Ακούμε μουσικές που διάφοροι άνθρωποι χρησιμοποίησαν για να αποχαιρετίσουν τους βασιλιάδες τους.

Υποστηρίζουμε ότι ο θάνατος ενός μονάρχη είτε είναι εν ενεργεία είτε είναι έκπτωτος πρέπει να είναι ημέρα χαράς σε θεσμικό επίπεδο για κάθε δημοκράτη. Και σε όσους μας λένε ότι δεν έχουμε αστική ευγένεια απαντάμε: είστε σίγουροι ότι θα θέλατε να κάνουμε στους βασιλιάδες όσα τους έκαναν οι αστοί;

Ακούμε ένα σύνθημα από κάποιο γήπεδο στη Μεγάλη Βρετανία όταν πέθανε η βασίλισσα Ελισάβετ και αναρωτιόμαστε πως γίνεται η ίδια μουσική να υπάρχει στο θίασο του Αγγελόπουλου, στο Μάπετ Σόου, σε κάτι αντιβρετανικούς ύμνους Ιρλανδών και να τη σιγομουρμούριζαν κάτι συνδικαλιστές και ορισμένοι μαύροι σκλάβοι στις ΗΠΑ.

Και ύστερα αλλάζουμε θέμα. Υποστηρίζουμε ότι η προσπάθεια φασιστικής ανατροπής του προέδρου Λούλα στη Βραζιλία δεν αποτελεί την αυθόρμητη αντίδραση κάποιων θερμοκέφαλων αλλά αποτελεί τον απόηχο ενός δικαστικού πραξικοπήματος που θα μπορούσε εύκολα να πραγματοποιηθεί και στην Ελλάδα. Και το κάνουμε βλέποντας μια σειρά στο Netflix.