορυβήθηκαν, αλλά φευ, προσκαίρως.
Πιθανολογώ βάσιμα, πως εάν το κίνημα αυτό είχε συνέχεια και διάρκεια, η υπόθεση θα ήταν «ώριμη» για ακροατήριο και δεν θα καρκινοβατούσε στην ανάκριση. Παράδειγμα προς μίμηση για ταχεία και σε εύλογο χρόνο απονομή της Δικαιοσύνης αποτελεί η υπόθεση Καμπανού, όπου η δίκη περατώθηκε σε ένα χρόνο από τη διάπραξη του εγκλήματος.
Η απουσία ελέγχου και η έκδηλη διάθεση «κατευνασμού», που είναι επίκινδυνη νοοτροπία για τη Δικαιοσύνη και τη Δημοκρατία, ισχύει και για την υπόθεση των υποκλοπών, στην οποία ούτε και για τα προσχήματα δεν έχει ασκηθεί μέχρι σήμερα, παρά την πάροδο ικανού χρόνου (ενός έτους), ποινική δίωξη σε κανένα φυσικό πρόσωπο.
Είναι αφύσικο η Δικαιοσύνη να στοιχείται στο «επιχείρημα» των εμπλεκομένων ότι ο κόσμος δεν ασχολείται με τις υποκλοπές ή ότι ο λαός απάντησε με το 41%.
Απαίτηση των αθώων θυμάτων στα Τέμπη είναι ότι δεν πρέπει να συντριβεί και αυτή η υπόθεση στις μυλόπετρες της γραφειοκρατίας και της ευπαθούς Δικαιοσύνης, που πρέπει να αντισταθεί σε κάθε ισχυρό.
*Δικηγόρος, τ. γενικός γραμματέας Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης
πηγή: https://www.efsyn.gr