Μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα ευχάριστο, πρέπει όμως να το παραδεχτούμε: η ασύγγνωστη έλλειψη σοβαρότητας που επιδεικνύει ο ΣΥΡΙΖΑ στο πιο κεφαλαιώδες θεσμικό ζήτημα των ημερών μας ισοδυναμεί με χέρι βοήθειας στην προσπάθεια της κυβερνητικής Δεξιάς να ενταφιάσει οριστικά την ελληνική δημοκρατία. Οχι μόνο τις δημοκρατικές κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης αλλά και τον ίδιο τον σκληρό πυρήνα της λαϊκής κυριαρχίας που εγκαθιδρύθηκε λίγα χρόνια μετά το Εικοσιένα και ως προέκτασή του.

Το γεγονός δηλαδή πως, ήδη από το 1844, θεσμικά αρμόδιο να καθορίζει -ως εκλογικό σώμα- την πορεία του τόπου θεωρείται το σύνολο των πολιτών που ζουν, εργάζονται, φορολογούνται, εκπαιδεύονται, νοσηλεύονται, στρατεύονται κι αστυνομεύονται σ’ αυτόν. Κατάκτηση πρωτοπόρα σε σχέση με την τότε υπόλοιπη Ευρώπη, κατασυκοφαντημένη όμως επί πολλές δεκαετίες από εγχώριους αριστοκράτες κι ομογενείς αστούς της Διασποράς, σαν η αιτία -υποτίθεται- της ελληνικής «καθυστέρησης» (βλ. «Η αυγή του ελληνικού λαϊκισμού», «Εφ.Συν.», 16/3/2019).

Αποδεχόμενος ότι κάθε Ελληνας της Διασποράς, δίχως άμεση επαφή με την κοινωνικοοικονομική και πολιτική πραγματικότητα του τόπου, δικαιούται λόγω DNA να ψηφίζει εξ αποστάσεως για το πώς ακριβώς θα εργαζόμαστε, φορολογούμαστε ή σπουδάζουμε όσοι ζούμε στην Ελλάδα, ο ΣΥΡΙΖΑ πρόσφερε στους κ.κ. Μητσοτάκη και Βορίδη τη δυνατότητα να τον εγκαλούν πειστικά για «ασυνέπεια» στην κοινή αυτή αντιδημοκρατική λογική τους.

Η ιδέα περιορισμού του επίμαχου «δικαιώματος» σε 4 συμβολικές έδρες δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα αμήχανο φύλλο συκής, απαξιωμένο εκ των προτέρων: αν η κυριαρχία εδράζεται στο δίκαιο του αίματος κι όχι στη δυνατότητα του πολίτη να ορίζει τη ζωή του, τότε τα δισέγγονα όσων έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους το 1912 έχουν λογικά κάθε δικαίωμα να ρυθμίζουν εξ αποστάσεως (και αβρόχοις ποσί) τη μοίρα των εγχώριων ιθαγενών, με τους οποίους «μοιράζονται» απλώς την ίδια απόμακρη νοερή κληρονομιά...