Ακούγεται σαν ένα από τα γνωστά ανέκδοτα, αλλά δεν είναι. Πρόκειται για την ακραία πραγματικότητα την οποία ζει τελευταία το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης.

Όποιος έχει περάσει έξω από το ΑΠΘ τις τελευταίες μέρες, θα έχει σίγουρα αναρωτηθεί γιατί ένα πανεπιστήμιο, εν μέσω διακοπών λόγω Πάσχα, χρειάζεται να αστυνομοκρατείται διαρκώς και αδιαλείπτως. Με διμοιρίες πάνοπλων αστυνομικών των ΜΑΤ να έχουν στρατοπεδεύσει επί ημέρες εντός του και να φρουρούν μέρα – νύχτα τους χώρους του, ως εάν να επρόκειτο για φυλακές βαρυποινιτών ή για στρατόπεδο βαρέων όπλων.

Όσο κι αν είναι περίεργο για ένα πανεπιστήμιο, δεν πρόκειται ούτε για σκηνές από ταινία που εκτυλίσσεται στα χρόνια κάποιας δικτατορίας στη Λατινική Αμερική, από αυτές τις διεθνείς παραγωγές που γυρίζονται τελευταία στη Θεσσαλονίκη, ούτε όμως πρόκειται για αστυνομική επιχείρηση σύλληψης κάποιας βαριά οπλισμένης συμμορίας επικίνδυνων κακοποιών.

Σύμφωνα με τον πρύτανη οι δεκάδες οπλισμένοι αστυνομικοί βρίσκονται εκεί 24 ώρες το 24ωρο για να περιφρουρούν την… κατασκευή μιας βιβλιοθήκης στη Σχολή Θετικών Επιστημών, απέναντι σε φοιτητικές αντιδράσεις.
Όσο κι αν ακούγεται εξωφρενικό για ένα πανεπιστήμιο, η κατασκευή μιας βιβλιοθήκης που έχει προορισμό να ρίξει το φως της επιστημονικής γνώσης στους νέους που σπουδάζουν, γίνεται το πρόσχημα για τη μόνιμη εγκατάσταση δυνάμεων βίαιης καταστολής. Ρίχνοντας στα πιο βαθιά σκοτάδια το πανεπιστήμιο στο οποίο δίδαξαν ο Αριστόβουλος Μάνεσης, ο Δημήτρης Μαρωνίτης κι ο Μίμης Φατούρος.

Νέα ήθη, νέα έθιμα. Στην εποχή της κυβέρνησης Μητσοτάκη και οι πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες χρειάζονται τους αστυνομικούς τους...

Πως όμως μια πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη μπορεί να γίνει πρόσχημα για την πιο σκληρή και συνεχή αστυνομοκρατία που έχει γνωρίσει το ΑΠΘ;

Μπορεί αν ο πρύτανης, γνωστός εντολοδόχος της κυβερνητικής πολιτικής, επιδιώκει να εμπεδώσει την ανάγκη μόνιμης εγκατάστασης αστυνομικών δυνάμεων εντός του πανεπιστημίου.

Μπορεί, αν οι πρυτανικές αρχές αισθάνονται αδύναμες να συνεννοηθούν και να συζητήσουν με την πανεπιστημιακή κοινότητα, την οποία υποτίθεται ότι διοικούν.

Είναι χαρακτηριστικό της νοοτροπίας του πρύτανη, άλλωστε, ότι η Σύγκλητος ούτε ρωτήθηκε, ούτε, πολύ περισσότερο, συναίνεσε ποτέ για την αστυνομοκρατία. Ο ίδιος ο πρύτανης άλλωστε, μιλώντας στη Σύγκλητο, έκανε τα πράγματα πολύ χειρότερα. Απέδωσε την πρόσκληση των αστυνομικών δυνάμεων και την παραμονή τους εντός ΑΠΘ στον… εργολάβο.

Επιβεβαιώνοντας τους χειρότερους φόβους, ότι έχει εκχωρήσει τη διοίκηση του ΑΠΘ την οποία η πανεπιστημιακή κοινότητα του εμπιστεύτηκε, σε εργολάβους και σε αστυνομικούς.

Κι ακόμη, μια πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη μπορεί να γίνει πρόσχημα αστυνομοκρατίας ενός πανεπιστημίου, αν οι πρυτανικές αρχές, αντί να οργανώσουν ειδικά εκπαιδευμένη πανεπιστημιακή φύλαξη με αρμοδιότητες περιφρούρησης και πρόσκλησης της δημόσιας δύναμης στο ενδεχόμενο που εκτελούνται εγκληματικές πράξεις, όπως εκ του νόμου υποχρεούνται, όπως συνέβαινε πάντοτε στο ΑΠΘ, αλλά και όπως συμβαίνει σε όλα τα πανεπιστήμια του πολιτισμένου κόσμου, εκείνες προτιμούν για λόγους ιδεολογικούς ή και επίδειξης δύναμης να παραδίδουν τα κλειδιά του ιδρύματος, χωρίς δεύτερη συζήτηση, σε πάνοπλους αστυνομικούς.

Και τέλος όλο αυτό το αντιαισθητικό αστυνομικό σκηνικό μπορεί να συμβαίνει, όταν οι πρυτανικές αρχές, με τις διαρκείς προσκλήσεις ένοπλης αστυνομίας για να καταστείλει άοπλες φοιτητικές διαμαρτυρίες, έχουν εξοργίσει τους φοιτητές και έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους. 

Αφού έχουν χάσει πια κάθε αξία ακόμη και οι ευρωπαϊκές αρχές της ισότητας και της αναλογικότητας, με οπλισμένα ΜΑΤ να τίθενται απέναντι σε άοπλους φοιτητές.

Η αιτία βέβαια για τις φοιτητικές αντιδράσεις δεν σχετίζεται με την κατασκευή βιβλιοθήκης. Πίσω από αυτήν και με πρόσχημα την κατασκευή της, κρύβεται η κάτω από όχι διαφανείς συνθήκες, εν μέσω διακοπών πάλι, κατάργηση ενός χώρου στη Σχολή Θετικών Επιστημών που από δεκαετίες είχε παραχωρηθεί στους φοιτητές σαν φοιτητικό στέκι.

Κι ακόμη χειρότερα, πίσω από τις φοιτητικές αντιδράσεις κρύβεται η άρνηση των πανεπιστημιακών αρχών, ενόψει της κατασκευής της βιβλιοθήκης, να διαθέσουν έναν άλλο χώρο στους φοιτητικούς συλλόγους.

Ο αυταρχισμός των πανεπιστημιακών αρχών και η άρνησή τους να συνεννοηθούν με την κοινότητα, υπήρξε η αιτία για όλη αυτή τη διεθνώς πρωτότυπη, αλλά και αχρείαστη επίδειξη αστυνομικής δύναμης.

Και επιπλέον, η αδιαλλαξία των υπευθύνων να μη διαθέσουν χώρο στους φοιτητές, όπως συνέβαινε πάντοτε, όσο και κάποιες… απειλητικές κινήσεις από πλευράς των πλέον ακραία θερμοκέφαλων εκ των θιγόμενων, άοπλων πάντως φοιτητών, έγιναν η αφορμή να εγκατασταθούν τα πάνοπλα ΜΑΤ μόνιμα στην πανεπιστημιούπολη.

Στην αρχή τη Δεξιά την ενοχλούσε το άσυλο. Κι ύστερα, όταν το κατήργησε δια νόμου και οι αστυνομικές δυνάμεις μπορούν πλέον ανεμπόδιστα να επεμβαίνουν, την ενοχλεί που στα πανεπιστήμια δεν υπάρχει διαρκής και μόνιμη εγκατάσταση αστυνομικών δυνάμεων.

Για να θυμίζει σε όλους, στην εποχή της οικονομίας της γνώσης, ποια είναι η κυρίαρχη εξουσία.

Ωραίο παράδειγμα δίνει, πάντως, το ΑΠΘ σήμερα στους φοιτητές του. Αντί να τους εκπαιδεύσει στη δύναμη των κλασσικών αξιών που δίδαξαν ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας κι ο Αριστοτέλης, στην ισχύ δηλαδή του ορθού λόγου, της διαλεκτικής και των επιχειρημάτων, τους εκπαιδεύει, με το παράδειγμά του, να εμπιστεύονται τη βαρβαρότητα της βίας και της καταστολής.

Ευτυχώς που όλο αυτό το κακόγουστο αστείο θα τελειώσει σύντομα. Μια και η περιστασιακή στρατοπέδευση εντός ΑΠΘ αστυνομικών δυνάμεων θα υποχωρήσει, δίνοντας τη θέση της στη μόνιμη πλέον εγκατάσταση της πανεπιστημιακής αστυνομίας.

Για να θυμίζει στο διηνεκές ότι η «ασφάλεια» των δυνάμεων της βίας και της καταστολής είναι πιο σημαντική από την ελευθερία που παρέχει η γνώση.

Με τούτα και με τα άλλα η Ελλάδα έχει γίνει η τελευταία χώρα στην Ευρώπη σε αναλογία φοιτητών ως προς τους διδάσκοντες και ως προς το διοικητικό προσωπικό. 

Κι αυτό, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της υπουργού Παιδείας να αυξήσει τον δείκτη, όχι όμως με τον ενδεδειγμένο τρόπο, αυξάνοντας δηλαδή το προσωπικό, αλλά αντίθετα, μειώνοντας δραστικά τους φοιτητές, μέσω του ταξικού ιδεολογήματος της Ενιαίας Βάσης Εισαγωγής.

Όσο όμως τα πανεπιστήμια της Ελλάδας φτωχαίνουν σε διδακτικό, επιστημονικό και διοικητικό προσωπικό και όσο μειώνεται η ισότιμη πρόσβαση των νέων στα πανεπιστήμια, τόσο υπάρχουν κάποιοι δείκτες που εξακολουθούν να μας κάνουν υπερήφανους, γιατί μας φέρνουν πρώτους διεθνώς.

Πρόκειται για τον αριθμό αστυνομικών ανά πληθυσμό, ένας δείκτης στον οποίο η Ελλάδα έχει γίνει η δεύτερη χώρα στην Ευρώπη, μετά την Κύπρο.

Αφού ακόμη και οι πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες, εν έτει 2022, χρειάζονται αστυνομικούς για να φυλαχθούν και όχι επιστημονικό προσωπικό για να λειτουργήσουν…

πηγη: https://tvxs.gr