Ανοιξε τα χεράκια του, γούρλωσε τα ματάκια του, ανακινήθηκε στη θεσούλα του (σαν είπε κάτι που δεν του άρεσε που το 'λεγε, αλλά έπρεπε να το πει κι ας μην του άρεσε που το 'πε), σήκωσε τα φρυδάκια του (σαν ένιωσε ότι κάτι πολύ ουάου είπε, κι ας ήταν κάτι πολύ χυδαίο, μα για τον ίδιο ήταν σπουδαίο), αλλά κυρίως, χαμογέλασε: και μια και δυο και τρεις φορές. Δεν μπορεί να κρατηθεί το παιδί, παιδί μου, τι δεν καταλαβαίνεις; Ολοι μας ξέρουμε ποιο παιδί είναι συνεχώς χαρά γεμάτο... Α, κοίταγε και γύρω γύρω, ώστε να δει ποιος απ' τους υπουργούς και τις (ελάχιστες, αλλά αρκούντως άχρηστες) υπουργίνες του δεν έχει πάρει πόζα «πενθώ υπό τις οδηγίες του σπουδαίου τραγωδού Λιγνάδη». Στο προχθεσινό υπουργικό συμβούλιο όλα τούτα...
Πέρα δώθε τα χεράκια, πάνω κάνω τα ματάκια, να και τα χαμογελάκια... Για να μας πει τι; Πως η «σκέψη του είναι στις οικογένειες των θυμάτων» (θλιβερή εμετίλα-αναγκαίο ψέμα σημειώσατε Χ). Πως ζητάει «συγγνώμη» εκ μέρους του, αλλά και εκ μέρους όλων όσοι κυβέρνησαν έως τώρα (λέγοντας ουσιαστικά πως ίδιοι με τον ίδιο είναι όλοι, εκτός μόνο απ' τον ίδιο, καθώς σιγά μη γίνουμε ούλοι ακριβώς το ίδιο με τον Κούλη!). «Δεν μπορούμε, δεν θέλουμε, δεν πρέπει να κρυφτούμε πίσω από μια σειρά ανθρώπινων σφαλμάτων» είπε. Εκεί, στο «δεν θέλουμε», δεν άντεξε το τόσο ψέμα κι έσκασε το πρώτο χαμόγελο. Δεν μπορεί να κρατηθεί σε λέω...
Οσο για όλη την πρόταση, απ' το «δεν μπορούμε» μέχρι το «σφαλμάτων», πώς είναι όταν γυρίζει αργά ο άντρας της γειτόνισσας στο σπίτι και την ακούς να του λέει «θα φανώ κυρία και δεν θα σε ρωτήσω ούτε πού στο διάολο ήσουνα, ούτε τι στα κομμάτια έκανες»; Ε, ακριβώς αυτό είπε κι ο Μητσοτάρχας: δεν θα κρυφτεί μεν, πίσω από μια σειρά ανθρώπινων λαθών δε! Των άλλωνε τα λάθη βλέπει, μα τόσο μάγκας είναι, τόσο και μπεσαλής που πίσω απ' αυτά που αυτός δεν φταίει, δεν θέλει να κρυφτεί... Ασε, η γειτόνισσα τα 'πε πριν από σένα και καλύτερα, μεγάλε.
Είπε κι άλλα: «Το τελευταίο που μ' ενδιαφέρει τώρα είναι να μπούμε σε μια στείρα αντιπαράθεση για το ποιος φταίει». Κάνε στάση, πάρε ανάσα, παίρνω φόρα... Στείρα; Στείρα;;; Ολοι αυτοί οι εκατοντάδες χιλιάδες που είναι κάθε μέρα στον δρόμο, ενάντια σ' αυτούς και τους δαύτους τους, ενάντια στους υπεύθυνους ενός εγκλήματος εκ προμελέτης, «στείρα αντιπαράθεση» κάνουν; Γι' αυτό τούς στέλνεις τα παιδάκια με τα μαύρα ροπαλάκια; Για να πάψει αυτός ο κόσμος να είναι «στείρος»; Να γίνει «καρπερός»; Εσύ θα τον «γκαστρώσεις»; Τον τρόπο τον ξέρεις, τον εφαρμόζεις, τον τιμάς - δε λέω. Αλλά «γαμό το πρωί, γαμό το μεσημέρι, γαμό και το βράδυ» που έλεγε και μία άλλη γειτόνισσα (Γαλλίδα, που 'χε κουραστεί να πηγαίνει συνέχεια σε γάμους στην Ελλάδα κι όλα στη λήγουσα τα τόνιζε), ε κάπου μπάστα!
«Ολοι φταίμε κι ας το ομολογήσουμε με θάρρος. Από κυβερνήσεις και διοικήσεις μέχρι κάποιες συντεχνίες που εμπόδιζαν κάθε αξιολόγηση του προσωπικού των τρένων μας»... Κάπου εδώ παραδίδω πνεύμα και σώμα. Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί, το διάολό μου μέσα δηλαδή... Εναν πρωθυπουργό που να φταίει μπορώ να έχω παρακαλώ; Σε πακέτο τον θέλω, θα τον φάω σπίτι. Μόνη μου, ολομόναχη. Εγώ και οι ενοχές μου και το πένθος μου και η οργή μου και τα πρησμένα σκώτια μου και τ' αυτιά μου που δεν αντέχουν άλλο να τον ακούνε τον αλάθητο. Δεν θέλω να τον ακούω άλλο! Τον προηγούμενο τον ξε-ψηφίσαμε γιατί πιστέψαμε πως έφταιγε για όλα (!), για να ψηφίσουμε έναν που δεν φταίει για τίποτα! Μα πόση σχιζοφρένεια πια αυτός ο λαός;
Δέκα νομοσχέδια, τα μισά ισχυρών ιδιωτικοποιήσεων, θα περάσει ο αλάθητος ως να φύγει. Κι αυτό το 'πε. Γιατί μας αγαπάει και για εμάς πονάει, κι άλλη μια ευκαιρία μάς ζητάει...
Ε όχι! Δεν το 'χαψα από γκόμενο. Δεν θα το πάθω από πρωθυπουργό...
πηγη: https://www.efsyn.gr