Όσο υπάρχουν πολίτες που αντιμετωπίζουν το δάσος ως ένα ντεκόρ στη ζωή τους και πολιτικοί που μετρούν την αξία του δάσους με τη συμμετοχή του στο ΑΕΠ της χώρας δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα να μείνει τίποτα πράσινο σε αυτόν τον τόπο. Όσο υπάρχουν πολίτες που δεν θα διστάσουν να κόψουν είκοσι δέντρα για να χτίσουν ανάμεσα σε δέντρα και όσο υπάρχουν πολιτικοί που στη θέση ενός άχρηστου δάσους επιθυμούν επενδύσεις που θα φέρουν θέσεις εργασίας και κέρδη, τόσο θα λιγοστεύουν οι ελπίδες μιας βιώσιμης ζωής για τις επόμενες γενιές. Γιατί αν τελικά κυριαρχήσουν απόψεις όπως αυτές που εξέφραζε πριν από δύο χρόνια ο Άδωνις Γεωργιάδης στην Κέρκυρα, λέγοντας τι να το κάνουν οι κάτοικοι ένα παρθένο και όμορφο δάσος την ώρα που μέσα στο δάσος μπορούν να μπουν με τις μπουλντόζες τους οι επενδυτές προσφέροντας μεροκάματα και δημοτικά τέλη, τότε δεν υπάρχει καμία ελπίδα σωτηρίας για τα δάση και τους ανθρώπους αυτής της χώρας, που είναι καταδικασμένη να στερηθεί τα πλέον πολύτιμα για να γευτεί τα πλέον εφήμερα.

Γιατί κάπως έτσι αντιλαμβάνεται τα δάση ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και το κυρίαρχο τμήμα του πολιτικού προσωπικού. Ένα ντεκόρ είναι, και στην καλύτερη περίπτωση πηγή οξυγόνου και ως εκεί, χωρίς οικονομική αξία, αφού στα μυαλά τους τα όσα πραγματικά μας προσφέρουν τα δάση δεν έχουν την παραμικρή αποτίμηση και άρα δεν νοείται να ξοδεύουμε κι από πάνω για χάρη τους. Αν στη λογική αυτή προσθέσουμε και το σκεπτικό Μητσοτάκη, πως αφού ένα δάσος θα καεί που θα καεί αύριο γιατί να μην το κόψουμε από σήμερα για να χτίσουμε ένα ξενοδοχείο, αντιλαμβάνεται ακόμα πιο εύκολα κανείς πως πριν καεί και το τελευταίο δέντρο αυτοί έχουν ήδη κάψει και την τελευταία ελπίδα για κάτι καλύτερο.

πηγη: https://www.avgi.gr