"Σωπάστε. Τώρα ουρλιάζουν οι μανάδες". Η κραυγή μιας πονεμένης μάνας γίνεται σημαία στα συστημικά ΜΜΕ. Γι' αυτά το πένθος σημαίνει ΣΙΩΠΗ και παθητικότητα. Η κριτική και η οργή θεωρούνται "βεβήλωση" των νεκρών!

Προβάλλουν, λοιπόν, συνεχώς εικόνες πόνου και μέσω της διαρκούς υπερδιέγερσης του συναισθήματος επιχειρούν να χειραγωγήσουν τον πληθυσμό, να τον εκτρέψουν από την λογική επεξεργασία για τις πραγματικές αιτίες του εγκλήματος. 

«Το συναίσθημα θέτει μια τρομερή πρόκληση για τη δημοκρατία, γιατί είναι από τη φύση του ένα φαινόμενο που τοποθετεί τον πολίτη σε παθητική θέση… (που) Βασίζεται στα συναισθήματά του περισσότερο παρά στη λογική του. Είναι τα γεγονότα που τον παρακινούν, όχι η σκέψη του…», γράφει η Αν-Σέσιλ Ρόμπερτ*.  Το συναίσθημα παραμένει ο ριζικός εχθρός της λογικής: δεν προσπαθεί κανείς να καταλάβει, του αρκεί να «αισθάνεται». Σύμφωνα με την Ρόμπερτ η άρχουσα τάξη χρησιμοποιεί μία «στρατηγική συναισθήματος» για να αποπολιτικοποιήσει τις συζητήσεις.

Σ’ αυτή τη συνθήκη η συνολική ευθύνη του φοβερού εγκλήματος στα Τέμπη θα αποδοθεί στον σταθμάρχη του τρένου, ενώ η κυβέρνηση και η πολιτική της ευθύνη θα μείνει στο απυρόβλητο, ή θα είναι δευτερεύουσα.

Στο περιβάλλον αυτό η οργισμένη φωνή του νεαρού που έχασε τον πατέρα και τον 15χρονο αδερφό του: "Δεν θέλω στήριξη. θα τη βρω μόνος μου. Θέλω να μην υπάρξουν πάλι 50 εισιτήρια θανάτου. Να μην τα ρίξουν όλα στον σταθμάρχη...", θα είναι φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

Οι πολίτες, δυστυχώς, θα ψηφίσουν στις εκλογές και πάλι τους δημίους τους…  

*Αν-Σέσιλ Ρόμπερτ https://www.monde-diplomatique.fr/2016/02/ROBERT/54709

πηγη: http://artinews.gr