Πριν από 18 περίπου χρόνια κάπου στη Β. Ελλάδα σε ένα intercity επέβαινε ένα κορίτσι. Πήγαινε στην Κομοτηνή να δώσει τα τελευταία της μαθήματα, ολοκληρώνοντας ένα ταξίδι στη γνώση, με την ελπίδα να ξεκινήσει νέα ταξίδια σε επιπλέον εμπειρίες, σε άλλα μέρη. Να ανοίξει τα φτερά της και να μπει με φόρα και ορμή –όπως κάνουν οι νέοι, όπως πρέπει να κάνουν οι νέοι– μέσα στις μεγάλες και σπουδαίες ομορφιές της ζωής. Έπρεπε να γεράσει και να θυμάται με νοσταλγία εκείνα τα ταξίδια που οφείλει κάθε άνθρωπος να κάνει στη ζωή του. Τα ταξίδια όμως αυτά δεν τα έκανε ποτέ. Το τρένο συγκρούστηκε με ένα φορτηγό και το κορίτσι ήταν το μόνο από τους επιβάτες που έχασε τη ζωή του. Εκείνο το κορίτσι το αγαπούσα τόσο πολύ που δεν μπορούσα να φανταστώ πως δεν θα το ξαναδώ. Η είδηση για το πολύνεκρο έγκλημα στα Τέμπη μου προκάλεσε τα ίδια συναισθήματα που είχα πριν 18 χρόνια. Μου δημιούργησε όμως και μια επιπλέον αγωνία η σκέψη πως οι φοιτητές μου βρίσκονται συνεχώς σε έναν κίνδυνο. Όταν κάθε εβδομάδα συναντιόμαστε και συζητάμε για τη φιλοσοφία, για την ηθική, την αισθητική και γενικά για όλες τις ανθρώπινες δημιουργίες και του πολιτισμού, προσπαθώντας να ενσταλάξω στα παιδιά την ανάγκη για περισσότερη γνώση, για περισσότερη εμπειρία, για περισσότερη ζωή, και να έρχεται ένα κράτος δολοφόνος και να σου τα παίρνει. Να αφαιρεί από τον δάσκαλο και τον γονιό τη δική τους ανάγκη να τα βλέπει να προοδεύουν, να εξελίσσονται, να ερωτεύονται, να ζουν. Να τα καμαρώνει!
Ο θάνατος τόσων ανθρώπων είναι το επιστέγασμα αυτής της παρακμής που περιγράφω τόσα χρόνια μέσα από την αρθρογραφία μου. Η χώρα δεν πάει καλά. Η χώρα ποτέ δεν πήγαινε καλά αλλά ποτέ άλλοτε δεν είχαν μαζευτεί τόσοι πολλοί κηφήνες και ανίκανοι σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Η ζωή στην Ελλάδα είναι ανυπόφορη, γιατί ο κάθε άνθρωπος, ο κάθε πολίτης είναι πάντα σε επισφάλεια και κίνδυνο, με τυπικό και ουσιαστικό υπεύθυνο το κράτος. Η Ελλάδα φέρει όλα τα χαρακτηριστικά του θεμελιώδους σφάλματος από επιλογή, χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς στρογγυλέματα και ρομαντισμούς. Διαφωνώ και με την ρητορική ότι η χώρα βρίσκεται στον αυτόματο πιλότο. Ως σφάλμα από επιλογή το ελληνικό κράτος είναι ένα κακό κράτος, που κυριολεκτικά δολοφονεί τους πολίτες του. Είναι το ίδιο μια ντροπή και καταισχύνη, που στη διοίκησή του διαχρονικά βρίσκονταν, στην καλύτερη περίπτωση μέτριοι, στη χειρότερη φαύλοι, διεφθαρμένοι, κακοί και αναίσχυντοι. Τα τελευταία χρόνια, βέβαια, επανήλθε και ο υπόκοσμος να καθορίζει την πολιτική και κοινωνική ζωή. Επίσης, δεν συμφωνώ και δεν μου αρκούν οι γενικότητες και οι ευχές, πως κάτι τέτοιο ή άλλη τραγωδία δεν θα ξανασυμβεί. Αυτό που ζητάει ο κόσμος, για όλα τα κρίματα που του φορτώσανε, είναι δικαίωση. Όταν ακούω πολιτικούς να κάνουν ευχές μετά από μια καταστροφή τους θεωρώ ανεπαρκείς, ακατάλληλους και φοβικούς. Τους θεωρώ ανθρώπους χωρίς θάρρος και αποφασιστικότητα. Γιατί με τη δική τους υπογραφή μπορεί τυπικά κάτι να αλλάξει και να βελτιωθεί. Μέχρι τώρα όμως έχουμε δει οι υπογραφές να μπαίνουν μόνο για κακό ή στην καλύτερη περίπτωση για λιγότερο κακό.
Σε μια πολιτεία (είτε υπάρχουν εκλογές είτε όχι) που οι πολιτικοί ρωτούν και στηρίζονται σε επικοινωνιολόγους, ακόμη και για το πότε θα αναπνεύσουν, το πρόβλημα παύει να είναι πολιτικό, παύει να είναι ιδεολογικό. Ίσως παύει να είναι και πρόβλημα. Η πολιτεία έπεσε. Η πολιτεία είναι σε πρωτόγονη, πρωτόβουλη κατάσταση. Δεν υπάρχει τίποτα στον ορίζοντα που να προμηνύει κάτι θετικό. Ούτε οι εκλογές θα φέρουν τίποτα, διότι κανένας δεν ξέρει, κανένας δεν θέλει και κανένας δεν μπορεί. Ήταν, είναι και θα είναι κάποιοι στη βουλή για να μην είναι άδεια. Από τις γενικότερες αντιδράσεις καταλαβαίνουμε πως κανένας από αυτούς δεν κατάλαβε τι έγινε. Και πώς να καταλάβουν … αφού είναι εκτός κοινωνίας.
Παρόλα αυτά, όσοι νιώθουν πως μπορούν να απαλλάξουν τη χώρα από τα παράσιτα που με τις επιλογές τους σκορπούν μόνο καταστροφή και δυστυχία, ας κάνουν το καθήκον τους. Να γνωρίζουν όμως τούτο. Πως καθήκον είναι η πράξη που γίνεται από σεβασμό προς τον νόμο. Αν λοιπόν το «δικαιοσύνη παντού» και το «την επόμενη φορά θα είναι αλλιώς» δεν είναι λόγια του αέρα, τότε το καθήκον ταυτίζεται με την αναγκαιότητα απομάκρυνσης και παραδειγματικής τιμωρίας όλων εκείνων που έπαιξαν και παίζουν παιχνίδια με τη ζωή μας. Αν η τήρηση του νόμου θεωρείται εκδίκηση για τον κάθε απάνθρωπο, διεφθαρμένο, κηφήνα και υποταχθούμε σ’ αυτό, τότε και πάλι δεν θα δικαιωθεί ο κόσμος και εμείς θα είμαστε υπόλογοι και ανήθικοι. Διότι ο νόμος είναι το μόνο συναίσθημα που αναγνωρίζει η ηθική υποχρέωση και το καθήκον. Από εκεί ξεκινάς να χτίζεις. Να εφαρμόζεις καθολικά τον νόμο κι ας το θεωρούν οι διεφθαρμένοι εκδίκηση.
Το αίσθημα αδικίας και ο πραγματικός αναβρασμός για όλες τις ταπεινώσεις που έχει υποστεί μια κοινωνία τα τελευταία 15 χρόνια και βάλε, από ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα, που όχι μόνο τη χλευάζει κατάμουτρα αλλά τη δολοφονεί συστηματικά, απαιτεί τις επόμενες μέρες να ακουστεί μια λογική ιδέα, πρακτική, ριζοσπαστική και άμεσα εφαρμόσιμη, διότι τα πολιτικά κόμματα θα πάψουν να υπάρχουν. Αν δεν υπάρξει έστω και μια ιδέα που να δικαιώσει τον μέσο πολίτη για όλα τα δεινά που έχει τραβήξει, η Βουλή δεν θα λογίζεται ναός της δημοκρατίας αλλά … το τέλος της.
Αν ο Σύριζα και το ΚΚΕ δεν αναλάβουν να κάνουν αυτά που όφειλαν να κάνουν ήδη από την εποχή της οικονομικής κρίσης, τότε να ετοιμαστούν μαζί με την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ για τον δρόμο της εξόδου. Οι τακτικισμοί και η λογική της πολιτική φθοράς εδώ και δύο μέρες έχουν αποδειχθεί παρωχημένες, κομματικές ψευδαισθήσεις. Τα ψέματα τελείωσαν. Ή η αριστερά θα αποδείξει στην πράξη την ιστορική της ευθύνη ή θα βρεθούν στην ίδια μεριά με τους εχθρούς της κοινωνίας. Όσα φανερά λέμε και κρυφά σκεφτόμαστε θα γίνουν καθολικές αλήθειες, που θα κυνηγήσουν τα μικρά και μεγάλα πολιτικά μαγαζιά.
Αυτό το άρθρο είναι ένα οργισμένο άρθρο. Θα ήθελα να γράψω πολλά περισσότερα. Να γράφω και να μην τελειώνω. Όμως οφείλουμε να πάρουμε πρωτοβουλίες και να προτείνουμε λύσεις. Επομένως, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Δημήτρης Κουτσούμπας πρέπει άμεσα να συνεννοηθούν για την αλλαγή της κατάστασης και να φερθούν λογικά. Να παραιτηθούν και να οδηγήσουν οι ίδιοι την χώρα σε δημοκρατικές εκλογές. Ο Μητσοτάκης και ο υπόκοσμος που τον συντηρεί δεν είχαν έτσι κι αλλιώς ποτέ σκοπό τη δημοκρατία. Αν η αριστερά συνεχίσει να σέρνεται πίσω από ένα εντελώς εκφυλισμένο σύστημα, αναμένοντας είτε να διατηρήσει τις καρέκλες της είτε να ενεργεί με λογική πολιτικής και κυβερνητικής επετηρίδας, τότε το τρένο που θα τους παρασύρει και θα τους συνθλίψει θα το οδηγεί η οργή του κόσμου. Αν ορισμένοι «ψύχραιμοι» επικαλεστούν άρθρα και ρυθμίσεις του κατ’ εικόνα και ομοίωση συντάγματος Βενιζέλου, αυτό θα ισοδυναμεί με προδοσία ενάντια στη ζωή του κάθε πολίτη. Το σύνταγμα είναι ένα κοινωνικό συμβόλαιο, το οποίο η μία μεριά το διέρρηξε, το καταπάτησε. Ο Σύριζα και το ΚΚΕ, αν μπορούν και αν θέλουν, οφείλουν να συμμαζέψουν τα μυαλά τους, δείχνοντας αξιοπρέπεια και να δουν την αλήθεια. Εκείνη την αλήθεια που βιώνει εδώ και χρόνια η κοινωνία. Μια κοινωνία που μετράει συνέχεια φέρετρα. Αυτό που συζητάμε τα τελευταία χρόνια δεν αφορά πια την ιδεολογία του καθενός και την πολιτική του θέση αλλά την επιβίωση της κοινωνίας. Ας αναρωτηθούν μόνο τούτο και ας πράξουν. Πόσες ωρολογιακές βόμβες υπάρχουν σήμερα στην χώρα που δεν έχουν σκάσει ακόμη;
πηγη: https://www.koutipandoras.gr