Οι φωτιές το καλοκαίρι έχουν καταντήσει ενδημικό φαινόμενο. Εν μέρει, αυτό εξηγείται «αντικειμενικά», δηλαδή από την κλιματική αλλαγή. Σε έναν άλλο βαθμό όμως συμβάλλει η πλημμελής προπαρασκευή για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών, συν, για να μην ξεχνιόμαστε, η αυθαίρετη δόμηση. Υπό αυτές τις συνθήκες, ένα φυσικό φαινόμενο μπορεί να προκαλέσει απροσμέτρητη καταστροφή, με πολλαπλό κόστος σε υποδομές και πολλές φορές ανθρώπινα θύματα.

Μόλις ξεσπάσει μια πυρκαγιά στην Ελλάδα, δύο ασχήμιες συμβαίνουν μαζί και ταυτοχρόνως. Πρώτα αρχίζουν τις μαραθώνιες εκπομπές τα κανάλια, που μετά από ένα σημείο, μη βρίσκοντας κάτι ουσιαστικό να μεταδώσουν, αρχίζουν να βασανίζουν τους πληγέντες και τους ίδιους τους ρεπόρτερ τους ανακυκλώνοντας τα ίδια και τα ίδια. Αυτό βέβαια δεν είναι πληροφόρηση, είναι δημοσιογραφικό κιτς και λαϊκισμός του αισχίστου είδους. Τα κανάλια δεν προσφέρουν υπηρεσίες. Απλώς εκνευρίζουν τους ανθρώπους που βλέπουν τα σπίτια τους να καίγονται και εμμέσως παρεμποδίζουν το έργο της πυρόσβεσης.

Αλλά υπάρχει και αυτό που ακολουθεί αμέσως μετά: ναααα τα κυβερνητικά κλιμάκια επισκέψεις, ναααα η αντιπολίτευση περιοδείες! Λες και ενδιαφέρει κανέναν από αυτούς που βρίσκονται στις πυρόπληκτες περιοχές αν θα εκφράσουν τα κόμματα την συμπαράστασή τους ή τον (στην καλύτερη περίπτωση συμβολικό) πόνο τους για τις απώλειες. Άλλο περιμένει να ακούσει ο κόσμος: πρώτον, ποια μέσα θα χρησιμοποιηθούν για να περιοριστεί το κακό
• και δεύτερον, ποιες θα είναι οι αποζημιώσεις και οι επανορθώσεις. Αυτά όμως δεν ανακοινώνονται στις «βόλτες» που κάνουν τα πολιτικά κλιμάκια, κατηγορώντας το ένα το άλλο.
Είναι πληροφορίες που μπορούν να δώσουν μόνο οι καθ’ ύλιν αρμόδιοι. Κατά τούτο λοιπόν, έχει απόλυτο δίκιο το ΚΚΕ: όταν πρωτεύει να σβήσεις τη φωτιά, η φλυαρία και το θεαθήναι δεν είναι απλώς εκνευριστικά, είναι προσβολή της νοημοσύνης μας.

Αν ήθελε να πει κάτι ουσιαστικό η αντιπολίτευση, αλλού θα έπρεπε να στοχεύσει. Σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσιεύονται στο tvxs, η τιμή ενός ρωσικού πυροσβεστικού αεροσκάφους Beriev Be-200 κυμαίνεται από 45 έως 70 εκατομμύρια δολάρια, ενώ ένα Rafale στοιχίζει περίπου 170 εκατομμύρια δολάρια. Με άλλα λόγια, αντί 1 μαχητικού μπορούμε να προμηθευτούμε περίπου 3 γιγαντιαία πυροσβεστικά αεριωθούμενα, σαν κι αυτό που βλέπουμε τώρα να πετάει πάνω από τις πύρινες ζώνες. Όταν ψηφίζουν λοιπόν τα εξοπλιστικά στη Βουλή, καλό θα είναι να συνυπολογίζουν οι βουλευτές της αντιπολίτευσης ότι προκρίνοντας αυτές τις δαπάνες απορρίπτουν κάποιες άλλες. Αυτό είναι το ουσιαστικό, όχι οι δηλώσεις συμπαράστασης κατόπιν εορτής.

Το άλλο ουσιαστικό που μπορεί να πει η αντιπολίτευση είναι κάτι, τέλος πάντων, για την άναρχη δόμηση. Αντιπυρικές ζώνες ανύπαρκτες, συσσωρευμένα υποθέματα για πυρκαγιά παντού, παλάτια, εξοχικά και παράγκες όπου νάναι μέσα στο δάσος. Ας μη γελιόμαστε. Αυτές οι κατασκευές δεν είναι «για να βάλουν το κεφάλι τους από κάτω» οι μη έχοντες στέγη. Είναι το υπερκαταναλωτικό «παντεσπάνι», με τις 3 «κύριες κατοικίες» και τα 3 «εξοχικά», που μας κληροδότησαν οι δεκαετίες του 1990 και του 2000. Αν δεν βγει η (ορθολογική) Αριστερά να τα πει, ποιος θα βγει;

Το τρίτο και κυριότερο όμως θέμα, με το οποίο θα έπρεπε να έχει ασχοληθεί η Αριστερά και γενικότερα οι προοδευτικές δυνάμεις, είναι ο ζήτημα του Περιβάλλοντος. Δεν εννοώ την αφ’ υψηλού ρητορική περί «πράσινου κόσμου», αλλά συγκεκριμένες θέσεις σε συγκεκριμένα προβλήματα. Τί είπε ο ΣΥΡΙΖΑ για το Ελληνικό; Τι λέει ακριβώς για τους υδρογονάνθρακες; Υπάρχει συγκεκριμένο πρόγραμμα για την αναδάσωση, τα αντιπλημμυρικά, τις εκπομπές;

Προλαβαίνω τις γκρίνιες και τα χιλιοειπωμένα: βεβαίως, όλα αυτά έχουν τεράστιο κόστος, πολιτικό και οικονομικό. Δεν είναι εύκολο να πεις «όχι» στους εξοπλισμούς, τη στιγμή που η κυβερνώσα παράταξη παραφυλάει για να σε πει από ανεύθυνο έως ανθέλληνα
• δεν είναι εύκολο να δυσαρεστήσεις τη «μεσαία τάξη», που έχει χτίσει όπου βρήκε την ευκαιρία
• δεν είναι εύκολο να θυσιάσεις «μεγάλες επενδύσεις» για λίγα δέντρα
• δεν είναι φρόνιμο να δεσμεύσεις λεφτά -που δεν έχεις- για να ξαναφτιάξεις τα δάση και να αποκτήσεις επάρκεια στην αντιπυρική προστασία. Αλλά, μια στιγμή, ποιος είπε ότι είμαστε μόνο για τα εύκολα;

Κάθε μέρα, ολοένα και περισσότερο όσο περνάει ο χρόνος, γίνεται φανερό ότι η Αριστερά δεν πρόκειται να συγκεντρώσει ξανά την προσοχή του κόσμου, εκτός αν βρει κάτι σημαντικό και διαφορετικό να πει. Κάποτε αυτό το «κάτι» ήταν η αλλαγή του κοινωνικού συστήματος στο σύνολό του. Σήμερα, η διχοτομία Αριστεράς-Δεξιάς αφορά μια άλλη ερώτηση, λίγο πιο πρακτική: μπορούν οι προοδευτικές δυνάμεις να υποσχεθούν στην κοινωνία πράγματα που είναι δύσκολα, «παράλογα», «επικίνδυνα» ή ανέφικτα για τη Δεξιά; Μπορούν να μιλήσουν για μεγάλες δημόσιες επενδύσεις στην Παιδεία, την Υγεία, το Περιβάλλον; Και μπορούν να πουν, με καινούργιο ίσως τρόπο, αυτό που έλεγαν οι πρώιμοι κομμουνιστές στις αρχές του 20ου αιώνα, ότι δηλαδή 3 ώρες δουλειά την ημέρα φτάνουν και παραφτάνουν για να ζήσουμε όλοι βασιλικά;

Αν όλα αυτά ακούγονται εξωπραγματικά, είναι γιατί πράγματι είναι έτσι υπό τις συνθήκες αυτού του καθεστώτος. Ενός καθεστώτος που οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα την ανθρωπότητα και τον πλανήτη στην καταστροφή. Να μη το παραξηλώσουμε λοιπόν με τον «ρεαλισμό» μας, γιατί θα πρέπει να σκεφτούμε και το άλλο: ότι προτάσεις και προγράμματα που περιορίζονται μόνο σε όσα μπορούν να γίνουν υπό το δεδομένο status quo, δηλαδή χωρίς να ανοίξει μύτη, δεν συνιστούν «νέο αφήγημα», αλλά έναν παλιομοδίτικο και πολιτικά χρεωκοπημένο οικονομισμό. Με έκρηξη και με φωτιά σβήνει η φωτιά!
πηγη: https://tvxs.gr