Απόσπασμα από το βιβλίο Dear Sister: Letters from Survivors of Sexual Violence (AK Press, 2014). Η Mary Zelinka είναι συγγραφέας, αρθρογράφος και ακτιβίστρια εναντίον της ενδοοικογενειακής βίας.

Μετάφραση Δημήτρης Πλαστήρας

 Δημοσιεύθηκε την 29 Ιουνίου, 2022

Αγαπημένη Αδερφή

Έχω μπροστά μου μια φωτογραφία με εμένα πάνω στον Νταρκ Ντέστινυ. Είναι μια μικρή, λεπτή, ασπρόμαυρη φωτογραφία, σαν εκείνες που εμφάνιζαν στο φαρμακείο της γειτονιάς. Είμαι δώδεκα. Αν και η εικόνα είναι θολή, η έκφραση στο πρόσωπο μου φαίνεται: αυτό το άλογο, αυτή η ζωή, είναι όσο ονειρεύτηκα, όσα ήθελα. Μερικές εβδομάδες μετά από αυτή τη φωτογραφία θα συμμετείχα στην πρώτη μου αγώνα.

Λίγες μέρες μετά, ο εκπαιδευτής μου θα άρχιζε να με κακοποιεί.

Όταν λέω δεν είναι δικό σου φταίξιμο, πως δεν υπάρχει τίποτα που να μπορούσες να κάνεις στην πιο ακραία σκοτεινή σου στιγμή για να το αξίζεις αυτό. Το λέω επίσης σε αυτό το δωδεκάχρονο κορίτσι πάνω στο άλογο της. Και στο δεκαεφτάχρονο εαυτό μου, τον δεκαοχτάχρονο, δεκαεννιάχρονο, εικοσάχρονο – όλους τους εαυτούς που έζησαν μέσα από όλο και πιο βίαιες σχέσεις μέχρι επιτέλους ο τριαντάχρονος εαυτός μου ξύπνησε ένα πρωί και είπε, «Θέλω κάτι διαφορετικό. Δεν ξέρω τι, απλά θέλω να είναι διαφορετικό».

Θα ήταν ψέμα το να πω πως ξέρω τι περνάς. Το μόνο που ξέρω στα αλήθεια είναι η ιστορία μου. Η εμπειρία μου στο να δουλεύω για την δικιά μου επούλωση και ακούγοντας τις ιστορίες από πολλές άλλες επιζώσες μου λέει πως ενώ υπάρχουν πολλές ομοιότητες, καμιά από τις δυο μας δεν είναι ίδιες. Σαν κάποιο είδος από πληγωμένες χιονονιφάδες.

Όμως, θα ήθελα να μπορώ να σου πω το μονοπάτι που να ακολουθήσεις, να σου δώσω ένα χάρτη για να κάνω το ταξίδι σου ευκολότερο. Όμως έτσι θα ήταν ο δικός μου χάρτης, και ο χάρτης αυτός δεν δούλεψε πάντοτε ούτε για εμένα. Και θα προϋπέθετε πως εγώ ξέρω καλύτερα από εσένα τι έχεις ανάγκη.

Αυτό που μπορώ μόνο να πως δίχως καν να σε δω ποτέ είναι πως είσαι ένα γενναίο, δυνατό και δημιουργικό άτομο που δεν σου άξιζε να κακοποιηθείς σεξουαλικά. Πως μπορώ να είμαι τόσο σίγουρη για αυτό; Επειδή επιβίωσες. Χρειάζεται μεγάλο απόθεμα κουράγιου για να επιβιώσεις από τη σεξουαλική κακοποίηση, και το κατάφερες.  Και αντί να καταπιείς το πόνο, αποφάσισες να ανοιχτείς διαβάζοντας αυτό το βιβλίο. Τι δώρο για τον εαυτό σου! Τώρα πρέπει να πιστέψεις πως το κουράγιο και η δημιουργικότητα που σου επέτρεψε να επιβιώσεις μπορεί να σε κρατήσει στην διαδικασία επούλωσης σου.

Το δικό μου ταξίδι προς την επούλωση κράτησε χρόνια. Σπατάλησα τόσο χρόνο πιστεύοντας πως η κακοποίηση μου ήταν δικό μου φταίξιμο, γιατί αν ήταν, τότε μπορούσα να έχω έλεγχο για το αν θα συνέβαινε ξανά. Στην πραγματικότητα όμως, δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσα να κάνω, όπως και εσύ δεν μπορούσες να κάνεις τίποτα. Κάποιος επέλεξε να μας πληγώσει. Δεν ήταν το δικό μου φταίξιμο, και δεν ήταν δικό σου φταίξιμο.

Κάποιος επέλεξε να σε πληγώσει, και το «κανονικό» που ήξερες ως τότε χάθηκε για πάντα. Το κόλπο τώρα είναι να δημιουργήσεις ένα νέο κανονικό. Ως την εποχή που έφτασα στα τριάντα, σκεφτόμουν πως η ζωή μου είχε τελειώσει – πως δεν θα αισθανόμουν ποτέ ευτυχία και χαρά·  πως το περισσότερο που θα μπορούσα ποτέ να ελπίζω ήταν για ένα είδος ανούσιας μισο-ζωής. Διάβαινα με κόπο τις μέρες μου σα να ήμουν βυθισμένη στη λάσπη μέχρι που η αυτοκτονία φαίνονταν το επόμενο λογικό βήμα. Μετά από μερικές αποτυχημένες απόπειρες, αποφάσισα πως ίσως έπρεπε να μείνω και να δω τι θα γίνει μετά. Αυτό έγινε πριν τριάντα χρόνια. Τώρα, δεν περνάει ούτε μια μέρα  που να μην είμαι βαθιά ικανοποιημένη που είμαι ακόμα ζωντανή.

Μερικές φορές σκέφτομαι πως οι επιζώσες που ολοκλήρωσαν την διαδικασία επούλωσης ζουν τη ζωή τους πιο βαθιά από άλλους ανθρώπους. Υπάρχει μια απώλεια σ’ αυτό· δεν μπορούμε να θεωρήσουμε την ασφάλεια μας – συναισθηματική ή σωματική – ως δεδομένη ποτέ ξανά. Υπάρχει ένα δώρο όμως σ’ αυτή την απώλεια. (Όχι ένα δώρο όπως «Είμαι τόσο χαρούμενη που αυτό το κακό πράγμα συνέβη σε εμένα επειδή τώρα είμαι δυνατότερο άτομο», επειδή ουσιαστικά αυτό είναι βλακείες. Δεν χρειάζεται να συμβούν κακά πράγματα για να είμαστε δυνατοί). Το δώρο αυτό είναι ότι ξέρουμε πόσο πολύτιμη είναι πραγματικά κάθε ήρεμη στιγμή. Δεν μπορούμε να περάσουμε τη ζωή στον αυτόματο πιλότο. Τα μάτια μας είναι ανοιχτά.

Η δικιά μου διαδικασία επούλωσης ήταν σαν μια εκτεινόμενη προς τα έξω σπείρα. Φαντάσου ένα καουμπόι να στριφογυρίζει ένα λάσο: Στην αρχή η σπείρα ήταν τόσο στενή που δεν μπορούσα να ανασάνω βαθιά. Οι σεξουαλικές επιθέσεις μόλυναν κάθε στιγμή που ήμουν ξύπνια. Μετά σταδιακά, η σπείρα έγινε πιο ανοιχτή, και όταν σκεφτόμουν τη τη βία, έχει όλο και λιγότερη επίδραση πάνω μου. Η σπείρα συνέχισε να ανοίγει όλο και περισσότερο. Η ανάμνηση της κακοποίησης και της επίδρασής της δεν θα ξεχαστεί ποτέ, αλλά δεν καθορίζει πλέον ποια είμαι.

Αυτό που πιστεύω είναι: Αν συνεχίσεις να βάζεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και κάνει αυτό που σε θεραπεύει, θα φτάσεις στην άλλη πλευρά. Πρέπει να κρατηθείς από τα νύχια όταν ο πόνος απειλεί να σε πνίξει. Πρέπει να πιστεύεις πως δεν θα κρατήσει για πάντα.

Το ταξίδι αξίζει.

Εκείνο το δωδεκάχρονο κορίτσι πάνω στο άλογο της ήταν ολομόναχο όλα εκείνα τα χρόνια πριν, αλλά δεν είναι πιά. Τώρα έχει εμένα.

Αδελφικά

Mary Zelinka

πηγη: https://geniusloci2017.wordpress.com