Είναι κάτι παραπάνω από κλισέ να γράψεις ότι το «μακελειό των Τεμπών» έγινε πρώτη είδηση σε όλα τα μεγάλα ειδησεογραφικά δίκτυα από τα ξημερώματα κιόλας της Τετάρτης. Έχει νόημα να το πούμε; Θα μπορούσε δηλαδή να είναι αλλιώς; Οι ειδοποιήσεις άρχισαν να έρχονται απανωτά η μία μετά την άλλη. SkyNews, ZDF, Guardian, BBC News, ARD, FAZ... Έχει νόημα να αναπαράγουμε τι είπαν, αναπαράγοντας και αυτά, τουλάχιστον στην αρχή, ειδήσεις από ελληνικές πηγές; Ανησυχεί η «Ελλάδα 2.0» με την «εξαιρετική ποιότητα ζωής» μήπως χαλάσει η εικόνα της στο εξωτερικό; Φοβούνται οι κυβερνήτες ότι μπορεί τα ξένα ΜΜΕ να θέσουν ερωτήματα που δεν θα ακουστούν ποτέ εντός των συνόρων όταν θα αρχίσει η φιλότιμη προσπάθεια της λίστας Πέτσα να «αλλάξει η ατζέντα»; Σοβαρά αυτό μας ενδιαφέρει; Είναι η επικοινωνιακή διαχείριση το σημαντικότερο αυτή τη στιγμή;
Σε ολόκληρη την Ευρώπη το ταξίδι με το τρένο θεωρείται το πιο άνετο, ασφαλές και ξεκούραστο. Ο ίδιος έχω κάνει αναρίθμητα δρομολόγια σε πολλές χώρες της Ευρώπης και εννιά στις δέκα φορές ήταν μια ευχάριστη εμπειρία. Κάποτε πηγαινοερχόμουν καθημερινά με τρένο στη δουλειά παίρνοντας το Intercity Βιέννη-Λιουμπλιάνα και κατέβαινα στον πρώτο σταθμό 50 χιλιόμετρα μετά. Ένας γρήγορος καφές, το ξεφύλλισμα της εφημερίδας, ίσως κάποιος αστεϊσμός με τα γκαρσόνια και τους ελεγκτές αν είχαν κέφια.
Αργότερα, ταξίδια για κάποιο ρεπορτάζ. Το τρένο σού έδινε τον χρόνο να φτάσεις ξεκούραστος και «διαβασμένος». Η «σταθερή τροχιά» ήταν ταυτόσημη με τον αποκλεισμό του απρόοπτου. Την αξιοπιστία και την προβλεψιμότητα. Χωρίς την ταλαιπωρία των αναμονών στα αεροδρόμια. Τα χρόνια περνούσαν, τα τρένα γίνονταν πιο ασφαλή, πιο γρήγορα, αποκτούσαν πρόσβαση στο Διαδίκτυο. Τώρα κλείνεις τα εισιτήριά σου ηλεκτρονικά, κρατάς θέση, διαλέγεις «ήσυχο» ή «κανονικό» βαγόνι, η εταιρεία έχει εικόνα του πόσοι και πού κάθονται σε κάθε δρομολόγιο. Η πολιτική είναι, υποτίθεται, «στο πλευρό τους». Οι μεταφορές ανθρώπων και προϊόντων είναι πιο οικονομικές, οικολογικές και γρήγορες. Η Κομισιόν επανατροφοδοτεί φιλόδοξα σχέδια για ολοκληρωμένα πανευρωπαϊκά δίκτυα. Το Ευρωκοινοβούλιο ενέκρινε νέα μέτρα για την ενίσχυση των δικαιωμάτων των επιβατών τρένων.
Κάποια φιλόδοξα προγράμματα ιδιωτικοποίησης αποτύγχαναν βέβαια, αλλά οι χαρτογιακάδες των Βρυξελλών «το έκαναν γαργάρα». Στη μακρινή Νέα Ζηλανδία το φιάσκο έφερε την επανακρατικοποίηση. Στη Βρετανία ξαφνικά περιοχές χάθηκαν από τον χάρτη, ως ακόμα μία απόδειξη της «τυφλότητας» των φανατικά νεοφιλελεύθερων Τόρις και παράδειγμα προς αποφυγή.
Στην Ελλάδα οι εμπειρίες μου είναι λιγότερο επίκαιρες. Πάνε πολλά χρόνια που, ύστερα από μια «οδύσσεια» κάπου 14 ωρών από τα σύνορα της Βόρειας Μακεδονίας έως την Αθήνα και αφού πρώτα ξέβγαλα από πάνω μου όλη τη μαυρίλα από τον «μουτζούρη», είχα αποφασίσει ότι δεν θα ξαναπάρω τρένο.
Ακουγα τελευταία για τις βελτιώσεις, τα βήματα εκσυγχρονισμού/εξηλεκτρισμού, αλλά και τώρα τελευταία για τις καθυστερήσεις και τις προειδοποιήσεις ότι το σύστημα νοσεί. Τώρα αποκαλύπτεται ότι το δράμα ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένο. Τώρα ακούμε ότι στην Ελλάδα η εταιρεία δεν έχει καν πλήρη κατάλογο επιβατών. Είκοσι ώρες μετά τη σύγκρουση, δεν είχε καν καταφέρει να πει πόσοι είναι οι «αγνοούμενοι». Πόσο μακάβρια, χυδαίο είναι κάτι τέτοιο για έναν πατέρα που απεγνωσμένα καλούσε στο κινητό την κόρη του;
Το 2021, με αφορμή το Ευρωπαϊκό Έτος Σιδηροδρόμων, το κείμενο της Επιτροπής υπογράμμιζε ότι «μόνο 0,1 θάνατοι ανά δισεκατομμύριο επιβατών/χλμ. προκαλούνται από σιδηροδρομικά ατυχήματα, έναντι 0,23 από ατυχήματα με λεωφορείο, 2,7 από αυτοκινητιστικά ατυχήματα και 38 από ατυχήματα με μοτοσικλέτες (2011-2015 )». Στην Ελλάδα πάμε για ακόμα μία θλιβερή πρωτιά. Αλλά «Μένουμε Ευρώπη».
πηγη: https://www.avgi.gr