Η Ευρώπη φλέγεται. Φωτιές στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Ελλάδα, στη Γαλλία, παντού. Στους 43 βαθμούς Κελσίου η θερμοκρασία στο Λονδίνο. Την ίδια στιγμή επιστρέφουμε στον λιγνίτη και η κυβέρνηση Μητσοτάκη ψηφίζει με προκλητικό τρόπο έναν περιβαλλοντοκτόνο νόμο, όπου αίρονται και οι έσχατοι περιορισμοί για την προστασία του περιβάλλοντος, όπου κάθε διάταξη είναι και ρουσφέτι σε μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, καθώς χαρίζονται βεβαιωμένα πρόστιμα για περιβαλλοντικές παραβάσεις και αδειοδοτούνται τουριστικές εγκαταστάσεις, δίκτυα ενέργειας καθώς και εξορύξεις σε προστατευόμενες περιοχές.

Έντεκα περιβαλλοντικές οργανώσεις έχουν ήδη εκφράσει την κάθετη αντίθεσή τους στο νομοσχέδιο.

Ποιος θυμάται, άραγε, ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης πριν ένα χρόνο από το βήμα της Βουλής (μετά τις φοβερές φωτιές) έλεγε: «Η κλιματική κρίση είναι εδώ και μας δείχνει ότι όλα πια πρέπει να αλλάξουν, από τον προσανατολισμό της οικονομίας μέχρι την εθνική ενεργειακή πολιτική, και από την λειτουργία του κράτους μέχρι την καθημερινή συμπεριφορά του πολίτη σε σχέση με το περιβάλλον.».

Ναι, ο Κυρ. Μητσοτάκης μίλησε για αλλαγή του προσανατολισμού της οικονομίας! Δεν περίμενε, βέβαια, κανείς ότι εννοούσε την αλλαγή του οικονομικού υποδείγματος, ότι θα άλλαζε τον καπιταλισμό, αλλά ότι θα ήταν τουλάχιστον διατεθειμένος να αντιμετωπίσει την «εταιρική απληστία», να προστατέψει τα δάση από τους μεγαλοκαρχαρίες της «πράσινης ενέργειας» (ανεμογεννήτριες, τεράστια φωτοβολταϊκά πάρκα κ.ά.), από τις επιχειρήσεις του Real Estate και του Τουρισμού, από τους κανίβαλους του κέρδους. Αντ’ αυτού τα δίνει όλα. Όλα για το κέρδος, όλα για την καρέκλα της εξουσίας.

Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, υποστηρίζουν κάποιοι, ότι η πολιτική και οι πολιτικοί είναι εγκλωβισμένοι, καθώς ο καπιταλισμός έχει περάσει στην παροξυσμική του φάση, έχει χάσει τα φρένα του, κυριολεκτικά και μεταφορικά, αδυνατώντας να δώσει απάντηση στο πρόβλημα της οικολογικής καταστροφής. Γι' αυτό ο Κυρ. Μητσοτάκης το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να μιλάει για ισορροπία μεταξύ οικονομίας και οικολογίας (μεταξύ παραγωγής και φυσικού περιβάλλοντος) με τη διαμόρφωση «ορίων συσσώρευσης» κέρδους. Μόνο που αυτό είναι μία πλάνη στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, όπου η οικονομία της αγοράς υποχρεώνει τους οικονομικούς ανταγωνιστές είτε να αναπτυχθούν, ο ένας εις βάρος του άλλου, είτε να καταστραφούν. Γι’ αυτό η οικολογική κρίση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικα΄στο πλαίσιο του ισχύοντος παραγωγικού μοντέλου.