Με τους λογαριασμούς του ρεύματος ξεχάσαμε τα καύσιμα. Ξεχάσαμε το άλλο το μεγάλο το αγκάθι της καθημερινότητας εκατομμυρίων πολιτών. Ξεχάσαμε και τις κυβερνητικές υποσχέσεις και τις πλατφόρμες και τα επιδόματα. Γιατί κάπως έτσι λειτουργεί το σύστημα. Ένα πρόβλημα αντικαθιστά ένα άλλο πρόβλημα και το παλιό πρόβλημα μένει στην καθημερινότητά μας σαν κάτι το φυσιολογικό.

Πάρτε για παράδειγμα τη βενζίνη. Δεν πάει πολύς καιρός που όλη η φασαρία, η γκρίνια και τα παράπονα αφορούσαν στο ρεζερβουάρ του μέσου Έλληνα. Δεν πάει πολύς καιρός από τις ημέρες που στα δελτία ειδήσεων κυριαρχούσαν η αμόλυβδη και ο ειδικός φόρος κατανάλωσης. Δεν πάει πολύς καιρός από την προηγούμενη τηλεοπτική εμφάνιση του πρωθυπουργού που μοίραζε κάτι επιδόματα - τσόντα στην οικονομική αιμορραγία όσων έμπαιναν σε βενζινάδικο. Και τι έγινε μετά από όλα αυτά; Ο Μητσοτάκης μάς υποσχέθηκε πως η τιμή του λίτρου θα πέσει. Και η αλήθεια είναι πως η τιμή έπεσε λίγο τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο, μέχρι 0,20 ευρώ, εμείς κάπως συνηθίσαμε στα 2,00 ευρώ το λίτρο, τα ΜΜΕ σταμάτησαν να κάνουν ρεπορτάζ και σήμερα είμαστε στα ίδια χάλια ακριβώς με τις πιο υψηλές τιμές του Μαρτίου.

Σαν να μην έχει γίνει δηλαδή τίποτα από την αρχή της κρίσης, όπως εύγλωττα τα περιγράφουν στην τελευταία τους παρέμβαση τα παιδιά του Δικτύου Νέων Εργαζομένων που με ένα γράφημα που κυκλοφόρησαν στο Διαδίκτυο έρχονται να μας θυμίσουν πως αυτή τη στιγμή η Ελλάδα έχει την 8η μεγαλύτερη τιμή στη βενζίνη παγκοσμίως και εμείς έχουμε φτάσει να το θεωρούμε δεδομένο και αποδεκτό. Και η ακρίβεια γίνεται συνήθεια. Να συνηθίζεις την ακρίβεια στα καύσιμα, να συνηθίζεις την ακρίβεια στο σούπερ μάρκετ, να συνηθίζεις να ζεις τους μήνες σου κουτσουρεμένους από τη φτώχεια. Κακό πράγμα όμως η συνήθεια.

πηγη: https://www.avgi.gr