Loading...

Κατηγορίες

Πέμπτη 02 Δεκ 2021
«Υπόθεση» Κασιμάτη: Ποιος αποφασίζει για τις διατυπώσεις που χρησιμοποιεί ο δημοσιογράφος;
Κλίκ για μεγέθυνση

 



Του Γ. Λακόπουλου

Η «υπόθεση Κασιμάτη» τελεί πλέον υπό την κρίση του Πειθαρχικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ. Θα περιμένουμε τις αποφάσεις του- ελπίζοντας ότι θα ληφθούν με κριτήριο αποκλειστικά τη δημοσιογραφία.

Με τον Στέφανο Κασιμάτη συνυπήρξαμε στο  «Βήμα» και γνωρίζει τις απόψεις μου  -από δημοσιογραφική σκοπιά, όχι  ηθική ή πολιτική-για τη γραφή του: τόσο για το εξαίρετο ύφος της, όσο και για τις λιβελογραφικές εκτροπές της. 

Επίσης δεν γνωρίζω τον Απόστολο Δοξιάδη και δεν μου αρέσει ο δημόσιος ρόλος του, όπως αναδύεται από τις απόψεις που διατυπώνει κατά καιρούς. 

Ωστόσο θα προσυπογράψω την επιλογή του να υπερασπιστεί το δικαίωμα του Κασιμάτη να εκφέρει την κρίση του και να καταδικάσει τις αντιδράσεις πολιτικών προσώπων, σε ένα δημοσιογραφικό κείμενο.

Δεν με βρίσκουν σύμφωνο πολλά από όσα παραθέσει στην δήλωση του ο Δοξιάδης. Αλλά θα συμφωνήσω στο βασικό: ο Κασιμάτης έγραψε  αυτό που θεωρεί πραγματικότητα και είναι δικαίωμά του. Αν δεν αρέσει σε κάποιους πολιτικούς πρόβλημά τους. 

 Ένα δημοσίευμα που «δαγκώνει» δημόσια πρόσωπα είναι προτιμότερο από ένα άλλο που τα λιβανίζει. 

Αυτοί που μπορούν να  αξιολογήσουν τον Κασιμάτη αρμοδίως, είναι οι αναγνώστες της εφημερίδας του και τα πειθαρχικά όργανα της ΕΣΗΕΑ.  

Κάποιοι μπορεί να οργίζονται με την συγκεκριμένη αναφορά του εν λόγω  δημοσιογράφου.

Άλλοι όμως οργίζονται περισσότερο με όσους έσπευσαν να αγιοποιήσουν  τη Γεννηματά υποκριτικά μετά το θάνατο της- για να επωφεληθούν πολιτικά, στη συγκινησιακή ατμόσφαιρα που διαμόρφωσε η απώλειά της. Ιδιαίτερα επειδή έφυγε με αξιοπρέπεια σε ό,τι αφορά την υγεία της.

Ακόμη και σήμερα μερικοί αναφέρονται στις «πολιτικές παρακαταθήκες » της.  Δικαίωμά τους, αλλά προσωπικά δεν τις γνωρίζω -εκτός από τη γενναία αναμέτρηση της με την ασθένειά της.  Και ελπίζω να μην μου καταλογιστεί ότι προσβάλλω τη μνήμη της.

Γνωρίζω τι σημαίνει να  μην καταδικάζεις κάποιον που άλλοι λιθοβολούν: θα αρχίσουν να λιθοβολούν κι εσένα. Αλλά όποιος  θέλει να έχει δημόσιο λόγο δεν μπορεί να υποκύπτει σε υπολογισμούς. 

Στη δημοσιογραφία ισχύει πάντα η φράση του Καμύ: Όταν ο Τύπος είναι ελεύθερος μπορεί να καλός ή κακός, αλλά όταν δεν είναι ελεύθερος είναι μόνο κακός. 

Το δικαίωμα στην έκφραση δεν τίθεται σε διαπραγμάτευση.  Ενας σχολιογράφος μπορεί να αξιολογεί τους πάντες και τα πάντα με το ύφος του -αρκεί να μην παραβιάζει το νόμο. 

Αν αδικεί -΄΄η ακόμη και αν συκοφαντεί- υπάρχουν τρόποι- και νόμοι-για να αντιμετωπιστεί και να υπάρξει αποκατάσταση.  Δεν είναι πάντως υπόθεση της τρέχουσας πολιτικής ρητορείας.

Η δημοσιογραφική ασυδοσία είναι κολάσιμη, αλλά στα πλαίσια που ορίζουν οι Διεθνείς  Κώδικες Δεοντολογίας και ο Κώδικας Επαγγελματικής Ηθικής και Κοινωνικής Ευθύνης των δημοσιογράφων-μελών της Ε.Σ.Η.Ε.Α. 

Η δημοσιογραφία υπόκειται στην υποχρέωση της νομιμότητας, αλλά όχι στις ιεραρχήσεις της πολιτικής και της εξουσίας. Αντίθετα βρίσκεται απέναντι σε αυτές τις ιεραρχήσεις.

Η ελευθερία του δημοσιογραφικού λόγου είναι κάτι περισσότερο από τον κανόνα του Βολτέρου: «Διαφωνώ με ό,τι λες,  αλλά θα υπερασπιστώ το δικαίωμά  σου να το λες». Είναι  το οξυγόνο της ενημέρωσης. Στις Δημοκρατίες δεν  υπάρχουν περιορισμοί στην ειδησεογραφία και την άποψη.

Τα υπόλοιπα  – εγκυρότητα, ύφος, διατυπώσεις  δεοντολογία- τα κρίνουν οι αναγνώστες- θεατές- ακροατές και όπου χρειάζεται η Δικαιοσύνη ή τα αρμόδια όργανα του κλάδου.

Με εντυπωσιάζει ότι μια δημοσιογραφική εκτίμηση -που μπορεί να είναι ορθή ή όχι, κομψή ή άκομψη-  σκανδάλισε και έκανε κάποιους πολιτικούς  να επιτεθούν σε αυτόν που την υπογράφει, με τρόπο πολύ πιο σκαιό, από όσα καταδίκαζαν για τον ίδιο. 

Μπορεί κανείς να διαφωνεί, να έχει ενστάσεις ή να ενοχλείται. Αλλά   σίγουρα η μνήμη ενός -τεθνεώτος-δημοσίου προσώπου, δεν θίγεται επειδή ένας δημοσιογράφος έκανε τη μια ή την άλλη αξιολόγηση γι’ αυτόν. 

Ωστόσο ο Γερουλάνος, ο Χρηστίδης, ο Ανδρουλάκης, ο Παπανδρέου, ο  Κικίλιας και ο Τζιτζικώστας ΝΔ,  ο Ηλιόπουλος του ΣΎΡΙΖΑ, αλλά και η «Αυγή» -ακόμη και ένας…δημοσκόπος-   εντόπισαν αβασάνιστα  «χυδαιότητα», «τυμβωρυχία», «αθλιότητα» και… λόγους απόλυσης!  

Εύκολη δημοσιότητα, παρά το ενδιαφέρον για τη δημοσιογραφία και την δεοντολογία της. Αλλιώς θα μιλούσαν και όταν δημοσιογράφοι παραβίαζαν προκλητικά την απεργία του κλάδου τους -εξ ου και διαγράφηκαν από την  ΕΣΗΕΑ.

Είθισται πλέον κάποιοι πολιτικοί αντί να απαντούν είτε να απειλούν και να μηνύουν δημοσιογράφους για εκφοβισμό, είτε να καταλογίζουν σε δημοσιογραφικά κείμενα όσα ανταλλάσσουν καθημερινά  μεταξύ τους. 

Εν προκειμένω οι περισσότερες τοποθετήσεις περισσότερο πυροβολούσαν  τον αρθρογράφο και την εφημερίδα του παρά την -μάλλον αδιάφορη- διατύπωση του κειμένου του. Ωστόσο άλλο κριτική σε ένα δημοσίευμα και άλλο εκκαθάριση λογαριασμών.

Ο νεκρός δεδικαίωται. Για τον πολιτικό όμως η κρίση για τις πράξεις και τη δημόσια παρουσία του παραμένει θεμιτή και μετά το θάνατο του. 

Για τη δημοσιογραφία αυτή η κρίση είναι απεριόριστη. Όπως και για την Ιστορία. Αλίμονο αν δεν μπορούν να διατυπωθούν παρατηρήσεις για εκλιπόντες πολιτικούς. Ή πρέπει να είναι μόνο θετικές.

Όποιος διαφωνεί με τον Κασιμάτη δεν έχει παρά να τον αντικρούσει. Όποιος θίγεται, ας καταφύγει στη Δικαιοσύνη.  Όποιος βρίσκει παραβίαση δημοσιογραφικής δεοντολογίας να το αναφέρει στη ΕΣΗΕΑ. Και σε όποιον δεν αρέσει γενικά, να μη διαβάζει την εφημερίδα του.

Αλλά οι στομφώδεις διαμαρτυρίες πολιτικών υποκρύπτουν τη βασική επιδίωξη της πολιτικής: τον περιορισμό της ελευθεροτυπίας και της κριτικής. 

Ο καθένας μπορεί να έχει την άποψη του και για τις απόψεις των άλλων.  Αλλά μόνο σε ανελεύθερα καθεστώτα κυκλοφορούν πρόσωπα της εξουσίας ως ιεροεξεταστές που ρίχνουν στην πυρά τον δημοσιογράφο για ό,τι έγραψε- στο όνομα κάποιας ηθικής που ορίζουν οι ίδιοι.

 Ποιος αποφασίζει για τα δημοσιογραφικά κείμενα στην κοινοβουλευτική δημοκρατία λύθηκε πριν από μερικούς αιώνες.

πηγη: https://www.anoixtoparathyro.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου