Μόνο τις τελευταίες ημέρες, παρακολουθήσαμε την πλήρη αποτυχία του Κυριάκου Μητσοτάκη στη σύνοδο του ΝΑΤΟ, όπου κατόρθωσε να μην κερδίσει το παραμικρό για την Ελλάδα, το Βατερλώ του Ευρωκοινοβουλίου στο οποίο ο πρωθυπουργός κατηγορήθηκε ευθέως για τα επικίνδυνα pushbacks στο Αιγαίο και για τον σχεδόν πλήρη έλεγχο των εγχώριων μέσων ενημέρωσης και την απόφαση για την υπόθεση της Novartis, όπου η δικαιοσύνη απεφάνθη ότι υπάρχει σκάνδαλο και δεν υφίσταται καμία σκευωρία.
Επιπροσθέτως, στις δύο αποφυλακίσεις- ντροπή των δολοφόνων του Γρηγορόπουλου και του Ζακ Κωστόπουλου, ήρθε να προστεθεί και αυτή του βιαστή ανηλίκων Δημήτρη Λιγνάδη. Σε όλες τις περιπτώσεις, η αντίδραση της κυβέρνησης ήταν από ήπια έως μηδαμινή. Δεν ήταν βλέπετε και αναρχικοί απεργοί πείνας για να σηκώσουν τους τόνους…
Σε οποιοδήποτε ευνομούμενο κράτος οι εξελίξεις αυτές θα είχαν ήδη πυροδοτήσει πολιτικές εξελίξεις. Στην πατρίδα μας ωστόσο, τα συστημικά ΜΜΕ τηρούν σιγή ιχθύος… τουλάχιστον, μέχρι να ζητήσουν να σερβιριστεί η επόμενη μερίδα της λίστας Πέτσα. Πρέπει όμως να σημειώσουμε πως τουλάχιστον ορισμένα είχαν την αξιοπρέπεια να δώσουν στην υπόθεση της αποφυλάκισης Λιγνάδη το βάρος που της αξίζει.
Οι κατηγορίες των κυβερνώντων περί σκευωρών και υποκόσμου στην υπόθεση της Novartis, οι κραυγές περί υιοθέτησης της ρητορικής Ερντογάν από την Αριστερά και λίγους αλληλέγγυους στις απάνθρωπες πολιτικές του προσφυγικού και η αναζήτηση ευθυνών στους πάντες πλην της αυτού μεγαλειότητος του πρωθυπουργού, αλλά και των γύρω του, καταρρέουν όταν πλέον επεμβαίνουν τα κορυφαία ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα. Ούτε αυτά φυσικά μαθαίνονται όταν είσαι στη θέση 108 στην ελευθερία του τύπου…
Την ίδια στιγμή, έχει επιλεγεί η στρατηγική της ευθείας ρήξης με την κοινωνία προκειμένου να ικανοποιηθούν τα συμφέροντα των κύκλων που στηρίζουν και χρηματοδοτούν την κυβέρνηση.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι αναφορές περί λειτουργίας του συστήματος υγείας με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, όπως αναφέρθηκε και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, τη στιγμή που η χώρα μας υπολείπεται ήδη του ευρωπαϊκού μέσου όρου σε χρηματοδότηση και στελέχωση και τη στιγμή που κορυφώνεται το νέο πανδημικο κύμα. Όπως επίσης και το μέτωπο που έχει ανοίξει με τη νεολαία με τους νόμους για την ελάχιστη βάση εισαγωγής και την εμπορευματοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Όλα αυτά μάλιστα, την ίδια ώρα που κύκλοι του Μαξίμου διακινούν σενάρια περί πρόωρων εκλογών και οι δημοσκοπήσεις διαδέχονται η μία την άλλη, αλλά ο πρωθυπουργός συνεχίζει να διαψεύδει τα σενάρια που ο ίδιος διαρρέει.
Η αίσθηση που δημιουργείται είναι πως η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης οδεύει στο τέλος της. Όποτε και αν στηθούν οι καλπες. Το σύστημα, λοιπόν, προσπαθεί να κερδίσει ο,τι μπορεί όσο πιο γρήγορα μπορεί.
Το ζήτημα είναι αν προκύψει κυβερνητική αλλαγή, όπως φαίνεται, το χειμώνα ποια στρατηγική θα ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία και με ποιους κυβερνητικούς εταίρους.
Τα 5+1 σημεία που ανακοίνωσε ο Αλέξης Τσίπρας στο συνέδριο και τα οποία αποτελούν τη βάση διαλόγου για τη συγκρότηση ενός προοδευτικού αριστερού κυβερνητικού προγράμματος, σαφώς αποτελούν ένα πολύ σημαντικό βήμα για την αντιστροφή της πορείας που έχει δώσει στη χώρα η ΝΔ.
Το ερώτημα είναι όμως το εξής: φτάνουν αυτές οι παρεμβάσεις για να μιλήσουμε για έναν νέο δρόμο; Σαφώς και η Αριστερά δεν πρόκειται να ασπαστεί λογικές μη χρηστής δημοσιονομικής διαχείρισης και να επαναλάβει λάθη και σπατάλες του παρελθόντος. Κανείς δεν το έχει ζητήσει αυτό.
Τα όσα μέτρα ανακοινώνονται είναι υπολογισμένα και έχουν ένα δημοσιονομικό κόστος που μπορεί η χώρα να το καλύψει, ενώ παράλληλα κινούνται στην κατεύθυνση της πιο δίκαιης κατανομής του παραγόμενου πλούτου και της διόρθωσης των τρομακτικών λαθών της κυβερνώσας παράταξης . Δε μιλάμε για αυτά.
Μιλάμε για τις αναγκαίες ρήξεις οι οποίες πρέπει να γίνουν προκειμένου να καταστεί εφικτό το άνοιγμα του δρόμου για τον κοινωνικό μετασχηματισμό. Διότι είναι σαφές πως όσοι συμμετέχουν στα deals της τωρινής κυβέρνησης θα προσπαθήσουν να χτίσουν τείχη και να εμποδίσουν το έργο της επόμενης.
Κανείς μας δεν πρέπει να έχει την ψευδαίσθηση ότι θα αφήσουν το ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει. Οι μηχανισμοί της προπαγάνδας και της πλήρους αντίστροφης των πεπραγμένων της Αριστεράς θα επιστρέψουν. Ίσως και πολύ πιο έντονοι από την προηγούμενη τετραετία.
Οι επιλογές είναι δύο: Ή θα έρθεις σε ρήξη με τα συμφέροντα ή θα τα αποδεχτείς. Και αυτό θα κρίνει και το εάν ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταφέρει να παραμείνει ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Πέρα από τα δημοσιονομικά μέτρα, πρέπει να μπουν άμεσα στο δημόσιο διάλογο και φυσικά στην πρόταση για την επόμενη κυβερνητική συνεργασία, προτάσεις για θεσμικές αλλαγές που περιλαμβάνονται στο σχέδιο θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο δεν ακούγονται αρκετά έντονα.
Αν δεν προχωρήσει η κατάργηση των στρατιών μετακλητων υπαλλήλων, ο περιορισμός στην κατοχή ΜΜΕ από μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, ο νόμος για την προστασία των whistleblowers, αν δεν διερευνηθούν οι δολοφονίες προσφύγων στο Αιγαίο, αν δεν προωθηθούν θεσμοί άμεσης δημοκρατίας για να υπάρχει ο μέγιστος δυνατός κοινωνικός έλεγχος και αν δεν μεταρρυθμιστεί η δικαιοσύνη προκειμένου να λαμβάνονται εγκαίρως οι αποφάσεις, μεταξύ άλλων, τότε είναι σίγουρο πως θα βρεθούν και πάλι πολλά εμπόδια μπροστά μέχρι να αποδεσμευτεί η πατρίδα μας από τα συμφέροντα που την κρατούν εγκλωβισμένη στην υπανάπτυξη.
Στην προσπάθεια αυτή, ο ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί όσους συμμάχους μπορεί να έχει. Τον κόσμο της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού, τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, τους αγρότες και τους φοιτητές, αλλά και τους επιχειρηματίες που πραγματικά θέλουν να επενδύσουν με σεβασμό στους νόμους της προοδευτικής κυβέρνησης.
Η επόμενη ευκαιρία της Αριστεράς, θα είναι και η τελευταία. Οι εγχώριοι ολιγάρχες θα προσπαθήσουν ξανά να δημιουργήσουν μία νέα αριστερή παρένθεση. Η Αριστερά πρέπει να παλέψει για μία πραγματικά ανεξάρτητη Ελλάδα που δε θα δεσμεύεται από κανενός είδους συμφέροντα, πέρα από αυτά του λαού της.
___________
* Ο Παναγιώτης Ματσίγκας είναι συντονιστής νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Ιλίου – Πετρούπολης
πηγη: https://left.gr