Και που λες κυρ Κωνσταντίνε Γκλύξμπουργκ

Τίποτα δεν κρατά για πάντα και ο «Βασιλεύς των Ελλήνων» ήρθε η ώρα να ντυθεί το ξύλινο παλτό και να «ακούσει» το πένθιμο εμβατήριο

Και δεν σε σώζουν ούτε τα «επείγοντα», ούτε οι περιουσίες, ούτε τα «Ιατρικά Κέντρα» ,τα «Μετροπόλιταν Χόσπιταλ» ,ούτε η «ομάδα των προσωπικών γιατρών» όταν ο θάνατος σε δείχνει με το δάχτυλο

Βλέπεις κυρ βασιλέα το «γαλάζιο αίμα» δεν σε κρατά στην αθανασία και το στέμμα στο χώμα παίρνει κι αυτό την θέση του να το φάει η σκουριά

Τι κι αν κοπροσκύλιαζες όλη σου την ζωή στα ανάκτορα, στο Τατόι ,στα μεγαλεία ,στην άνετη χαζοζωή, στο βασίλειο της Τεμπελιάς και στο άραγμα

Δύο μέτρα κάτω από τη γη όλα και ο θάνατος ούτε σε σένα θα είναι «επιεικής»

Και τι άφησες πίσω κυρ Κωνσταντίνε

Σκουπίδια ,υπεροψία και ανοησία ο βίος σου όλος

Και της βασιλικής σου οικογένειας οι κληρονόμοι «μαθητεύσανε» στο βόλεμα και στα εύκολα

Δεξιώσεις, ξενοιασιά και αφασία στους κήπους του παλατιού, αυτός ήταν ο άψυχος και ψεύτικος κόσμος σας ,απόμακρος και διχαστικός στον ρόλο πάντα του Εκτελεστή, σε βάρος πάντα της κοινωνίας

Σκατά και απόσκατα ο βίος σου όλος κυρ Κωνσταντίνε

Πού ήθελες δικαιώματα ,προνόμια και αποζημίωση στο τέλος

Πάρτα τώρα μαζί σου και φτιάξε στην κόλαση κι άλλα «παλάτια»

Και να μην ξεχάσω και ξεράσω

Μια φορά «τίμησες» και τα «Εθνικά χρώματα»

Ολυμπιονίκης στην ιστιοπλοΐα

Αυτό μας μάρανε και «γέμισε περηφάνια» όλη η φτώχεια στην Ψωροκώσταινα

«Άλλαξε» η ζωή της βλέπεις όταν φόρεσες το χρυσό μετάλλιο

Και νάμαστε εδώ κυρ βασιλιά αγκαλιά με τον Χάροντα

Μακριά από μένα τα «ψόφα» και «σκατά στον τάφο σου»

Δεν μου πάνε οι «ευχές» που συνηθίζει η σαρκοφάγα και απάνθρωπη παλιοφάρα σου

Αλλά δεν θα μας λείψεις

Δεν υπάρχει χώρος για στεναχώρια για πρόσωπα αναίσθητα και αμετανόητα σαν και σένα που δεν το αξίζουν

Έχουμε για άλλους να κλάψουμε και να πικραθούμε

Για αυτούς που δεν νοιάστηκες ποτέ

Γι αυτούς τους δικούς μας νεκρούς έξω από τους φράχτες των ανακτόρων

Στα βασανιστήρια της Χούντας, στο Πολυτεχνείο, στην Κύπρο

Κοινώς στα παλιά μας παπούτσια ,τα τελείως παλιά η μεγαλειότητά σου

Ο χαμένος θρόνος σου, η βρόμικη καρέκλα που διεκδικούν οι πρίγκιπες κι οι απόγονοί σου

Κι η κηδεία σου, κι οι τελετές και ο επικήδειος και οι αφίξεις για χάρη σου και όλοι οι φανφαρόνες κι οι ίδιοι με σένα που θα σε αποχαιρετήσουν

Δεν θα μας λείψεις

Δεν σου έχουμε καμία υποχρέωση

Παρά σε μια μούντζα όλα τα χρόνια που οι Γκλύξμπουργκ κλέψανε, φάγανε και ξαναφάγανε και ξαναφάγανε πάνω στις πλάτες μας ,γενιές και γενιές εδώ στην Ψωροκώσταινα.......
 

Για την Επιστροφή της Χαμένης Ανθρωπιάς και του Τέλους της Εποχής της Κτηνωδίας

Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν)

Μεμονωμένο άτομο από τον Αναρχισμό

πηγη: https://www.efsyn.gr