Ανάθεμα κι αν θυμάμαι πόσες χιλιάδες φορές το άκουσα από τη μάνα μου και μάλλον άλλες τόσες το έχω πει και θα το επαναλάβω κι εγώ στο παιδί μου. Γιατί έτσι μάθαμε. Θες από ένστικτο, θες από φόβο, θες από κάτι που δεν μπορείς με λόγια να περιγράψεις, η αγωνία αυτού που περιμένει να φτάσεις εκεί που ξεκίνησες να πας πάντα θα είναι παρούσα και πάντα αθόρυβα τα σωθικά κάποιου θα τρώει. Και είτε μηχανικά είτε από συνήθεια, πάντα κάποιος θα περιμένει να του τηλεφωνήσεις όταν φτάσεις. Γιατί έτσι μας έμαθε η ζωή. Γιατί μία στις χίλιες, γιατί όσα δεν φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η στιγμή, γιατί μπορεί ο διάολος να σπάσει το ποδάρι του, γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Και πάντα να δυσανασχετείς. Και καμιά φορά να λες «Σώπα, ρε μάνα, μην κάνεις έτσι, μην ανησυχείς κι αν αργήσω να πάρω τηλέφωνο, δεν χάλασε κι ο κόσμος».

Κι όμως, για κάποιους έρχεται εκείνη η αναθεματισμένη η ώρα που ο κόσμος χάνεται κάτω από τα πόδια τους. Είναι οι στιγμές που το τηλέφωνο χτυπάει, αλλά για λάθος λόγο. Γιατί το κακό ποτέ δεν αργεί να μαθευτεί και το τηλέφωνο που τόσο περίμενες σου κόβει τελικά τη ζωή στα δύο. Γιατί κάποιος δεν έφτασε ποτέ.

Και ο δικός σου να μην είναι, πάλι θα τη νιώσεις την παγωμάρα. Και πάλι θα το νιώσεις το κενό μέσα στην ψυχή σου. Και πάλι θα νιώσεις την αξία αυτού του «Πάρε με τηλέφωνο όταν φτάσεις». Γιατί είναι αυτές οι αναθεματισμένες οι ώρες που όλα γίνονται ένα, που όλοι γινόμαστε ένα. Γιατί στη θέση την κακιά θα μπορούσε να είσαι εσύ, να είμαι εγώ, να ήταν το παιδί σου, το παιδί μου. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε αύριο.

πηγη: https://www.avgi.gr