Δεν υπάρχει κανείς που να μην συνειδητοποιεί ότι μετά και τις εκλογές του 2023 σε Ελλάδα και Τουρκία – διπλές ή τρίδιπλες σ’ εμάς, εσπευσμένες ή νωχελικές μέχρι το τέλος της συνταγματικής προθεσμίας, ανατρεπτικές ή συνθλιπτικές στην γείτονα με νέο τρομοκρατικό φόντο, αναλόγως και του τέλους της ερντογανικής 20ετίας – θα ανοίξει, κάτω από την στοργική ή/και υπερκαθοδηγητική ματιά του διεθνούς συστήματος ένας νέος κύκλος διαπραγμάτευσης στην περιοχή μας.

Ασφαλώς και θα παίξει καθοριστικό ρόλο η ισορροπία στην μεγάλη σκακιέρα: Ουκρανικό, συν Μέση Ανατολή.

Ασφαλώς και θα είναι διαφορετικά τα πράγματα αν μεσολαβήσει θερμό επεισόδιο ή αν αυτό το ενδεχόμενο απωθηθεί. Όμως… όμως η εσωτερική μας πολιτική κουζίνα θα διεκδικήσει ούτως ή άλλως για μας τα πρωτεία. Και από την εσωτερική μας κουζίνα θα εξαρτηθεί ποια χέρια/τι λογής χέρια θα βρεθούν στο πηδάλιο και των βασικών επιλογών εξωτερικής πολιτικής και των όποιων διαπραγματεύσεων. Κοινώς «ποιος θα καθίσει στο μεγάλο τραπέζι», όταν αυτό στηθεί στην Ανατολική Μεσόγειο (με κομβικό υποσύνολο τα ΕλληνοΤουρκικά).

Θα πρόκειται, δε, είτε για εξωστρεφή – και αποδεκτό από το διεθνές σύστημα – Πρωθυπουργό, είτε για ιδιαίτερα σημαντικό Υπουργό Εξωτερικών, του τύπου εκείνων που διαπραγματεύονταν πολλές-πολλές δεκαετίες πριν.

Εδώ, λοιπόν, από τον τωρινό μαγικό κύκλο εξουσίας έχουμε μια σειρά από κινήσεις παρασκηνίου που ωριμάζουν. Άλλες έχουν σχέση με βολικές συνταξιοδοτήσεις, άλλες φέρνουν προς επιμελημένη εξορία. Δείτε:

• Είτε παραστεί και μιλήσει, είτε όχι στην παρουσίαση του βιβλίου του Μανόλη Κοττάκη («Οι απόρρητοι φάκελοι Καραμανλή» , με ένα στόρι που στιγμές-στιγμές δοκιμάζει τις αντοχές του αναγνώστη) την ερχόμενη Κυριακή στην Λάρισα, ο Κώστας Καραμανλής/πρώην Πρωθυπουργός (κυρίως όμως…..Καραμανλής) επιλέγει συνειδητά την συνταξιοδότηση Υπό την έννοια της μη-διεκδίκησης θέσης στα ψηφοδέλτια της Μητσοτακικής Ν.Δ. «A la reserve de la République» όπως έμαθε ότι λέγεται αυτή η στάση στην Γαλλική παράδοση ο μεγάλος θείος του.
• Μια βδομάδα αργότερα, ο επίσης πρώην Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς δρομολογεί το ομώνυμο Ίδρυμά του με εκδήλωση στο «Παλλάς», άρα με πλήθος – εδώ αναμένεται με μεγαλύτερο σασπένς η τοποθέτησή του , καθώς την τελευταία φορά , οι θέσεις του περί ΑΟΖ και «Πρεσπών του Αιγαίου» ή πάλι περί Ν.Δ. που δεν μπορεί «να γίνει Ποτάμι», όσο και νάναι είχαν παρατηρηθεί! Εδώ λοιπόν, η ενδεχόμενη απόσυρσή του από την ενεργό πολιτική και η εισέλευση στην θέση του στην έδρα της Καλαμάτας του γιου του Κώστα – ο οποίος ήδη «γράφει ένσημα» και, αν κατέβει στην πολιτική θα είναι μόλις ένα χρόνο νεότερος από τον ίδιο όταν ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα – θα ανοίξει ένα βολικό κενό στους σχεδιασμούς της Ν.Δ.
• Το ίδιο θα ισχύσει και αν τελικώς ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, επισκεφθείς το Μέγαρο Μαξίμου και συζητήσας – υποθέτει κανείς ότι αυτές οι συζητήσεις έτυχαν υγιέστερου πολιτικού απορρήτου! – δεν διεκδικήσει έδρα στις επερχόμενες εκλογές. Αντ’ αυτού, σε μια διαφορετική λογική reserve de la République, θα ήταν διαθέσιμος για ρόλους διαπραγμάτευσης ως εξωκοινοβουλευτικός. Η ιστορική μνήμη φιλοξενεί και υπουργούς Εξωτερικών και κρίσιμους διαπραγματευτές σε δύσκολες στιγμές.
• Ένα τέτοιο σκηνικό, μαζί και με το ηλικιακό κριτήριο, καθώς και εκείνο της μακράς παραμονής στους επάνω ορόφους της εξουσίας, θα μπορούσε όμως να οριστικοποιήσει και την επιμελημένη εξορία στην οποία έχει εξωθηθεί de facto η Ντόρα Μπακογιάννη (η μόνη από τους ανωτέρω που έχει μείνει στην Ελληνική δημόσια συζήτηση με το μικρό της όνομα…) . Και τούτο σε μια φάση όπου η ανθεκτικότητά της πολλαπλά αναδειχθεί – άντεξε μέχρι και την καρέκλα ΥΠΕΞ των ετών Κώστα Καραμανλή υπό την σκιά της πολιτικής Μολυβιάτη, άντεξε και την αποτυχία της «Δημοκρατικής Συμμαχίας», ενώ έχει σηκώσει με μεγάλη σοβαρότητα το πρόβλημα υγείας της των τελευταίων μηνών.
• Ένα τέτοιο ξεκαθάρισμα του τραπεζιού στον χώρο της Ν.Δ. θα βόλευε τους σχεδιασμούς επόμενης μέρας/κατάρτισης ψηφοδελτίων «νέας εποχής». Βεβαίως στο κέντρο-κέντρο μιας τέτοιας σκηνής θα αναδειχθεί τότε ο Νίκος Δένδιας (παρακολουθούμενος/ «επισυνδεδεμένος» ή μη, με Predator ή με άλλη πατέντα: «αδιανόητο και επικίνδυνο» κατά κύκλους του ΥΠΕΞ «με καλύπτει απολύτως η διαβεβαίωση του Πρωθυπουργού» κατά τον ίδιο), όμως εδώ τα θέματα γίνονται στενά εσωκομματικά. Αντιθέτως, μια άλλη φιγούρα από χώρο-μεσοτοιχία κατά το παρελθόν, παραμένει. Και μάλιστα ανεβαίνει, αν δηλαδή ποτέ υποχώρησε από το προσκήνιο. Πρόκειται για τον Βαγγέλη Βενιζέλο, με κομβικό ρόλο στην συγκυβέρνηση 2012-2015, αλλά και με «βαρύ» πέρασμα από το ΥΠΕΞ (και, με λογική ΥΠΕΞ, από το Εθνικής Αμύνης το 2009-2011). Ήδη το ίχνος του Β.Β. ανευρίσκεται σε σημαντικά ζητήματα όπως η Δήλωση του 2015 που εξαιρεί από την αρμοδιότητα του Δικαστηρίου της Χάγης τις διαφορές που συνδέονται με στρατιωτικά μέτρα για λόγους εθνικής άμυνας (ασφαλώς θα αναγνωρίσετε το θέμα της αποστρατικοποίησης των νησιών), συν δηλώσεις που αφορούν τις διαφορές για το εύρος των χωρικών υδάτων και του εναερίου χώρου.

«Δανεική» από άλλο πεδίο συζήτησης, η εντελώς πρόσφατη ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ (σιγά-σιγά σβήνει η μνήμη ΚΙΝΑΛ…) για ορισμό ως γραμματέα Πολιτικού Σχεδιασμού τού –  νέας γενεάς, ήδη με κτηθείσα τηλεοπτική εμπειρία – 32χρονου Παναγιώτη Δουδωνή, που σαφώς πιστώνεται στην επιρροή Β.Β. . Και τούτο όταν, π.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει τον 76χρονο Στέφανο Τζουμάκα, βαθιά μνήμη Ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ (βέβαια και υπουργό του Κ. Σημίτη) ως επικεφαλής της Επιτροπής Πολιτικής και Στρατηγικής και Ανάλυσης. Όμως ξεφεύγουμε από το θέμα μας.

Επαναφορά! Στον άλλο μεγάλο πόλο του πολιτικού συστήματος – τον ΣΥΡΙΖΑ, που μην ξεχνούμε ότι θα προσέλθει στην μετεκλογική ισορροπία (όταν και όπως αναδιαμορφωθεί…) με διακηρυγμένη λογική συνεργασιών τουλάχιστον λόγω απλής αναλογικής – υπάρχει το πρόβλημα ότι η λειτουργία ΥΠΕΞ, και μάλιστα με βαρύ αποτύπωμα λόγω Συμφωνίας Πρεσπών αλλά και σχέσεων με ΗΠΑ και Ισραήλ , είχε εναποτεθεί στα χέρια Νίκου Κοτζιά. Ενώ η λειτουργία Υπ. Αμύνης (και εδώ με αρκετό περιεχόμενο ΥΠΕΞ) έμεινε στα χέρια Πάνου Καμμένου, πάλιν με διάσταση σχέσεων με ΗΠΑ και Ισραήλ.

Αυτό σημαίνει ότι στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει η ανάγκη να προσδοθεί σε στέλεχος – πέραν του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος και με την πρόσφατη προσέλευση στην Γαλλική Πρεσβεία με αντικείμενο τις συμβάσεις εξοπλιστικών έδειξε να πλησιάζει άμεσα την θεματική των Εξωτερικών – ο δυνητικός ρόλος κεντρικού εκφραστή. Θα είναι αυτός ο Γιώργος Κατρούγκαλος, που κράτησε το χαρτοφυλάκιο μετά την απομάκρυνση Κοτζιά; Θα ήταν ο Βαγγέλης Καλπαδάκης, που –  ας θυμηθούμε – είχε συζητηθεί ως μεταβατικός ΥΠΕΞ αλλ’ έκρινε τότε ότι η υπηρεσιακή του προέλευση δεν τον καθιστούσε κατάλληλο; Θα αναζητηθεί πρόσωπο εκτός των τειχών, αντίστοιχο π.χ. του ναυάρχου Αποστολάκη στα αμυντικά θέματα;

πηγη: https://tvxs.gr