Loading...

Κατηγορίες

Σάββατο 11 Δεκ 2021
Ο αγώνας για αναγνώριση , των κοινωνικών λειτουργών στον τομέα υγείας της Ινδίας
Κλίκ για μεγέθυνση

Εργάτρια Asha που σημαδεύει το δάχτυλο ενός κοριτσιού μετά τη χορήγηση εμβολίου κατά της πολιομυελίτιδας στο Δελχί της Ινδίας. 28 Ιουνίου 2021. Φωτογραφία: PradeepGaurs / Shutterstock.com

 

Οι εργαζόμενοι της ASHA της Ινδίας και του Ανγκανουάντι συγκεντρώνονται κάτω από το σύνθημα «Η κοινονική εργασία για την υγεία είναι δουλειά!». να απαιτήσουν δίκαιη αμοιβή και μεταχείριση για τις βασικές υπηρεσίες που παρέχουν.

11 Δεκεμβρίου 2021

 

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Dipa Sinha

Μετάφραση / επιμέλεια Β. Αντωνίου

 

Αυτό το δοκίμιο δημοσιεύεται σε συνεργασία με την Public Services International

Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, μία από τις πιο εμφανείς ομάδες εργαζομένων σε όλη την πανδημία του COVID-19 στην Ινδία ήταν οι Διαπιστευμένοι Ακτιβιστές Κοινωνικής Υγείας (ASHAs - Accredited Social Health Activists), ένα στέλεχος εργαζομένων στον τομέα της υγείας της κοινότητας που διορίστηκε από την Εθνική Αποστολή Υγείας (NHM - National Health Mission). Αυτές οι μέχρι τότε αόρατες γυναίκες δεν είδαν μόνο να πηγαίνουν σπίτι σε σπίτι σε όλη τη χώρα σε χωριά και πόλεις,  να διεξάγουν έρευνες για σκοπούς εντοπισμού και θεραπείας, ευαισθητοποιώντας για τον COVID-19 και παρέχοντας υποστήριξη σε όσους βρίσκονται σε καραντίνα στο σπίτι, αλλά και ακούγονται μέσω των διαμαρτυριών τους και απεργιών, απαιτώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας.

Πάνω από ένα εκατομμύριο γυναίκες σε όλη τη χώρα εργάζονται ως ASHAs, ένα πρόγραμμα που ξεκίνησε το 2005 για να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ της κοινότητας και του συστήματος υγείας. Διαδραματίζουν πολλαπλούς ρόλους, ως ακτιβιστές, εθελοντές και εργαζόμενοι που παρέχουν δημόσιες υπηρεσίες που καλύπτουν μια σειρά από δημόσιες υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης, συμπεριλαμβανομένης της υγείας της μητέρας και του παιδιού και των μεταδοτικών και μη μεταδοτικών ασθενειών. Ενώ έχουν διοριστεί από την κυβέρνηση, δεν αναγνωρίζονται ως υπάλληλοι και αμείβονται μόνο με «κίνητρα» που συνδέονται με ορισμένα καθήκοντα ή στόχους. Κατά μέσο όρο, οι ASHA κερδίζουν από 2000 ₹* έως 9000 ₹ το μήνα (περίπου 26 έως 120 $ ΗΠΑ).

Ένα άλλο στέλεχος εργαζομένων γυναικών, που απασχολείται στο πλαίσιο των Υπηρεσιών Ολοκληρωμένης Ανάπτυξης Παιδιού (ICDS - Integrated Child Development Services) είναι εργάτριες και βοηθοί του Ανγκανουάντι. Το Anganwadi είναι ένα κοινοτικό κέντρο φροντίδας μητέρας και παιδιού που παρέχει υπηρεσίες εκπαίδευσης, υγείας και διατροφής για μικρά παιδιά, έγκυες και θηλάζουσες γυναίκες και έφηβα κορίτσια. Σχεδόν 28 εκατομμύρια γυναίκες εργάζονται στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος και, όπως οι ASHAs, δεν αναγνωρίζονται ως εργαζόμενες. Αντιθέτως, θεωρούνται «επίτιμοι εργάτες» που αμείβονται με αμοιβή και όχι μισθό. Το τιμολόγιο για τους εργάτες του Ανγκανουάντι κυμαίνεται από 4.500 ₹ έως 15.000 ₹ (περίπου 60 – 200 $) το μήνα, με την κεντρική κυβέρνηση να συνεισφέρει 4.500 ₹ και ορισμένες πολιτείες να το συμπληρώνουν με δικά τους κεφάλαια.

Οι εργαζόμενοι στο Anganwadi πραγματοποιούν προσχολική εκπαίδευση και είναι υπεύθυνοι για μια σειρά από άλλες υπηρεσίες, όπως η παρακολούθηση της ανάπτυξης, η παροχή συμπληρωματικής διατροφής, η συμβουλευτική διατροφή και ούτω καθεξής. Όντας ένα παλαιότερο πρόγραμμα, έχει πιο καθιερωμένα συνδικάτα εργαζομένων που κατάφεραν σε διάφορες περιόδους να αποκομίσουν σημαντικά —αν και ανεπαρκή ακόμη— κέρδη για τη βελτίωση των αποδοχών τους (ειδικά σε ορισμένες πολιτείες). Ωστόσο, οι εργαζόμενοι στο Ανγκανουάντι εξακολουθούν να μην είναι νομιμοποιημένοι ως υπάλληλοι και ακόμη και το Ανώτατο Δικαστήριο αποδέχθηκε τη θέση της κυβέρνησης ότι είναι «τιμητικοί» εργαζόμενοι. Ως αποτέλεσμα, παραμένουν εκτός του πεδίου εφαρμογής κάθε προστατευτικής εργατικής νομοθεσίας. Η μέση αμοιβή των ASHAs και των εργαζομένων στο anganwadi είναι συχνά ακόμη μικρότερη από τον κατώτατο μισθό που επικρατεί σε μια δεδομένη πολιτεία.

Οι ASHAs και οι εργαζόμενοι στο anganwadi αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της παροχής βασικών υπηρεσιών δημόσιας υγείας και διατροφής, αλλά η εργασία τους παραμένει ως επί το πλείστον μη αναγνωρισμένη - όπως και όλη η εργασία φροντίδας που κάνουν οι γυναίκες στο νοικοκυριό τους δεν υπολογίζεται ως εργασία. Περιγράφοντας την κατάσταση αυτών των εργαζομένων, ο Adil Shariff, Γενικός Γραμματέας της Ινδικής Ομοσπονδίας Εργαζομένων Εθνικών Δημοτικών και Τοπικών Φορέων, λέει: «Είναι πολύ λυπηρό που αυτοί οι εργαζόμενοι δεν αναγνωρίζονται καν ως εργαζόμενοι ούτε από την κυβέρνηση ούτε από το κοινό. Δεν εμπίπτουν καν στον ορισμό του «εργάτη» [sic] που δίνεται βάσει του νόμου για τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και ως εκ τούτου δεν λαμβάνουν κανένα όφελος που να ισχύει για συμβασιούχους ή εξωτερικούς συνεργάτες. Δεν περιλαμβάνονται σε καμία διάταξη κοινωνικής ασφάλισης και δεν λαμβάνουν κατώτατους μισθούς».

Ο Σάριφ εξηγεί πώς στην Τελανγκάνα, μια πολιτεία στη νότια Ινδία, οι ASHA αμείβονται μόνο με 7.000 ₹, ή λιγότερο από το μισό του κατώτατου μισθού των 17.000 ₹ που λαμβάνουν οι ανειδίκευτοι εργάτες όπως οι καθαριστές δρόμου. Επιπλέον, οι μισθοί τους συχνά καταβάλλονται «με καθυστέρηση 3-4 μηνών». Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με τον Σαρίφ, οι εργαζόμενοι συχνά αναγκάζονται να προκαταβάλουν το ενοίκιο για τα κέντρα ανγκανουάντι από τις τσέπες τους, επειδή τα κεφάλαια έρχονται μόνο δύο φορές το χρόνο.

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19, ο ρόλος αυτών των εργαζομένων - ειδικά των ASHAs - έγινε ακόμη πιο κρίσιμος. Οι ώρες εργασίας τους επεκτάθηκαν πέρα ​​από το συνηθισμένο και κατά τη διάρκεια του πολύμηνου εθνικού lockdown ή όταν τα κρούσματα ήταν στο αποκορύφωμα, ήταν σε ετοιμότητα 24/7. Το έργο τους για να διασφαλίσουν ότι όλοι οι ενήλικες θα εμβολιάζονται συνεχίζεται, ωστόσο, οι συνθήκες εργασίας τους είναι τόσο αξιολύπητες όσο ποτέ. Μερικές φορές, τα κέρδη τους μειώνονται ακόμη και επειδή οι τακτικές υπηρεσίες για τις οποίες λάμβαναν κίνητρα είχαν διακοπεί κατά τη διάρκεια των lockdown. Σχεδόν παντού σε ολόκληρη τη χώρα, οι εργαζόμενοι της ASHA αντιμετώπισαν επίσης καθυστερήσεις στις πληρωμές αμοιβής τους έως και έξι μήνες.

Η κυβέρνηση ανακοίνωσε μια πρόσθετη πληρωμή μόλις 1.000 ₹ το μήνα για εργασίες που σχετίζονται με τον COVID-19 και δεν δόθηκε μεγάλη υποστήριξη με τη μορφή ΜΑΠ. Στους περισσότερους εργαζόμενους απλώς δόθηκαν μάσκες προσώπου, αλλά ακόμη και αυτές δεν ήταν καλής ποιότητας και έπρεπε να αντικατασταθούν. Πολλοί εργαζόμενοι αντιμετώπισαν στίγματα στις κοινότητές τους και στο σπίτι τους, επειδή θεωρούνταν ως σε κίνδυνο και ως πιθανοί φορείς του ιού επειδή αλληλεπιδρούσαν με τόσους πολλούς ανθρώπους.

Επιπλέον, υπήρξαν περιπτώσεις εργαζομένων της ASHA που δεν έλαβαν βοήθεια για τη δική τους θεραπεία όταν διαγνώστηκαν ως θετικοί στον COVID-19. Σύμφωνα με επίσημα αρχεία, μέχρι τον Απρίλιο του 2021, 109 ASHA έχασαν τη ζωή τους από δραστηριότητες που σχετίζονται με τον COVID-19, αλλά αναφορές των μέσων ενημέρωσης και μαρτυρίες εργαζομένων σε συνδικάτα αποκαλύπτουν ότι υπήρξαν ακόμη περισσότεροι θάνατοι που δεν έχουν αναγνωριστεί λόγω έλλειψης COVID-19 πιστοποίηση και ούτω καθεξής.

 

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

 

Η πανδημία COVID-19 έχει φέρει στο προσκήνιο τον σημαντικό ρόλο των εργαζομένων στον τομέα της υγείας της κοινότητας (CHWs - Community Health Workers) καθώς και τις επισφαλείς συνθήκες εργασίας τους. Αλλά όλα αυτά είναι ζητήματα που προϋπήρχαν πολύ πριν από την πανδημία. Στην περιοχή της Νότιας Ασίας, οι CHWs που εργάζονται ως εθελοντές υγείας με πολύ χαμηλές αποδοχές είναι συνηθισμένοι όχι μόνο στην Ινδία αλλά και στο Νεπάλ και στο Μπαγκλαντές. Στην Ινδία και το Πακιστάν, οι CHWs αποτελούν σχεδόν το ήμισυ του συνολικού εργατικού δυναμικού στον τομέα της υγείας και είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία γυναίκες από φτωχό και μέτριο υπόβαθρο. Οι CHWs αποτελούν μέρος του μεγάλου εργατικού δυναμικού σε όλο τον κόσμο, αμειβόμενοι και μη, που συμβάλλουν στην εργασία φροντίδας – συμπεριλαμβανομένης της υγειονομικής περίθαλψης, της παιδικής φροντίδας, της περίθαλψης αναπηρίας, της υγειονομικής περίθαλψης και ολόκληρης της σειράς δραστηριοτήτων που εμπίπτουν στην κοινωνική αναπαραγωγή.

Σύμφωνα με τη ΔΟΕ, παγκοσμίως υπάρχουν περίπου 57 εκατομμύρια απλήρωτοι «εθελοντές» εργαζόμενοι που παρέχουν εργασία μακροχρόνιας φροντίδας. Η εργασία φροντίδας υπονομεύεται και υποτιμάται καθώς θεωρείται ως φυσική υποχρέωση των γυναικών και ως επέκταση της εργασίας που κάνουν στα νοικοκυριά τους. Οι φεμινίστριες οικονομολόγοι έχουν γράψει για το πώς ένας τέτοιος καταμερισμός εργασίας λόγω φύλου που προκύπτει από πατριαρχικούς κανόνες είναι στην πραγματικότητα ένας τρόπος με τον οποίο η γυναικεία εργασία επιδοτεί τις καπιταλιστικές οικονομίες αναπαράγοντας και διατηρώντας δωρεάν την εργατική δύναμη. Επίσης, επιδοτεί το σύστημα υγείας παρέχοντας φθηνό εργατικό δυναμικό.

Αυτό επιδεινώνεται περαιτέρω στο πλαίσιο των νεοφιλελεύθερων οικονομικών πολιτικών σε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα στις αναπτυσσόμενες χώρες, που έχουν ως αποτέλεσμα ανεπαρκείς δημόσιες επενδύσεις σε υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης. Σε χώρες όπως η Ινδία, μετά τις νεοφιλελεύθερες οικονομικές μεταρρυθμίσεις, η απασχόληση στο δημόσιο τομέα έχει υποστεί μεγαλύτερη σύμβαση με λιγότερα άτομα να απασχολούνται σε τακτική και μόνιμη βάση. Η σύναψη συμβάσεων περιλαμβάνει βασικά την απασχόληση ατόμων με βραχυπρόθεσμες ή μακροπρόθεσμες συμβάσεις χωρίς ασφάλεια θητείας, κανονικό μισθολόγιο, συνταξιοδοτικές παροχές κ.λπ. Απασχολούνται απευθείας ή μέσω πρακτορείων εξωτερικής ανάθεσης. Ως εκ τούτου, ακόμη και στελέχη όπως νοσηλευτές και επικουρικοί εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας απασχολούνται με σύμβαση εργασίας με χαμηλότερους μισθούς και χωρίς ασφάλεια εργασίας.

Εντοπίζοντας τα CHW σε αυτό το πλαίσιο, η Kate Lappin, Περιφερειακή Γραμματέας για την Περιφέρεια Ασίας και Ειρηνικού στο Public Services International (PSI) εξηγεί: «Διαφορετικοί τύποι εργασίας φροντίδας, συμπεριλαμβανομένης της νοσηλευτικής, αμείβονται πάρα πολύ επειδή ιστορικά είναι γυναίκες που κάνουν αυτή τη δουλειά… βλέπουμε [ότι η] φροντίδα [λειτουργεί] ευρύτερα - η οποία περιλαμβάνει μέρος της δουλειάς που κάνουν οι CHW όπως οι ASHAs και το anganwadi, αλλά και πράγματα όπως η φροντίδα ηλικιωμένων, η περίθαλψη αναπηρίας - αμείβεται ελάχιστα και δεν εκτιμάται».

Και αυτό δεν είναι μοναδικό στην Ινδία, προφανώς, επισημαίνει ο Lappin: «Σε πολλές χώρες [η εργασία φροντίδας] ιδιωτικοποιείται και δεν θεωρείται ως κρατική υποχρέωση. Αντίθετα, [θεωρείται] ως οικιακή υποχρέωση των γυναικών που μπορεί να ανατεθεί σε εξωτερικούς συνεργάτες στον ιδιωτικό τομέα, χρησιμοποιώντας τη χαμηλόμισθη εργασία των γυναικών για να βγάλουν χρήματα». Αντιμετωπίζοντας αυτό, ο Lappin προτείνει ότι «πρέπει να αναδιοργανώσουμε τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε τη φροντίδα – πρέπει να εκτιμήσουμε τη φροντίδα, να εκτιμήσουμε τους εργαζόμενους που παρέχουν φροντίδα, να δούμε ότι υπάρχει μια υποχρέωση του κράτους και επίσης να αναγνωρίσουμε ότι οι άνθρωποι έχουν ανθρώπινο δικαίωμα στη φροντίδα και ότι δεν πρέπει να εξαρτώνται από (μη αμειβόμενη εργασία) γυναικών ή από την ικανότητά τους να πληρώνουν».

Αυτό που βλέπουμε παντού είναι ότι τα συστήματα δημόσιας υγείας εξαρτώνται από την υποαμειβόμενη εργασία των γυναικών και αυτό γίνεται ακόμη πιο έντονο με τα ίδια τα συστήματα δημόσιας υγείας να αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα χρηματοδότησης. Ο τρόπος με τον οποίο οι CHWs και άλλοι τέτοιοι εργαζόμενοι που παρέχουν δημόσιες υπηρεσίες διαφέρουν από άλλους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα είναι ότι παρέχουν υπηρεσίες που τα κράτη έχουν εντολή να παρέχουν στους πολίτες ως θέμα δικαιώματος.

 

ΕΚΠΑΙΔΕΥΘΕΙΤΕ, ΟΡΓΑΝΩΘΕΙΤΕ, ΠΡΟΚΑΛΕΣΤΕ

 

Από πολύ πριν από την πανδημία, οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας σε όλο τον κόσμο οργανώνονται για να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους. Οι κοινοτικοί εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας, όπως οι ASHAs και οι εργαζόμενοι στο anganwadi, είναι σχετικά νεοεισερχόμενοι στην οργάνωση εργασίας, αλλά τα τελευταία χρόνια άρχισαν να συνδικαλίζονται και να ομοσπονδιοποιούνται τόσο σε περιφερειακό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Στη νότια πολιτεία Ταμίλ Ναντού, τα συνδικάτα πέτυχαν την εφαρμογή της ειδικής χρονικής κλίμακας αμοιβής για τους εργαζομένους στο Ανγκανουάντι και σε ορισμένες άλλες πολιτείες, τα συνδικάτα έχουν σημειώσει μικρά κέρδη για τους εργαζομένους του Ανγκανουάντι και της ASHA όσον αφορά τις αυξημένες αμοιβές και τα επιδόματα κοινωνικής ασφάλισης. Στη Βομβάη, οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας της κοινότητας κέρδισαν δικαιώματα κοινωνικής ασφάλισης μέσω του δικαστηρίου, αλλά η Δημοτική Επιχείρηση δεν έχει ακόμη εφαρμόσει αυτές τις εντολές. Πέρα από τα σύνορα στο Πακιστάν, ο  ΠανΠακιστανικός  Σύλλογος εργαζομένων Υγείας της Κυρίας     (APLHWA- All-Pakistan Lady Health Workers Association) αγωνίστηκε με διαρκή τρόπο για τα δικαιώματα των εργαζομένων στον τομέα της υγείας (LHW - Lady Health Worker) με αποτέλεσμα να νομιμοποιηθούν και να αναγνωριστούν ως υπάλληλοι του δημόσιου τομέα ήδη από το 2013.

Επιτυχίες όπως αυτές δίνουν ώθηση στην οργάνωση των εργαζομένων, λέει ο Kannan Raman, Υποπεριφερειακός Γραμματέας για τη Νότια Ασία , PSI**. Συζητά πώς το PSI επικεντρώθηκε αρχικά στους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα , αλλά πώς αυτό επεκτάθηκε αργότερα για να συμπεριλάβει παρόχους δημόσιων υπηρεσιών, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα παρέχοντας δημόσιες υπηρεσίες, όπως νοσηλευτές που εργάζονται σε ιδιωτικά νοσοκομεία.

Το γεγονός ότι αυτοί οι εργαζόμενοι παρέχουν δημόσιες υπηρεσίες τους καθιστά υπόλογους και στις κοινότητες που υπηρετούν. Για το ευρύ κοινό που υποστηρίζει και απαιτεί δημόσιες επενδύσεις για καλύτερες υπηρεσίες υγείας και καλής ποιότητας δημόσιες υπηρεσίες, οι εργαζόμενοι πρώτης γραμμής είναι συχνά το πρόσωπο αυτών των υπηρεσιών και πρέπει να υποστούν το μεγαλύτερο βάρος της δυσαρέσκειας των πολιτών. Ταυτόχρονα, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι είναι πολύ αποδυναμωμένοι και χρειάζονται την υποστήριξη του κοινού για να αποκτήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας για τους εαυτούς τους.

Μιλώντας για συνδικαλιστική δράση από CHWs, ο Adil Shariff λέει ότι, αν και είναι λυπηρό που κατά καιρούς το κοινό υποφέρει ως αποτέλεσμα εργατικών ενεργειών που ξεκίνησαν τα συνδικάτα, «μερικές φορές πρέπει να το κάνουμε για να υψώσουμε τη φωνή και τις ανησυχίες μας». Για να λάβουμε υποστήριξη από το κοινό, είναι σημαντικό να ευαισθητοποιήσουμε για τη δουλειά που κάνουν και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, προσθέτει.

Τα συνδικάτα εργαζομένων σε αυτούς τους τομείς έχουν αναγνωρίσει ότι η τακτοποίηση του εργατικού δυναμικού και η βελτίωση των συνθηκών εργασίας είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους βελτίωσης της ποιότητας των δημόσιων υπηρεσιών και συνεπώς της ζήτησης για μεγαλύτερες επενδύσεις συνολικά. Ως εκ τούτου, τα κοινά αιτήματα 10 σωματείων CHW που συνδέονται με το PSI σε όλη τη Νότια Ασία περιλαμβάνουν τη ζήτηση για ένα σύστημα υγειονομικής περίθαλψης με επίκεντρο τον άνθρωπο και αύξηση των δημοσιονομικών κονδυλίων για τη δημόσια υγεία τουλάχιστον στο 5 τοις εκατό του Gross Domestic Product (GDP) [ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ) της χώρας].

Μια άλλη πρόκληση στην οργάνωση των εργαζομένων της CHW είναι ότι είναι κατά κύριο λόγο γυναίκες των οποίων οι οικογένειες μπορεί να αντιταχθούν στη συμμετοχή τους σε τέτοιες δραστηριότητες. Αυτό σημαίνει ότι αντιμετωπίζουν εμπόδια τόσο εντός του νοικοκυριού όσο και στους χώρους εργασίας τους, μαζί με τη διπλή επιβάρυνση της οικιακής εργασίας και της καθημερινής εργασίας τους.

Η Abha Chaturvedi που είναι με την Hind Mahila Sabha Indian Women Association (HMSIWA) μια οργάνωση στο Kanpur, μια πόλη στο βόρειο ινδικό κρατίδιο Uttar Pradesh, που συνδικάζει εργαζόμενους στις δημόσιες υπηρεσίες μιλά για αυτές τις προκλήσεις: «Οι άνθρωποι δεν αποδέχονται εύκολα την ηγεσία των γυναικών . Αυτή ήταν η εμπειρία μου… Η οικοδόμηση ηγεσίας είναι επίσης δύσκολη — εάν εκπαιδεύσουμε 10 γυναίκες, ελπίζουμε ότι τουλάχιστον πέντε θα εμφανιστούν για να δώσουν χρόνο για τις δραστηριότητες των συνδικάτων. Μερικές φορές δεν μπορούν να συμμετάσχουν σε συνδικαλιστικές δραστηριότητες επίσης επειδή τα μέλη της οικογένειάς τους δεν το επιτρέπουν — η λήψη οικογενειακής υποστήριξης είναι επίσης πολύ σημαντική. Αυτό απαιτεί επίσης προσπάθεια, σε πολλές περιπτώσεις έχω καταφέρει να μιλήσω με οικογένειες και να τις πείσω».

Παρά αυτές τις προκλήσεις, οι οργανώσεις και οι συλλογικότητες της πρώτης γραμμής των εργαζομένων στον τομέα της υγείας και της διατροφής έχουν αυξηθεί σε ισχύ. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας του COVID-19, οι εργαζόμενοι έχουν οργανώσει πολυάριθμες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας και έχουν πραγματοποιήσει απεργίες. Δεδομένης της ανασφάλειας της δουλειάς τους, αυτό απαίτησε επίσης πολύ θάρρος από τους εργαζόμενους. Πολλοί παρατηρούν ότι, παρόλο που δεν αντιμετωπίζονται ως τακτικοί εργαζόμενοι, η εργασιακή ηθική μεταξύ αυτών των εργαζομένων είναι πολύ ισχυρή. Σύμφωνα με την Abha, «αυτές οι γυναίκες παίρνουν τη δουλειά τους πολύ σοβαρά. Δουλεύουν γιατί νιώθουν περηφάνια και αξιοπρέπεια που κάνουν αξιοσέβαστη και σημαντική δουλειά. Έχουν επίσης μεγάλο κίνητρο, αν τους δοθεί κάποια διαβεβαίωση και ηθική υποστήριξη ότι θα σταθούμε δίπλα τους, είναι έτοιμοι να πολεμήσουν».

Οι εργαζόμενοι που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις αντιμετώπισαν πράγματι καταστολή διαφόρων ειδών. Για παράδειγμα, οι πολιτείες του Δελχί και της Χαριάνα ξεκίνησαν αστυνομικές έρευνες εναντίον εργαζομένων που συμμετείχαν σε διαδήλωση κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19 ζητώντας καλύτερες αμοιβές, προστατευτικό εξοπλισμό και σταθερές θητείες, και στην πολιτεία Μάντγια Πραντές διαμαρτυρόμενοι εργαζόμενοι στο CHW απειλήθηκαν με απόλυση.

 

ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Τα συνδικάτα εργαζομένων ASHA και anganwadi ενισχύονται επίσης από τη συμμετοχή τους στα μεγαλύτερα κινήματα ενάντια στη σύναψη συμβάσεων, απαιτώντας καλύτερη προστασία της εργασίας και συνθήκες εργασίας για τους εργαζόμενους στον άτυπο τομέα κ.λπ. Υπάρχουν ομοσπονδίες διαφορετικών συνδικάτων σε εθνικό και κρατικό επίπεδο, τόσο εκείνων που συνδέονται με ανεξάρτητα συνδικάτα όπως το PSI ή με κεντρικά συνδικάτα που συνδέονται με το κόμμα. Υπογραμμίζουν ζητήματα επισφάλειας στην απασχόληση μεταξύ των εργαζομένων στις δημόσιες υπηρεσίες καθώς και άλλων εργαζομένων στον άτυπο τομέα. Αυτές οι ομοσπονδίες συνεργάζονται επίσης για τους κοινούς τους στόχους και στις διαπραγματεύσεις με τις κυβερνήσεις.

Μαζί με τη δύναμη από την οικοδόμηση αλληλεγγύης με άλλες οργανώσεις εργαζομένων, τα συνδικάτα αντλούν επίσης δύναμη από το μοίρασμα και τη συνεργασία με CHW σε όλη την περιοχή της Νότιας Ασίας. Ο καταστατικός χάρτης του PSI για τους κοινοτικούς εργαζομένους στον τομέα της υγείας σε όλη την περιοχή της Νότιας Ασίας — την εποχή του COVID-19 — απαιτεί την αναγνώρισή τους ως εργαζόμενοι στη δημόσια υγεία, συλλογική φωνή στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων, προστασία της επαγγελματικής ασφάλειας και υγείας, αξιοπρέπεια στην εργασία, φροντίδα για τους εργαζόμενους και ένα σύστημα υγείας με επίκεντρο τον άνθρωπο.

Χρησιμοποιώντας τον ρόλο τους ως παγκόσμια ένωση εντός της ILO [International Labour Organization: Διεθνής Οργάνωση Εργασίας(ΔΟΕ) ], το PSI υπέβαλε επίσης κοινή υποβολή από όλη την Ασία και την Αφρική για να συμμετάσχει στη Σύμβαση της ΔΟΕ σχετικά με τους νοσηλευτές που βρίσκεται επί του παρόντος υπό αναθεώρηση. Υποστηρίζουν ότι το έργο των CHW μπορεί να συμπεριληφθεί στις διάφορες κατηγορίες νοσηλευτικού προσωπικού που καλύπτει η Σύμβαση. Αυτά τα ζητήματα τίθενται επίσης στον ΠΟΥ όπου το PSI εκπροσωπεί τους εργαζόμενους. Τέτοια φόρουμ όχι μόνο επιτρέπουν την ανάδειξη ζητημάτων των CHWs σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά και αποδίδουν την ευθύνη εξίσου στα ιδρύματα παγκόσμιας διακυβέρνησης που έχουν προωθήσει τέτοιες πολιτικές σε όλο τον κόσμο. Όπως λέει η Kate Lappin, περιφερειακός γραμματέας του PSI, «Οι παγκόσμιοι θεσμοί που ώθησαν αυτό το μοντέλο είναι επίσης ένοχοι — όχι μόνο οι εθνικές κυβερνήσεις».

Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΩΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Η πανδημία έχει αυξήσει πολλαπλά το φόρτο εργασίας για τους εργαζόμενους στον τομέα της υγείας της κοινότητας, ενώ τους θέτει επίσης σε μεγάλο κίνδυνο. Έχει επίσης αποκαλύψει τις ανισότητες τόσο εντός του εργατικού δυναμικού της υγείας όσο και εντός της κοινωνίας γενικότερα. Ενώ ορισμένοι έχουν ωφεληθεί πάρα πολύ από την πανδημία, εκατομμύρια εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας θέτουν τους εαυτούς τους σε κίνδυνο σε καθημερινή βάση, προσπαθώντας σκληρά για να κρατήσουν τους ανθρώπους ασφαλείς.

Ένα μεγάλο ποσοστό του ανθρώπινου δυναμικού στις υπηρεσίες υγείας είναι γυναίκες, οι οποίες εργάζονται σκληρά για να κάνουν τις υπηρεσίες υγείας προσιτές σε όλους, αλλά η εργασία των οποίων δεν αναγνωρίζεται ούτε αμείβεται επαρκώς. Ο COVID-19 έχει κάνει την εργασία τους πιο ορατή και ως εκ τούτου προσφέρει την ευκαιρία να δώσει μεγαλύτερη προβολή στα ζητήματα που αντιμετωπίζουν ως εργαζόμενοι. «Κατά τη διάρκεια της [της] COVID-19 [πανδημίας], οι CHWs έχουν τιμηθεί και τιμηθεί - κάτι που είναι υπέροχο - αλλά τι γίνεται με το να τιμούν τα βασικά τους δικαιώματα ως εργαζόμενοι;» ρωτά την Abha Chaturvedi της Hind Mahila Sabha, ενώ επισημαίνει επίσης πώς ως αποτέλεσμα της εκπαίδευσης και των συζητήσεων όλο και περισσότερες γυναίκες εμφανίζονται να συμμετάσχουν σε συνδικαλιστικές δραστηριότητες.

Η τρέχουσα κατάσταση έχει επίσης αποκαλύψει την αδυναμία του δημόσιου συστήματος υγείας στην Ινδία, όπου το σύστημα κατακλύθηκε πλήρως υπό την πίεση των αυξανόμενων κρουσμάτων COVID-19. Κατά τη διάρκεια του δεύτερου κύματος, το καλοκαίρι του 2021, υπήρχαν χιλιάδες ασθενείς σε όλη τη χώρα χωρίς πρόσβαση σε φιάλες οξυγόνου ή ακόμη και σε νοσοκομείο. Οι αναπνευστήρες παρέμειναν αχρησιμοποίητοι επειδή δεν ήταν διαθέσιμοι οι ανθρώπινοι πόροι για τη λειτουργία τους. Οι δημόσιες δαπάνες της Ινδίας για την υγεία είναι μόνο περίπου το 1,1 τοις εκατό του ΑΕΠ της και είναι σαφές ότι πρέπει να αυξηθούν σημαντικά σύντομα. Η Εθνική Πολιτική Υγείας της χώρας στοχεύει να δαπανήσει το 2,5% του ΑΕΠ για την υγεία έως το 2025.

Οι εντατικοί αγώνες των εργαζομένων στον τομέα της υγείας κατά τη διάρκεια της πανδημίας, με τις συμμαχίες που έχουν οικοδομηθεί με άλλα εργατικά κινήματα, δίνουν ελπίδα ότι όχι μόνο θα αναγνωριστεί το έργο τους, αλλά και ότι οι φωνές ενάντια στην πατριαρχική και νεοφιλελεύθερη οικονομική λογική που συνεχίζει να κυριαρχεί στην οικονομία και την υγεία Η πολιτική σε όλο τον κόσμο θα ενισχυθεί επίσης.

Σε συνεργασία με το ROAR, αυτό το άρθρο ανατέθηκε από την Public Services International (PSI) και υποστηρίχθηκε από την Union to Union και τη σουηδική συνδικαλιστική οργάνωση Kommunal στο πλαίσιο του έργου « Ενίσχυση των συνδικάτων για ποιοτικά συστήματα δημόσιας υγείας στη Δυτική Αφρική ».

 

Dipa Sinha


Η Dipa Sinha είναι Επίκουρη Καθηγήτρια (Οικονομικά) στο Πανεπιστήμιο Ambedkar, Νέο Δελχί, Ινδία. Έχει εργαστεί σε θέματα που σχετίζονται με τα δικαιώματα των τροφίμων, τη διατροφή και τη δημόσια υγεία.

Πηγη:   https://roarmag.org/essays/india-community-health-worker-struggle/

 

ΣτΜ

*(₹)- Indian rupee sign

**PSI-(Public Services International)

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου