Τι μας εμποδίζει, παρά τις αναρίθμητες κριτικές ,άρθρα, σχόλια να κατανοήσουμε αυτό το οποίο λέει η πραγματικότητα; Ακόμα κι αν επιθυμούμε να διεισδύσουμε στο μυστήριο του νοήματος της και να την κατανοήσουμε θα το κάνουμε με το στομφώδες ύφος του πρωτοπόρου στοχαστή ενός καφενείου ο οποίος προσπαθεί να γελοιοποιήσει τον αντίπαλο του.

Μας αρέσει δε μας αρέσει, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επεξεργάστηκε και συνδύασε πολιτικά την εθνοκεντρική πρόσληψη με επιχειρήματα του νεοσυντηρητισμού, του νεοφιλελευθερισμού ακόμα και της άκρας δεξιάς, βάζοντας τα όλα  σε μια ιδεολογική, προγραμματική πλατφόρμα ιδιαίτερα πολυσυλλεκτική που συνέβαλε στην διαμόρφωση μιας νέας μα προσωπικής πολιτικής ταυτότητας με διείσδυση ακόμα και σε σώμα ψηφοφόρων της αριστεράς.

Πως τα κατάφερε;

Δεν μπορώ να φωτίσω επαρκώς το ερώτημα καθώς δε διαθέτω το ιδεολογικό οπλοστάσιο το  και το ανάλογο γνωστικό υπόβαθρο που θα βοηθούσε στην αποσαφήνιση του. Πάντως, χωρίς να ξέρω καν σε ποιον απευθύνομαι ή πόσοι συνοδοιπόροι βασανίζονται από το ίδιο ερώτημα- από ζέση να γελοιοποιήσω την επιθυμία μου για απολογισμό θα προσπαθήσω να δώσω μια εξήγηση.

Ίσως έφτασε η στιγμή να απωλέσουμε τις κοινότοπες ψευδαισθήσεις μας και να αναγνωρίσουμε πως σχεδόν στο σύνολο της κοινωνίας μας κυριαρχούν η έλλειψη βεβαιοτήτων και η απουσία ή η απώλεια ισχυρών συλλογικών σημείων αναφοράς πέρα από αυτά του έθνους και της ορθοδοξίας. Το επίμαχο δηλαδή της κοινωνίας μας είναι ο νεοσυντηρητισμός της γύρω από τον άξονα: επιβίωση, ασφάλεια, τάξη, «κανονικότητα», πατριωτισμός, οικογένεια, θρησκεία, ατομική ευθύνη.

Δεν οφείλει σε τίποτα λοιπόν να μην αναγνωρίσουμε πως ο Μητσοτάκης ενώ επέτρεψε με τον λόγο του (πλήρης αναφορών στην καθημερινότητα της) την διαμόρφωση της πολιτικής ταυτότητας της, δεν την εφηύρε. Αντίθετα είναι δημιούργημα του κοινωνικού συντηρητισμού. Άλλωστε η ευταξία εξασφαλίζει στον μέσο άνθρωπο σταθερότητα ασφάλεια και ηρεμία ενώ κάθε κυματισμός προκαλεί ανασφάλεια, απειθαρχία, διασάλευση της τάξης, και λοιπά κοινωνικά δεινά.

Η αίσθηση του  «ανήκειν»  σε έναν τέτοιο άνθρωπο είναι ακαταμάχητη ενώ η οποιαδήποτε αλλαγή του προκαλεί  ανασφάλεια. Προτιμά να μην «μολυνθεί» από την πραγματικότητα που υπάρχει γύρω του, ασφαλής και ταυτόχρονα εθισμένος από την ωφελιμιστική ηθική του.           

Η «επαναστατική» πρωτοτυπία του Μητσοτάκη βρίσκεται στο γεγονός πως δίπλα στο συντηρητικό δόγμα του νόμου της τάξης και της ορθοδοξίας ανάμιξε τις συνταγές του νεοφιλελευθερισμού, την «απελευθέρωση» της οικονομίας από τους δημόσιους θεσμούς, την αναθεώρηση της εργασίας, την μείωση των δημόσιων δαπανών, την ιδιωτικοποίηση κάθε δημόσιας επιχείρησης και την μετατροπή του θεσμού του Πρωθυπουργού σε «μάνατζερ».

Η εναρμόνιση της κοινωνίας με αυτήν την οδυνηρή πολιτική έχει φτάσει σε τέτοιο τρομακτικό σημείο που πολλοί πιστεύουν πως οι «αγορές», αυτά τα αόρατα αρπαχτικά, λειτουργούν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο θεσμικό τρόπο οργάνωσης.

Με βάση αυτήν την επισήμανση ίσως να είναι φυσικό που σχεδόν το σύνολο του ελληνικού Τύπου, εντύπου και ηλεκτρονικού, πανηγυρίζει για συντριπτική νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη στις εθνικές εκλογές της 21ης Μαΐου γιατί το πρακτορείο Bloomberg, τονίζει «ότι ο πρωθυπουργός έκανε ένα σημαντικό βήμα στο να εξασφαλίσει άλλη μια τετραετή θητεία, στέλνοντας μήνυμα στις αγορές ότι οι φιλικές προς τις επενδύσεις πολιτικές του θα συνεχιστούν» και γιατί ο αντιπρόεδρος του οίκου Moody’s  Steffen Dyck, δήλωσε πως «με βάση το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου αυξάνεται σημαντικά η πιθανότητα μιας νέας κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, που υποδηλώνει τη συνέχιση των δημοσιονομικών και οικονομικών πολιτικών, γεγονός που είναι credit positive. Ειδικότερα, η συνεχής εστίαση στη βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος και της υγείας του τραπεζικού κλάδου[…]». 
                          
Όποιος αναρωτιέται από που αντλούν την νομιμότητα μεγαλολογιστικά γραφεία και  «διεθνείς επενδυτές» να εμπλέκονται στις εκλογικές διαδικασίες ενός κράτους τότε, λυπάμαι που το λέω, δε ζει στον εικοστό πρώτο αιώνα, εποχή όπου οι «αγορές» είναι ευέλικτες,  ελεύθερες, χωρίς θεσμικούς ελέγχους και κοινωνικούς περιορισμούς με φυσική τάση στο να καθορίζουν ακόμα και την συμπεριφορά του εκλογικού σώματος!

Αυτή κι αν είναι, αλίμονο, «επανάσταση»: η εξασφάλιση ισχυρών δικαιωμάτων των «αγορών» με την εφαρμογή νόμων και θεσμών, ακόμα και με αναθεώρηση του συντάγματος, ώστε να λειτουργούν ανεμπόδιστα και περιστολή της κοινωνικής πρόνοιας. Το δίχτυ κοινωνικής προστασίας έχει ήδη περιοριστεί επιλεκτικά εκεί που η «ελεύθερη αγορά» δεν θέλει να επέμβει ενώ η κυβέρνηση εξακολουθεί να κρατά το μονοπώλιο των νόμων και της βίας για να διατηρούνται αυτούσια τα δικαιώματα των επενδυτών.

Ωστόσο αυτό το κράμα νεοσυντηρητισμού και νεοφιλελευθερισμού - στην ουσία του είναι ένα αυταρχικός λαϊκισμός- που οικειοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία ο Μητσοτάκης δεν προέκυψε από τις τάξεις ων οικονομικών ελίτ αλλά από μεγάλη μερίδα των μεσαίων κοινωνικά στρώματων, (που αναζητούν ιστορικά τη σιγουριά χωρίς να παίρνουν πρωτοβουλίες ρίσκου) από την απογοητευμένη  αριστερίζουσα κοινωνική τάξη ακόμα και από μέλη της εργατικής τάξης.

Αποτελεί δηλαδή ένα ανομοιογενές αμάλγαμα με μεταβαλλόμενο μίγμα ιδεών  στο οποίο ο Μητσοτάκης με το ανελαστικό πρωθυπουργοκεντρικό μοντέλο που δημιούργησε, όπου το μονοπώλιο της εξουσίας βρίσκεται συγκεντρωμένο στα χέρια του, κατάφερε να έχει τον ρόλο του ρυθμιστή!  (Το πρώτο ΦΕΚ της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη το 2019 ήταν να περάσει υπό την εποπτεία του η Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και Επικοινωνίας, η οποία είναι ο εποπτευόμενος φορέας της ΕΡΤ, αλλά και η  εποπτεία  του Αθηναϊκού – Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων. Παράλληλα, με το υπ’ αριθμόν 81 Προεδρικό Διάταγμα,η διοίκηση της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΕΥΠ) πέρασε στα χέρια του. Έτσι απλά…)

Εν τούτοις μπορεί ο νεοφιλελευθερισμός και ο νεοσυντηρητισμός που εκπροσωπεί η σημερινή κυβέρνηση να είναι συγκοινωνούντα δοχεία, σαν ένας Ιανός, και να συναντιούνται ειδικά στον ευρωπαϊκό χώρο, (Ιταλία -Ουγγαρία) ιδεολογικά όμως απέχουν παρασάγγας του κλασικού φιλελευθερισμού. Όμως οι περισσότεροι φιλελεύθεροι θεωρητικοί δεν θεωρούν αυτό το κράμα προβληματικό καθώς αφενός καταφέρνει να μεγιστοποιεί την αποδοτικότητα και τις συνθήκες αποτελεσματικότητας των «αγορών» αφετέρου η εθνοκεντρική πρόσληψη που η αφομοιωτική της δύναμη, με βάση την υπακοή του κοινωνικού υποκειμένου, εξασφαλίζει την πειθαρχεία μεγάλης μερίδας του πληθυσμού με ανομοιόμορφα ιδεολογικά χαρακτηριστικά. 

Καθώς όμως δεν έχω κανένα δικαίωμα πάνω σε καμία αλήθεια, πόσο μάλλον να αποπειραθώ να πείσω άλλους να την ακολουθήσουν, και ταλανιζόμενος από τις αμφιβολίες μου, χαμένος ανάμεσα στη μοιρολατρία και την παραίτηση θεωρώ πως ίσως έφτασε η στιγμή της επανόδου στην λογική. Μια λογική που υπαγορεύει το αξίωμα πως αυτές τις μέρες που διανύουμε, οι οποίες εξελίσσονται σε μάχη οπισθοφυλακών, είναι αδύνατον να αγωνιστεί κανείς χωρίς ιδεολογικές παραχωρήσεις. Είναι η έσχατη δυνατότητα που έχουμε μήπως και καταφέρουμε να δούμε πως και αν μπορεί να αναστραφεί η πορεία που έχει πάρει η κοινωνία μας. 

Γιατί αν κάτι είναι αλήθεια  είναι ο εφιάλτης πως 262.503  άνθρωποι, μετέωροι αισθητικά και ηθικά, ύποπτοι πολιτικά  που βλέπουν γύρω τους δαιμονικές «νεοταξίτικες» συνωμοσίες και γιγαντιαίες μηχανορραφίες αριστερών και εθνομηδενιστών, ψήφησαν έναν άνθρωπο που πουλούσε επιστολές του Ιησού και προ των πυλών της Βουλής με 172.195 ψηφοφόρους είναι ένας άλλος που πιστεύει πως το «μπόλιασμα» κατά του Covid19 έχει  υπερφυσική ισχύ τέτοια που μπορεί να καταστρέψει, όπως και οι ομοφυλόφιλοι άλλωστε, την ορθόδοξη πίστη!

πηγη: https://tvxs.gr